Zoeken in deze blog

vrijdag 28 september 2012

Norman Dilworth met 'Form and Number' bij Galerie De Ziener



Wie al eens in galerie De Ziener geweest is, kent (misschien onbewust) werk van Norman DILWORTH (°1931).

In de tuin achter het paviljoen slingert zich zijn twintig meter lange, zigzaggende sculptuur 'Linear Progression (1985) op het gras onder de in elkaar verstrengelde bomen.
Het geheel is een schitterend staaltje van intense dialoog tussen tuinontwerp en beeldende kunst, een symbiose van natuur en cultuur.

Norman DILWORTH heeft er al een lange artistieke carrière opzitten. Na studies in Londen en Parijs in de jaren '50, vestigde hij zich als kunstenaar in Londen.
Vanaf 1982 woonde en werkte hij in Amsterdam, tot hij zich in 2002 in het Noordfranse Lille vestigde, waar hij nog steeds een stevige artistieke activiteit aan de dag legt.


Aanvankelijk toonde hij zich als tekenaar in de geest van Giacometti. Later zette hij stappen naar vormelijke abstractie, eerst in schilderijen en later in even kleurrijke, metalen volumes.
Stilaan groeide zijn oeuvre in de nu nog bekende richting: het gebruik van mathematisch verantwoorde samenstellingen op basis van eenvoudige geometrische vormen in (al dan niet gecombineerde) constructies van hout, staal of aluminium

In een poging zijn werk in enkele woorden samen te vatten, zou ik het minimalistisch, geometrisch en constructivistisch willen noemen.

Reken daarbij zijn zin voor het monumentale. Dat heeft niet zozeer met afmetingen te maken, maar veeleer met verhoudingen.
Enkele jaren geleden ontwierp hij voor galerie De Ziener een 'Premie voor de Vrienden van De Ziener: '1 in 2' is een heel klein, maar bijzonder doordacht houten wandobject (6x8x3,6 cm), waarbij een basisvorm in drievoud gecombineerd wordt.


Norman Dilworth, Clump, 2009 

In de huidige tentoonstelling maakt hij eens te meer duidelijk dat minimalisme en de combinatie van eenvoudige, geometrische basiselementen tot bijzonder boeiende resulaten kunnen leiden.

Dat minimalisme laat zich vanzelfsprekend ook vertalen in de opstelling van de werken.

Meteen bij het binnenkomen dient zich rechts de vrijstaande sculptuur 'Clump' (2009, cortenstaal) aan, terwijl links twee wandobjecten om aandacht vragen.
Het meest minimale is ongetwijfeld 'Squares' (2012), een perfect uitgebalanceerde accrochage van vier 'simpele' vierkanten.
Neem nu even de tijd voor een vergelijking met 'Connect I' (2012) even verderop.
Begint het U te dagen?


 Norman Dilworth, Connect I, 2012
(Zicht vanaf de binnentuin)

 Op de verdieping wachten ons, naast enkele typische sculpturen in gebeitst hout of brons, ook enkele ingelijste 'Papercuts' (2012, die in hun uitgebalanceerde opbouw en verfijnde afwerking echt wel onze intense aandacht verdienen.

In de binnentuin ligt het sculptuurtje 'Fourfold' als een geometrische 'tuinslak' (of denkt U misschien aan een zeehond ?) op het middenpad.

Het paviljoen ontvangt de indrukwekkende 'Puffball' (2012), een expanderende constructie van aluminium buizen.

Voor wie zich wil laten verleiden door minimale vormen en maximale verfijning is deze tentoonstelling een absolute must !

Norman Dilworth

FORM and NUMBER

tot 4 november 2012







woensdag 26 september 2012

'Sans gêne' in Villa De Olmen te Wieze

 Villa De Olmen in Wieze speelt, sinds de start in 2008 als galerie voor hedendaagse kunst, de speciale troeven van het voormalige landhuis van de familie Callebaut ten volle uit.
Als geklasseerd gebouw is het voor sommige kunstenaars een zegen en voor anderen een gesel, maar zowel curatoren als kunstenaars staan er hoe dan ook voor een extra uitdaging.
Het kader kan als overweldigend overkomen, maar de juiste inbreng in de diverse kamers kan voor stille harmonie, dan wel voor sprekende tegenstellingen zorgen.
Wie in WATERSCHOENEN op zoek gaat naar voorbije tentoonstellingen in Villa De Olmen, ontdekt heel wat voorbeelden terzake.

Wat in verschillende voorgaande tentoonstellingen misschien onbewust toegepast werd, wordt in het huidige tentoonstellingsproject 'Sans gêne' enerzijds theoretisch onderbouwd om in feite meteen daarna weer in vraag gesteld te worden.

"Hoe kan een geconserveerd, geklasseerd monument als locatie en ruimte ingezet worden voor het tentoonstellen van actuele kunst ?"

Vanuit deze vraag gingen de curatoren (en zelf aanwezig als kunstenaars) Maria DE GREVE en Lieve D'HONDT op zoek naar kunstenaars en hun werken voor een confrontatie met deze burgerlijke villa uit het Interbellum (gebouwd in 1926) en waaraan ze 'Hitchcockiaanse' allures toekennen.
(Ik moet in dat laatste verband plots denken aan werk van UCAD)
 
 
 Villa De Olmen
 
Het uitgangspunt komt dus onherroepelijk bij de kunstwerken zelf te liggen. Of ze zich in de nieuwe omgeving staande houden, zal dan ook grotendeels van hun picturale en inhoudelijke kracht afhangen.
 
Maar vooraleer diezelfde kunstwerken EN het tentoonstellingsdecor zichzelf teveel 'au sérieux' nemen, trekken de curatoren nog een blik verwijzingen open om het geheel in een sfeer van ongegeneerdheid, plezier, bescheidenheid, durf, 'burlesque',... te laten sudderen.
 
Ze suggereren verbanden met 'la période vâche' van René Magritte.
(In 1948 werd René Magritte eindelijk uitgenodigd voor een tentoonstelling in Parijs, waar hij twintig jaar eerder vruchteloos aansluiting gezocht had bij de surrealistische groep rond André Breton. In amper enkele weken schilderde hij deze vreemde, kleurrijke parodieën bij elkaar als late wraak voor het debacle van toen. Op de tentoonstelling werd overigens geen enkel werk verkocht en Magritte keerde naar zijn ander werk terug.)
 
In een tweede link verwijzen ze naar de film 'Le charme discret de la bourgeoisie' (1972) van Luis Bunuel, waarin burgerlijke conventies flink op de helling gezet worden.
 
Een laatste verwijzing gaat naar 'Exile on Main Street', als titel voor een tentoonstelling vol humor, overdrijving en dwarsigheid in de Amerikaanse kunst (Bonnefantenmuseum, 2009). Uiteraard verwijst de naam ook naar de legendarische LP van The Rolling Stones (1972).
 

Lieve D'Hondt, keramiek met ingebakken groene cirkelvorm 
 
Met werk van Leo Copers, Marc De Blieck, Maria Degrève, Lieve D'Hondt, Dialogist-Kantor, Wannes Lecompte, Rik Moens, Lucie Renneboog, Peter Rogiers, Walter Swennen en Dominique Thirion is 'Sans Gêne' een heterogeen gezelschap.
 
Toch zorgt de diversiteit inzake beschikbare kamers voor de nodige omgevingsfactoren, die (zoals we in de inleiding reeds aangaven) tot de gewenste harmonie of tegenstelling kunnen leiden.
 
Een wandeling door de tentoonstelling zal ongetwijfeld voor enige opheldering (en af en toe voor nieuwe vragen) zorgen...
 

 Rik Moens, blauw
Maria Degrève, entre deux (deel), 2012
Walter Swennen, 2011
 
 De sobere opstelling laat zich al meteen bij het binnenkomen voelen.
Midden in de hal, op de ons zo bekende zwart en wit geruite vloer, neemt Leo COPERS de honneurs waar met zijn '52 Litre Pedal Bin'. U leest het goed: een pedaalemmer of vuilnisbak ! Duw gerust eens op de pedaal om U van de inhoud te vergewissen...
In zijn lange carrière heeft Leo Copers allerlei artistieke watertjes doorzwommen met als leidmotief: "Elke dag een nieuw idee". Hij liet zelfs water branden en begroef recent in TRACK nog de kunstmusea in het Gentse Citadelpark.
 
Neem een kijkje in de kamer links vooraan waar  Lieve D'HONDT een installatie met Chinese vazen neerzet. Deze vazen lijken te zweven tussen authenticiteit en kitsch, enrzijds door de gerichte focus op details in de beschildering (let op de groene cirkels die ze mee ingebakken heeft), anderzijds door de confrontatie met de 'rustieke' eclectische omgeving van deze kamer (de blauwe tegels, 'In Gods zegen...)
 
 
In de kamer voorbij de hal steelt Maria DEGREVE op subtiele wijze de show met haar tweedelige sculptuur 'entre deux' (2012). De combinatie van kwetsbare roze kant met een geometrische metalen draadstructuur zorgt ervoor dat gevoel en ratio elkaar in evenwicht houden.
 
Ze heeft hier blijkbaar het gezelschap gekregen van Picasso (2011), maar... ceci n'est pas un Picasso... want Walter SWENNEN is de auteur.
 

Dialogist-Kantor, stick, editie 2008 
 
Rik MOENS is met 'Blauw' indringend en glansrijk aanwezig in een stijl die enigszins aan de bomen van Mondriaan refereert. In de andere hoek experimenteert hij dan weer met een totaal andere beeldtaal en techniek. Straks zien we van hem nog andere benaderingen, waarin hij de conventies van de tijdsgeest en het kunstmedium op nog andere manieren bekijkt.
Onlangs zagen we hem aan de slag in de Blakmeershoeve.
 
Van DIALOGIST-KANTOR is de 'stick' voor de spiegel op de schouw. Toni Geirlandt & Carlos Montalvo opereren sinds 1992 onder deze kunstenaarsnaam. Ze zijn fervente voorstanders van recuperatiemateriaal en zin voor humor in de kunst. Hun benadering is tegelijk 'dada' en getuigend van een stevig kunsthistorisch inzicht.
In de garage rechts hebben ze hun artisti(c)(e)k labo opgezet.
Hun sticks doen denken aan de veelkleurig beschilderde 'barres de bois' waarmee André Kadaré (1934-1978), de van oorsprong Roemeense kunstenaar die in Parijs werkte, ooit furore maakte.
Vanzelfsprekend duiken ook de stokken van Meggy Rustamova in mijn achterhoofd op.
 
 
 Dominique Thirion, Les somnambules (L.E.S.)
 
 De garage links is het unieke domein van Dominique THIRION. De kleine schilderijen ontstonden in het verlengde van haar twee jaar durende dansproject 'Laisse-moi te venir'. Na 20 jaar nam ze de schilderkunst weer op en realiseerde zo het project 'Le peintre éclectique et itinérant'. Zij ging schilderen in de ateliers van verschillende kunstenaars, beginnend bij Walter Swennen. Het werd inderdaad een eclectische, maar boeiende collectie.
 

 Dominique Thirion, spiegelzicht van de serie
'Le peintre éclectique et itinérant'
 
 We worden nu boven verwacht.
Op de overloop groeten we twee (computer)getekende vazen van Lieve D'HONDT en staan even later verbaasd naar 'Oskar' van Walter SWENNEN te kijken. Als een stoute jongen verwelkomt hij ons met een overduidelijk foert-gebaar. De combinatie met de klassieke sokkel (die normaal gezien het borstbeeld van de pater familias in de hal torst) zorgt voor een extra dimensie.
 

 Walter Swennen, Oskar, 2003
 
 In het raamloze zolderkamertje links heeft Lucie RENNEBOOG het enige werk in situ van deze tentoonstelling geïnstalleerd. Een 'eindeloze' kronkeling van opeenvolgende houten plinten (met muizengaatjes) neemt het hele, met geel tapijt beklede vloeroppervlak in beslag: 'We'll have tea and biscuits' (2012). Alles onder controle in de burgerlijke wereld... intussen dansen de muizen in het meel... la vie telle qu'elle est...
Lucie Renneboog duikt momenteel ook indrukwekkend op in de tentoonstelling 'Facade' bij Netwerk in Aalst. Binnenkort volgt een verslag in WATERSCHOENEN.

Lucie Renneboog, We'll have tea and biscuits, 2012 (detail) 
 
 Een deur verder heeft Marc DE BLIECK zich enigszins teruggetrokken tussen de twee kleerkasten, maar zich niettemin met rustig imponerende, architecturale foto's de grote slaapkamer toegeëigend. De fantastische architectuur van Facteur Cheval is wellicht stof voor bevlogen dromen.
 
Lucie RENNEBOOG houdt met een uniek grafisch werk de beweging gaande in de meisjeskamer, een zolderkamer zoals die van haar installatie, maar met bloemetjesbehang en dakkapelletje.
 

Rik Moens, gele bloemen & Walter Swennen, 2009 
 
De groene kamer op het einde van de gang (ach, die kleurige Tomadorekjes herinneren me telkens weer aan de kamer van mijn jeugd) is het decor voor een onderonsje van drie schilders: Rik MOENS, Walter SWENNEN en Wannes LECOMPTE
 

 Peter Rogiers, Strange Fruit, 2009
Leo Copers, semi-multiple, 1991
 
De grote slaapkamer wordt bewaakt door de expanderende, maar tegelijk op zichzelf terugplooiende sculptuur 'Strange Fruit' (2009) van Peter ROGIERS.
 
Vooraan links in de hoek vraagt Lucie RENNEBOOG zich af... 'Ooh Lord why did you give me deviation...'
 
Een mengeling van jeugdige argeloosheid en speels schuldgevoel etaleert Maria DE GREVE met twee fotocombinaties : 'Jeux interdits' (2012)
Straks ontmoeten we haar in de badkamer met de lineaire concentratie van dit thema in 'Le grand écart', een serie sober figuratief, maar sterk suggestief met rode draad bestikte doeken.
 

 Wannes Lecompte, 'rood', 'bevestigen' en 'boek'
 
 Tenslotte hebben we afspraak met Wannes LECOMPTE in een voormalige slaapkamer, die nu dienst doet als opslagruimte voor meubels. Voor Wannes Lecompte was dit de ideale omgeving voor zijn zoekende, meestal lineair geschilderde wereld. Zeker zijn blauw schilderij roept convergentie op met de installatie van Lucie Renneboog aan de overkant van de gang.
En kijk... Wannes en ik hebben ook nog iets gemeenschappelijks, zo blijkt. Zijn grootvader en mijn vader waren allebei kleermaker. Dat 'bevestigt' toch een band.
Zopas nog verscheen Wannes Lecompte in Waterschoenen met zijn tentoonstelling in galerie d'Apostrof (Meigem-Deinze). Binnenkort gaat hij in Secret Kitchen Gallery (Temse) aan de slag.
 

 Maria Degrève,Le grand écart (deel), 2012
 
 'Sans gêne' prikkelt en prikt op gezette tijden, maar is niettemin behoorlijk vriendelijk voor zijn omgeving: een verstandshuwelijk als burgerlijk compromis... of  'Le charme discret des artistes contemporains'...(?)
 
Sans Gêne
tot 21 oktober 2012
in
Villa De Olmen
Nieuwstraat 83
9280 WIEZE
 
zaterdag en zondag: 11 tot 18 uur
 


maandag 24 september 2012

Barbara Thevelin bij 'Ann Hoed' in Wetteren

Als Artspotter zou ik met gemak 30 tot 40 tentoonstellingen per week kunnen bezoeken indien ik inging op alle uitnodigingen die hier binnenstromen. Een mens moet dus keuzes maken en spijtig genoeg heel wat interessante voorstellen onbeantwoord laten.
 
Toen ik een tijdje geleden via Facebook een uitnodiging van Barbara THEVELIN ontving, kreeg het voorgestelde project echter meteen een sterretje in mijn agenda.
 
Misschien was het de titel die me over de streep trok:
 
'Licht licht dekentje, huiselijke tentoonstelling. Geen vernissage, wel...'
 
Natuurlijk speelde ook de onverwachte locatie een rol.
 
 
'Ann Hoed' hoedenwinkel & galerie
 
In de Wetterse Hekkerstraat ( op een paar stappen van de Markt ) heeft Ann Jacobs sinds zowat anderhalf jaar haar trendy hoedenwinkel in een gerenoveerd rijhuisje. Als 'Ann Hoed' presenteert zij een schitterende collectie hoeden voor dames en heren op het gelijkvloers.
 
De eerste verdieping reserveerde zij meteen als expositieruimte voor (lokaal) creatief en beeldend talent.
 

Barabara Thevelin @ Ann Hoed
 
 Vorige zaterdag gingen we een kijkje nemen. De kunstenares was er niet, vermits ze les mocht geven in het Deeltijds Kunstonderwijs van de Aalsterse Academie voor Schone Kunsten. (Kunstenaars leven nu eenmaal niet van kunst alleen... er is ook brood nodig)
 
Ik ontdekte hier wel een collectie, waarvan vooral het lichte 'papierwerk' mij in hoge mate kon bekoren en boeien. Haar knip- en plakwerk met 'doorleefd' papier is van een schijnbare achteloosheid, die echter leidt tot evenwichtige composities, waarin kleur en textuur verweven zijn met een soort heimwee naar een 'warm' verleden.
 
 
Barbara Thevelin @ Ann Hoed
 
 Tot 13 oktober zal Barbara THEVELIN elke vrijdag van 10.30 tot 17.30 aan het werk zijn in de exporuimte van
 
'Ann Hoed'
Hekkerstraat 28
9230 WETTEREN
 
Maar gewoon naar de tentoonstelling gaan kijken is natuurlijk altijd mogelijk tijdens de openingsuren van de hoedenwinkel: van 10.30 tot 18 uur, gesloten op dinsdag en zondag
 


donderdag 20 september 2012

JDSSVSK: Jo De Smedt & Stefaan Vermuyten in Secret Kitchen Gallery (Temse)

In de zomer van 1990 was Temse een zomer lang een belangrijk centrum voor actuele kunst, dankzij het project 'Ponton Temse' van Jan Hoet. Heel wat (ook nu nog) belangrijke kunstenaars passeerden daar de revue.

Meer dan twintig jaar later nam Ricky Oudermans, zelf een jonge kunstenaar, het initiatief om een galerie voor actuele kunst op te starten in datzelfde Temse.
Begin 2012 opende zijn 'Secret Kitchen gallery' op een wellicht onverwachte, maar daarom niet minder interessante en veelzeggende plek. 
 
 
Jo De Smedt & Stefaan Vermuyten, Edities @ Secret Kitchen Gallery
 
 Een klein, leegstaand pand in een overdekte winkelgalerij trok hem over de drempel. Inmiddels wordt het naastliggende pand opnieuw als winkel klaargestoomd. Kunst zal ook hier de wereld niet redden, maar kan misschien wel fungeren als motor voor een heropleving.
Een mooie white cube van twee verdiepingen wacht hier op een geïnteresseerd publiek.
 
Met een klassiek tentoonstellingsritme van zes weken zijn inmiddels de kunstenaars Fred Michiels, Hanna Waelput, Hallveig Agustsdottir en Denitsa Todorova met hun werk in de 'geheime keuken' opgedoken.
 

Secret Kitchen Gallery
 
Vandaag zijn Jo DE SMEDT en Stefaan VERMUYTEN te gast onder de titel: 'JDSSVSK'.
 
In de aanloop naar deze tentoonstelling namen we U reeds mee naar het atelier van Jo De Smedt, waar de beide heren samenwerkten aan een serie 'drukwerken' (zie: DRUK, DRUK, DRUK).
 
In de vitrine van de galerie krijgt U al meteen een idee van deze samenwerking. Let wel: het gaat telkens over unieke exemplaren. Op de website van de galerie krijgt U onder 'Edities' overigens ook enkele afbeeldingen met de technische gegevens terzake.
 
Maar uiteraard stellen ze hier ook hun individueel werk voor, al is in de accrochage gezorgd voor een bijzonder attractieve interactie.

Stefaan Vermuyten, 'Puppy dog', acryl op paneel
 
 Het begint al meteen links, waar het kleine schilderij 'Puppy Dog' van Stefaan VERMUYTEN (tegelijk 'schattig' en 'duister') zich perfect staande houdt naast de grote tekening 'Rode confetti' van Jo DE SMEDT (die in zijn gebruikelijke mix van scherpe en schijnbaar achteloze weergave te werk gaat).
Bij Jo DE SMEDT is het zo dat 'les extrêmes se touchent', maar ook elk apart hun bestaansrecht opeisen. Hij profileert zich steeds duidelijker als tekenaar, maar laat recent ook witte vlakken opduiken, die een deel van de oorspronkelijke compositie aan het oog onttrekken.
 
Stefaan VERMUYTEN beweegt zich probleemloos op de grens tussen abstractie en een evocatief realisme, waarbij hij nu eens de ene en dan weer de andere kant van het spectrum aftast, zonder zich in details te verliezen. Dat heeft ook te maken met zijn beheerst-gestuele manier van schilderen (vanuit een 'losse', maar 'gestuurde' pols). Toen we hem bezig zagen aan de voorbereiding van de monotypes voor de gezamenlijke grafiek, konden we die werkwijze ongestoord bestuderen.
 

Jo De Smedt, 'Nature morte', 2012, 80x100, latex, grafiet, olie op paneel (detail)
 
 Wie 'Nature morte' van een afstand bekijkt, ziet verschillende gouden vlekken opduiken. Misschien moet U toch even dichterbij gaan...
 
*
 
JDSSVSK
 
tot 14 oktober 2012
in
Secret Kitchen gallery
Vrijheidsstraat 15
9140 TEMSE
 
elke zondag van 15 tot 18 uur
en
NA AFSPRAAK van maandag tot vrijdag (18-20 uur)
 


woensdag 19 september 2012

Henk Delabie en Noël Drieghe in Loods 12 te Wetteren

De sculpturen van Henk DELABIE (°1966) zijn 'af', perfect gerealiseerd in koele, spiegelende materialen of felle, monochrome oppervlakken. Saai zijn ze in geen geval. Ze slingeren je heen en weer tussen mathematische berekening en lichamelijke geknaktheid. Ze refereren aan 'design', maar profileren zich nadrukkelijk als sculptuur, mede doordat ze het nuttigheidsprincipe achterwege laten.
 
 
Henk Delabie, Part red I & Part bleu III, polyester
Noël Drieghe, Z.T., 2001, 94x75 cm, acryl op doek
 
 
 Ze zijn het resultaat van de geduldige opbouw door een beeldhouwer, om ze via een arbeidsintensief proces (van vormgeving over moulage en afgietsel) tot het perfecte eindresultaat te laten komen.
De sculpturen zoeken nadrukkelijk contact met de omgeving en met elkaar. Ze staan los in de ruimte, hangen of leunen tegen de muur, liggen op de grond.
 

Henk Delabie, Element III, nikkel
 
 
Als toeschouwer maak je onvermijdelijk (visuele en ideële) verbindingen, niet alleen tussen de sculpturen onderling, maar ook met de omringende schilderijen van Noël DRIEGHE (°1948), die met een aantal variabele basisvormen een onuitputtelijk, kleurrijk, evenwichtig, geometrisch abstract oeuvre realiseert.
 

Noël Drieghe, Z.T., 1987-2011, 30x24 cm, acryl op doek
 
 Met de serie kleine schilderijen links in de galerie levert hij meteen een staalkaart van die meesterlijke variatie af. Hij bewijst dat geometrische abstractie niet noodzakelijk 'koel' moet zijn en tegelijk intimiteit en (ondanks de kleine formaten) monumentaliteit kan uitstralen.
 
Aan de overkant hangt een groot schilderij (uit 1992) in overwegend zwart met roze randen. Dat mag vrij banaal klinken, maar de magische kracht die het uitstraalt is van aard om zelfs Malevitch stikjaloers te maken.

Noël Drieghe, schilderijen & Henk Delabie, Part Green I, polyester
 
Let eens op de manier waarop 'Element III' van Henk Delabie de schilderijen van Noël Drieghe op de wand erachter in totale deformatie integreert: een schitterende surplus !
 
*
 
Henk Delabie en Noël Drieghe
tot 30 september 2012
in Loods 12
Koophandelsstraat 12
9230 WETTEREN
(Wijk Overbeke)
 
zaterdag en zondag
15 - 19 uur
 


dinsdag 18 september 2012

Wannes Lecompte met 'Chançard Bonnard' in d'Apostrof

 
  Wannes Lecompte, chançard bonnard, galerie d'Apostrof Deinze

 
Wannes Lecompte is een schilder pur sang. Jong. Onstuimig. Zijn werk intrigerend. Abstract en figuratief. Plaats voor leegte. Zijn doeken zijn tegelijk af en onaf. Zonder begin of einde. Verhalen eigenlijk. Niet meer en niet minder. Inspirerend. Hoog tijd dan ook om zijn meest recente werken (2010 tot nu) bijeen te brengen in een welverdiende overzichtstentoonstelling. Deze loopt nog tot en met 14 oktober in kunstengalerie d'Apostrof in Deinze. Meteen een eerste kennismaking met deze nieuwe tentoonstellingsruimte. En wat voor een ruimte !
 
"Door al dat in- en uitglijden van de blik, door de visuele copulatie
kan het bezoek aan een schilderijententoonstelling bedwelmend zijn, erotiserend zelfs."
(Bernard Dewulf)
 
 Wannes Lecompte, chançard bonnard, galerie d'Apostrof Deinze
 
De schilderijen van Wannes Lecompte zijn het resultaat van een subtiel picturaal spel. Een erotisch duel van vlekken en lijnen. Materie en leegte, canvas en kleur wisselen elkaar af. Zijn doeken worden niet altijd vol geschilderd. Licht en leegte worden in de verf gezet. Het lege doek brengt kleur. Zo ontstaan schilderijen zonder vorm. Toevalligheden. Oogstrelingen.
  
  
 Wannes Lecompte, chançard bonnard, galerie d'Apostrof Deinze
 
 
"Le tableau est une suite de taches qui se lient entre elles et finissent par former l'objet, le morceau
 sur lequel l'oeil se promène sans aucun accroc."
  
(Pierre Bonnard)
 
Het werk van Wannes Lecompte dat is schilderen, overschilderen en wegschilderen. Tabula rasa. Schilderen is in de eerste plaats kijken. Voorbij de schilderkunst. Met de ogen van een kind.
 
Tentoonstelling chançard bonnard met recent werk van Wannes Lecompte
 nog tot en met 14 oktober in kunstengalerie d'Apostrof
Pastoriestraat 59, 9800 Deinze
vrijdag tot zondag 15 tot 18u
 
 
Tekst en foto's:  (c) Veerle De Saeger voor 'Waterschoenen'


maandag 17 september 2012

VERZORGERS, UIT ! ... Boksen en kunst in het Herman Teirlinckhuis (Beersel)

Bijna twee jaar geleden nam ik U mee naar de tentoonstelling 'Koers' in het Herman Teirlinckhuis te Beersel. Een week geleden stonden we daar terug op uitnodiging van Johnny Maeschalck, curator en sportfanaat. Via zijn activiteiten als advokaat vertegenwoordigde hij professionele sporters met juridische problemen omtrent hun 'whereabouts'. Herinner U Xavier Malisse of Yanina Wickmayer. Ook bokser Sugar Jackson stond op zeker ogenblik met hetzelfde probleem bij Meester Maeschalck op de stoep. Na de vrijspraak werd Johnny Maeschalck door Sugar Jackson uitgenodigd voor een trainingssessie, voor een sparring en voor een kamp.
De nobele kunst van het boksen had meteen een nieuwe, passionele fan.

Dat er uiteindelijk een link zou ontstaan met kunst, die andere passie van Mr. Maeschalck, was te verwachten. De oorzaken zijn divers, maar de directe aanleiding ligt dus bij Sugar Jackson, die overigens op de vernissage aanwezig was (met dank vanwege de curator en talloze aanwezigen).

Een idee was geboren...
Boksen en Kunst
'Verzorgers, Uit !'
Herman Van Ingelgem als levend kunstwerk met blauw oog 

Met een aantal 'usual suspects' uit kunstenaarsland, maar ook met verschillende (in België) onbekende, maar daarom internationaal niet minder belangrijke kunstenaars is de tentoonstelling eens te meer uitgegroeid tot een schitterende mix. De meeste werken zijn rechtstreeks door de kunstenaars geleverd en een groot deel van de werken is overigens speciaal voor deze gelegenheid geconcipieerd.
Slechts één van de gecontacteerde kunstenaars is er niet bij met eigen werk, maar verschijnt toch in beeld dankzij Fred BERVOETS met 'Fred en Sam'. Het gaat hier vanzelfsprekend over Sam Dillemans, die 'schilderend boksen' tot een artistieke discipline op zich ontwikkeld heeft. Maar niet getreurd, want er is meer dan genoeg te zien.

Straks nemen we U mee op een geschreven wandeling door de tentoonstelling en brengen enkele werken ook letterlijk in beeld. Natuurlijk hopen we dat U de rest ter plekke gaat ontdekken. Want geloof me... er zijn verschillende pareltjes te vinden.


Wilfried Pas: sculptuur Herman Teirlinck 

 Het Herman Teirlinckhuis is een wat nostalgische plek, maar als 'oase' een absolute verademing. In de tuin is het overdekte platform een herinnering aan wat ooit het schrijvershuisje van Teirlinck had moeten worden, maar er om een of andere reden nooit gekomen is. Het indrukwekkende uitzicht op de Zennevallei krijgt U er zomaar bovenop.

In de tuin staat sinds vorig jaar het beeld van Herman Teirlinck, gemaakt door Wilfried Pas op vraag van de vroegere Studio Herman Teirlinck in Antwerpen. Jan Decleir schonk het in bruikleen aan het museum, zodat Herman Teirlinck weer thuis kon komen.

Maar natuurlijk zijn we niet meteen daarvoor gekomen. Binnen wacht ons de boksring. De verzorgers worden verzocht de ring te verlaten. Het is tijd voor de confrontatie: boksen als metafoor voor de kunst en voor het leven zelf.

VERZORGERS, UIT !
Laat de kamp beginnen...


 Rinus Van De Velde


Verschillende deelnemende kunstenaars waren er ook twee jaar geleden bij. Sommigen hebben dit jaar zelfs geopteerd voor dezelfde plaats op het traject.

We beginnen onze tocht in de living van het voormalige woonhuis.

Meteen rechts worden we begroet door Rinus VAN DE VELDE met het getekende portret van een bokser die duidelijk een flinke kamp achter de rug heeft: een staaltje van zijn intussen welbekende tekenkunst en een absolute primeur, vermits hij hier voor het eerst op doek werkte.

De twee 'broze' boksers op de foto's van Sergey BRATKOV kunnen U op de achterwand onmogelijk ontgaan. 

In een vitrinetafel met documenten omtrent Teirlinck ligt het blad met de 'kleurevolutie van een hematoom' door Herman VAN INGELGEM subtiel om aandacht te schreeuwen.
De kunstenaar zelf liep tijdens de vernissage overigens als levend kunstwerk met een schitterend 'blauw oog' rond.


Herman Van Ingelgem 

 In de hoek vooraan heeft het overzicht van de familie Teirlinck er een flinke neef bijgekregen in de figuur van Sugar Jackson, fotografisch vereeuwigd door Stefan VANFLETEREN. Ik stel deemoedig vast dat mijn eigen schouderpartij - en al de rest - 'iets' minder gespierd voor de dag komt. Maar ik ben dan ook geen (top)sporter.


Stefan Vanfleteren: foto Sugar Jackson 

 We begeven ons naar de kamers aan de andere kant van de hal.

Het eerste is slechts een tussenhalletje, maar het is meteen raak.

Meteen links heeft Jo DE SMEDT exact dezelfde plaats als twee jaar geleden uitgekozen voor zijn nieuwe bijdrage: 'MIKE', van straatvechter tot wereldkampioen. In zijn bekende tekenstijl, van bruut tot zeer gedetailleerd, symboliseert hij de bokskamp met een verfijnd getekende bloedzuiger in de rechterbenedenhoek.

Zijn buurman is fotograaf en burgemeester van Beersel. De curator is er tot zijn grote vreugde in geslaagd Hugo CASAER te laten tentoonstellen.

In de tegenoverliggende hoek hangt overigens werk van Paul CASAER met een gedecomposeerde boksring 'On the Ropes'.

Ontdek de boksring in het door Gery DE SMET kleurrijk geschilderde meisjesportret.


 Nadia Naveau

 De volgende kamer biedt wat meer ruimte. Je staat meteen oog in oog met een grote foto, op eerbiedige afstand geflankeerd door twee kleine sculpturen. De drie werken vertonen een ongelooflijke verbondenheid, zowel vormelijk als inzake materiaalgebruik en uiteraard inhoudelijk gezien het overkoepelend onderwerp.

Centraal hangt de indrukwekkende foto 'Garde' (1988) van Thierry FONTAINE, Franse rijzende ster en afkomstig uit Ile de Réunion.

Links heeft Peter ROGIERS een sprekende, gedeformeerde kop in elkaar gebokst.

Rechts vinden we een kleine, maar ijzersterke keramiek van Nadia NAVEAU met twee kampende boksers, een klassieke menselijke vormstudie die zo uit het atelier van Rodin zou kunnen komen.

Werner MANNAERS maakte zijn bijdrage 'Black Painting' tijdens een uit de hand gelopen telefoongesprek met de curator. U moet het maar eens in detail bekijken.

 Laat U verleiden door de zachte breekbaarheid in 'Gloves', een reeks van vijf tekeningen door Saori KUNO uit Japan en met een speciale familiale betekenis voor de curator.

U herkent daarnaast. ongetwijfeld de Gentse bokser Jean-Pierre Bauwens jr. en zijn geliefkoosd truitje.

 Kris Van Hemelrijck

In de laatste kamer wacht ons meteen een foto van Fred BERVOETS. Pas maar op dat hij U niet op een onverwachte linkse trakteert.

Wij laten ons meteen inpalmen door een zeer teder werk door Kris VAN HEMELRIJCK, die ons met '28 oktober 1949 - pico de vara - São Miguel - Azoren' herinnert aan het tragische einde van het liefdesverhaal tussen Edith Piaf en de bokser Marcel Cerdan, die toen in een vliegtuigongeluk om het leven kwam.

Even glimlachen bij de 'condoom-bokszak' van Wouter FEYAERTS is natuurlijk toegestaan, op slaan uiteraard niet.


Guy Van Bossche

Werk van Luc DONDEYNE en Nick ANDREWS, met tussendoor de boksersontmoeting van Guy VAN BOSSCHE, die niet alleen het oudste werk uit de tentoonstelling levert (1973), maar ons tegelijk in de geest van David Hockney onderdompelt.

Speciaal voor deze tentoonstelling maakte de internationaal vermaarde Australische kunstenares Jenny WATSON, in haar 'naïeve', kinderlijke stijl, op vraag van de curator een 'Zelfportret als bokser' dat ze  via Galerie Transit in Beersel liet toekomen.



Fred Bervoets 

Sam Dillemans vloert Fred Bervoets in een tekening van Fred BERVOETS.

Even verder lijkt het of Tina GILLEN voor een kruising tussen bokshandschoenen en pinguïns zorgt in haar tekening die ze voor alle veiligheid toch 'Boxing Gloves' (2012) noemt.

Eindigen doen we bij de Malinese fotograaf Malick SIDIBE (°1936), die als eerste Afrikaan bekroond werd met de Gouden Leeuw op de Biënnale van Venetië in 2007. Sidibe is dé fotograaf van het Malinese 'straatleven', vandaar zijn bijnaam: 'Het oog van Bamako'.
De curator is bijzonder fier op de gepresenteerde reeks van 10 foto's, temeer daar ze rechtstreeks van de pelicule gedrukt zijn als ongekunstelde versie.


Malick Sidibe 


 VERZORGERS, UIT !
tot 14 oktober 2012

Herman Teirlinckhuis
Uwenberg 14
1650 Beersel

donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag
van 11 - 12.30 en 14 - 17 uur



vrijdag 14 september 2012

Luc Coeckelberghs, Dominique De Beir en Greet Billet in Galerie EL


De geraffineerde soberheid die we de afgelopen jaren bij galerie EL leerden kennen, zet zich in de nieuwe tentoonstelling meer dan ooit verder.

Terwijl Luc COECKELBERGHS en Dominique DE BEIR in de benedengalerie, elk met hun eigen achtergrond en technische benadering voor verstilling zorgen, zet Greet BILLET de zolderverdieping in een wisselende rode gloed.

Luc COECKELBERGHS (°1953) is in eerste instantie een schilder, voor wie schilderen geen middel is tot afbeelding van een bestaande werkelijkheid. Hij schildert omwille van het schilderij als dusdanig en creëert op die manier zijn eigen schilderkunstige werkelijkheid. Enkel de middelen (verf) en de drager (doek) zijn daarbij van belang.
 
 
De benedengalerie met Luc Coeckelberghs en Dominique De Beir 
 
De geduldige, meditatieve opbouw van zijn schilderijen en de seriële invulling en presentatie kunnen voor een schijnbare tegenstelling zorgen, maar precies daaraan ontlenen ze hun kracht als picturale en geestelijke inspiratiebronnen voor de toeschouwer.
De grote sterkte van Coeckelberghs bestaat hierin dat hij al jaren de schilderkunstige soberheid laat primeren, maar tegelijk een sierlijk ruimtelijk onderzoek weet te voeren, terwijl hij zich op de grens perfect staande weet te houden.
 

Luc Coeckelberghs, multiple, 2012 
 
Naar aanleiding van deze tentoonstelling wordt door Galerie EL een multiple van Luc Coeckelberghs uitgegeven: een inktjet op zuurvrij 300 grams 'Fine Art Hahnemüle' papier - formaat din A2.
 
Zeven genummerde en gesigneerde exemplaren + drie 'e.a.'.
 
Tijdens de tentoonstelling is deze multiple te verkrijgen aan 200 Euro.
 
*
 
Naast de met klassieke materialen gerealiseerde, fundamentele schilderkunst van Luc Coeckelberghs, presenteert Dominique DE BEIR (°1964) haar met onverwachte middelen geperforeerde, industrële dragers.
Toch hebben de beide oeuvres, ondanks de uiterlijke verschijningsvorm en de gebruikte methodes, meer gemeen dan je zou verwachten.
 
Isolatieplaten of papier nemen bijvoorbeeld de plaats in van canvas asl drager voor haar tactiele ingrepen. Met diverse 'werktuigen' gaat ze haar dragers te lijf. Soms lijkt het op verminking als uiting van agressie, dan weer op een subtiele aanraking, waarbij de druk slechts minuscule puntjes teweegbrengt (zoals in het 'boek' op de tafel). Maar steeds voel je zowel de fysieke als de gevoelsmatige 'aanwezigheid' van de kunstenares.
 

 Dominique De Beir, Exil, 2005-2010
 
 
 Ik moet hier onvermijdelijk denken aan de 'Poëtische Perforaties van Paul Bourgeois' een tijd geleden in Huize St. Bonaventura te Gent.
Ook bij de Beir is dat poëtische karakter onmiskenbaar aanwezig, al opteert zij door haar grote formaten toch duidelijk voor een ruimtelijke kracht.
 
*
 
Op de verdieping kleurt Greet BILLET (°1973) de omgeving rood en exploreert de ruimte in een installatie met een roterende laser en gefilterd buitenlicht.
Hoe bevattelijk is de ruimte? Hoe beïnvloedbaar is de perceptie van die ruimte?
Terwijl haar collega's beneden voor een ambachtelijke uitvoering gaan, kiest Greet BILLET resoluut voor een theoretisch discours.
 
*
 
Tot 7 oktober 2012
Galerie EL
Drieselken 40
9473 WELLE
 
vrijdag, zaterdag, zondag
14 tot 18 uur
 


woensdag 12 september 2012

KRASJ 0.1, actuele kunst in Ninove: een wandeling

Enkele weken geleden mochten we U de nakende geboorte van een nieuw evenement voor actuele kunst in Ninove aankondigen. Ons artikel 'KRASJ 0.1, actuele kunst in Ninove: een vooruitblik' bezorgde U een overzicht van de uitgangspunten en probeerde reeds een hoekje van de tentoonstellingssluier op te lichten.

Vorige zaterdag mochten we dan op stap in een zonovergoten Ninove. Het werd teglijk een wandeling langs herkenningspunten uit een ver en minder ver verleden en een ontmoeting met het werk van piepjonge en iets minder jonge beeldende kunstenaars.

Alvorens met U op stap te gaan langs de verschillende locaties, wil ik (tegen alle logica in) beginnen met mijn conclusie.

Deze allereerste  editie van KRASJ smeekt gewoon om een vervolg ! Ik vrees dat de kleine ploeg achter curator Koen De Decker het niet bij een eenmalige actie zal kunnen laten en dat de stad Ninove de kans moet grijpen om zich een plaats in het actuele kunstcircuit te verwerven. 


 Hoewel je het parkoers op elke mogelijke locatie kan starten, gaven we toch de voorkeur aan het (overigens sinds kort voortreffelijk gerestaureerde) oud stadhuis (4). Daar werden we verwelkomd met een 'Inspiratiegids' (waarin titel - KRASJ-uitgangspunten, werkwijze en toekomstdromen aan bod komen) en met efficiënt vormgegeven informatieblaadjes per tentoongestelde kunstenaar. Zonder belerend te zijn, wil het tentoonstellingsproject KRASJ een artistiek-opvoedende rol spelen.


 Folkert De Jong, Berlage's Dream, 2010

Op de eerste verdieping herbergt een zaal met gefilterd licht meteen enkele treffende werken in een sobere, coherent opstelling.
Centraal staat de sculptuur 'Berlage's Dream' (2010) van Folkert DE JONG, waarin de architect Hendrik Petrus Berlage opgevoerd wordt in een soort 'black and white minstrel show'. Door de vormgeving en het gebruik van arme materialen relativeert De Jong het begrip 'historisch belang'. 

Bij het binnenkomen hebt U ongetwijfeld de vreemde sculptuur 'Nan's Ode to Street Hassle' (2003) van Richard HUGHES (°1974) bekeken. Misschien dacht U aan het legendarische logo van The Rolling Stones, al trekt Hughes hier ook (net als De Jong) de historische waarde in twijfel.

Oog in oog met het werk van De Jong hangt, vlakbij de deur, een intrigerend zelfportret (Version Soft, 2003) van Hicham BENOHOUD (°1968, woont en werkt in Marrakesh).


 Francis Denys, Zacht groeiende glimlach/Dubbele tong, 1999

Francis DENYS (°1964) duikt niet voor het eerst op in WATERSCHOENEN. Hij is overigens één van de meest fascinerende ( en ongrijpbare) kunstenaars die we in de loop der jaren leerden kennen.
Hier verschijnt hij met zijn 'Zacht groeiende glimlach / Dubbele tong...' (1999), een werk uit piepschuim en wol, maar straks ontdekken we hem opnieuw met ander werk en andere technieken.
Ik beschouw hem als een soort Marcel Duchamp, die vanaf de zijkant zijn visie op het kunstbedrijf loslaat. 


 Sara Lamens, Chien & Loup, 2011

 Achter het oud stadhuis ontdekken we in een onooglijke buitengang een foto van Sara LAMENS, die we U een tijd geleden voorstelden naar aanleiding van de tentoonstelling van eindwerken in Entrepot Fictief.

Zij is overigens één van de jonge Ninoofse kunstenaars die aan de basis van dit tentoonstellingsproject lagen. We ontmoeten haar verder op verschillende plaatsen langs het parkoers. Al haar foto's zijn ontleend aan de reeks 'Chien & Loup', die ze als eindwerk voor Sint-Lucas maakte. Hier zijn ze echter, tot grote formaten 'opgeblazen', op de muren gekleefd.


Bart Jacobs, Biomorf 1, 2011 

 Even verder, in de tuin van het Cultureel Centrum De Plomblom, vlakbij het wat vergeten buitentheater, presenteert Bart JACOBS (°1968) een houten schulptuur (Biomorf 1, 2001) waarin de grens tussen natuur en cultuur subtiel afgetast wordt: een absolute voltreffer op deze plek !

We verlaten de site via het oud stadhuis en gaan naar links in de richting van de Hospitaalkerk (3), waar we kleurrijk verwelkomd worden door textielkunstenares Mira ALBRECHT, die met haar gebreide ladder hoog op de gevel de samenhang tussen behendigheid en geluk onderzoekt (al dacht ik onvermijdelijk aan de jakobsladder).

Binnen wordt de volledige vloerruimte ingenomen door de rode 'Linea Recta' (2012) waarmee Francis DENYS in juni door de Aalsterse straten trok ter gelegenheid van de Boonparade. Hier krijgt het object een onbeweeglijke, ruimte-omschrijvende, sculpturale waarde, al zijn er ook links met de legende van Sint-Joris die eveneens in het werk van Mira ALBRECHT aan bod komt.

Langs de wanden laat Wendy BUSSCHAERT beelden verdwijnen en verschijnen in een mix van schilderkunst en grafiek, abstractie en figuratie, droom en werkelijkheid, angsten en verlangens,...

Let ook op de 'verpakte' stenen van Francis DENYS...


Mira Albrecht, werk in situ, 2012 

Links van de Hospitaalkerk steken we door naar de Kaaischool (Basisschool De Kameleon)(1) . Op het verlaten terrein van het vroegere hospitaal-rusthuis ontmoeten we opnieuw Sara LAMENS met een op de muur gekleefde foto. Even verder heeft Mira ALBRECHT op het hek voor een arbeidsintensief werk in situ gezorgd.

In de Kaaischool (1) worden we opnieuw opgewacht door de Marrokaanse fotograaf Hicham BENOHOUD. Hier hangen niet toevallig foto's uit zijn project 'La salle de classe', waarin zijn leerlingen in ongewone constellaties als model fungeren.

Neem ook de tijd voor de al even intrigerende video 'Het Rozenperk' (2010), waarin Lynn HELLEBUYCK (°1987) 'de bloemetjes plukt'. Lees zeker de begeleidende tekst die daar beschikbaar is... een verhaal over liefde, afscheid, verleden, ouders, kinderen,...


Hicham Benohoud

Tijd voor een bezoek aan de Graanmarkt (6), waar we op de gevel van het zonnecenter begroet worden door de gigantische versie van een foto door Hicham BENOHOUD (°1968), die we zopas ook in de Kaaischool ontdekt hebben.

Aan de overkant nemen we het straatje naast de supermarkt. In de verte zien we al de strakke, minimalistische kleurenfoto van Bert DANCKAERT (°1965). 'Simple Present, 337' werd genomen in Havana, maar is perfect op zijn plaats op de gevel van Taverne Koepoort, waar de gekleurde gele lijn op de gevel deel lijkt uit te maken van een totaalconcept.


 Carlos Amorales, animatievideo


Voor de animatievideo van Carlos AMORALES moet U even de parking van CC De Plomblom op. Achteraan, rechts om het hoekje wacht een donkere kamer (het is even wennen) met een 'donkere' animatie waarin wolven en vliegtuigen de hoofdrol spelen.

We keren terug door de Koepoortstraat in de richting van de Koepoort, een intrigerend monument van de Ninoofse binnenstad. Mis halverwege de straat het uitstalraam met de originele foto's van Sara LAMENS niet.

In de pas gerenoveerde Koepoort (5) neemt het aardappel- of frietgeweer van Jason RHOADES (1965-2006) een centrale plaats in. Er zijn links met 'Het Lam Gods', het SMAK en de 'American way of life' (U kan er best de begeleidende tekst eens op nalezen). Op deze plek is de legende van de wortel in het slot van de Koepoort natuurlijk ook niet te vergeten...


Jason Rhoades 

Voor de liefhebbers van video is er ook nog werk van twee duo's: Jos De Gruyter & Harald Thys en Gabriel Lester & Herwig Weiser.

De jonge Ninoofse graffitikunstenaar Thomas MARIS nam een banale betonplaten muur in de Vestbarm (8) naast de Koepoort onder handen. De Ninoofse monumenten verschijnen er in een strakke vormgeving.


 Michael Dans, Father and son, 2011

Nu rest ons nog Loods 13 (2), een voormalig industrieel gebouw vlakbij de Abdijkerk, dat op schitterende wijze verbouwd werd en zich uitstekend leent voor tentoonstellingen als deze.

 Meteen bij het binnenkomen sta je oog in oog in oog met de overweldigende en tegelijk vertederende, gigantische tekeningen van teddyberen door Michael DANS (°1971). Maar ga dichterbij en let ook op enkele details...


 Koenraad Tinel, Flandria Catholica, 1946-1952

De tekeningen van Koenraad TINEL (°1934) zijn bedrukkend, maar indrukwekkend (ondanks hun beperkte formaten). Tinel is natuurlijk ook een begenadigd beeldhouwer, maar in tegenstelling tot doorsnee beeldhouwerstekeningen is dit getekende werk veel verhalender. Zijn 'Flandria Catholica' (1946-1952) is dan ook een vroege afrekening met een armoedig leven in een verstikkend katholicisme.


 Nicolas Keppens

 Aan de overkant liggen heel wat strakke, architectonische, natuurgetrouwe, naast een paar verhalende, maar steeds gedetailleerde tekeningen van animatietekenaar Nicolas KEPPENS (°1989), één van de jonge Ninoofse 'wolven'.

In de kleine ruimte vooraan speelt de binnenvallende zon een spel van licht en schadum met 'Pete Bogs Last Stand' (2005), een installatie van Richard HUGHES met schoenen uit gegoten modder, pigment en epoxyhars, als suggestie voor een koppel geliefden op de grond.

Laat U ook opnemen in de vreemd gekleurde animatiefilm met een schijnbaar banaal verhaal 'Run' (2008) van Jacco OLIVIER (°1972).


Tamara Van San, Cassiopeia Twist, 2012 

Op de verdieping krijgt kleur pas echt een boost.

Centraal hangt 'Cassiopeia Twist' (2012), een keramieksculptuur in geel en rood door Tamara VAN SAN (°1982), een goeie bekende van WATERSCHOENEN.
Levendigheid, kleurrijkheid, spanning, evenwicht, vrijheid in gebondenheid,...

Ook hier duikt Folkert DE JONG weer op, net zoals in het begin van onze wandeling.


 Eliza Pepermans, blad uit 'The Exorcist, 2012

 Eliza PEPERMANS (°1988) schrijft en tekent op weergaloze wijze haar sprookjes met een verbazingwekkend kleurenpalet, een zwierige lijnvoering en een ongekende zin voor (wrange) humor. Ze zorgt voor een bladvulling tot in de kleinste hoekjes.
Haar werk doet me wel eens aan Fred Bervoets denken en natuurlijk zit ook Albert Pepermans ergens achter de schermen.
Hou deze dame in het oog!

Evenveel kleur, maar in een strakkere lijnvoering, ontdek je bij Leen VOET (°1971). Bij haar wordt het grijze interieur van de Mechelse Sint-Romboutskathedraal een zee van kleurrijk licht dat je bijwijlen aan Van Gogh doet denken.

Al deze levendige kleurenrijkdom wordt tenslotte getemperd door de grijze vlag 'Birth of a Nation', waarmee Michael VAN DEN ABEELE (°1974) de Belgische nationaliteit als spookverschijning symboliseert.


U kunt volgend weekend nog in Ninove terecht voor

KRASJ 0.1

zaterdag 15 en zondag 16 september 2012

10 tot 18 uur