De beeldende wereld van Leen Van Tichelen houdt zich op tussen uitersten: twijfel en zekerheid, hard en zacht, koud en warm, ruw en omzwachteld, streng en levendig.
Binnen deze tegenstellingen bouwt ze een oeuvre in twee en drie dimensies, meestal met middelen die even (on)gewoon als onverwacht zijn.
Bij de sculpturale objecten uit die confrontatie tussen de elementen zich in stapeling of de creatie van ‘verbonden tweelingen’.
In de tekeningen laat ze zich gaan in een gecontroleerd automatisme om te komen tot gedetailleerde, in zichzelf gekeerde draaikolken.
Toen ik in mei 2018 haar tentoonstelling ‘Why I did not otherwise’ bij In Situ Project Space (Aalst) zag, was ik meteen gewonnen voor haar sobere maar intense aanpak.
Ze wist met eenvoudige middelen de kleine ruimte naar haar hand te zetten. Om te beginnen bekleedde ze de vloer met een neutrale folie, zodat de al even sobere werken zich niet lieten overweldigen door de oorspronkelijke (groene) tegelvloer.
De basistoon bij Leen Van Tichelen is ‘grijs’, zeker in haar tekeningen waar ze buiten de zuivere lijnvoering bij voorkeur geen kleur als ‘afleiding’ toelaat, maar meestal ook in haar betonnen (gegoten) objecten die ze (samengebonden met gekleurde stukken stof of draden) per twee of in serie presenteert, alsook in haar houten stapelingen waarin de nochtans aanwezige kleurvlakken grotendeels onzichtbaar blijven (hooguit laten de randen een en ander vermoeden...).
Binnen deze tegenstellingen bouwt ze een oeuvre in twee en drie dimensies, meestal met middelen die even (on)gewoon als onverwacht zijn.
Bij de sculpturale objecten uit die confrontatie tussen de elementen zich in stapeling of de creatie van ‘verbonden tweelingen’.
In de tekeningen laat ze zich gaan in een gecontroleerd automatisme om te komen tot gedetailleerde, in zichzelf gekeerde draaikolken.
© Leen Van Tichelen
Toen ik in mei 2018 haar tentoonstelling ‘Why I did not otherwise’ bij In Situ Project Space (Aalst) zag, was ik meteen gewonnen voor haar sobere maar intense aanpak.
Ze wist met eenvoudige middelen de kleine ruimte naar haar hand te zetten. Om te beginnen bekleedde ze de vloer met een neutrale folie, zodat de al even sobere werken zich niet lieten overweldigen door de oorspronkelijke (groene) tegelvloer.
De basistoon bij Leen Van Tichelen is ‘grijs’, zeker in haar tekeningen waar ze buiten de zuivere lijnvoering bij voorkeur geen kleur als ‘afleiding’ toelaat, maar meestal ook in haar betonnen (gegoten) objecten die ze (samengebonden met gekleurde stukken stof of draden) per twee of in serie presenteert, alsook in haar houten stapelingen waarin de nochtans aanwezige kleurvlakken grotendeels onzichtbaar blijven (hooguit laten de randen een en ander vermoeden...).
© Leen Van Tichelen
Het seriële en de schakeling of stapeling van gelijkgezinde elementen zijn haar specifieke methodes om orde in de chaos te scheppen. Toch doet een en ander mij vermoeden dat dit werk voortdurend in transitie is. De gecreëerde elementen laten steeds andere installaties in situ toe. De orde is tijdelijk, zoals in het echte leven.
In het atelier liggen stenen, stoffen of andere elementen te wachten op het moment dat ze tot kunstwerk verwerkt worden. Dat kan morgen, volgende maand of over afzienbare tijd zijn. Leen Van Tichelen heeft geen haast. Recuperatie als stap naar opwaardering is de basis.
Opwaardering (van mensen) zoekt ze ook in sociaal-artistieke projecten zoals recent in de Gentse Bloemekenswijk met 'Silent Speech Participatief'. In de lente van 2019 worden de resultaten van die samenwerking met mensen uit de wijk gepresenteerd op de UCO site.
© Leen Van Tichelen
Na Aalst drong een atelierbezoek zich op om mijn ervaringen te toetsen aan de omstandigheden van het atelier. Het werd een tegelijk verhelderende en bevreemdende ervaring aangezien momenteel de woon- en atelierfunctie nog een tijd door elkaar loopt.
Leen Van Tichelen zit volop in de verbouwing van een bestaande woning. In huize Van Tichelen zijn ze wat dat betreft niet aan hun proefstuk toe, maar dit keer zou er ook een uitgebreide atelierruimte gecreëerd worden. Het atelier achter het woonhuis is klaar, maar gaat intussen nog de winter in als tijdelijke woon- en opslagruimte vermits het geplande woonhuis aan de straatkant nog flink in de steigers staat. Wanneer alles klaar is zal het atelier meer dan ooit een oase van rust en ruimte zijn.
We hebben al een afspraak voor het komend voorjaar. Dan stelt ze hier haar boek 'resten van resten' voor in samenwerking met 'DRUKsel' van Johan Velter. We kregen al een voorproefje in Aalst en in het atelier, maar nemen U over enkele maanden zeker mee naar de definitieve voorstelling in Gentbrugge.
Laat het maar vlug lente zijn.
op integratie in het werk van Leen Van Tichelen
Intussen verwijzen we U graag naar de website
leen-van-tichelen.be
Daar krijgt U een uitgebreid gestructureerd overzicht van haar werk.
© Art Spotter / Waterschoenen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.