Wandelen in Watou tussen woord en beeld

Eén van de kwaliteiten van het Kunstenfestival Watou is ongetwijfeld het ontbreken van spektakelwaarde. Watou 2012 gaat ongegeneerd voor verdieping en verstilling, mede door terug te plooien op de samenhang tussen taal en beeld.

Zelfs de goden zijn welkom in Watou, al lieten die van het weer het de eerste twee weken meermaals afweten. Maar Belgische zomers zijn nu eenmaal wat ze zijn. Dus moesten we in ons verslag van vorig jaar ook al diezelfde vaststelling maken.

Waar vorig jaar 'herinnering' het kernwoord was, ligt de nadruk nu op 'ontmoeting', meer bepaald op toevallige ontmoetingen.

Wandelen tussen taal en beeld in Watou

In Watou ontmoeten taal en beeld elkaar traditiegetrouw in de werken van dichters en beeldende kunstenaars. De toeschouwers ontdekken in het werk de gesuggereerde of zelf gelegde verbanden en keren hopelijk verrijkt naar hun gewone leven terug.

De wandeling tussen taal en beeld die wij U aanbieden volgt getrouw het circuit, maar bevat uiteraard nogal wat persoonlijke keuzes of voorkeuren. Uw eigen bezoek levert wellicht gelijkaardige, maar ongetwijfeld ook andere impressies en belangstellingsvelden op.

Wim Opbrouck, uit 'Veertien tekeningen voor Watou', 2012

Starten doe je bij het onthaal in het Douviehuis (1), waar je ook de Poëzieshop vindt (een initiatief van het Poëziecentrum in Gent). Wim OPBROUCK zorgt voor een leuk extraatje met 'Veertien tekeningen voor Watou' op postkaartformaat en gebaseerd op zijn meest inspirerende dichters.

Sofie Muller, Brandt, 2011

Onze volgende halte ligt slechts een paar huizen verder. In het voormalige klooster (2) worden we geconfronteerd met een bedrukte, zorgelijke kinderwereld, vormgegeven door Sofie MULLER in de schitterende sculpturen 'Clarysse' en 'Brandt', die we reeds eerder bespraken naar aanleiding van haar tentoonstelling in Antwerpen. Laat U hier verrassen door de onverwachte verschijning van 'Brandt' en stel vast hoe Bart MOEYAERT probeert de wanhoop enigszins te ontzenuwen in zijn gedicht dat eindigt met: "... het lijkt mij aangenaam als we vandaag gewoon eens naar de wereld kijken, hoe jij die hebt veranderd".

Ook Meggy RUSTAMOVA drukt haar stempel op de onwezenlijk witte ruimte van dit klooster en trekt zich met haar moeder terug in een duister hoekje (Video M.A.M).

Meggy Rustamova, Cachet, 2009-heden

In de kerk (3) gaat Fabrice SAMYN de dialoog met het hogere, het sacrale aan. Het beeld dat meteen bij het binnenkomen opvalt is de grote ladder hoog in de middenbeuk als symbool voor de weg tussen aarde en hemel (of omgekeerd). Maar er is meer...

Sergey Bratkov, Magic Carpet, 2006

In het gemeenthuis (4) toont curator Hilde Teerlinck een selectie uit 'haar' collectie van FRAC Nord-Pas de Calais. Dit jaar ligt de nadruk op fotografie met een bijzonder opvallende bijdrage van Sergey BRATKOV, al mag U de ingreep van Nina BEIER (Wedge, 2011) zeker niet uit het oog verliezen.

Alex Verhaest, Character Study (Angelo, Helene, Dolores), 2011

Dan gaan we nu (letterlijk weliswaar) het hoekje om naar het minuscule huisje 'De Rode Hoed' (5), waar de uitbundige openheid die Tamara Van San er vorig jaar bracht nu omgebouwd is tot een ingetogen intimiteit (al mag U de dreigende ondertoon niet onderschatten) met de quasi bewegingloze videoportretten (en een bloemenstilleven) van Alex VERHAEST, die duidelijk haar klassiekers kent. De verwijzingen naar de Vlaamse Primitieven zullen U ongetwijfeld niet ontgaan.

Koen Vanmechelen, Coming World, 2011 & Cosmopolitan Chicken World, 2000-2008

Nu wacht ons een wandelingetje tot buiten de dorpskern naar de Douviehoeve (6).

Laat U daar meteen verleiden door Koen VANMECHELEN, die met een reusachtig ei in 'Coming World' de hele wereld inpalmt, terwijl zeven van zijn 'Cosmopolitan Chicken' het schouwspel bekijken, quasi letterlijk ondersteund door poëzie van Remco Campert, Jorge Luis Borges en anderen.

In de duistere ruimte vlakbij vinden oosterse en westerse verdieping en meditatie elkaar in de confrontatie tussen de 'Ash Buddha' en de 'Ash Jesus' van Zhang HUAN.

Op weg naar de achtergelegen installatie 'Transporter' van Lawrence MALSTAF krijgen we in de lange gang een bio-bibliografische kijk op de dichter Leonard NOLENS, die perfect weerspiegeld wordt in die ene zin: "OM TE SCHRIJVEN MOET JE DAG EN NACHT BESCHIKBAAR ZIJN".

Zin om deel uit te maken van een kunstwerk? Het kan op de 'zelfbespiegelende' transportband van Lawrence MALSTAF.

Leonard Nolens

In de kleine stalletjes wordt de confrontatie tussen poëzie en beeldende kunst pas echt doorgevoerd dankzij Roland JOORIS en Tom JOORIS. Vader en zoon spreken een gelijkaardige, uitgepuurde, afgeschuurde, tot de essentie gereduceerde taal in woord of beeld, afhankelijk van hun discipline: poëzie en schilderkunst.

Tom Jooris, Yellow Window, 2012

Roland Jooris, Density (uit: Bladstil)

Ieva EPNERE en Hamza HALLOUBI, allebei residenten van het HISK en met een buitenlandse achtergrond, laten hun licht schijnen op 'gesloten deuren' of 'weggaan'.

Ieva Epnere, Untitled, 2012 (detail in spiegelbeeld)

Misschien voelt U toch wel wat voor de erotische poëzie van de Braziliaan Carlos DRUMMOND DE ANDRADE. Dan moet U nog even langs gaan in de eventruimte voor het filmportret 'O Amor Natural' van Heddy Honingmann.

Randall Casaer, tekeningen

We zetten onze wandeling verder naar het Blauwhuys (7), waar vooral de 'eenvoudige' installatie van Michelangelo PISTOLETTO diepe indruk maakt. De koppeling aan het gedicht 'The Judgment of the Mirror' van Hedwig SPELIERS  zorgt voor een absolute meerwaarde.

Is het toeval dat vorig jaar in ditzelfde stalletje de 'oren van Yves Velter' tegen de muur hingen ? (de sporen zijn er nog...)

Dichters bekijken en beluisteren kan aansluitend in de stal ernaast: Claus, Lucebert en heel wat anderen.

John Isaacs, Untitled (blue and red self-portrait), 2007

Verlies U verder in de 'dansende' tekenstijl van Randall CASAER en geniet van de veelzijdige vorm- en kleurenrijkdom in het werk van John ISAACS (zijn zelfportret herkent U overigens in Uw toegangsticket).

Michelangelo Pistoletto, Inginocchiatoio, 2012

Dichters op stal

We keren terug naar het dorpscentrum. Het parochiehuisje(8) dat vorig jaar door Sara Bomans tot een poëtisch (liefdes)nest werd omgebouwd, is nu het terrein van fotograaf Jimmy KETS, die er zijn hoogstpersoonlijke, kleurrijke 'love-hotel' van gemaakt heeft als ode aan zijn muze Julie: WELCOME TO HOTEL KETS !

Speels, direct, ontwapenend, verliefd, lichtjes surrealistisch, intiem, goed gek, maar o zo prettig...!

Jimmy Kets, Hotel Kets (detail), 2012

Tenslotte is er de kelder van de brouwerij (9).

Daar wacht ons een installatie van een totaal andere aard. Andreas HETFELD heeft deze duistere ruimte omgebouwd tot een monument voor 'geloof'. De biddende handen op de grond richten zich tot 'iets', een god (?). De zwevende wolk daar boven bestaat uit zowat 2000 keramiekscherven van diezelfde handen, opgehangen aan nylondraden. Hoop, verwachting, verscheurdheid, twijfel, licht en duisternis gaan hand in hand in een onvoorstelbaar krachtig totaalbeeld dat het mysterie intact houdt.

Andreas Hetfeld, Raum der Sehnsucht - Stille Schreie, 2012

U kan zelf in Watou nog gaan wandelen tussen taal en beeld...

tot 2 september 2012

woensdag-donderdag-vrijdag: 14 - 19 uur

zaterdag-zondag: 11 - 19 uur

maandag en dinsdag gesloten

www.kunstenfestivalwatou.be