WATERSCHOENEN: Agnes Maes bij Villa De Olmen in Wieze

Tentoonstellen bij Villa De Olmen is voor elke kunstenaar, beginnend of gevestigd, een aparte ervaring. Onvermijdelijk ontstaat de (ongedwongen) drang om te dialogeren met de omgeving, de inrichting van deze eclectische, stijlvolle woning.

Als vanzelf lijken puzzelstukken op hun plaats te vallen tijdens de opstelling van een tentoonstelling. Bepaalde werken kunnen als het ware alleen maar op bepaalde plaatsen in het huis terecht komen, waardoor zowel het kunstwerk als de woning aan waarde winnen.

Waar dialoog ontstaat, is verstandhouding een logisch gevolg.

'Pêle-mêle II' van Agnes MAES (°1942) is nochtans geen eenduidige of eenvoudige tentoonstelling. De titel betekent letterlijk 'mengelmoes' of 'door elkaar'.Het werk bestrijkt een periode van bijna 25 jaar en de benaderingen inzake vormgeving en techniek liggen soms heel ver uit elkaar.

Gelukkig biedt dit huis zoveel verschillend getinte ruimtes, die elk op hun manier een onderkomen kunnen bieden aan deze verschillende uitdrukkingsvormen.

Agnes Maes drukt de veelzijdigheid van haar werk zelf bijzonder treffend als volgt uit:

"Hoe ga je om met een overvloed aan beelden, een wolkenlucht naast een architecturale ruimte, een bloedbad, een gefragmenteerd landschap... en het verglijden van de tijd?"

'Het spel tussen horizontaal en verticaal'

Twee jaar na haar 'Pêle-mêle' - tentoonstelling in Amsterdam, maakt ze in Villa De Olmen een tweede stand van zaken op. De indrukken en confrontaties die ze doorheen de tijd op zich zag afkomen, heeft ze telkens weergegeven in een beeldtaal die haar op dat moment de beste leek.

Het dagelijks leven met zijn kleine gebeurtenissen of toevalligheden, de relatie met zichzelf of anderen, de (soms moeilijke) zoektocht naar een harmonieus bestaan, de natuur, het landschap, de (levens) ruimte, de onstuitbare informatiestroom, de huiselijke geborgenheid EN 'gebondenheid',... Al deze thema's komen naast en met elkaar voor in de verschillende werken.

We maken een wandeling door de tentoonstelling en blijven hier en daar stilstaan voor een nadere kennismaking. Zelf legt U ongetwijfeld nog andere accenten op dit artistieke parcours. Laat U ook inpalmen door de relatie tussen de kunstwerken en de huiselijke omgeving.

In de hal kan je niet zomaar voorbij de imposante sculptuur "Het spel tussen horizontaal en verticaal' (1988), waarin de spanning tussen de verticale krachten en het kleine horizontale centrum elk moment tot een uitbarsting kan leiden, tenzij het horizontale soepel genoeg is om aan alle invloeden te weerstaan.

In de eetkamer links vooraan kan je vaststellen hoe het tekenen toch altijd weer als 'basisbehoefte' van kunstenaars in beeld komt. In tekeningen worden de eerste indrukken weergegeven, de basiscomposities gecreëerd, de ideeën gevisualiseerd. Maar ook als autonome artistieke creaties houden ze bij Agnes Maes perfect stand.

(c) Agnes Maes & Villa De Olmen

Vier grote, uiteenlopende schilderijen (tussen 1987 en 2007) gaan in de salon achter de hal met elkaar in dialoog. Het meest recente ('Peinture - Wolkenlucht' 2007) springt door het felle blauw het meest in het oog.

(Hebt U in de hal bij de trap al een mapje met de titels van de werken meegenomen op Uw wandeling?)

We laten de trap nog even links liggen en gaan naar de garage waar de zon 'toevallig samenvallend' met de werken en de vloer voor een extra dimensie zorgt.

Een witte sculptuur 'Verschoven harmonie 2' (hout en prikkeldraad) doorprikt meteen het idyllische plaatje dat we misschien in ons hoofd aan het vormen waren.

Agnes Maes verkent soms gevaarlijke, pijnlijke grenzen...

Tegenover de kelderdeur wordt dat zo meteen nog een stuk duidelijker in het schilderij 'Bloedbad' (2007), een luguber spel met woordenschat en beeldvorming. Het lijkt mij niet meer of minder dan de wel erg letterlijke weergave van de andere 'bloedbaden' die ons dagelijks via onophoudelijke nieuwsberichten uit alle hoeken van de wereld bereiken.

(Kunnen we met de schakelaars links de nieuwsstroom uitschakelen ?)

In de kelders vinden de kleine sculpturen (1988/19990) een plek in het halfduister. Het zijn assemblages met de materialen en de vormentaal zoals we die onlangs nog bij Camiel van Breedam in het Middelheimmuseum zagen. Maar vlakbij staat ook een rij die duidelijk aan het minimalisme van Donald Judd refereert.

Helemaal achteraan in de laatste 'Frigokelder' worden we met de vloersculptuur 'Verschoven harmonie 1' terug aan de grenzen van het bestaan herinnerd.

We keren terug en gaan via de hal naar de eerste verdieping.

Halverwege op de trap ontmoeten we een reeks vreemde 'Portretten' (2003), waarin de kunstenares het gesprek aangaat met een aantal illustere voorgangers (o.a. Mondriaan).

'De uitvinding van de eenzaamheid'

In de gang boven vindt het rood van de deuren een bijzonder geslaagde pendant in een paar strategisch opgehangen schilderijen.

'De uitvinding van de eenzaamheid', het grote werk helemaal achteraan (deels om het hoekje), straalt in deze omgeving een nog grotere desolaatheid uit.

Het kleine kamertje, met de televisie en de radio op de vloer, is al een kunstwerk op zich, maar het werk van Agnes Maes weet deze 'bevroren tijd' nog extra te benadrukken.

De 'Morandi reeks' tussen spiegelkast en bed in de grote kamer hierboven is tegelijk een hommage aan de schilder Giorgio Morandi, die het stilleven tot perfectie bracht en het stilgevallen leven in deze kamer, waar je als het ware met een vingerknip de activiteit van weleer opnieuw kan binnenbrengen.

De tentoonstelling loopt tot 25 april 2010

zaterdag - zondag: 11 - 18 uur

(Gesloten tijdens het Paasweekend)

VILLA DE OLMEN

NIeuwstraat 83

9280 WIEZE

http://www.villadeolmen.be/

WATERSCHOENEN

woensdag 10 maart 2010

Agnes Maes bij Villa De Olmen in Wieze

Geen opmerkingen:

Een reactie posten