Zoeken in deze blog

vrijdag 31 mei 2013

'Water shoes', een schilderij van Stefaan Vermuyten

 
Stefaan VERMUYTEN interpreteert het thema
 
WATERSCHOENEN
 
... een pareltje...
 
 
 
© Stefaan Vermuyten, Water shoes,
acrylic on panel, 40 x 30 cm
 
 
Stefaan Vermuyten stelt momenteel met Luc Claus, Erwin Clauws, Christian Van Haesendonck en Toon Van Borm tentoon bij Galerie EL in Welle.
 
Een bespreking volgt eerstdaags, maar de 'Waterschoenen' moesten hier even aan de kant voor andere, d(r)(w)ingende activiteiten.
 
 


zaterdag 25 mei 2013

Arpaïs Du Bois met 'Noyade sèche' bij Galerie Van Der Mieden (Brussel)

ARPAÏS DU BOIS (°1973) heeft Galerie Van Der Mieden omgevormd tot een meer van tekeningen, met het 'wateroppervlak' als bovengrens. Ook al komt er geen echt water aan te pas, toch wijst de titel 'Noyade sèche' op het verdrinkingsgevaar.
Met mijn 'waterschoenen' als extra verzekering ging ik onlangs op verkenning.
Ik herinner me levendig haar vorige tentoonstelling (2011) bij deze galerie (toen nog in Antwerpen), waar ze in de achterzaal haar project 'Trois cent quatre-vingt-onze', met 46 schetsboeken op hoge tafels voorstelde.
Begin vorig jaar toonde 'Waterschoenen' U haar samenwerking met Yamamoto Masao in Fifty One Gallery (Antwerpen), onder de titel 'Were we met'.
Al die jaren heeft Arpaïs haar tekenproject verdergezet in dagelijkse notities, waarbij ze de gebeurtenissen van de voorbije dag probeert te plaatsen of te duiden. Dat zijn reacties in beeld (en dikwijls ook in woord) op persoonlijke ervaringen, onzekerheden, trauma's, ... maar nu ook meer op de problemen in de grote wereld: oorlog, geweld,...
Arpaïs De Bois, Noyade sèche @ Van Der Mieden


Wie deze vriendelijke dame ontmoet, kan niet vermoeden dat ze de auteur is van dit poëtische, maar dikwijls pijnlijke oeuvre, waarin de krassen en wonden van het leven zo intens aan bod komen.

Op haar blog (http://arpais.blogspot.be) presenteert ze onder het motto 'Instant de jour et dessin d'un soir' elke dag een foto en een corresponderende tekening.
Het tekenen biedt troost, zorgt voor weerstand tegen al de bedrukkende gebeurtenissen in het 'gewone' leven. Tekenen wordt een soort medicijn of reddingsboei wanneer ze dreigt te verdrinken in de overvloed aan overrompelende indrukken.

Daarom heet deze tentoonstelling ook 'Noyade sèche' en is de accrochage precies op deze manier gebeurd. De horizontale bovenlijn ligt ter hoogte van mond-neus van de kunstenares, met andere woorden haar verdrinkingsdrempel.
Dus moet U als bezoeker voor een intense blik op de meeste tekeningen kopje onder in dit artistieke meer.

   
Arpaïs Du Bois, Noyade sèche @ Van Der Mieden


 De 'basic' galerieruimte en de 'basic' tekeningen lijken zo voor elkaar gemaakt. Zelfs de vlekken in de vloer (misschien van een lekkende auto of een vroegere ambachtelijke activiteit) benadrukken de intensiteit van de tekeningen en hun kwetsbare betrokkenheid. De 'geschonden' omgeving is duidelijk in overeenstemming met de aard van de tekeningen, waarin 'geschondenheid' aan de orde van de dag is.

'Surtout ne pas tout comprendre' is de belangrijke les die we meekrijgen wanneer we alweer op weg naar de uitgang zijn, want het blad hangt rechts achter het hoekje.
De geschreven boodschappen vormen overigens niet te verwaarlozen elementen in tal van tekeningen, maar ook de composities met de verschillende bladen, tonaliteiten en vormgegevens spelen een belangrijke rol.
Toch springt mijn aandacht voortdurend over en weer, brengt deze presentatie me niet tot rust. Misschien is het mijn eigen angst om te 'verdrinken'.
Een verhaal van vallen en opstaan speelt zich af onder de lijn van levensvatbaarheid; een strijd tussen verdringen en verdrinken. Net zoals de kunstenares moeten we af en toe boven water komen om naar adem te happen.


Arpaïs Du Bois, Noyade sèche @ Van Der Mieden


 Bij een volgende duik neemt de stroming je mee. Dit is niet zomaar een lineair getekend verhaal, maar een opeenvolging van actie en reactie, met tekens en contrapunten, met 'twijfelachtige krachten' die zichzelf als kronkelende slangen in de staart bijten naast lineaire, horizontale of gekartelde, eindeloos doorlopende (verhaal)lijnen.

'Matifier l'érotisme d'un chagrin' duikt even verder op tegen een matte zwarte ondergrond. En wat dacht U van dat kleine blaadje met het schijnbaar onhandig getekende 'Rater la marche'?
'Tous nos horizons' lijkt zo hoopvol, maar tegelijk zonder uitkomst in combinatie met het grote zwarte gat vlakbij.


Arpaïs Du Bois, Noyade sèche @ Van Der Mieden


In 'Subir la recurrence' lijkt ook de terugkeer een stap in het duister, in een zoektocht die zich situeert tussen 'la perfection' en 'ma propre obscurité'.

Vergeet vooral niet een blik achter het muurtje te werpen.

Via allerlei tussenstations eindigt U tenslotte bij de reeds vermelde boodschap: 'Surtout ne pas tout comprendre', want misschien is het beter om zich af en toe ongeremd aan het leven over te geven, zonder alles te willen begrijpen of controleren.

Of om het met de pas overleden Georges Moustaki te zeggen: "Nous prendrons le temps de vivre, d'être libres, mon amour. Sans projets et sans habitudes, nous pourrons rêver notre vie..."


Arpaïs Du Bois, Noyade sèche @ Van Der Mieden


En dan nu naar de Aalststraat in Brussel...


ARPAÏS DU BOIS

'Noyade sèche'

tot 15 juni 2013
in
Galerie Van Der Mieden
Aalststraat 10
1000 BRUSSEL

woensdag tot zaterdag: 14 - 18 uur


  (c) Artspotter voor WATERSCHOENEN

donderdag 23 mei 2013

Remco Roes met 'Exercises of the man' in B-Gallery (Brussel)

 
Een tentoonstelling zoals Remco ROES (°1981) presenteert in de Brusselse B-Gallery is per definitie een momentopname in een 'work in progress', net zoals het leven zelf.
In 'Exercises of the man' onderzoekt hij de relaties tussen mens en omgeving aan de hand van 'acteurs' als kleine figuurtjes, posturen, 'heiligenbeelden' of geprojecteerde beelden in een decor van geassembleerde, afgedankte recuperatiematerialen. Daarbij worden nieuwe betekenissen en correlaties gecreëerd.
 
"Parece que busco algo, pero no busco nada", zegde de Spaanse schrijver Pio Baroja.
(Het ziet er misschien uit alsof ik vanalles zoek, maar eigenlijk zoek ik niets)
 
Remco Roes drukt het uit met een citaat uit het nummer 'Grundstück' van de Duitse band Einstürzende Neubauten:

"Ich suche nichts, ich raüme nur auf'
 
"Ik zoek niets, ik ruim alleen op"
 
 
Remco Roes, Exercices of the man, 2013 @ B-Gallery Brussel
 
 
De elementen of 'bouwstenen' die Roes in deze tentoonstelling gebruikt, heeft hij gevonden in de kelders van de Centrale for Contemporary art, het Centrum voor Hedendaagse Kunst van de stad Brussel, waaronder ook deze B-Gallery ressorteert.
Daarmee bouwt hij sculpturale landschappen of situaties, aangevuld met beeldprojecties en audio-elementen.
 
De tentoonstelling kadert in zijn filosofisch, historisch en artistiek doctoraalonderzoek (Universiteit Hasselt) naar de 'Scenografie van de sublieme ruimte' en mag in die zin gelinkt worden aan een tentoonstellingsproject dat momenteel doorgaat in Galerie De Mijlpaal (Heusden-Zolder). Daar toont hij zijn samenwerking met niemand minder dan Camiel VAN BREEDAM, terwijl Renato Nicolodi de dialoog met Eduardo Chillida aangaat.
 
De enscenering in de B-Gallery laat zich ervaren als een veelheid van podia, waarin de verschillende 'bewoners' op diverse niveaus met hun eigen wereldje bezig zijn, maar waar niettemin openingen naar elkaar gecreëerd worden.
Hoewel deze tentoonstelling autonoom staat ten opzichte van de samenwerking met Camiel Van Breedam, dringen zich toch een aantal vergelijkingen op.
 
De beide kunstenaars, die duidelijk tot een andere generatie behoren, hebben raakpunten in hun artistieke praktijk. Allebei zijn ze verzamelaars van objecten met een verleden EN een toekomst. Allebei geven ze een nieuw leven aan afgedankte materialen. Terwijl Van Breedam met het gerecupereerde nieuwe, autonome kunstwerken assembleert, opteert Roes voor tijdelijke installaties en samenwerkingsverbanden tussen zijn objecten, in dialoog met de ruimte waar ze getoond worden.
 

Remco Roes, Exercices of the man, 2013
@ B-Gallery Brussel
 
In de B-Gallery is de ruimte wel heel erg specifiek, met een glazen wand aan de 'wandelzijde' van de winkelgalerie (Galerie Bortier, bekend voor zijn boeken- en prentenwinkels). Daardoor krijg je al een gedeeltelijk overzicht nog voor je binnenkomt.
 
Eens binnen ontmoet je links 'de man' die onafgebroken komt en gaat in de videoprojectie.
'De man' speelt tegelijk zijn eigen schaduw en de opstelling betrekt tevens de toeschouwer in de schaduwprojectie. ('The man who hid behind the shadow of a doubt?')
Verder wordt de ruimte bevolkt door de reeds eerder vermelde podia, die 'de man' in allerlei situaties of 'exercises' ten tonele voeren, van 'the man who wandered aimlessly through a field of diffuse goals in a state of complete happiness' over 'the man who tried to find the resonant frequency of his everyday life' tot 'the man who discoverd that nothing was ever the same to begin with'...
 
 

Remco Roes, Exercices of the man, 2013 @ B-Gallery Brussel
 
De doctorale studie van Remco Roes rond de 'Scenografie van de sublieme ruimte' loopt nog tot oktober 2015. Ongetwijfeld zullen dus nog nieuwe stappen volgen op weg naar de uiteindelijke conclusies.
 
'Exercises of the man'
 
tot 1 juni 2013
in
B-Gallery
Sint-Jansstraat 17-19
1000 BRUSSEL
 
woensdag tot zaterdag: 13 - 18 uur
 
 
*
 
Tot 30 juni loopt in Galerie De Mijlpaal (Brugstraat 45 - 3550 Heusden-Zolder) op vrijdag, zaterdag en zondag van 14 - 18 uur, de tentoonstelling... Remco Roes / Camiel Van Breedam - Renato Nicolodi / Eduardo Chillida
 
 
*
 
Meer info over Remco Roes
 
 
 © Artspotter voor WATERSCHOENEN


dinsdag 21 mei 2013

Eirene Efstathiou met 'Memories of the Present' in MOTinternational (Brussel)

 U bent er maar beter snel bij, want de tentoonstelling 'Memories of the Present' van de Griekse Eirene EFSTATHIOU (°1980) loopt nog slechts tot 1 juni 2013.

Het is een kleine, maar bijzonder fijne tentoonstelling.

In series van kleine werken neemt ze ons mee naar haar eigen land en meer bepaald naar Athene, dat de afgelopen jaren blijkbaar enkel nog in beeld komt als centrum van verzet tegen de steeds dieper om zich heen grijpende economische en financiële crisis.

De beelden van straatprotesten, die via de media verspreid werden of foto's die ze zelf maakte, gebruikt ze  als basis voor kleine schilderijen die ze in clusters samenbrengt.
 
  
Eirene Efstathiou, 'Against Oblivion', 2012/2013, Oil and acrylic on
4 panels, 18 x 18 cm each panel
 
 
De actualiteitswaarde van de beelden krijgt in de geschilderde versie een extra dimensie, een toets van persoonlijke betrokkenheid. Met titels als 'We are more than an image on TV' of 'Against Oblivion' maakt ze haar engagement meer dan duidelijk. Deze beelden mogen niet zomaar voorbijflitsen en vervolgens vergeten worden.
 
Door de kleine formaten dringt een kennismaking van nabij zich op, waardoor je als toeschouwer als het ware mee in de taferelen opgenomen wordt.
 
 

MOTINTERNATIONAL Brussels
 
 
met
'Memories of the Present'
 
tot 1 juni 2013
woensdag t.e.m. zaterdag: 11 - 18 uur
in
MOTINTERNATIONAL
Vandenbrandestraat 1
1000 BRUSSEL
 
 
 
© Artspotter voor WATERSCHOENEN
 


zondag 19 mei 2013

'Een groep' in Galerie De Ziener (Asse)

 
 Met 'Een groep' zet Galerie De Ziener traditiegetrouw de stap naar het zomerreces. Natuurlijk komen in deze groepstentoonstelling de 'usual suspects' aan bod met bekend en verrassend werk, maar ook nu weer wordt ruimte gecreëerd voor onverwachte kunstenaars en werken.

Galerie De Ziener kan rekenen op een trouwe schare vrienden, al vermoed ik dat sommigen tijdens vernissages ook door de culinaire hapjes verleid worden (volgens het welbekende gezegde: "Een mens leeft niet van kunst alleen".)

Ook de artistieke 'hapjes' zijn in deze tentoonstelling niet te versmaden, al durf ik het veeleer als voldragen menu serveren.
 
 
Een groep @ Galerie De Ziener
 
 
 Kijk voor het binnengaan even omhoog op de gevel, waar Roeland TWEELINCKX ons alvast een aperitiefje aanbiedt. Binnen heeft hij nog enkele verrassende objecten in petto (alsof Marcel Duchamp zich in bochten wringt...).
 
In de kamer op het gelijkvloers worden we door de verbazingwekkend sober geconstrueerde, maar kleurrije schilderijen van Walter SWENNEN begroet. Links gaan de bedrieglijk eenvoudige wandsculpturen van Norman DILWORTH hand in hand met bepaalde vormstructuren in 'Porky & Porky's Revenge', de verrassende tweeluiken met combinatiekeuze van Jo DE SMEDT.
 

Jo De Smedt, 'Porky | Porky's Revenge', 20121213,
4 x tweeluik, olie, grafiet op portretlinnen, 30 x 40 cm
 
 
 Op de verdieping krijgen tal van kunstenaars de ruimte.
 
Lieven SEGERS (uit de kring van Vaast Colson en Dennys Tyfus) profileert zich met de reeks lambda prints 'TIS NOOIT VOOR NIKS', een halucinante grafisch-fotografische neerslag van een (naar verluidt) uit de hand gelopen feestnacht.
 
Roeland TWEELINCKX maakt krom wat recht is in 'Broom' en Paul GEES zorgt voor een verrassende, wit gelakte 'Symmetrie' in zijn gekende mix van staal, hout en steen.
 
Norman DILWORTH mag zich vormelijk uitleven in ondermeer het intrigerende wandobject 'Four Quadrants'.
 

Lieven Segers, uit de reeks 'TIS NOOIT VOOR NIKS', 2012,
lambda prints op mdf, editie van 2
 
 
 Jo DE SMEDT onderscheidt zich eens te meer als schilderend tekenaar met de wondermooie reeks miniatuurschilderijtjes (9 x 12 cm), 'The Walk' (Asse/Asbeek) waarin hij zich als een zuivere waarnemer van de natuur ontplooit. De zwarte lijntekeningen (acryl) contrasteren EN dialogeren feilloos met de geel geschilderde achtergronden.
 
In de hoek op de plankenvloer straalt Roeland TWEELINCKX met 'Grandmothers shoes'. Magritte is niet ver weg...
 
Vlakbij mag Walter SWENNEN in een reeks werkjes op papier zijn gekende, schijnbaar nonchalante stijl alle eer aandoen.
 
Paul MOREZ en Paul GEES tasten hier in een onverwachte dialoog de grenzen van het universum af.
 

Sjoerd Buisman, 'Crassula', 1995, oplage 2
en uiterst rechts 'Fractaal werk', 2009, oplage 5
 
 
 Op weg naar het tuinpaviljoen ontmoeten we in de binnentuin de 'groeiende' sculpturen van Sjoerd BUISMAN.
 
In het paviljoen springen de uiterst sobere vormstudies (als titelloze stillevens) van Mario DE BRABANDERE fel in het oog, terwijl Paul MOREZ aan de overkant met twee schilderijen voor een perfect uitgewerkt geometrisch wederwoord zorgt.
 
Paul GEES verbindt zoals steeds een uitgekiende, gespleten strakheid met een door de 'eeuwigheid' geërodeerde kei ('Verdreven'), terwijl Roeland TWEELINCKX nogmaals de wetten van de logica tart.
 
Achter het paviljoen, op het tuinterras trekt een grote sculptuur van Paul GEES de wacht op, met uitzicht op de schitterende groene 'tuingang' met de grillige bodemsculptuur van Norman Dilworth.


Paul Gees, h212xd22xb20,5 cm, cortenstaal, hout, steen
 
 
 'Een groep'
 
is een boeiende, afwisselende wandeling door een wereld van vormen en verhalen, met weinig aandacht voor kleur, maar des te meer voor sterke lijnen.
 
tot 23 juni 2013
in
Galerie De Ziener
Stationsstraat 55
1730 ASSE
 
vrijdag, zaterdag, zondag: 15 - 18 uur
 


donderdag 16 mei 2013

Kristof Van Heeschvelde met 'Please share' bij Galerie Jan Dhaese (Gent)


 
Toen ik Kristof VAN HEESCHVELDE een tijdje geleden in zijn atelier ging opzoeken, waren de schilderijen voor deze nieuwe tentoonstelling grotendeels klaar. Ze stonden of hingen er, elk met hun eigen verhaal, maar toch met een overkoepelend gevoel van enerzijds onschuldige 'vrijheid-blijheid' tegenover een overschaduwende dreiging.

De ervaring om ze nu terug te zien in de galerie is niet wezenlijk anders. Toch bezorgt de atelieromgeving ze dat stukje huiselijkheid, verbondenheid met hun ontstaansgeschiedenis en bronnen. In het atelier verspreid liggen foto's, boeken, prenten,... die als uitgangspunt voor de personages in het werk gediend hebben. Bovendien laten de perfect uitgewerkte potloodtekeningen zien hoe de kunstenaar zijn grote schilderijen tevoren helemaal in klein formaat op papier voorbereid heeft. 
 
 
 Kristof Van Heeschvelde, Blaming Evil, oil on canvas,
190 x 150 cm, 2013 (in atelier)
 
 
Het thema, de compositie, de hoofdfiguren zijn dus vooraf bepaald. De schilderkunstige uitwerking op groot formaat (190 x 150 cm) laat uiteraard nog speelruimte voor kleur en omgevingsinvulling. 
Kristof Van Heeschvelde selecteert en transformeert zijn personages, maar laat ze altijd achter in een soort wereldvreemdheid of achteloosheid.
 
Daar hangen ze dan in de galerie, plots oog in oog met een publiek, in een toch wel afstandelijker omgeving. Plots moeten ze zich tegenover heel wat mensen bewijzen.
Laat me meteen duidelijk zijn: ze doorstaan de nieuwe confrontatie 'met verve'.
 
Elk van deze werken straalt een intense betrokkenheid uit. Het dubbelgevoel van 'onschuld' en 'dreiging' speelt daarbij een belangrijke rol. De verhalen van Van Heeschvelde zijn geschilderde sprookjes, met alle ingrediënten vandien. Kristof Van Heeschvelde is geen doemdenker, maar veeleer een artistieke filosoof, die met milde blik kijkt naar de onverschilligheid en nonchalance van de mens in zijn omgang met de wereld. Het kan over milieuproblematiek gaan of de oppervlakkinge kracht van het kinderlijk mediavertier of diepgravende levensvragen, maar steeds houdt Van Heeschvelde een vleugje relativering achter de hand, stelt zich niet moralistisch op.
Dat weerhoudt hem er echter niet van een mening te ventileren.
 
En wat hem betreft, mag je als toeschouwer de boodschap gerust doorgeven: Please share!
 

Kristof Van Heeschvelde, potloodschetsen voor schilderijen 
 
 
 Wanneer je in de galerie binnenkomt, sta je meteen pal voor een bokser die in de ring onderuit lijkt te gaan. Het gevaar zit hem letterlijk op de nek in de vorm van een dreigende ezelskop. Het publiek dat summier in de achtergrond van de ring weergegeven is, wacht vol ongeduld op de definitieve neergang van de 'held'.
Zin voor compositie en een uitgesproken kleurenpalet resulteren in een meer dan stevig tafereel.
 
In het atelier werden we uitbundig begroet door 'Loulou', de hond des huizes die ook in de galerie (in geschilderde versie) zijn opwachting maakt. Vanuit de tweede kamer houdt Loulou het komen en gaan nauwlettend in het oog.
 
Nichtjes van de kunstenaar poseren als Mega Mindy en achter 'Mindy W' helemaal achteraan in een hoekje houdt zich zelfs zijn vader schuil.
 
Bij de kleine schilderijen is zeker ook 'Joke' één van mijn favorieten: een schijnbare eenvoud, een stevig kleurenpalet, een gezicht dat uit een andere tijd lijkt te stammen, een intelligente grijns en een verhaal waar je verder het raden naar hebt.
 
Vlakbij hangt het grote schilderij 'Carriage'. Daarin is het kind ontleend aan een schilderij van Velazquez en getransponeerd naar een 'eigentijdse' versie. Het kind voert zijn eigen monstertje op wielen mee, als een soort talisman. Kinderlijke onschuld versus boze dromen?
 

 Kristof Van Heeschvelde, Carriage, oil on canvas, 190 x 150 cm, 2013
Kristof Van Heeschvelde, Joke, oil on canvas, 45 x 40 cm, 2013
 
 
 Alles wat U ooit over het dragen van een kilt wilde weten maar nooit hebt durven vragen, wordt hier door 'Wingman' in woord en daad geïllustreerd. En ik die dacht dat er niets onder die kilt zat. Maar ja, wie ben ik om de kunstenaar tegen te spreken?
 
Bij het meisje in 'The Bucket List' leg ik spontaan de link met de vrouw uit 'Joke'. Met haar emmertje draagt het meisje het water uit de zee wellicht naar de slotgracht van het zandkasteel dat ze op het strand aan het bouwen is. Intussen wordt haar intense zorgeloosheid onmiskenbaar bedreigd door een hoge, duistere golf achter haar.
Misschien ziet de vrouw in 'Joke' hoe haar eigen leven haar ontglipt en is zelfs haar persoonlijke 'bucket list' weggevlogen...
 

 Kristof Van Heeschvelde, The Bucket List,
oil on canvas, 190 x 150 cm, 2013
 
 
 In het sobere en in hoofde van de estafetteloper blijkbaar sombere 'Outrun' lijkt de tijd stil te vallen. Of is dit tafereel voor de loper veeleer eeen manier om zijn sombere gedachten achter zich te laten? Run for life...
 
Please share!
 
START SPREADING THE NEWS...
 
Kristof Van Heeschvelde
 
tot 16 juni 2013
in
Galerie Jan Dhaese
Ajuinlei 15B
9000 gent
 
woensdag t.e.m. zaterdag: 14 - 18 uur
zondag: 11 - 14 uur
 
 
© Artspotter voor WATERSCHOENEN


dinsdag 14 mei 2013

Fotograaf Karel Fonteyne bij Galerie S&H De Buck (Gent)

 
 Na twee opeenvolgende groepstentoonstellingen waarin 40 jaar werking van Galerie De Buck bekeken werd ('Het Paradijs: 40 jaar Galerie S&H De Buck') zet Hermin De Groeve haar tocht in het galeriewezen onverdroten verder.

Met Karel FONTEYNE (°1950) presenteert ze een fotograaf die al een uitgebreide carrière achter de rug heeft.
Het waren vooral filmische ervaringen, gekoppeld aan en een reeds als kind ontwikkeld gevoel voor 'de andere dimensie' die hem aantrok in geuren en geluiden van het bos, die hem tot de fotografie brachten.

Films van Ingmar Bergman of Frederico Fellini, maar vooral het wonderlijke 'Fuglane' (de vogels) van Terjei Vesaas waren directe aanleidingen om zelf gevoelens in beelden uit te drukken.
 
 
Karel Fonteyne, The white boxes (blackwriter, gladiator, pear in mouth,
crocodile tears, black-fingers, squadron of butterflies, braille II), ed. 1/15,
digitale prints
 
 
 Zijn denkwereld werd ook beïnvloed en bevestigd door (in hoofdzaak) Zuidamerikaanse auteurs, met begrijpelijkerwijze de ontzettend bevreemdende wereld van Borges, maar ook Pablo Neruda, Gabriel Garcia Marquez, e.a.
Zelfs stripverhalen als Nero of Suske en Wiske boden aanvankelijk antwoorden op existentiële vragen.
 
Reeds vroeg werd hij als fotograaf opgemerkt door Karel Geirlandt en Flor Bex, pioniers in het Belgische actuele kunstveld, en kwam ook terecht in het internationale circuit van de artistieke fotografie.
Dat artistieke succes bood in die tijd nog niet meteen financiële zekerheid. Via fotografisch werk voor de beginnende Antwerpse modeontwerpers (o.a. Bikkembergs, Van Beirendonck, Van Noten,... ) vond hij zijn weg in de grotere, ook internationale wereld van de modefotografie. Van het een kwam het ander en dankzij enkele spraakmakende campagnes gingen voor Fonteyne alle deuren open. Met het boek 'Black earth' (1990) realiseerde hij een 'aardverschuiving' en creëerde een trend in de mode- en reclamewereld.
 
 

Karel Fonteyne, Braille II, analoge print op Ilford warmtoon
barriet papier, 105 x 89 cm, ed. 1/5
 
 
Maar op een bepaald ogenblik werd het hem allemaal te veel en trok hij zich terug op het eiland Menorca, waar hij een guesthouse opende en de tijd nam om opnieuw voor zichzelf te fotograferen.
 
Wie vandaag door Galerie De Buck loopt, krijgt een staalkaart uit het oeuvre van de periode tussen pakweg 1990 en 2005 voorgeschoteld, te beginnen met de grote werken 'Knee en Sitting' (1990) uit de serie Black earth.
Het is duidelijk dat Karel Fonteyne ook zijn klassiekers kent en er af en toe met bravoure naar refereert.
Neem nu 'Crying' (1990) uit de cyclus Blue Hotel, waarbij ik ontegensprekelijk de link leg met de iconische foto van Dorothea Lange (Migrantenmoeder, 1938).
Vlakbij hangt 'Trouser' (1990) uit dezelfde serie en helemaal achteraan het magistrale 'Trunk'.
 

Karel Fonteyne, Trunk, analoge print op Ilford
warmtoon barriet papier, 105 x 89 cm, ed. 1/5
 
 
De 'White boxes' met de kleine formaten putten uit verschillende reeksen. Zo fascineert me 'Flowerpots' (1992) uit de reeks Abracadabra of het stilleven met surrealistische inslag 'Franc-maçon' (1994) uit Shapes and things.
In een tafereel als 'Reader' (1992) leg je al snel de link met de surrealist bij uitstek, Marcel Mariën. Ook de fragmenten uit de reeks 'The Painter' roepen dat surrealistische gevoel op en doen me onvermijdelijk denken aan foto's die Magritte zelf ooit maakte.
De zin van Fonteyne voor 'de andere dimensie' is zeker niet vreemd aan deze 'surrealistische' verwijzingen.
  
Maar laten we vooral niet vergeten dat Karel Fonteyne kan bogen op een voldragen oeuvre, met zin voor 'klassieke' schoonheid en experimentele durf, waarin lijfelijkheid, speelsheid en emotie niet te negeren begrippen zijn.
 
 
Karel Fonteyne
 
'Boxes in a box'
 
tot 1 juni 2013
bij
S&H De Buck
Zuidstationstraat 25
9000 GENT
 
 
 
 
 
© Artspotter voor WATERSCHOENEN


zondag 12 mei 2013

Nele Tas met 'Archief van het particuliere wonen # 2' in Estaminet In den Bouw (Kalken)

 
 
Estaminet - Galerie 'In den Bouw' te Kalken is al jaren een geliefkoosd toevluchtsoord voor kunstenaars, rust- en sfeerzoekers en liefhebbers van een goed gesprek tussen (letterlijk) pot en pint.
Met de kleine galerie vaart Christine Van Der Heyden een eigen koers. Sinds 1985 passeerden hier niettemim al heel wat bekende kunstenaars de revue.
Met haar 'Archief van het particuliere wonen # 2' maakt momenteel Nele TAS (°1978) haar opwachting.
 
 
Nele Tas, Archief van het particuliere wonen @ In den Bouw, 2013


Met een stevige achtergrond in zowel cultuurwetenschappen (RUG 2002) als schilderkunst (Academie Antwerpen 2006) startte ze eind 2009 met het project 'Archief van het particuliere wonen', een titel naar analogie met het door architect Renaat Braem ontwikkelde 'Manifest van het bevrijde wonen'.

Braem was de architect-stedenbouwkundige die (in het spoor van Le Corbusier) in het naoorlogse België ijverde voor een 'nieuwe, kwaliteitsvolle architectuur' en zich afzette tegen de bestaande ruimtelijke (wan)ordening.
In zijn boekje 'Het lelijkste land ter wereld' beschreef hij de door hem zo gehate lintbebouwing met een lappendeken van individualistische huizen.

Zoveel jaren later kon Nele Tas met het grootste gemak proefondervindelijk vaststellen dat aan die individuele bouwtendens nog geen einde gekomen was. Wel integendeel!
Fietstochten langs doorsnee wegen tussen Antwerpen en Brussel leverden haar een schat aan visuele informatie op, die ze in haar atelier verwerkte tot schijnbaar vluchtige schilderijtjes, die in al hun tastlbare 'onafheid' toch een gevoel van onuitwisbare 'droefheid', 'eenzaamheid' en 'ondoordringbaarheid' oproepen.



Nele Tas, Archief van het particuliere wonen @ In den Bouw, 2013
(There is a crack... in everything. That's where the light gets in...)


Meestal is de stijl realistisch, maar met een zekere duisterheid. Andere huizen worden dan weer als lege wanden weergegeven, wat de ondoorgrondelijkheid nog groter maakt. Eén enkele keer hanteert ze een naïeve stijl, wanneer ze verschillende huizen in een primair landschap samenbrengt.

Natuurlijk is er in dit project een onvermijdelijke wisselwerking tussen het documentaire karakter en het eigenlijke schilderen. Uiteindelijk spelen de eigenheden en wetten van de schilderkunst voor het bereiken van het picturale resultaat.

De beoordeling van het 'architecturale individualisme' laat de kunstenares in principe bij de toeschouwer berusten. Toch kan niet ontkend worden dat de keuze van het project in hoofde van de kunstenares al een statement op zich is. 



Nele Tas, Archief van het particuliere wonen @ In den Bouw, 2013


 Huizen figureren (zeker in dit land) als de 'allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie', maar zijn vanzelfsprekend ook voorbeelden van economisch machtsvertoon of status. Uiteraard ontsnappen zij niet aan het element 'modeverschijnsel' in een bepaald tijdskader. Bovendien fungeren zij als 'my home is my castle'. Niet iedereen komt erin: tot hier en niet verder!

Oorspronkelijk werd dit project voorgesteld in de sobere omgeving van Croxhapox  (okt.-nov. 2011) te Gent. Dat het nu bovendien in een tweede versie verschijnt in de bescheiden landelijke architectuur van 'In den Bouw' en binnen de door beeldend kunstenaar en 'meester-bricoleur' Raf Buedts met minimale middelen aangeklede tentoonstellingsruimte, geeft het geheel een extra dimensie.


Nele TAS
tot 26 mei 2013

In den Bouw
Zomerstraat 85
KALKEN

vrijdag vanaf 19 uur
zaterdag vanaf 14 uur
zondag vanaf 11 uur

 
© Artspotter voor WATERSCHOENEN


vrijdag 10 mei 2013

'La joie de se perdre' in Villa De Olmen (Wieze) en d'Apostrof (Meigem)

 'La joie de se perdre' is het derde deel van een tentoonstellingsdrieluik. In 2011 en 2012 nam WATERSCHOENEN U reeds mee naar de vorige edities in Villa De Olmen te Wieze: 'La part des anges' (2011) en 'Mais l'aile ne fait pas l'oiseau' (2012).
Voor die evenementen tekenden Reniere&Depla als curatoren en deelnemende kunstenaars.

'La joie de se perdre' wordt nu 'geregisseerd' door Els WUYTS en speelt in twee galeries met een geheel eigen karakter en op een flinke afstand van elkaar: Villa De Olmen in Wieze en D'Apostrof in Meigem-Deinze.
Tentoonstellingsmaker Els Wuyts heeft haar sporen reeds verdiend met haar eigen 'Salon Blanc' in Oostende en kent als pers- en communicatieverantwoordelijke van het S.M.A.K. 'het klappen van de artistieke en organisatorische zweep'.
Peter De Koninck, ZT (Château imaginaire), 2013, 140 x 100 cm,
Krijt, pierre noire en acryl op papier

Reniere&Depla, Jeune fille confiant son Secret à l'ombre, 2013,
80 x 100 cm, Acryl op doek

Reniere&Depla, Shiny Fallow Deer, 2013, 40 x 50 cm, Acryl op doek 

De tentoonstellingstitel 'La joie de se perdre' deed me in eerste instantie denken aan Venetië, waar het plezier van de echte ontdekking pas begint wanneer je verloren loopt in de straatjes en wijken ver weg van het toerische gewoel, maar ook aan mijn talrijke wandelingen in de hedendaagse kunst. Als 'Artspotter' moet ik voortdurend keuzes maken binnen het onmetelijke aanbod en rekening houden met mijn beperkingen in ruimte en tijd. Gelukkig heb ik mijn 'waterschoenen' om me overeind te houden op de artistieke vijvers. ('Waterschoenen' zijn nu eenmaal schoenen om mee OP het water te lopen) 
Toch leidt het voortdurende proces van (verplichte) keuzes en (ongewilde) afwijzingen wel eens tot een gevoel van gemis, onvervuld verlangen...

Deze gewaarwording neigt ongetwijfeld naar het begrip 'melancholie' dat aan de basis van deze dubbeltentoonstelling ligt. Noem het weemoed, een zachte treurige stemming, leg gerust de link met de Portugese Fado of laat U meeslepen door het mooie Turkse woord 'hüzün', dat precies naar weemoed-melancholie verwijst en dat door Els Wuyts ontleend werd aan het boek 'Istanbul' van Orhan PAMUK, tijdens een verblijf in die stad op de grens tussen oost en west.

In de catalogus van de tentoonstelling laat Els Wuyts overigens door Pamuk zelf de grenzen en betekenissen van de begrippen 'weemoed' en 'melancholie' aftasten.
En ach, ook Willem Elsschot wist het al toen hij in 1910 het gedicht 'Het Huwelijk' schreef. Ja, wel degelijk dat van 'tussen droom en daad', maar 'ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat'.



 Anne Wenzel, Heaven # 8, 2007, 160 x 84 x 56 cm, ceramics, coaldust,
perspex, wood, Courtesy: Galerie Tatjana Pieters

Dirk Braeckmann, B.W.-L.O.-96, 1996, 120 x 180 cm, Zwart-wit zilvergelatineprint
op aluminium, Courtesy: Zeno X Gallery

 Het werk van de deelnemende kunstenaars zorgt voor een wonderlijke interactie met de twee verschillende locaties. De accrochage of opstelling in welbepaalde kamers of combinaties van werken binnen een ruimte is in deze uiteraard zeer belangrijk.

Met werken van Anne WENZEL (°1972), Dirk BRAECKMAN (°1958), Griet TECK (°1982), Jasper RIGOLE (°1980), Peter DE KONINCK (°1963), Piki & Liesbet VERSCHUEREN, RENIERE&DEPLA (°1956, °1954), Renato NICOLODI (°1980), Vaast COLSON (°1977) en Yves VELTER (°1967) is curator Els Wuyts aan de slag gegaan.
In tegenstelling tot de vorige twee tentoonstellingen is resoluut gekozen voor een vrij beperkt aantal werken en een sobere accrochage.

De twee locaties liggen op een kleine 50 kilometer van elkaar. Zelf ben ik in Wieze gestart, maar het kan natuurlijk net zo goed andersom.
In Villa De olmen lijkt de tijd stilgezet, terwijl de artistieke activiteiten op regelmatige tijdstippen als een sluier over het verleden gespannen worden. Dat verleden blijft je hier als het ware achtervolgen.



 Piki en Liesbet Verschueren, Kolenwoud, 2012-2013, 2 dvd's, loop 1'30",
Courtesy: s&h de buck en 'Marion De Cannière' galerie

 De hal van Villa De Olmen baadt in een absolute soberheid met slechts twee werken: links vooraan vangt Yves VELTER meteen de aandacht met 'Weesland-zwart' (2012), dat mij een soort 'à la recherche d'une innocence perdue'-gevoel geeft. Het spiegelgezicht kijkt (uiteraard in zichzelf gekeerd) uit op 'Hüzün XV' (2010) van Vaast COLSON, die met een uitgebalanceerde combinatie van inkt, tranen op papier, een turkooizen passe-partout, een houten lijst en kaarsstompjes een indringend beeld van het tentoonstellingsthema weergeeft.
De toon is gezet...

In de kamer aan de tuinzijde voeren Peter DE KONINCK (met 'Château imaginaire' en 'Vue sur un château inachevé') en RENIERE&DEPLA (met o.a. 'Jeune fille confiant son secret à l'ombre') onderlinge gesprekken tussen kille desolaatheid en warme bevreemding.

Met een bijwijlen wat 'onwillige' diaprojector toont Jasper RIGOLE '81 dingen waarvan ik dacht dat ik ze vergeten was en nooit meer zou herinneren', een bovendien door de binnenvallende zon wat 'gehinderd' scenario dat later in D'Apostrof een auditieve, verklarende pendent zal krijgen.


 Griet Teck, Johan, 2012, detail installatie bij DVD, CRT scherm, film, 8'17"

 De garage links is de tijdelijke, gedroomde thuisbasis voor een zwarte keramiek op een bed van kolengruis (een uitgebrand autowrak) van Anne WENZEL en een vroege, schijnbaar uit de losse pols genomen zilvergelatineprint van Dirk BRAECKMAN.

De kelder is het exclusieve terrein voor de dubbele video (in loop, 1'30") over de vier seizoenen in het 'Kolenwoud', waarmee de zussen Piki en Liesbet VERSCHUEREN ons waarnemingsvermogen en onze gevoeligheid tot het uiterste aftasten.

Op de overloop naar de verdieping weet Anne WENZEL nogmaals op de grens tussen licht en duister te balanceren.
In alle kamers is de geladen sfeer sterk aanwezig. Dat is zeker te danken aan de aard en combinatie van de werken met opnieuw een onmiddellijke dialoog tussen Peter DE CONINCK en RENIERE&DEPLA, maar uiteraard ook door de aanwezigheid van Renato NICOLODI met vooral zijn 'Monument aux Morts II' (2011) in de gang.

In de zolderkamer met het bloemetjesbehang brengt Griet TECK met de DVD 'Johan' een bijzonder indringend en persoonlijk portret van haar broer. Neem de tijd... (8'17").

De groene kamer is al jaren mijn lievelingskamer in dit huis. Wat is het schilderij van 'Pélican Blanc' van RENIERE&DEPLA hier toch sterk aanwezig naast die Tomadorekjes. Alweer Yves VELTER zorgt voor de extra dimensie met zowel 'Orphanland' als 'Be-Freak'.


 Jasper Rigole, 81 dingen waarvan ik dacht dat ik ze
vergeten was en nooit meer zou herinneren.
Uit de serie: The Order of Things (ongoing)
2013, Kodak slide carousel, sound


Galerie D'Apostrof in Meigem-Deinze is gevestigd in een tot geheel eigentijdse ruimte omgebouwde stal en schuur van een hoeve. Het contrast met Wieze kan nauwelijks groter zijn. Toch krijgen ook hier de nostalgische en melancholische gevoelens alle kansen.

Wanneer ik tijdens mijn bezoek vergezeld word door een zalige 'achtergrondmuziek' van Georges Brassens, kan het geen toeval zijn dat ik op een bepaald moment het woord 'mélancolie' in de Franse tekst hoor opduiken. Graag bezorg ik U dan ook een link naar het lied 'Les passantes' van Brassens, al was het maar om U in de juiste stemming te brengen. 


Peter De Koninck, Museum Entrance, 2011,
210 x 150 cm, Ed. 1/3, Ets, gedrukt op Zerkal 450 grs.
Gemaroufleerd op paneel

Renato Nicolodi, Observatorium I, 2012, 97 x67 x 72 cm, Ed. 1/7 + 2 AP,
Concrete, Courtesy: Ron Mandos Gallery

Yves Velter, Tranen, 2007, 80 x 60 cm, Acryl, chines inkt, potlood,
pigment, polyester op canvas

 De artistieke honneurs worden waargenomen door het grote schilderij 'Intrusion' (2012) van Yves VELTER. Samen met de imposante, aan Botero of Permeke refererende zwarte figuur dringen we door in de tegelijk pastorale en museale omgeving van D'Apostrof.

Naast het glas-in-loodraam met uitzicht op de achterliggende velden, bieden Piki en Liesbet VERSCHUEREN hun grafisch-fotografische kijk op het 'Kolenwoud' (2013).

De overgang naar de grote galerieruimte is meteen een stap van een 'natuurlijke' (de beige lemen muren) naar een streng geregisseerde, witte, museaal aandoende zaal met perfecte lichtinval en contact met de (zowel aangelegde als vrije) natuurlijke omgeving.



 Yves Velter, Denise, 2003, 40 x 40 cm, Acryl, chinese inkt, potlood, pigment op canvas

Yves Velter, Herzbild, 2010, 11 x 9 x 9 cm, 1/4, Verchroomd mangaanstaal, scharnier

 De opstelling is van een doortastende perfectie.

In de doorgang begroet ons Vaast COLSON met een tweelingbroer van zijn 'Hüzün' uit Wieze. Let ook op de weerspiegeling van 'Ben' (Yves Velter) in het glas van 'Hüzün XIV'.

Het zaaloverzicht houdt onze blik eerst gevangen bij een schaalmodel van 'Splendid Surrender' (2011) door Anne WENZEL. De achterwand met het grote 'Museum Entrance' (2011 van Peter DE KONINCK, geflankeerd door 'Tranen' (2007) van Yves VELTER bevindt zich duidelijk in een driehoeksverhouding met de grote zwarte sokkel waarop 'Observatorium I' (2012) van Renato NICOLODI zich slechts van dichtbij geheel laat ontdekken.


La joie de se perdre: Zaalzicht @ D'Apostrof 

 Links op de vloer wacht U nog een 'aan de tijd onttrokken' cassetterecorder met hoofdtelefoon (Jasper RIGOLE), waarmee U de auditieve aanvulling van de diaprojectie in Wieze kan ontdekken.

Op het einde van de wandeling sluit Yves VELTER de ogen van 'Denise', die zwarte tranen weent. Tegelijk opent hij zijn hart: 'Herzbild' (2010).


 La joie de se perdre

tot 2 juni 2013
in

Villa De Olmen
Nieuwstraat 83
9280 WIEZE


en

D'Apostrof
Pastoriestraat 59
9800 MEIGEM-DEINZE


op beide locaties
zaterdag en zondag: 11 - 18 uur

Meer info over opzet, kunstenaars en activiteiten in de marge...


© Artspotter voor WATERSCHOENEN