Catharina De Vos
van
galerie c. de vos - oude gentbaan 295-297 - 9300 AALST
Foto's op
De oude Gentbaan loopt parallel met de Gentse Steenweg. Net voor het grondgebied van Aalst overgaat in dat van Erpe-Mere, staat rechts van de weg een rij werkmanshuisjes. In het voorlaatste (en een deel van het laatste) huist de kunstgalerie van Catherina De Vos.
De voorgeschiedenis en de start van het artisitieke project...
Dat ze in de kunstwereld terechtkwam is niet zo verwonderlijk, aangezien ze sinds haar geboorte met kunst geconfronteerd werd. Haar vader (Ignatius De Vos, °1923) was beeldhouwer (op de hoek van het Vredeplein en de Nieuwstraat in Aalst vind je van hem de gedenkplaat voor Valerius De Saedeleer), maar ook verantwoordelijk voor de restauratie van het Oud-Hospitaal (het huidige Stedelijk Museum, waarvan hij overigens de eerste conservator was).
Haar moeder, Elza De Roo, °1924-+2007) schilderde en zou later, met haar innemende persoonlijkheid de vernissages van galerie c. de vos animeren. "We missen je warmte en je ondeugende pretoogjes..." schreef Catharina in september 2007 op het doodsprentje van haar moeder.
Vader en moeder hadden elkaar overigens in de academie leren kennen.
Catharina wilde graag kunstgeschiedenis studeren om in het spoor van haar vader te treden. Maar aangezien haar ouders voor haar een toekomst met meer "zekerheid" zagen, werd het tenslotte farmacie. Tot de geboorte van haar eerste kind (1978) werkte ze als apotheker, maar gooide zich dan vol overgave op haar taak als "huismoeder", weliswaar met de nodige neven-activiteiten (o.a. familiekunde was en is een grote liefde).
Het artistieke element bleef evenwel een grote rol spelen. Met haar man (Mon Cherretté) ging ze naar heel wat tentoonstellingen en vernissages. Mede via haar broer, de schilder Ignace De Vos, leerde ze heel wat kunstenaars kennen: o.a. Raoul De Keyser, Raf Buedts,...
Toen haar kinderen wat groter werden, kwam ook de drang om zelf "iets" te beginnen. Even dacht ze zelfs aan een wolwinkel (breien was toen ook een van haar grote liefdes), maar uiteindelijk was de "echt artisitieke" stap onvermijdelijk. Wanneer ze in 1990 dit huisje vonden, was het toekomstbeeld snel geschetst. Architect Eugeen Liebaut (een schoolvriend van haar man) tekende voor de sobere, maar schitterende verbouwing van het huisje tot een heuse kunstgalerie. In september 1993 kon dan eindelijk de eerste tentoonstelling doorgaan.
De keuze van de kunst en de kunstenaars...
De keuze voor hedendaagse kunst was het onvermijdelijke gevolg van een evolutie zoals hierboven geschetst. "Het werk moet mij allereerst iets doen! Het moet strak zijn, een soort abstractie uitstralen en vooral eerlijk zijn."
Het moet met andere woorden klikken met de kunstenaar.
"Een echte kunstenaar is obsessief met zijn werk bezig. Maar kunstenaars zijn niet noodzakelijk anders dan andere mensen. Je vindt in deze wereld net zo goed leuke als minder aangename mensen."
Graag was ze in 1993 gestart met een tentoonstelling van Raoul De Keyser, maar die zat toen al bij Zeno X gallery in Antwerpen.
Dus werd het een openingstentoonstelling met onder meer Ria Bosman, Raphaël Buedts, broer Ignace en vader Ignatius De Vos. Jaar na jaar volgden individuele en groepstentoonstellingen in en buiten de galerie elkaar op, afgewisseld met deelname aan nationale en internationale kunstbeurzen, zoals Lineart Gent, Art Brussels, Kunst Zürich,... en verschillende gastoptredens voor culturele centra en andere organisatoren (zoals in 2007 i.s.m. CC De Werft in Geel).
Voor de zakelijke kant van de galerie kan ze ook rekenen op haar man, die met zijn accountancy-kantoor nu overigens ook in het huisje naast de galerie werkt.
De taak van de galeriehouder...
"Ik beschouw mezelf niet als "kunst-expert", maar als liefhebber. Ik moet het werk allereerst zelf graag zien. Het plezantste in mijn werk is... een goeie tentoonstelling maken met een kunstenaar waarmee je goed overeenkomt. Het vervelendste is het moment waarop je een gemis aan onderling vertrouwen vaststelt. Dan voel ik me ellendig! Het gevaar dat een kunstenaar je "stal" verlaat is steeds reëel. Het menselijk aspect primeert! Kunst is geen wetenschappelijk verantwoorde activiteit."
"Een galerie moet natuurlijk ook verkopen, wil ze overleven. Uiteraard is dat voor een kleine galerie niet zo eenvoudig. Toen we hier begonnen, was Aalst een soort artistieke oase met verschillende galeries voor hedendaagse kunst (In situ, Denise Van De Velde, S65, Path, Netwerk,...). Intussen blijft daar om allerlei redenen niet zoveel van over. Het zwaartepunt ligt in de grotere steden als Antwerpen en Brussel. Daarenboven zijn ook de recensies in kranten (zoals De Morgen) weggevallen. Er is nu wel het maandelijks tijdschift "H art" dat ernstige recensies en een geannoteerde tentoonstellingskalender brengt. Gelukkig blijft een recensent-curator als Luk Lambrecht (vroeger De Morgen) de kleine galeries opvolgen en zo mogelijk promoten. Zoals hij het zelf stelt in de begeleidende tekst bij het recente project "Coloratura" in Geel: "Mooi aan een galerie zoals c. de vos is een doorgedreven halsstarrigheid... . Het begrip "verdedigen van een kunstenaar" is in een galerie als c. de vos geen loos en hol begrip."
Uiteraard werd in de loop der jaren een eigen publiek opgebouwd. Contacten met het publiek en promotie zijn natuurlijk steeds nodig. Deelname aan kunstbeurzen als Lineart en Art Brussels zijn belangrijk voor een ruimere bekendheid, maar halen een flinke hap uit het budget van een kleine galerie. Gelukkig zijn er ook externe contacten via culturele centra en andere instellingen, zoals tevoren vermeld. "Dat bijvoorbeeld CC De Werft of CIAP Hasselt ons voor tentoonstellingen vragen, getuigt toch van een stevige appreciatie."
Intussen gaat c. de vos door met de beschikbare middelen en een groot enthousiasme.
"In september 2008 vieren we het 15-jarig bestaan." Dat op zich is al een prestatie.
Stel dat je hier ooit mee stopt...
"Dan keer ik zeker terug naar de familiekunde. Ik ga nu binnenkort overigens meewerken aan een project van het Stedelijk Archief Aalst.
Dan krijg ik uiteraard ook meer tijd voor familie, kinderen en kleinkinderen. Er is nu al de zorg voor mijn vader en mijn kleindochter (dinsdag = ELISE-dag). Bovendien zou ik dan meer tijd hebben voor fotografie en zelf weer collages kunnen maken (de keldertrap-collages in de galerie zijn een verhaal op zich...).
Stel dat je nog een nieuwe woonplaats mag kiezen...
"In België zou ik dan wellicht naar Brussel trekken. Het culturele aanbod van de grootstad is zo enorm gevarieerd. Als ik voor het buitenland mag kiezen, wordt het toch Italië en meer bepaald Toscane waar kunst om iedere hoek ligt."
"Op reis zie ik liefst geen hedendaagse kunst, maar kies ik voor bijvoorbeeld gotische bouwkunst of kloosters en ruïnes als Cluny of de site van Vézelay. Maar toen ik in het Paleis van de Hertogen van Bourgondië in Dijon plots met een schitterende tentoonstelling van hedendaagse kunst geconfronteerd werd, kon mijn geluk uiteraard niet op!"
De galerie werkt met een aantal vaste artiesten, maar laat ruimte voor nieuwe ontdekkingen: Stefan ANNEREL, Bruno DECRE, Jo DE SMEDT, Paul GEES, Felix HANNAERT, HERNANDEZ en FERNANDEZ, Luc HOECKX, Stijn KRIELE, Michel LEONARDI, Lieven NOLLET, Mikko PAAKKOLA, Peter VAN EYCK, Ria VERHAEGHE.
Internet: www.artsite.be/c.devos
E-mail: info@galcdevos.be
Foto's op
