Wanneer ik die zondagmorgen in Ronse nog even de weg vraag aan een plaatselijke dame, wordt me meteen duidelijk dat we hier pal op de taalgrens zitten. Van de Sint-Martensstraat heeft ze nog nooit gehoord, maar de 'rue St. Martin' doet wel een belletje rinkelen.
Even later sta ik oog in oog met de hoge glazen voorgevel van de 'Light Cube Art Gallery' die hier begin december 2011 de deuren opende.
Even later sta ik oog in oog met de hoge glazen voorgevel van de 'Light Cube Art Gallery' die hier begin december 2011 de deuren opende.
De initiatiefnemers Nathalia Tsala en Willy De Praeter zijn ook de eigenaars van het vlakbij gelegen 'Grafoman' (een grafisch ontwerpbureau en digitale drukkerij) en uitgevers van 'Randeevoe' (een maandelijks magazine in de streek van Ronse en Oudenaarde).
In de 'Light Cube' stroomt het licht letterlijk via de compleet glazen voor- en achtergevel overvloedig binnen. Drie verdiepingen tentoonstellingsruimte worden bekroond door een dakterras met uitzicht op twee kerktorens vlakbij en de omringende huizen: an art gallery with a view !
Dat die laatste uitdrukking niet alleen letterlijk moet geïnterpreteerd worden, blijkt al snel.
In de 'Light Cube' stroomt het licht letterlijk via de compleet glazen voor- en achtergevel overvloedig binnen. Drie verdiepingen tentoonstellingsruimte worden bekroond door een dakterras met uitzicht op twee kerktorens vlakbij en de omringende huizen: an art gallery with a view !
Dat die laatste uitdrukking niet alleen letterlijk moet geïnterpreteerd worden, blijkt al snel.
Light Cube Art Gallery
Voor de huidige groepstentoonstelling 'Scratcch' werd een beroep gedaan op curator (en beeldend kunstenaar) dominiq V.D. wall., die eerder dit jaar in de Venetiaanse Gaanderijen te Oostende de tentoonstelling 'Abrasie' op poten zette. V.D. wall. fungeert als curator vanuit een diepgewortelde noodzaak om (mede-) kunstenaars een forum te bezorgen, parallel met de groots opgezette en museale tentoonstellingscircuits.
In een aperitiefgesprek met dominiq V.D. wall. peilde Els Vermeersch (wetenschappelijk medewerker van Mu.Zee in Oostende) naar doel en betekenis van 'Scratcch'.
Terwijl V.D. wall. in 'Abrasie' zowel organisator als deelnemend beeldhouwer was, beperkt hij in 'Scratcch' zijn rol tot die van curator.
Waar het in 'Abrasie' ging over erosie, het zachtjes afschuren en (her-) modelleren van dingen, mensen en gebeurtenissen doorheen de tijd in hoofde van de kunstenaars en hun werk, steekt de curator in 'Scratcch' een tandje bij door de artistieke bijdrage een hogere graad van activiteit toe te kennen.
Zachtjes eroderen wordt nu intensief krabben, krassen, schaven,...
De kunstenaars brengen in hun bewuste zoektocht naar betekenis en schoonheid krassen aan in het 'getekende' of 'tekenende' leven. Zowel inhoudelijk als materiaal-technisch wordt de oppervlakte van het onderwerp of het kunstwerk zelf afgeschraapt of omgevormd, op zoek naar de zin van de realiteit.
In een wereld waarin alles op losse schroeven staat, is dat een quasi oneindige opdracht. Misschien ligt daar het enige raakpunt tussen kunst en religie (wat kunst dus niet tot de nieuwe religie maakt).
De dubbele c in 'Scratcch' wil precies de intensiteit van de artistieke benadering benadrukken.
Aperitiefgesprek met curator dominiq V.D. wall. en Els Vermeersch,
wetenschappelijk medewerker van Mu.ZEE, Oostende
Van de 9 deelnemende kunstenaars zaten er 6 in 'Abrasie', meteen een stevig houvast voor de continuïteit. Maar ook de drie nieuwkomers (Patrick Ceyssens, Trees De Mits en Hendrik Vermeulen) spelen een bepalende rol.
Een groep kunstenaars als deze is samengesteld uit individuen met elk een eigen invalshoek. Maar is dat niet meteen het beeld van een gehele samenleving...?
Vooraleer we op verkenning gaan, wijs ik U toch nog graag op de samenhang tussen taal en teken. De werken krijgen een titel, hoe enigmatisch die soms ook mag klinken. De band met of de zoektocht naar de betrokken realiteit wordt daardoor benadrukt.
Yves Velter, Superinjunction, 170x170 cm, acryl op doek, 2011
Marc Cordenier, Krans nr 2, diam. 70x25 cm, keramische vloertegels - epoxy, 2011
Vanaf de straat worden we gelokt door de sculptuur 'Memoria' van Hendrik Vermeulen. Maar ook in zijn paneeltjes in mixed media toont zich de artistieke ingenieur die machines bouwt om de aarde en het heelal te onderzoeken.
Binnen ontvangt Yves VELTER ons meteen links met het grote schilderij 'Superinjunction', waarin hij ons verrast door enkele zuivere kleurtoetsen. Verder in de tentoonstelling keert hij terug met zijn onderzoek van en onder de (eigen) huid. Vorig jaar waren we met 'Waterschoenen' te gast in zijn atelier en waren we erbij toen hij in Watou zijn oor te luisteren legde.
Marc CORDENIER bezorgt ons een bijzonder harmonische sculptuur met zijn 'Krans nr. 2' op de vloer. Vergis U echter niet, want de ondertoon van zijn werk is behoorlijk morbide, zoals verder nog duidelijk zal blijken uit zijn assemblages met 'beenderen', zoals de ladder tegen de muur en zijn 'Kader voor een ziel van vlees en bloed' (voor het venster op de verdieping). Cordenier gaat letterlijk en figuurlijk tot op het bot!
Marieke Van Edom, Overstromen, 24x30,5, olie op paneel, 2005-2006
Yves BEAUMONT is (net als Yves Velter) geen onbekende voor de lezers van Waterschoenen. Onlangs was hij in onze kunstblog nog te gast, samen met Karel Dierickx en enkele andere vrienden.
Hier houdt hij zich met zijn geabstraheerde landschappen stilletjes op de achtergrond. Bij hem wordt de zee of het vlakke kustlandschap tot de essentie van licht en donker herleid. Alle overbodigheden zijn uit het onderwerp weggelaten. Horizontaliteit in in deze zijn codewoord.
Marieke VAN EDOM mag ons meteen bij de ingang verwelkomen met een klein, doch diepgravend paneeltje, maar weet ons ook verder te verleiden. Haar rode laddertje in een kinderlijke eenvoud is een uitnodigend opstapje naar een 'New Era'... (back to basics).
Maar ook met haar ouder werk 'Overstromen' (2005-2006), in een stijl die me aan Cobra herinnert, heeft ze me meteen in de ban.
Trees De Mits, A red salute, 52x42, acryl op papier, 2012
...maar... dan word ik plots op de verdieping tegenover de trap geconfronteerd met het meest recente rood van Trees De Mits. In 'A red salute' (2012) is met acrylverf op papier uit een schetsboek geschilderd. De figuren zijn vaag, maar het rood overweldigend. Ik word meteen meegesleurd in een maalstroom van gedachten, waarin het rood ooit eens opgebruikt zou kunnen zijn. Ik denk onvermijdelijk aan Paul Snoek (1931-1981) met zijn gedicht 'Als ik geen rood meer heb' (uit de bundel 'Schilderversdriet', Manteau 1982).
Als ik geen rood meer heb
maak ik de bomen groen, de struiken,
het hele landschap wat ik schilder.
Dus ook het onkruid en het gras,
waarin je langruit ligt te wachten roerloos
maar toch diep ontroerd, wanneer je later
het doek mag zien waar ik je rooie jurk
vervangen heb door zachte naaktheid,
waarvoor ik net als voor je glimlach
vooralsnog niet de kleur vond die je past.
Als ik geen rood meer heb,
heb ik nog altijd je lippen.
Patrick Ceyssens, Kattenbos 07-77, 100x150cm olie, print, acryl, canvas, 2012
Lode LAPERRE zoekt een oplossing in de materie zelf, verbergt verflagen achter nieuwe korrelige verflagen, maakt weer delen van de achtergrond vrij, terwijl hij een kosmische omgeving creëert. Neem nu 'Facsimile' (2011), een 'herdruk' van een onbestaande werkelijkheid, waarop de verf (acryl) in diverse lagen en doorwerkte structuren aangebracht is. In sommige hoeken dient zich nog wat schuchter rood aan...
Scratcch: kleine werken van verschillende kunstenaars
In de tekeningen 'Fixation for Aki Takasi' (2011) bezingt hij zijn band met muziek als inspirerende factor.
SCRATCCH
tot 26 augustus 2012
in light cube art gallery
Sint-Martensstraat 12
9600 RONSE
vrijdag, zaterdag, zondag: 14 - 18 uur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten