donderdag 17 februari 2011

Stefaan VERMUYTEN bij Galerie De Ziener

In de zomer van 2010 nam Stefaan VERMUYTEN (°1959) als gast van de groep BETONROT deel aan de tentoonstelling in De Markten te Brussel. We omschreven hem toen als "een schilderkunstige omnivoor die zijn artistieke vrijheid met hand en tand lijkt te verdedigen, wars van trends, modes en artistieke circuits".
Vandaag komen de kleine, intimistische panelen van Stefaan Vermuyten weer thuis in Galerie De Ziener.
Dat we de kunstenaar eerder omschreven als een 'schilderkunstige omnivoor' blijkt ook hier meteen in de vormelijke en stilistische verscheidenheid. Hier lijken bij een eerste blik verschillende schilders tentoon te stellen. Je krijgt geen uniform beeld van de kunstenaar. Voor een aantal mensen zal dat misschien een teleurstelling zijn, want het is zo gemakkelijk als je een kunstenaar in een bepaald hokje kunt stoppen. Laat dat nu precies zijn wat Vermuyten niet wil.

Winter garden, 2007 (c) Stefaan Vermuyten

Voor Stefaan Vermuyten is elk nieuw schilderij een nieuw avontuur en een nieuwe zoektocht. Hoewel hij dag in dag uit schildert en schetst op papier (boeken zijn voor hem een geliefde drager... hij bewerkt ze blad na blad), ontstaat elk schilderij (met acryl op MDF) toch gewoon vanuit zijn hoofd, in een proces van trial and error. Je krijgt als het ware meestal (onderhuids) tien schilderijen voor de prijs van één, want Vermuyten begint, realiseert, overschildert, herbegint en beëindigt.
Soms resulteert dat in frisse, kleurige, speelse paneeltjes. Een andeer keer overwegen donkere, expressionistische tonen en vormen. Dan weer laat hij zich gaan in dialoog met kunsthistorische voorbeelden.
In portretten (maar ook in andere schilderijen) zoekt hij, via verschillende invalshoeken, de weg naar zichzelf.

We nemen U even mee langs de tentoongestelde werken...

Meteen links bij de voordeur vergast hij ons op een vreemde combinatie met 'Three years later' (1998) en 'Where am I?' (2010). Hangen er donkere wolken boven die jaren '90 en is er in 2010 nog steeds onzekerheid ? (Het leven zoals het is... door Stefaan Vermuyten)
De bedreigende duisternis van 'Winter garden' (2007) wordt even verder uitgeklaard door de gele vlekjes in 'Three little clouds from Naples' (2010), terwijl de groene 'Tiergarten' (2010) toch weer voor een zekere spanning zorgt.
In het werkje 'Framed' (2011) lijkt hij reeds een stukje lente (tegelijk poëtisch gekleurd en mathematisch geordend) gevonden te hebben. In combinatie met 'Expo' (2010) wordt alweer een wankel evenwicht gecreëerd.

Self-portrait, 1997 (c) Stefaan Vermuyten
De tuinkamer van De Ziener is op zich al een feest voor het oog. Eerst mag je over die intieme binnenkoer, waar het werk van Sjoerd Buisman zich aan de elementen blootgeeft. Achteraan in de tuin 'zigzagt' Norman Dilworth zich een weg over het gras onder het takkendak.

In het paviljoen meteen links in de hoek hangt dat kleine paneeltje, waarin Stefaan Vermuyten zijn mooiste 'appelblauwzeegroen' bovengehaald heeft voor de creatie van de ultieme eenvoud.

Zijn 'French girl' (2010) even verder heeft zo te zien een behoorlijk turbulente periode achter de rug.
Met het schitterende 'Self-portrait' (1997) keert hij een hele tijd terug in de tijd en zichzelf. Daarnaast hangt 'Why be normal?' (2009), een rechtstreekse verwijzing naar een schilderij van Francis Bacon, die op zijn beurt aan Van Gogh refereerde (Vermuyten kent zijn klassiekers...).

Aan de overkant hangt het ontzaglijk straffe portret 'Don't look at me' (2008). Het lijkt wel een product van 'outsiderkunst' en is een afdaling in de diepste menselijke gevoelens.

Don't look at me, 2008 (c) Stefaan Vermuyten

'Deaf, Blind and Speachless' (2010) lijkt dan weer op een kleurloze, vlekkerige massa, waarin bij nader inzien een gezicht verborgen zit.
Ook Roodkapje krijgt een plaats in de 'sprookjeswereld' van Stefaan Vermuyten (Little Red Riding Hood, 2009).

*

Voor Stefaan Vermuyten is schilderen een ernstige bezigheid. Maar ook literatuur en taal in het algemeen zijn bronnen van belangstelling.

Op zijn blog
laat hij ons sinds kort kennis maken met zijn beeldend werk, maar maakt hij ook plaats voor de milde (en bijwijlen absurde) humor in zijn taalexperimenten.

De tentoonstelling in De Ziener is een intimistische parel.

Te bezoeken tot 3 april 2011
in Galerie De Ziener
Stationsstraat 55
1730 ASSE

vrijdag - zaterdag - zondag: 15 - 18 uur

dinsdag 15 februari 2011

Fotograaf Bruno ROELS in 'a154' te Gent

In december 2010 namen we U in WATERSCHOENEN mee naar een tentoonstelling van fotograaf Brecht Van Maele in de bovenzaal van architectenbureau 'a154' in Gent.
Vorige vrijdag ontving fotograaf Bruno ROELS vrienden en kennissen op dezelfde plek voor zijn tentoonstelling met de opmerkelijke titel: 'Waiting for everyone to agree might take too long!'.

Dat het zo lang geduurd heeft voor hij met een eigen tentoonstelling uitpakte, is tegelijk vreemd en begrijpelijk. Als fotograaf  staat hij in een steeds ruimer wordende 'inner circle' bekend om zijn eigen/zinnige benadering van het medium.

(c) werken: Bruno Roels

Nu heeft hij eindelijk beslist dat het tijd werd om een stap naar buiten te zetten, onder het motto: 'Wachten op de instemming van iedereen, zou wel eens te lang kunnen duren !' Hij wil nu wel echt in de openbaarheid treden, maar vertoont blijkbaar toch nog een zekere pleinvrees. Daarom is deze tentoonstelling mijns inziens een voorzichtige, maar ideale tussenstap. Na de vernissage van vorige vrijdag blijven de werken tot 30 maart bij 'a154' hangen (Distelstraat 30 - 9000 Gent), maar is bezichtiging enkel na afspraak mogelijk (contact@brunoroels.com)


 (c) werken: Bruno Roels
Alle werken uit deze tentoonstelling zijn ook te zien op de site www.brunoroels.com. maar de keuze tussen de virtuele benadering en de presentatie op groot formaat in de tentoonstelling is natuurlijk snel gemaakt.

Bruno ROELS ademt fotografie. Zoveel is meteen duidelijk. De accrochage van de grote foto's (zwart-wit) in de strakke, witte ruimte van 'a154' toont onverwachte benaderingen van een werkelijkheid die zich bij de fotograaf aangediend heeft.
Bij Bruno Roels wordt niet geposeerd, worden geen taferelen in scène gezet. Alles lijkt te berusten op de fotografische reflex tussen de waarneming van het tafereel of object en het afdrukken door de fotograaf. Die fotografische reflex richt zich, naast de detectie van een mogelijk onderwerp, meteen ook op de cadrage en de natuurlijke belichting.

 (c) werken: Bruno Roels

Hij vindt zijn onderwerpen daar, waar de meeste mensen voorbijlopen. Hij ziet details die een minimalistische schoonheid, maar tegelijk een existentiële eenzaamheid tonen. Zijn mensen lijken te twijfelen tussen aan- en afwezigheid, tussen interesse en onverschilligheid. Steeds is er dat 'unheimliche' of misschien is het wel een gezonde voorzichtigheid.

De mix van sterke contrasten in zwart-wit en de zachte grijzen zorgt voor een extra eigen toets in het werk van Bruno Roels.

(c) werken: Bruno Roels

Een persoonlijke keuze maken is bijzonder moeilijk, maar het 'portret' van het meisje hierboven (Untitled: Balancing and protecting, 2010) en de foto ernaast die zijn naam aan de tentoonstelling gegeven heeft, zijn toch favorieten.

(Alle foto's in lambdaprint op dibond in een editie van 2)

Dit is werk dat hoe dan ook een openbaar forum verdient. De fotograaf heeft de eerste stap gezet. Wellicht (hopelijk) zal niet iedereen zich in dit werk kunnen vinden. Dat is alleen maar een bewijs voor de eigen-zinnige kracht ervan.

'Waiting for everyone to agree...' zou een zinloze daad geweest zijn.

Bruno Roels bij 'a154'
Distelstraat 30
9000 GENT

enkel na afspraak:



zondag 13 februari 2011

Stijn ANK, koorddanser tussen architectuur en sculptuur

In februari 2010 stond ik tijdens de Chipka-tentoonstelling in Kunstencentrum Netwerk te Aalst op de hoogste verdieping plots oog in oog met de onverwachte sculpturen van Stijn ANK (°1977). Ondanks hun omvang en samenstelling (gips, ijzer) suggereerden de beelden een 'ondraaglijke lichtheid' in deze klare zalen met zicht op de stad Aalst.

 (c) Stijn Ank in Netwerk 2010

'Du choc des idées jaillit la lumière' en hier ontstond letterlijk en figuurlijk het licht, dankzij een verfrissende benadering van het medium sculptuur, in samenspraak met de 'leegte' van de ruimte waarin de sculpturen opgesteld stonden en met de stad en de historisch gegroeide industriële site 'Chipka' op de achtergrond.
De sterkte van de sculpturen op zich en de perfectie van de installatie waren meteen in mijn beeldend geheugen opgenomen.
Toevallig was die dag ook de kunstenaar aanwezig. Ik maakte kennis met een beeldhouwer die in oorsprong een architect bleek te zijn. Ik schreef over die eerste ontmoeting toen: "Stijn Ank is (niet toevallig) een principiële architect die gefascineerd is door de leegte en het respect voor de omgeving."

We maakten een voorlopige afspraak voor een bezoek aan zijn huis in Aspelare, maar het zou uiteindelijk nog een klein jaar duren vooraleer we die afspraak konden waarmaken. Intussen kreeg ik nog werk van hem te zien bij onder andere Galerie Tatjana Pieters in Gent.



Tijdens de zomer van 2010 was ik zijn huis al eens gaan groeten. In vergelijking met alle andere huizen in de buurt staat het daar als 'een vreemde eend in de bijt'. Maar dat heeft natuurlijk alles te maken met de uitgangspunten van de architect, met de vraag wat architectuur is of zou moeten zijn.

Onlangs konden we hem dus die vraag zelf stellen.

In wezen beoogt de architectuur het creëren van een ruimte, 'leegte', die zich integreert in de wereld en de maatschappij, ten behoeve van het 'wel' 'zijn' van de mensen. Het gaat dus nooit om een object, maar wel om een architecturatie.
Stijn Ank is een architect met een klare visie op wat architectuur moet zijn en bereid tot een absolute verdediging van zijn architecturale principes.

Naar aanleiding van onze gesprekken legde ik steeds meer de link naar een roman van Ayn RAND: 'The Fountainhead' (1943) (vertaald als 'De Eeuwige Bron'), waarin de jonge, principiële architect Howard ROARK strijd levert voor de realisatie van zijn architecturale visie. Uiteraard is het verhaal geromantiseerd, maar uiteindelijk wil het boek hulde brengen aan de noodzaak tot individualisme van de creatieve mens.


Stijn ANK koos reeds in de humaniora voor een opleiding Beeldende en Architecturale Vorming (Sint-Lucas Gent, 1993 - 1996), om zich vervolgens op de echte architectuuropleiding te concentreren (Sint-Lucas Brussel, 1996 - 2001). Daar was het vooral architect-docent Marc Belderbos die hem de weg toonde.
In 2002 trok hij zijn stoute schoenen aan en bood zich voor een stage aan bij het befaamde architectenbureau ARIOLAFIOL in Barcelona. Daar leerde hij ontzettend veel over stadsontwikkeling en het belang van de leegte en werd zijn reeds sluimerende architecturale ascese nog verstevigd.
Een volgend stagejaar (2003 -2004) bracht hij door in het Antwerpse atelier AWG onder leiding van Bob van Reeth.

Wie in en rond het huis van Stijn ANK komt, kan de architecturale ascese met eigen ogen vaststellen. Dit huis is gebouwd met een ontzettend respect voor de natuurlijke omgeving.


FOLDING (plooien, vouwen) is het basiswoord in de architectuur van Stijn ANK, maar ligt tegelijk aan de basis van zijn huidige sculpturale werk.
Onder impuls van  bronsgieter Jem Marginet (tevens assistent van Didier Vermeiren en later van Thomas Houseago) stapte hij de wereld van de sculptuur binnen. Zijn eerste werken waren, mede onder invloed van Houseago, zeer menselijk / dierlijk qua vormgeving. In 2006 stelde hij ze ondermeer tentoon bij Galerie Jan Colle in Gent. In zijn atelier bewaart hij ze nu (symbolisch) achter hoge witte gordijnen als in een theater.

(c) Stijn Ank

Intussen kwam hij tot een authentieke taal. Zijn 'folding'-experimenten leidden tot het maken van mallen die hij met gips vulde. Het aanbrengen van kleur, aanvankelijk door beschildering, werd vervangen door toevoeging van kleurstoffen in het gips. Zo ontstaan telkens weer nieuwe 'prototypes', als groeiende losstaande sculpturen, vanuit een niet aflatende drang naar beredeneerd experiment en een onbegrensde maar gekanaliseerde creativiteit.

De 'groeisculpturen' zetten klassieke begrippen uit de beeldhouwkunst als ruimte-omschrijvend en ruimte-innemend grotendeels buitenspel. De relatie met de omgeving wordt de allesbepalende factor. Ik stel me deze beelden dan ook graag voor in een openbare omgeving (uiteraard in andere materialen die bestand zijn tegen de weersomstandigheden) en denk daarbij bijvoorbeeld aan de grote sculptuur van Roy Liechtenstein (maar dan zonder sokkel) in de havenbuurt van Barcelona.

De absolute doorzichtigheid van zijn huis staat in schril contrast met de beslotenheid van de enorme scheepsloods waar zijn atelier gevestigd is. Hier kan hij zich overigens, ver van huis, van de buitenwereld afsluiten om met een enorme gedrevenheid en middels een zeer arbeidsintensief proces de materie naar zijn hand te zetten.



Helemaal achteraan in zijn (overigens van een grote ordelijkheid getuigend) atelier heeft hij een gedachte van de Amerikaanse architect Louis KAHN op de muur geschreven:

"PURITY LIES IN THE INCOMPLETION"

Schoonheid (zuiverheid) ligt in het 'niet gemaniëreerde' (de onvolledigheid)

Met deze tekst plaatst Stijn ANK zich ook als architect in een sterke traditie: het gebruik van pure materialen die gezien mogen worden, bovendien in een pure constructie zonder franjes. Daarenboven toont hij zich, los van enig eclectisme, als een principiële ('eigen-zinnige') architect EN beeldhouwer.

Howard Roark als romanfiguur (al dan niet gebaseerd op de architect Frank Lloyd Wright), Louis Kahn, als Le Corbusier en Wright in één, en tenslotte Stijn ANK in de dubbele rol van architect en beeldhouwer, die met veel materie veel leegte creëert...: de raakpunten zijn onmiskenbaar !



De mooiste plek om naar zijn huis te kijken  is wellicht hoog op het veld, voorbij de weide tegenover het huis. Het huis verdwijnt als het ware in de omgeving.

*
De website (http://stijnank.com/) is de perfecte getuige van de essentie in zijn werk als architect en beeldhouwer.

(c) artspotter

zaterdag 5 februari 2011

'En ze werd kleiner en kleiner...', een project rond Jef in de Academie voor Beeldende Kunsten te Aalst

Na het bijzonder succesvolle stoelenproject 'Ik zie het zitten', pakt de Stedelijke Academie voor Beeldende Kunsten te Aalst sinds vorige week alweer uit met een boeiend tentoonstellingsconcept.

Onder de titel 'En ze werd kleiner en kleiner' organiseren Karel Wouters en Els Callebaut, leerkrachten van de middelbare graad 1 en 2, een project over 'Jef'
.
Jef is een man die, na een bijzonder traumatische ervaring, in een therapeutische behandeling terecht kwam. Veel van zijn angsten, problemen, dromen en herinneringen bracht hij in beeld door het maken van schilderijtjes. Op aanraden van zijn therapeut kwam hij in contact met de academie, waar hij regelmatig met zijn werk langskomt.


In dat werk komen thema's als vreugde, verdriet, eenzaamheid, geluk, circus, (t)huis, religie,... aan bod. Tekenend voor zijn werk is het uitbundige kleurgebruik (ook als het over verdriet gaat), de speelse verteltrant en de wat naïeve beeldvorming (typisch voor de 'art brut' of outsiderkunst).

Karel Wouters en Els Callebaut vonden dit werk dermate boeiend dat ze met hun leerlingen de thematische en artistieke confrontatie wilden aangaan. Als tweede invalshoek kozen ze een korte tekst van Louise Bourgeois: 'Een man en een vrouw leefden samen... op een avond keerde hij niet terug van zijn werk... / ... en ze werd kleiner en kleiner..."
Doorheen de tentoonstelling komt deze door leerlingen geïllustreerde tekst in verschillende constellaties terug. Ook hier wordt ingegaan op thema's als verlies, eenzaamheid,...


De tentoonstelling is opgebouwd in kleine kabinetten, waarin het werk van Jef en de leerlingen apart of in samenspraak gepresenteerd wordt.
Het circus is één van de thema's bij Jef. Let ook op het wonderlijke 'Anno 2009 Varkensgriep'.
De geschilderde antwoorden van de leerlingen verraden een reeds geschoolde hand, maar vertonen een even fantasievolle als kleurrijke levendigheid.

Let op het thema huis, thuis, caravan, weerhuisje... in de wereld van Jef en de leerlingen.
Even overtuigend zijn de met grotendeels religieuze thema's beschilderde borden. Ook het kleine kabinet met de religieuze medaillons is een absoluut pareltje.


De schilderijtjes van Jef waarin herten voorkomen, worden door de leerlingen beantwoord met een wand vol hertenkopjes als veelkleurige trofeeën.


Je wandelt hier door een betoverende wereld, een soort doolhof met achter elke hoek nieuwe visuele, maar ook emotionele, diepmenselijke prikkels.
Het verhaal eindigt met dat ene kleine schilderijtje: 'The end', maar het ziet er naar uit dat nog niet alle duivels bezworen zijn.


Deze boeiende en mooi vormgegeven tentoonstelling blijft toegankelijk tot 19 februari 2011 in de

Academie voor Beeldende Kunsten
Capucienenlaan 8
9300 AALST

Open: dinsdag tot vrijdag: 10 - 21 uur en zaterdag: 10 - 15 uur


vrijdag 4 februari 2011

Arpaïs Du Bois bij Galerie Van Der Mieden

Ik zal het maar meteen bekennen: ik hou van boeken, niet alleen van 'gewone' , maar ook van 'kunstenaarsboeken'. Ik herinner me een combinatie van beide genres tijdens een tenoonstelling (ik vermoed) begin 1996 in de toen tijdelijke vestiging van het Van Abbemuseum in Eindhoven.
In een duister zaaltje lagen rondom boeken waarvan de tekst regel per regel weggebrand was met een simpel, ambachtelijk apparaat. Ik weet niet meer wie het werk gemaakt had, maar ik was er zodanig van onder de indruk dat het tot vandaag in mijn artistiek geheugen opgeborgen zit.
Hier werd de tekst doodverklaard of ontoegankelijk gemaakt, maar het resultaat straalde een onvoorstelbare intensiteit uit. Het leek wel alsof plots alles opnieuw kon beginnen. Na de tabula rasa was het tijd voor een nieuwe verbeelding aan de macht !

Boeken of bladen uit boeken worden wel meer als drager voor tekeningen of schilderijen gebruikt. De drager krijgt dan mee een plaats in de vorm of de betekenis van het nieuwe verhaal.

Maar natuurlijk blijft er ook het onvermijdelijke lege blad als uitgangspunt...
In boekvorm zorgt dat bovendien voor bijzondere uitdagingen, zowel voor de kunstenaar als voor de toeschouwer.

Zaaloverzicht (c) Arpaïs Du Bois & Galerie Van Der Mieden

Toen ik vorige week donderdag bij Galerie Van Der Mieden binnenstapte, werd ik via de witte installatie van Sarah & Charles in de voorkamer, als het ware naar het licht in de achterkamer gezogen. Daar kwam ik, met vele anderen, terecht in een soort scriptorium of leeszaal, een zorgvuldig opgebouwd parcours van hoge tafels, waarop de getekende dagboeken van Arpaïs DU BOIS (°1973) in een quasi eindeloze opeenvolging uitgestald liggen.


(c) Arpaïs Du Bois & Galerie Van Der Mieden

Witte handschoenen voor het zorgzaam inkijken van deze originele schetsboeken en de begeleidende Nederlandstalige teksten liggen hier voor de bezoekers klaar.
Zelf bewoog de kunstenares zich behoedzaam tussen de tafels en de talloze mensen, klaar voor een kennismaking, om uitleg te geven, maar blijkbaar met een zekere graad van zelfbescherming tegenover al te nieuwsgierige 'lezers'. In haar dagboekfragmenten geeft ze zich per definitie bloot, maar misschien laten tekeningen zich toch iets minder gemakkelijk lezen dan tekst (haar tekstnotities bij de tekeningen zijn overigens in het Frans, de taal van haar jeugd).

(c) Arpaïs Du Bois & Galerie Van Der Mieden

Arpaïs Du Bois werkt al jaren met hetzelfde type schetsboekje. Elke dag vertrekt ze van een leeg blad. Haar tekeningen zijn notities over het leven van elke dag, gegroeid uit haar geest en de confrontaties met de buitenwereld: dromen, verwachtingen, angsten, vreugde, verdriet,...

Sinds juni 2008 publiceert ze ook elke dag een tekening gekoppeld aan een foto in haar BLOG.
Realiteit en artistieke interpretatie worden tegen elkaar gezet (in de hoop elkaar te beïnvloeden?). Tot vandaag gaat ze daar onverminderd mee door. Soms introduceeert ze tekstfragmenten, maar dikwijls volstaat het beeld.

"L'aspect couleur de mon immense fatigue"

(c) Arpaïs Du Bois & Galerie Van Der Mieden

In de hier tentoongestelde boekjes (46 stuks) heeft ze gedurende 391 dagen (vanaf 1 januari 2010) precies 2748 tekeningen gemaakt. Deze tentoonstelling heet dus niet voor niets
'TROIS CENT QUATRE-VINGT-ONZE, deux mille sept cent quarante huit'.

Tekenen is voor Arpaïs Du Bois denken, dromen, ademen, leven,...

Tot 12 maart 2011 bij
Galerie Van Der Mieden
Pourbusstraat 15
2000 ANTWERPEN

woensdag tot zaterdag: 14 - 18 uur

Alles wat U over Arpaïs Du Bois wilde weten, maar nooit hebt durven vragen...nu op

donderdag 3 februari 2011

Lucas DEVRIENDT met 'Life size' bij Galerie Van De Weghe

De schilderkunst is al meermaals doodverklaard, maar blijkt vandaag levendiger dan ooit. Toch moet ze haar positie in een steeds evoluerende kunstwereld met zijn nieuwe behoeften en  nieuwe expressiemogelijkheden telkens weer bewijzen.

Dat je hier perfect in kan slagen met het gebruik van klassieke thema's als het portret, bewijst Lucas DEVRIENDT (°1955) bij Galerie Van De Weghe op bijzonder overtuigende wijze.
In 'Life Size' toont hij 6 levensgrote portretten op doeken van 2 bij 2 meter.

 (c) Lucas Devriendt & Galerie Van De Weghe
'Portrait of Thibaut V', 2011, olieverf op doek, 200x200 cm

Het uigangspunt voor zijn portretten ligt in het 'live' poseren van zijn modellen (vrienden en kennissen), maar daarnaast maakt hij gebruik van polaroidfoto's, waaraan hij bovendien het vierkante formaat van zijn doeken ontleent.
Door dat formaat komt een staande figuur als die van 'Thibaut V.' heel centraal in het schilderij te staan.
Verwijzend naar historische portretten, wordt zijn voorstelling heel ernstig, statig en zelfs lichtjes theatraal, hoewel ingekleed met 'banale' accessoires uit het atelier van de kunstenaar.
(Het rode tafeltje keer in enkele schilderijen terug...)

Altijd prettig en verrassend wordt het wanneer portret en geportretteerde samen in beeld verschijnen.


(c) Lucas Devriendt & Galerie Van De Weghe
Deel van 'Portrait of Sarah M.', 2011, olieverf op doek, 200x200 cm

'Life size' nog tot 5 maart 2011
bij Galerie Van De Weghe
Museumstraat 4
2000 ANTWERPEN

woensdag tot zaterdag: 14 - 18 uur


Adrian GHENIE bij Galerie Tim Van Laere

De 'onderkoelde' belichting in Galerie Tim Van Laere speelt een niet te onderschatten rol in de huidige presentatie. De kleine werken op papier geven zich hier bij een eerste aanblik niet meteen bloot. Een overzicht van beelden in zwart-wit dringt zich op. Je hebt tijd nodig om te acclimatiseren en dan een gedetailleerde kijkervaring te beginnen.

Voor wie de tentoonstelling van Adrian GHENIE in het SMAK al gezien heeft (zie onze bespreking in WATERSCHOENEN), is de aanpassing in eerste instantie nog groter.
Toch is het gepresenteerde verhaal in wezen gelijklopend. Het historische en kunsthistorische bewustzijn blijken twee belangrijke pijlers. Maar waar je in het SMAK al meteen overrompeld wordt door de omvang van de schilderijen (en de overdonderende kracht van de DADA-room), moet je hier eerst elk werk apart benaderen om de volle complexiteit van de techniek en de beeldvorming te ontdekken.

 Adrian GHENIE: Study for The Devil 3, 2010
collage, acrylic on paper - 32,7 x 48 cm
Courtesy Tim Van Laere Gallery, Antwerp

In de grote schilderijen dook hier en daar al het gebruik van collage op. De huidige werken op papier zijn quasi stuk voor stuk mengtechnieken van collage, acryl en/of olieverf. In 'Study for The Morgue' (foto hieronder) beperkt hij zich tot olieverf.

De (in hoofdzaak) afwezigheid van kleur mag dan aanvankelijk de 'onderkoeldheid' benadrukken, maar tenslotte overweegt de intensiteit van het multidisciplinair samengestelde, gelaagde beeld. De 'duistere' beelden bereiken een levendigheid, die door toevoeging van kleur niet noodzakelijk versterkt kan worden. Toch duikt hier en daar een veleer vaal kleurgebruik op.

Adrian GHENIE: Study for The Morgue, 2007
oil on paper - 50,6 x70,1 cm
Courtesy Tim Van Laere Gallery, Antwerp

Titels als 'Study for The Devil' of 'Study for The Dictators' lijken te wijzen op studies, ontwerpen, voorbereidende schetsen voor schilderijen. Misschien is dat ook wel zo. Niettemin zijn het, door hun uitgebalanceerde uitwerking, perfect autonome kunstwerken.

De tentoonstelling loopt tot 12 maart 2011
bij Galerie Tim Van Laere
Verlatstraat 23 - 25
2000 ANTWERPEN
dinsdag tot zaterdag: 14 - 18 uur

Deze tentoonstelling voor artistieke fijnproevers kan, in combinatie met die in het SMAK, uitgroeien tot een 'artistiek-gastronomisch weekend'.

In het SMAK tot 27 maart 2011
Citadelpark
9000 GENT
dinsdag tot zondag: 10 - 18 uur

We kijken nu al uit naar de Biënnale van Venetië (vanaf begin juni) waar Adrian Ghenie zijn opwachting zal maken in het Arsenale voor het 'Off-Project'.

woensdag 2 februari 2011

Els Vanden Meersch bij Galerie Annie Gentils in Antwerpen

Architectuur heeft in het oeuvre van Els Vanden Meersch (°1970) altijd een grote rol gespeeld, zowel in haar installaties als in haar fotografisch werk. We zagen in het verleden haar foto's van 'Erecting towers', 'Air defense towers',... . Reken daarbij haar foto's van 'unheimliche' interieurs (Implants, Paranoid Obstructions,...), waarin ze telkens een spel speelt met naast elkaar geplaatste, steeds wijzigende beelden. Ze crëert ruimte, suggereert dieptewerking, zorgt meteen ook voor een ongemakkelijk gevoel. 

(c) Els Vanden Meersch & Galerie Annie Gentils (Hosgeldiniz, 2009-2010, installatie)

Als een artistieke globetrotter heeft ze de afgelopen jaren op diverse plaatsen verbleven, van Montreal tot Istanbul.
In 2009 werd ze voor het eerst geconfronteerd met een vernietigd Koerdisch dorp in het zuidoosten van Turkije. Dat Koerden op grootschalige wijze uit hun dorpen verwijderd waren en dorpen massaal vernietigd werden, was bekend. Alleen bleek er weinig of geen beeldmateriaal van de overgebleven ruïnes te bestaan, laat staan een situering op de kaart.

 (c) Els Vanden Meersch & Galerie Annie Gentils (Hosgeldiniz, 2009-2010, detail)

Met 'HOSGELDEINIZ /Xwesh hatin / Welcome' begon Els Vanden Meersch aan een project dat haar bijna twee jaar heeft beziggehouden, vanuit de vaststelling dat fotografisch materiaal beklijft, tastbaar en onuitwisbaar maakt.
Van de naar schatting 3500 vernietigde dorpen wist zij er 125, verspreid over 5 provincies, fotografisch te documenteren. Toch stelt zij zich niet op als een journaliste, maar als een beeldend kunstenaar, die het materiaal ook nog eens bewerkt, ordent vanuit een artistiek standpunt. Tegelijk heb ik hier wel het gevoel dat ze zich vanuit een menselijke verontwaardiging in dit onderwerp verdiepte.

 (c) Els Vanden Meersch & Galerie Annie Gentils (Hosgeldiniz, 2009-2010, detail)

In de benedenzaal van de galerie is de grote tafelinstallatie met 325 foto's bijzonder indrukwekkend. Als een puzzel van rechthoekige vakjes volgen de foto's van het landschap, ruïnes, details, interieurs, af en toe sporen van onverwachte bewoning, een kudde geiten, teksten of tekeningen op muren,... elkaar op. Haar bekende zin voor wisselende beeldherhaling laat zich, minder uitgesproken dan anders, toch af en toe subtiel voelen. Het hele fresco van foto's laat zich meer lezen als een golvende opeenvolging van beelden.
Opvallend is uiteraard de (op één man na) afwezigheid van mensen in het hele verhaal.

Op de schouw vind je een blad met de vertaling van alle teksten die in de foto's opduiken, gaande van officiële opschiften en slogans, over heroïsche, neutrale of diepmenselijke mededelingen: "Als ik ooit terugkom", "Je weet niet wat liefde is"... 

 (c) Els Vanden Meersch & Galerie Annie Gentils (Hosgeldiniz, 2009-2010, detail)

Op de eerste verdieping vraagt de grote installatie 'Sinop' (2009-2010) de aandacht. Ze toont een analytisch beeld van een (intussen verlaten) politieke gevangenis in Sinop, een klein badstadje in Noord-Turkije. Ook hier worden de geïntegreerde teksten vertaald: "Als men in vriendschap perfectie zoekt, blijft men zonder" of "Leven zonder boeken is doof, stom en blind".

Deze installatie verdient mijns inziens ook een versie in gigantisch formaat. Wie zich geroepen voelt...

(c) Els Vanden Meersch & Galerie Annie Gentils (Sinop, 2009-20010, detail)

Tot slot wil ik nog wijzen op de kleine fotografische installatie 'Museums under construction' (2011), een combinatie van 6 foto's als (zo lijkt mij) een ode (of herinnering) aan het (verdreven) Koerdische leven. Opvallend is hier de menselijke aanwezigheid, als museale suggestie in de eerste foto en als echt familiaal leven in een paar andere. Een doordenker !


Uit de grote installatie beneden komt tot slot de volgende tekst:

 "De grootste vijand van de mens is onwetendheid".


Nog tot 5 maart 2011
bij Galerie Annie Gentils
Peter Benoitstraat 40
2018 Antwerpen

woe - zat: 14 - 18 uur



dinsdag 1 februari 2011

Nocturne in Antwerpen op 27 januari 2011: een inleidende wandeling

We nemen U even mee op onze kunstwandeling van vorige donderdag, voor een eerste kennismaking met enkele nieuwe tentoonstellingen. Nadere beschouwingen volgen tijdens de komende dagen.

In de namiddag trokken we naar Galerie Annie Gentils voor de tentoonstelling van Els VANDEN MEERSCH , 'Hosgeldiniz / Xwesh hatin / Welcome', een fotografisch project op de rand tussen beeldende kunst en politieke documentaire. Ze brengt een beeld van vernietigde Koerdische dorpen in Turkije.
Wij bezorgen U tijdens de komende dagen een nadere kijk op deze uitzonderlijke tentoonstelling...

(c) Els Vanden Meersch & Galerie Annie Gentils

Nadien trokken we naar Galerie Tim Van Laere voor de tentoonstelling van de jonge Roemeen Adrian GHENIE, die hier overigens al 'kind aan huis' is. In tegenstelling tot de grote, kleurrijke, vrij barokke werken in het SMAK (zie bespreking in WATERSCHOENEN), heerst hier de eerder ingehouden, maar toch intens 'doorwerkte' zwart-witte strakheid van de kleine werken op papier.
Een bespreking volgt...


Prettige en intense ontmoetingen werden het bij Galerie Vandeweghe, met de grote geschilderde portretten van Lucas DEVRIENDT. Daar sta je dan plots oog in oog met iemand die je kent en ontmoet je de geportretteerde in kwestie een paar galeries verder (uiteraard is hij 'in het echt' nog veel mooier...).
Het is een indrukwekkende collectie, waarover binnenkort meer !


Bij Maes & Matthys werden we aangenaam verrast door de documentaire fotografie uit Sicilië van Letizia BATTAGLIA: zwart-wit in een 'glansrol'...

 (c) Letizia Battaglia & Maes en Matthys

Bij Galerie Van Der Mieden deed de reeds lopende tentoonstelling van Sarah & Charles (een wit decor-parcours) dienst als doorgang voor de drukbezochte 'tekenboekeninstallatie' van Arpaïs DU BOIS, die alvast een meer intense benadering verdient in een aparte bijdrage...

 (c) Arpaïs Du Bois & Galerie Van Der Mieden

Tenslotte was het bij Zeno X 'drummen' om binnen te komen en nadien weer buiten te geraken bij de nieuwe schilderijen van Luc TUYMANS.



INFO OVER OPENINGSUREN BIJ DE GALERIES VIA ONZE LINKS