Kennismaking met Sarah Eechaut naar aanleiding van een atelierbezoek

Volgens het woordenboek is een begijnhof 'een hofje voor begijnen'. Ja, zo kunnen we het ook wel natuurlijk! Maar wat heeft datzelfde woordenboek dan te vertellen over het woord 'begijn '?

'Een begijn is een ongehuwde vrouw of weduwe die een vroom leven leidt in een gemeenschap op een hofje, maar die geen kloostergeloften heeft afgelegd.'

Dat begint er al beter op te gelijken...

Maar wat heeft dat  nu 'in godsnaam' met Sarah EECHAUT te maken ?

Het centrale plein van het voormalige begijnhof

In het voormalige begijnhof 'Ter Hoye' in de Gentse Lange Violettenstraat zijn de begijntjes al heel lang verdwenen. Een groot gedeelte van de huizen werd intussen gerestaureerd en in erfpacht verkocht aan particuliere bewoners. Andere panden worden door de vzw NUCLEO als atelier ter beschikking van kunstenaars gesteld.

We waren hier met 'Waterschoenen' al eerder te gast...

De rode 'sloefkes' van Sarah Eechaut

Vandaag bezoeken we dus fotografe en grafisch designer Sarah EECHAUT (°1983). Het piepkleine huisje dat ze hier momenteel als atelier betrekt, is van een dermate (im)perfecte authenticiteit, dat je als bezoeker meteen een thuisgevoel krijgt.

Vanaf haar werktafel heeft ze, via het authentieke raam met houten binnenluikjes, uitzicht op de kerktoren vlakbij. Zonodig kan ze zich hier dus toch nog toespitsen op een 'vroom leven' (maar dit geheel terzijde). Deze ruimte laat haar echter toe een reflectie-atelier weg van huis te hebben. Toen ze nog thuis werkte, werd ze te veel afgeleid door de 'huishoudelijke' omgeving.

Een 'vrome' kijk op de kerktoren

Sarah Eechaut studeerde in de afdeling Grafische Vormgeving van Sint-Lucas (Hogeschool voor Wetenschap en Kunst) te Gent. In het atelier Typografie en Onderzoek was ze toen reeds evenzeer met beeld als tekst bezig. Vooral de 'master'- jaren waren in dat verband ontzettend belangrijk. De grote projecten 'Vlees/Huid/Kleur" (academiejaar 2003-2004) en 'Maak iets' (academiejaar 2004-2005) onder leiding van Thierrry de Duve waren doorslaggevend. Het waren atelieroverschrijdende projecten die haar leerden over de grenzen van de specifieke opleiding te denken en er bijgevolg toe aanzetten om 'buiten de lijntjes te kleuren'.

Sporen van oude en nieuwe projecten

In haar atelier duiken nog verschillende sporen van die projecten op: affiches, foto's, boeken,...

Het is duidelijk een vruchtbare periode geweest, die ze nog steeds koestert.

*

Na haar afstuderen in 2005 zocht ze een stageplaats bij BASEDESIGN in Brussel. Ze kon meteen voor twee maanden aan de slag, maar dan wel bij de vestiging in New-York. Ze greep de kans met beide handen. Daar werd ze vanuit de praktijk pas echt gedwongen om multimediaal en zelfstandig te denken en te handelen.

De opdracht voor het ontwerp van een affiche duwde haar onvermijdelijk in de richting van de fotografie. Toen ze om de medewerking van een fotograaf vroeg, kreeg ze de suggestie om zelf die foto te gaan maken. Het resultaat van die opdracht heeft nog steeds een prominente plaats als 'trofee' in haar atelier.

Terug in België ging ze aan het werk als grafisch designer (voor één jaar) en als freelance fotografe. Intussen keerde ze ook terug naar Sint-Lucas om er een studie fotografie aan te vatten. In 2009 studeerde ze een tweede keer af, dit keer als fotografe.

Intussen had of heeft ze geen moment stilgezeten. Ze werkt aan projecten voor reclamestudio's (bvb. Duval Guillaume), is vast medewerker van het tijdschift 'The Word',... maar werkt ook verder aan haar persoonlijke 'ontmoetingen'.

'Summer in New York', het project dat haar onvermijdelijk naar de fotografie dreef

(c) design: Anna Simutis & Sarah Eechaut

In het laatste nummer van 'The Word' (Volume 04 - Issue 02) presenteert ze onder de titel 'Red Bulls' overigens foto's van blozende boksers, waarmee ze wonderlijk genoeg lijkt aan te sluiten bij het masterproject uit 2003-2004 in Sint-Lucas. Daar was toen in het project 'Vlees/Huid/kleur' het thema 'De blos' aan de orde. In tegenstelling tot het toenmalige project, gaat ze hier de directe confrontatie met de geportretteerden aan. Ze kijkt hen met de camera recht in de ogen en doorbreekt daarmee de mythe van onoverwinnelijkheid.

De blos van de boksers werd veroorzaakt door de pas beëindigde training, maar krijgt een extra dimensie van kwetsbaarheid.

In een vroeger nummer (Volume 03 - Issue 04) realiseert ze een gelijkaardig resultaat in de portretten van zogenaamd harde sporten of beroepen.

De portretten van werkmannen vormden overigens het onderwerp van een serie foto's die ze de voorbije twee jaar maakte in opdracht van de Waalse 'Forem' (de tegenhanger van de Vlaamse RVA). Die opdracht leverde haar een aantal prettige of merkwaardige contacten op. Meermaals werd ze door stoere bouwvakkers nagefloten, tot ze hen uitnodigde voor een fotosessie in hun natuurlijke habitat. Eenmaal alleen voor de camera kwam dikwijls 'de blos' de kop opsteken.

Wat haar betreft was het een schitterende ervaring.

We vernoemden reeds haar 'persoonlijke ontmoetingen' (Encounters), het eigen werk waarvoor ze eigenlijk het liefst de wereld zou rondtrekken. Op reis gaan, landschappen en mensen ontdekken: een droom die haar blijft bezighouden...

Op haar site http://www.saraheechaut.com/ presenteert ze haar werk.

Binnenkort (vernissage op zondag 22 mei 2011) pakt ze uit met een solotentoonstelling

'Slowly we unfold'

 in

a154

Distelstraat 30

9000 GENT

We houden U natuurlijk op de hoogte.