De Affligemdreef

In de Affligemdreef moest ik deze morgen zijn. Dat is een eind buiten de stad. Dus ging ik met de auto.
"Affligemdreef" ... dan moet daar ergens in de verte de abdij liggen (aldus de verbindingen in mijn katholiek geschoolde geest).
Na mijn afspraak reed ik bijgevolg door op die kaarsrechte weg. Op het Aalsterse grondgebied probeert men de al te gehaaste automobilisten wat in toom te houden met verkeersdrempels die er niet om liegen. In het verlengde van de Affligemdreef (en nog steeds pal rechtdoor) begint de Aalstersedreef van zodra je de gemeente Affligem bereikt. Daar hebben ze de snelheidsduivels totaal anders aangepakt: het wegdek is in zodanig lamentabele staat dat je geen verkeersremmers meer nodig hebt.
Een mens vraagt zich zowaar af wat de beste invalshoek is: overreguleren of gewoon overal afblijven...
Tot daar de eerste vaststellingen.

Het einddoel was de abdij van Affligem. Dus ben ik tot daar gereden en via dezelfde weg teruggekeerd. Maar precies die weg bleek een gigantische schatkamer met ikonen van onze "moderne" tijd: "De Kluizerij" (Aalstersedreef 13) is een voormalig slotklooster van de zuster Benedictessen, maar werd omgevormd tot een "centrum voor Vorming en Onthaasting". Als dat geen hedendaagse begrippen zijn... in deze tijden van levenslang leren en stress-management. Onthaasten kan bovendien ook vlekkeloos in de vlakbij gelegen golfclub "De Kluizen". Wat verder was er nog een tennisclub en als ik mij niet vergis (want hier begon mijn aandacht al wat te verslappen) nog enkele andere sportterreinen voor de wat modalere medemensen.
De zon scheen liefdevol over dit fraaie landschap en in de verte zag ik zowaar het begin van een schitterende regenboog.
Tegen de tijd dat ik de sociale woonwijk van de Bergekouter bereikte, viel de regen bij bakken neer.
Ach ja, in deze stresserende tijden kan zelfs God niet overal tegelijk zijn.