Ruim twee jaar geleden namen we U in Waterschoenen (17 okt. 2008) voor het eerst mee naar een tentoonstelling van Nicoline VAN STAPELE in galerie c. de vos. Even later ontmoetten we haar en haar partner Wim DE MAAT tijdens de Open Atelierdagen van Nucleo in Gent.
'Partners in life and art': een kunstenaarskoppel met verschillende invalshoeken en actief in verschillende disciplines, maar ook allebei aan de slag als zelfstandige restaurateurs (zij in beeldhouwkunst, hij in schilderkunst) en bijgevolg allebei technisch zeer onderlegd.
Tijdens de laatste editie van LINEART (begin december 2010) toonden ze pas voor het eerst samen hun werk voor een groot publiek. Op de stand van galerie c. de vos namen ze elk een buitenhoek voor hun rekening, verenigd maar als het ware elk een andere kant opkijkend: zij met haar tekeningen, hij met een reeks kleinere foto's. Bovendien toonde zij even verderop in 'The Border' een monumentale sculptuur/installatie.
Nicoline Van Stapele bij een foto van Wim De Maat
Vandaag staan ze in de voorkamer van galerie c. de vos meteen oog in oog. Het lijkt wel of ze elkaar met hun werk een soort spiegel voorhouden. Met een combinatie van splinternieuw (2011) en oud werk (1991) in rubber kijkt Nicoline Van Stapele uit op een foto van een 'naamloos' (en verder eenmalig) vrouwelijk naakt van Wim De Maat.
Ook in haar monumentale sculptuur tijdens Lineart maakte Nicoline Van Stapele een bewuste combinatie van oud en nieuw werk. Hier in de galerie presenteert zie een driedubbel werk met links een geometrische ruit-kruis-compositie uit 1991 (je haalt er onvermijdelijk de 'woordenschat' van Dan Van Severen bij) en daarnaast twee nieuwe wandobjecten die op ambachelijke wijze als een levende vorm opgebouwd zijn.
Het 'mystieke' naakt op de foto van Wim De Maat contrasteert fel met de koele matheid van de zwart-grijze rubberen vormen op de tegenoverliggende wand.
(c) Wim De Maat (in de tuinkamer)
In het volgende tussenkamertje ontdek je eenzelfde benadering. In de gipsen wandobjecten van Nicoline Van Stapele houden zwart en wit elkaar in evenwicht in liefdevol en met zorg voor detail afgewerkte rondingen (het lijken wel grote keien die door de elementen gedurende duizenden jaren gevormd zijn).
Bekijk hier zeker het scherm met de videoregistraties van performances door Wim De Maat en je zal perfect begrijpen waar zijn figuren vandaan komen. Het zijn bijzonder nerveuze, geagiteerde zoektochten naar zichzelf, bewegende zelfportretten die uiteindelijk resulteren in videostills of foto's die op hun beurt weer gefotografeerd worden met technische ingrepen en vanuit een bijzonder sterk kunsthistorisch bewustzijn,
Caravaggio is nooit ver weg...
Ook de zolderverdieping biedt werk van beide kunstenaars, maar hier lijkt Nicoline Van Stapele zich meer op de achtergrond te houden. Haar witte zuilen liggen letterlijk achter de trapleuning en haar partner krijgt de volle ruimte met twee grote lichamelijke zelfportretten, waarvan het ene eruit ziet als ware het een archeologische vondst.
(c) Nicoline Van Stapele
Nu wacht ons beneden nog het achterzaaltje en de tuinkamer, allebei genietend van het volle daglicht. Nicoline Van Stapele neemt met haar tekeningen en schilderijtjes op papier het achterzaaltje voor haar rekening, maar het oogcontact met de achterwand van de tuinkamer is onvermijdelijk. Daar hangen drie grote foto's met elk een onderdeel van een liggende figuur (ook hier weer de kunstenaar zelf). Elk van de opnames is apart gemaakt (hoofd, lichaam, benen). In wezen zou je hier verschillende combinaties kunnen maken of de onderdelen apart uitvergroten. Maar de huidige accrochage is in de gegeven ruimte perfect.
Dat is zeker ook het geval voor de tekeningen van Nicoline Van Stapele. Met een doordachte, vrij strenge ophanging bezorgt ze ons een mooi overzicht van de evolutie in haar tekeningen. Met ons gezicht naar de tuinkamer 'lezen' we het verhaal beginnend bij de tuinkant van de rechtse muur. Van redelijk eenvoudige, dikwijls eenkleurige lijntekeningen evolueert zij, via een tussenspoor van geometrische patronen (bij de overgang naar de ander muur) naar veelkleurige en op het einde zelfs 'ongegeneerd' speels bekraste bladen. Tussendoor ontwaar je Japanse invloeden (zeker gevoed door haar werkverblijf en tentoonstellingsproject in Kanazawa vorig jaar).
Ze maakt ons bovendien heel benieuwd naar de verdere evolutie met de melding dat ze binnenkort 'echt' gaat schilderen...
(c) Nicoline Van Stapele
Deze tentoonstelling is het zoveelste bewijs dat kleine galeries voor grote kwaliteit kunnen zorgen. De rijke inhoud en de sobere, doordachte opbouw van deze tentoonstelling vragen gewoon om een bezoek.
Het is me overigens een raadsel waarom deze samenwerking zolang op zich heeft laten wachten...
Tot 20 februari 2011
in galerie c. de vos
Oude Gentbaan 295 - 297
9300 AALST
vrijdag - zaterdag: 14 - 18 uur
zondag: 10.30 - 13.30 uur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.