WATERSCHOENEN: oktober 2013

woensdag 30 oktober 2013

Gregory Verheecke met 'Animalistic' in Galerie budA (Asse)

Gregory VERHEECKE (°1981) is inzake opleiding blijkbaar niet over één nacht ijs gegaan. Naast architectuur en schilderkunst, combineerde hij een masteropleiding in kunstgeschiedenis met een vrije studie illustratie om tenslotte in die laatste discipline aan de slag te gaan. Als freelance illustrator volgde hij zijn passie voor het tekenen, met uiteraard een ruime kunsthistorische en artistiek-technische achtergrond als extra bagage.

Een illustrator tekent meestal rond een tekst die door anderen geleverd wordt. In die zin werkte Gregory Verheecke mee aan talrijke boekprojecten. Maar zijn tekeningen kunnen ook perfect een eigen leven leiden.

Met een tentoonstellingstitel als 'Animalistic' kan je moeilijk anders dan tekeningen met dieren verwachten. Verheecke tekent beestjes, allemaal beestjes. Daarmee grijpt hij terug naar de prehistorische oorsprong van de tekenkunst en hanteert daarbij een stijl die sterke banden toont met kunstenaars verwant aan 'COBRA', zoals Karel Appel of Pierre Alechinsky.

De lijnvoering van Verheecke draait vloeiende, maar nerveuze rondjes, danst over en weer op het papier (zoals bij Alechinsky) en laat op die manier dierenfiguren ontstaan die zich ophouden in (meestal) kleurrijke omgevingen.

In vergelijking met de 'woeste' benadering van Karel Appel (zoals o.a. in de lithografieën die hij einde jaren '50 en begin jaren '60 in het Parijse Atelier Pons maakte) gaat het er bij Gregory Verheecke weliswaar zwierig, maar soms ook wat gestileerder aan toe. Dat heeft wellicht met zijn illustratieve achtergrond te maken. Maar wanneer hij zich echt laat gaan, zie je de tekeningen in lijn en kleur van het papier 'spatten'.

Bij Verheecke groeit uit het schijnbaar ongeremde spel van lijnen en kleuren een wereld van planten en dieren, met konijnen, vogels, honden, katten, walvissen,...

Dat worden dan soms schattige figuren met menselijke trekjes, zoals we die uit strips of tekenfilms kennen. Maar meestal lijken ze zich een beetje verscholen te houden, beschutting zoekend in een natuurlijk decor of bij soortgenoten. Niets menselijks is hen vreemd...

De eenvoud van de gebruikte middelen ( papier, potlood, kleurpotlood,...) staat in schril contrast tot de picturale en symbolische kracht van dit werk.

van Joke Debaere

Let ook op de blauwe tekeningen die Gregory Verheecke maakte bij de dichtbundel 'Verandering' van Joke Debaere (boekje beschikbaar in de galerie).

Ik citeer slechts de openingszin van één gedicht:

"Er waren eens twee mensen

die niet geloofden in sprookjes"

Al de anderen kan ik alleen maar aanraden om deze tentoonstelling te gaan bekijken.

Galerie budA

Buda 14/16

1730 ASSE

tot 1 december 2013

zaterdag en zondag: 15 - 18 uur

www.gregoryverheecke.be

www.buda.be

maandag 28 oktober 2013

Goele De Bruyn met 'Clean Speech & Soap' in NETWERK (Aalst)

Met deze tentoonstelling geeft Goele DE BRUYN (1963) het begrip 'Schone Kunsten' een geheel nieuwe dimensie.
De manier waarop ze de gang voor de studio en de studio zelf ombouwde tot een sobere, afgemeten, esthetische en tegelijk sprookjesachtige installatie, maakt meteen een diepe indruk.

Goele De Bruyn, Z.t. (les mains sales), installatie met zeep, 1998-2..., (detail)

De 'gewassen' kleuren zorgen voor een atmosfeer die ons als bezoeker onderdompelt in een 'alerte' tederheid.

'Alert' omdat we vanuit ons maatschappijbeeld zoveel 'tederheid' niet meer gewoon zijn en omdat er ook onvermijdelijk een grote 'kwetsbaarheid' in schuilt.

Voor Goele De Bruyn is die dubbele betekenis van het gewone steeds aanwezig. In de presentatie van de stukjes zeep (een sinds 1998 wereldwijd opgebouwde verzameling) is bovendien sprake van een wederzijdse werking, die ook uit de titel van de installatie blijkt.

'Les mains sales' wijst ongetwijfeld op het reinigende effect van de zeep, maar ook op de wederkerige besmetting. Maar hier liggen de zeepjes als (op hun beurt) gereinigde en inmiddels omgevormd tot symbolische en artistieke objecten tentoon.

Goele De Bruyn, Z.t. (laten we het begin vergeten), 1998-1999, (detail)

In de studio hangen 23 grote bladen beschilderd vloeipapier. De gebruikte kleuren sluiten perfect aan bij de presentatie 'Les mains sales'. De afgebeelde taferelen zijn ontleend aan oude wenskaarten die de levenscyclus van de vrouw (van geboorte tot huwelijksnacht) weergeven, maar door het weglaten van de zwarte elementen uit de oorspronkelijke beelden ontstaat een verwarrende lezing die een nostalgische, sprookjesachtige sfeer oproept.

Goele De Bruyn

met

'Clean speech & soap'

tot 17 november 2013

NETWERK / Centrum voor Hedendaagse Kunst

Houtkaai z/n

9300 AALST

dinsdag t.e.m. vrijdag: 11 - 18 uur

zaterdag en zondag: 14 - 18 uur

GESLOTEN OP FEESTDAGEN

Gelijklopende tentoonstellingen besproken in WATERSCHOENEN:

Patrick Van Caeckenbergh

Diffractions of Destroyed Design

www.netwerk-art.be

vrijdag 25 oktober 2013

Eric Bracke met schilderijen in Galerie Arte Libro (Schellebelle)

Sinds vorige zondag is Galerie Arte Libro (Schellebelle) door Eric BRACKE herschapen in een kleurrijke schilderijentuin, met werken die balanceren op de grens tussen abstractie en figuratie.
Het kleurenpalet beweegt zich in golven tussen fris en warm, tussen vrolijk en dreigend, tussen licht en donker, tussen lente en winter,...

Voor Eric Bracke is de schilderkunst een onmisbare activiteit naast zijn journalistieke loopbaan. Als freelance journalist schrijft hij voor diverse media.
Vanaf 1993 was hij (tot de eeuwwisseling) aan de slag als cultuurredacteur bij De Morgen, waar hij (naast literatuur) voornamelijk de beeldende kunsten opvolgde. Daar leerde hij zijn collega en vriend Eric Rinckhout kennen, eveneens een 'cultuurmens' in hart en nieren en dus de ideale persoon om zijn werk tijdens de vernissage aan het publiek voor te stellen.

Eric Bracke, Quantum trap, olieverf op doek, 100 x 80 cm

Eric Bracke, Hommage à P.B., olieverf op doek, 100 x 80 cm

Die vernissage had overigens nog een andere, poëtisch-muzikale verrassing in petto. Muzikant-dichter-journalist Pol Bracke zorgde met saxofoon en klarinet, taal en zang voor een heel persoonlijke en geëngageerde inbreng. Vooral zijn oosters getint 'lamento' tegen de achtergrond van de Syrische kwestie was indrukwekkend.

Maar uiteraard zijn we in eerste instantie voor de schilderijen gekomen.

Eric Bracke toont hier werken uit de afgelopen vier jaar.

Vanuit zijn jarenlange ervaring als cultuurjournalist en kunstrecensent leerde hij het werk van talloze nationale en internationale kunstenaars kennen. Sommigen onder hen hebben een diepe indruk gemaakt op de journalist en meer nog op de schilder Eric Bracke.

Eric Bracke, Streep, olieverf op doek, 18 x 24 cm

Eric Bracke, Space cake (too much), olieverf op doek, 50 40 cm

Eric Bracke, En dansant, olieverf op doek, 40 x 30 cm

Inleider Eric Rinckhout wees in dit verband op de grote bewondering voor Raoul De Keyser, Pierre Bonnard, Roger Raveel of Mark Rothko.

Het mooie is dat Eric Bracke hun invloed op zijn eigen schilderkunst niet probeert te verdoezelen, maar integendeel op zijn eigen wijze ten volle uitspeelt.

Met het schilderij 'Hommage aan R.' verwijst hij ontegensprekelijk naar Raoul De Keyser, terwijl u bij 'Hommage à P.B.' ongetwijfeld de initialen kunt aanvullen. In 'Double écran' krijgt Rothko een eresaluut.

Maar de schilderijen van Eric Bracke zijn uiteraard geen 'remakes'. Wel integendeel!

Elk schilderij van Eric Bracke ontstaat als een formeel, maar ook intiem gesprek met het medium schilderkunst. Olieverf en doek zijn de middelen waarmee het werk gerealiseerd wordt. Met penselen (en soms met de vingers) brengt hij laag na laag aan, 'speelt' met lijnen, vormen en kleuren (de inleider wijst hier ook op de zijkanten van het doek) en laat op die manier een schilderij 'groeien' tot het klaar is.

Eric Bracke, Hendrick's, olieverf op doek, 60 x 80 cm

Misschien ligt een bepaalde herinnering of gedachte aan de basis van een werk, maar een titel volgt pas in de aanloop naar een tentoonstelling. Een titel kan verhelderend werken of onze blik en onze gedachten in een bepaalde richting sturen. Maar uiteindelijk staat het de toeschouwer vrij om zelf te interpreteren, te zien wat hij of zij wil zien.

Gaan kijken is de boodschap, want misschien duurt het weer een hele tijd voor u nog eens de kans krijgt.

'Photographe descendant un escalier...'

Schaduw met detail van 'Quantum trap'

Eric Bracke

tot 3 november 2013

Galerie Arte Libro

Hekkergemstraat 79

9260 SCHELLEBELLE

zaterdag en zondag: 14 - 19 uur

www.libro.be

donderdag 24 oktober 2013

Ben Benaouisse en Patrick Wokmeni in Loods 12 (Wetteren)

Ben BENAOUISSE (°1971 in de buurt van La Louvière) profileerde zich aanvankelijk als danser. Door zijn samenwerking met 'Victoria' van Alain Platel kwam hij vanaf 1993 in Gent terecht.
Met de jaren ontpopte hij zich ook als acteur, performer, beeldend kunstenaar en curator. Precies die veelzijdigheid speelt in zijn voordeel.
In Waterschoenen dook hij tot nu regelmatig op in groepsverband zoals bij 'P.R.E.S.T.I.G.E.' en de 'Open Ateliers' van Nucleo in Gent.

Ben Benaouisse @ Loods 12, see Brown, listen White & leave Bback, 2013 (detail)

Wie in Loods 12 binnenkomt, wordt geconfronteerd met een installatie die hij, acterend als in een performance, met zijn eigen beeldend werk samengesteld heeft.

Ik zie hem in gedachten bezig: hij hangt werken op, zet een paar stappen achteruit en taxeert het resultaat, keert even terug en brengt een wijziging aan, 'danst' nu verder op zijn podium en plaatst een beeld, een kruis, een tekening, een schilderij,...

Als een 'derwisj' walst hij door de ruimte, vertrekkend van een plan dat zich al snel laat ombuigen tot het nemen van zijpaden om tentslotte te komen tot de creatie van de huidige beeldende, meditatieve omgeving.

Ben Benaouisse @ Loods 12, see Brown, listen White & leave black, 2013 (detail)

Hij creëert een soort tempel voor een universeel geloof, waarbij hij gebruik maakt van bepaalde symbolen: het kruis in diverse uitvoeringen en materialen, een gehavende madonna die vanaf de zijkant toekijkt, geflankeerd door andere 'gelijkwaardige' symbolen van onze samenleving zoals... coca-cola, existentiële eenzaamheid (elkeen opgesloten in zijn eigen glazen huisje), ...

Ook de 'jakobsladder' als verbinding met het 'hogere' is door Benaouisse ontoegankelijk gemaakt. Het lijkt wel alsof alle transcendente symbolen hun kracht kwijt zijn en zelfs de 'aardse' niet meer voor voldoening kunnen zorgen.

En dan te bedenken dat ook kunst de wereld niet kan redden...

Ben Benaouisse @ Loods 12, see Brown, listen White & leave black, 2013 (detail)

De complete installatie refereert zowel naar de kapel van Matisse als de universele bezinningsruimte van Rothko, maar is ongetwijfeld gebaseerd op de tentoonstelling van Malevitsj in 1915 (zie kleine foto hierna) in Sint-Petersburg. In het eerste trimester van 2013 werd deze presentatie overigens grotendeels herhaald in het MOMA (New York), tijdens de tentoonstelling 'Inventing Abstraction 1910-1925'.

(Vreemd toeval wellicht dat we het hier een paar dagen geleden nog over 'westerse' en 'Afrikaanse' abstractie hadden n.a.v. de tentoonstelling in KIOSK)

Kasimir Malevitsj, Sint-Petersburg, 1915

In de ruimte achteraan neemt fotograaf Patrick WOKMENI (°1985, Kameroen) ons mee naar een andere wereld, met name die van het nachtleven, de bars met prostituees in de rauwe wijk 'New Bell' van de hoofdstad Douala (Kameroen).

Het project 'Les Belles de New Bell' werd hem niet in dank afgenomen en lag aan de basis van zijn vlucht uit Kameroen. Begin 2011 kreeg hij politiek asiel in België. Na een verblijf in het Klein Kasteeltje (waar hij overigens een fotoreeks over vluchtelingen maakte), kwam hij in Gent terecht. Als student in het HISK behoort hij inmiddels tot de laureaten van 2013, die heel binnenkort op een tentoonstelling van het HISK voorgesteld worden.

Patrick Wokmeni @ Loods 12, Les belles de New-bell, zaalzicht

Maar nu wachten 'de meisjes' van New Bell u op in Loods 12. Patrick Wokmeni heeft ze afgebeeld in een mix van documentaire fotografie en een grote dosis empathie. Hij weet zowel een zeker 'joie de vivre' als een grote gelatenheid, naast een (ondanks alles) zekere fierheid in beeld te brengen.

Patrick Wokmeni, Femme assise sur un canapé 2, Lambda-kleurenprint op Dibond, 2013

Ben Benaouisse & Patrick Wokmeni

tot 3 november 2013

LOODS 12

Koophandelstraat 12

9230 WETTEREN

(Wijk Overbeke)

zaterdag en zondag: 14 - 18 uur

www.loods12.be

dinsdag 22 oktober 2013

Vincent Meessen & Tshyela Ntendu in KIOSK (Gent)

Bijna twee jaar geleden was Vincent MEESSEN (°1971) te gast in NETWERK (Aalst) met de tentoonstelling 'My last life', een totaalinstallatie waarin hij onderzoek voerde naar de figuur van Roland Barthes (auteur, filosoof, criticus,...).
Net zoals Barthes onderzoekt Vincent Meessen BETEKENISSEN in beeld en taal.

Heel specifiek verwees Meessen hier naar de mogelijke interpretaties van een koloniaal vocabularium dat Barthes reeds behandelde in zijn 'Mythologies' (1957) en waarin hij verwees naar een nummer van Paris Match uit 1955 met op de cover een 'kindsoldaat' die de Franse vlag groet.

Die verwijzing naar het koloniale discours en het 'zwarte' continent keert nu onverminderd, maar op een andere wijze terug in de tentoonstelling ...

PATTERNS FOR (RE) CONSTRUCTION

KIOSK

Toch is hier het 'herkenningspatroon' meer letterlijk aanwezig, zowel in de dialoog met het werk van de Afrikaanse kunstenaar TSHYELA NTENDU (ca. 1890 - ca. 1960) als met de tentoonstellingsruimte zelf.

Gekoppeld aan een modulaire constructie die Vincent Meessen in samenwerking met de architect Kris Kimpe ontwikkelde, krijgt het tentoonstellingsconcept een allesomvattend kader, een 'Pattern for (re)cognition'.

Aan één kant ligt het uitgangspunt bij de Congolese kunstenaar Tsyela Ntendu, van wie de werken met kleurrijke, abstracte patronen in elke kamer opduiken. Deze kunstenaar tekende zijn werk echter met wel 40 varianten van die naam, waaronder Djilatendo.

Onder impuls van een jonge Belgische koloniaal, Georges Thiry, raakte hij rond 1930 zlefs even in België en Europa geïntroduceerd. Bij gebrek aan commerciële respons verdween hij echter snel opnieuw in de anonimiteit.

De raakpunten tussen de werken van Tshyela Ntendu en de westerse abstractie zijn onmiskenbaar. Je hoeft bijvoorbeeld maar naar Paul Klee te gaan kijken. Maar aan de andere kant is er aan westerse kant ook een 'onvermijdelijk' theoretisch discours.

Vincent Meessen, Triadic Interposition, 2013, Oregon pine, laminated wood,

Each module 200 x 240 cm (partial view)

Projection: Kohs Block Design Test, Extract from "The Mental Level of Black Folk", 1953,

by Robert Maistriaux, 16 mm colour film in loop, Courtesy RMCA, Tervuren

Vincent Meessen trekt de lijn van de abstractie door in het 'decor' dat hij samen met Kris Kimpe ontwierp. De staande constructie in de grote zaal en de tafel met spiegels in de laatste kamer doen dienst als projectieruimte of presentatietafel, maar zijn tegelijk ook volwaardige partners in de gehele tentoonstelling.

De keuze van de gepresenteerde boeken en films maakt een koloniale visie op de 'Congolezen' duidelijk. Uiteraard zijn dit documenten met een tijdsgebonden wetenschappelijke achtergrond.

Boeken als 'L'exploration de la mentalité des Noirs Congolais au moyen d'une épreuve projective' of 'Etude psychologique des Noirs...' vormen de schriftelijke neerslag van onderzoek dat de Franse psycholoog André Ombredane onder andere in Belgisch-Congo voerde.

De films die in de grote zaal op het 'decor' geprojecteerd worden, geven een beeld van de tests en experimenten voor het 'meten van het mentale niveau van de zwarten'.

Uitgerekend gisteren las ik in de krant dat ... "Uit een enquête blijkt dat 32 procent van de Belgen denkt dat sommige 'rassen' verstandiger zijn dan andere"...

tshielatende, Untitled, ca. 1930, Painting on paper, 55,5 x 126 cm

Collection Pierre Loos, Brussels

Uiteindelijk gaat deze tentoonstelling over kijken en bekeken worden, oordelen en beoordeeld worden, erkenning en herkenning, begrip en onbegrip, de confrontatie van (warme, kleurrijke) abstractie met Afrikaanse roots en (koele, strakke) abstractie met westerse inslag.

Heel dit opzet graaft dieper dan uiterlijke verschijningsvormen.

Interactie tussen modulair 'decor' en omgeving

Patterns for (re)cognition

tot 17 november 2013

KIOSK

Louis Pasteurlaan 2

(Bijlokesite)

9000 GENT

dinsdag tot vrijdag: 14 - 18 uur

zaterdag en zondag: 11 - 18 uur

http://kioskgallery.be

zaterdag 19 oktober 2013

Voilà, hier is BALat, Belgische kunst via een KLIK, dankzij het KIK

De titel van dit artikel klinkt misschien als een kinderrijmpje, maar verwijst wel naar de gloednieuwe, gebruiksvriendelijke en performante zoekmachine BALat, waarmee tegelijk zoekopdrachten kunnen worden uitgevoerd in diverse databanken rond kunstgeschiedenis en de studie en conservatie-restauratie van kunstwerken.

BALat is een initiatief van het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium (KIK) - Institut royal du Patrimoine artistique (IRPA).

De naam 'BALat' is een eerbetoon aan de architect Alphonse BALAT (1825-1885), die onder andere tekende voor de koninklijke serres in Laken en het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Brussel

Als acroniem staat BALat voor Belgian Art Links and Tools.

Via BALat kunt u zoeken in de online fototheek van het KIK, met momenteel bijna 700.000 foto's omtrent alle aspecten van het Belgisch kunstpatrimonium: beeldende kunsten, kunstambachten, architectuur, archeologie en landschappen.
Ook de bibliotheek van het KIK (80.000 boeken en artikels) , de 'Dictionnare des peintres belges' (14e eeuw tot heden) en een repertorium van personen en instellingen (een lijst van bijna 200.000 kunstenaars, ambachtslui, onderzoekers, auteurs van publicaties, conservatoren-restaurateurs, fotografen, verzamelaars, historisch of fictieve personages afgebeeld in kunstwerken, musea, kerken,...

In de toekomst wordt deze zoekmachine verder aangevuld met andere databanken.

BALat is zeker niet alleen van belang voor onderzoekers en kunsthistorici, maar kan ook voor de gewone kunstliefhebber een belangrijk instrument zijn.

http://balat.kikirpa.be/intro.php?lang=nl-NL.

donderdag 17 oktober 2013

Patrick Lebret bij Galerie De Ziener (Asse)

In zijn benadering van de werkelijkheid lijkt Patrick LEBRET (°1966, F) telkens een paar stappen over te slaan. Zo komt zijn werk tenminste over bij de kijker die er voor het eerst mee geconfronteerd wordt. Daardoor zet hij de toeschouwer al snel op het verkeerde been.

Hij suggereert een bepaalde realiteit, waardoor hij een onmiddellijke reactie uitlokt, maar achter het gepresenteerde gaat nog een andere wereld schuil.

Galerie De Ziener

Vijf jaar geleden wist hij ons in Galerie De Ziener te verbazen en te charmeren met zijn kleurrijke en speelse installatie 'Petits Pois'. Nu is hij terug met werk dat in al zijn soberheid van een andere kunstenaar lijkt te komen. Maar laat het nu precies die voortdurende wisseling zijn, die een flink deel van zijn kunstenaarschap bepaalt.

Sinds het midden van de jaren '90 dook hij op met individuele of groepstentoonstellingen van deze galerie (onder andere ook in 'Van Stof tot Asse' - 1996 en 2002). Ik herinner me nog vaag een installatie met buizen en zand voor de ramen van de galerie (2003).

In 1990 werd Lebret reeds opgenomen in Ponton Temse, de 'generale repetitie' van Jan Hoet voor Documenta 1992.

In 2000 stal hij mee de show tijdens 'Over the Edges' in Gent, met zijn fel besproken installatie 'La scène de ménage', een audiovisuele suggestie van een aanslepende gezinsruzie met naar buiten vliegende borden.

In de collectie van het S.M.A.K. is Lebret overigens sinds 2002 vertegenwoordigd met zijn werk 'Quelques mêtres de Pollock' (1999), een tapijt van kronkelende wollen draden.

Patrick Lebret is een ideeënkunstenaar die zich niet in een hokje laat stoppen. Zijn werk is multidisciplinair en zijn artistieke vakkennis ruim.

Patrick Lebret @ Galerie De Ziener

In zijn huidige presentatie bij De Ziener affirmeert hij zich als de realisator van een schijnbaar koel, geometrisch gedachtengoed in architecturaal aandoende balkvormen die met elkaar dialogeren.

Het sculpturale model en de tekeningen ogen als de meest pure architecturale vormstudies van Frank Lloyd Wright, zonder enige franje.

Die architecturale benadering uit zich ook in de toepassing van bouwkundige technieken, zoals het gebruik van het 'metserstouw'. Dit touw hanteert hij als constructiemiddel voor de grote 'muurtekeningen' (kijk maar goed in detail) in het tuinpaviljoen, maar ook als hulpmiddel voor het aanbrengen van zijn blauwe lijnen bij de tekeningen in de voorkamer: de kunstenaar als metser-ambachtsman...

Patrick Lebret @ Galerie De Ziener

Precies door de 'ambachtelijke' aanpak wordt de koelheid van het gegeven gemilderd, omgebogen naar een vorm van beeldende poëzie. Maar daardoor zitten we weer bij het uitgangspunt van dit artikel:

Patrick Lebret suggereert een realiteit op een duale manier: 'Derrière chaque realité se cache une autre' ...

Patrick Lebret @ Galerie De Ziener

Patrick Lebret

Galerie De Ziener

Stationsstraat 55

1730 ASSE

tot 3 november 2013

vrijdag, zaterdag en zondag: 15 - 18 uur

www.deziener.be

Neem zeker een kijkje op de website van de kunstenaar

http://patrick-lebret.fr

woensdag 16 oktober 2013

Diffractions of Destroyed Design in NETWERK (Aalst)

In de aanloop naar de opening van het nieuwe museumgebouw 'FRAC Nord - Pas de Calais' in Duinkerque (F) toont Kunstencentrum NETWERK (Aalst) sinds 15 september de tenoonstelling 'Diffractions of Destroyed Design', met hoofdzakelijk werken in bruikleen uit de collectie van het FRAC.

FRAC is de afkorting van 'Fonds régional d'art contemporain', een in 1982 door de Franse staat opgerichte keten van culturele instellingen met als doel een regionale collectie met internationale hedendaagse kunst op te bouwen en aan een zo breed mogelijk publiek voor te stellen.

FRAC Nord - Pas de Calais werkt in dat verband dus ook samen met instellingen buiten Frankrijk, zoals NETWERK (Aalst), BE-PART (Waregem), S.M.A.K. 'Gent en andere (in Watou zagen we ook al heel wat werk uit die collectie).

Kunstencentrum Netwerk, Aalst

Met deze tentoonstelling speelt NETWERK in op de raakpunten en divergenties tussen design, architectuur, fotografie en hedendaagse kunst. Referentiepunt is dus ongetwijfeld de collectie van het FRAC zelf, maar ook de architectuur van het nieuwe museumgebouw in Duinkerque, een realisatie van het architectenbureau LACATON & VASSAL.

Wandelt u even mee?

Via de presentatie rond Patrick Van Caeckenbergh, die we u onlangs voorstelden, komen we in de grote galerie terecht.

Adel ABDEMESSED (°1971) neemt je meteen bij het nekvel. 'Foot on' is een eindeloos herhaalde video, gepresenteerd op een monitor op de grond, waarin de kunstenaar met de voet een blikje cola kapot stampt. Niet meer of minder dan die voet en dat uit elkaar spattende blikje krijg je in beeld, maar het is meteen een statement dat je 'een geweten schopt' (om het -we zijn tenslotte in Aalst - met Louis Paul Boon te zeggen).

Ronan & Erwan Bouroullec, Lit Clos, @ Netwerk, Aalst

In de grote zaal staat het verrassende 'Lit clos' van Ronan & Ewan BOUROULLEC (°1971 & °1973). Het is een briljant vormgegeven, bewoonbaar object op de grens tussen architectuur, sculptuur en meubeldsign. Het verenigt intimiteit en openheid in een minimalistische, maar perfecte vormgeving.

Dirk BRAECKMAN (°1958) mag hier de rechtstreekse link leggen met het FRAC in Duinkerque met zijn foto's uit 2009 van constructiehal AP2 als nieuwe museumafdeling.

Erik Van Lieshout, Respect, 2003 (detail) @ Netwerk, Aalst

En dan staan we plots oog in oog met de ontstellende, verrassend gele eenvoud in de installatie van Erik VAN LIESHOUT (°1968). Met deze 'Respect' stond hij in 2003 in het Nederlands paviljoen op de Biënnale van Venetië. Het met goedkope materialen en Turkse tapijten in elkaar 'geflanste' gebouw lijkt uit een bidonville te komen en herbergt een bioscoop met zelfgemaakte, basic Rietveldzetels. De film (8') toont een beeld van een Rotterdamse jeugdcultuur met Turkse Koerden en de kunstenaar zelf in een mix van 'speelfilm' en registratie van een onderhuidse realiteit.

In de hoek tegenover het gebouwtje van Van Lieshout creëert een donkere, geplooide wand een intieme plek voor de videoprojectie 'Sculpture House' van Aglaia KONRAD (°1960). Ook hier lopen de begrippen sculptuur en architectuur in elkaar over, temeer daar het in beeld gebrachte huis ontworpen werd (1967-68) door een architect (Jacques Gillet) in samenwerking met een beeldhouwer (Félix Roulin). De beeldende benadering in 'Sculpture House' bezit bovendien en hoog poëtisch gehalte.

Aglaia Konrad, C'est ça maison, c'est ma maison @ Netwerk, Aalst

Op de eerste verdieping ontmoeten we opnieuw Aglaia KONRAD met een sober-poëtische ontmoetingsinstallatie, die ons uitnodigt om te luisteren naar gesprekken die aansluiten bij de video 'Sculpture House' uit de benedenzaal.

C'est ça maison, c'est ma maison (met Nederlandstalige transcriptie) bevat 'dialogen' tussen de architecten Wim Cuyvers en Jacques Gillet, naast kunstenaars Félix Roulin en Joelle Tuerlinckx.

Via hen krijgen we, naast de visuele, ook een auditieve insteek naar de architectuur als bewoonde sculptuur.

Kelly SCHACHT (°1983) maakte het werk 'on unfolding' speciaal voor deze tentoonstelling. Op het raakvlak van architectuur en sculptuur plooide ze de 'museumbox' van Netwerk open tot een nieuwe, zigzaggende ruimte. Toch bouwt ze een drempel in, die weliswaar makkelijk te nemen is, maar die qua symbolische waarde toch kan tellen. Let maar eens op de titels van de boeken. Ze zijn zo te zien niet lukraak gekozen.

Via een 'getransformeerd museum' neemt Kelly Schacht ons mee, langs 'imagined corners' 'to the ends of the earth', 'op zoek naar het paradijs' en met bovendien de 'Netwerk BIJBEL' binnen handbereik...

Kelly Schacht, On unfolding, 2013 (detail) @ Netwerk, Aalst

Op de tweede verdieping sta je voor een lange, donkere gang waar helemaal achteraan beweging is. De Franse fotograaf en videokunstenaar Bertrand GADENNE (°1951) toont een video van een witte rat die telkens in en uit het beeld rent.

In de ruimte vooraan gaan Frederik VAN SIMAEY (°1979) en Florian SLOTAWA (°1972) een beeldende dialoog aan, die verder gaat dan de uiterlijke verschijningsvorm, maar toch sterk focust op de grenzen tussen schilderkunst, sculptuur en design.

Met zijn omgekeerde spiegels ('Arrêtez de me copier') toont Van Simaey de toeschouwer letterlijk de achterkant van de gekende realiteit en ontneemt hem tegelijk de rechtstreekse confrontatie met zichzelf. De spiegels zijn monochrome schilderijen geworden met lijsten die begrenzend en tijdsrefererend werken.

De assemblage 'KS.028' van Slotawa combineert elementen met een zekere designstatus (de stoel - de vaas) met banale elementen, maar creëert op die manier een bijzonder evenwichtige 'sculptuur', waarin zowel compositie als kleur een perfecte rol spelen.

Florian Slotawa, KS.028 @ Netwerk, Aalst

Op de vraag "Wat is kunst?" gaf Paul Lagring (artistiek directeur van Netwerk) ons op het einde van een gesprek voor WATERSCHOENEN (3 april 2008) het volgende antwoord:

"Kunst is iets wat kunstenaars maken. Zij zijn daarvoor opgeleid. Voor de rest bepalen zij het gezicht van de kunst en de kunstwerken en krijgen ze daar al dan niet een maatschappelijk draagvalk voor".

Diffractions of Distroyed Design

tot 17 november 2013

NETWERK / Centrum voor hedendaagse kunst

Houtkaai z/n

9300 AALST

dinsdag t.e.m. vrijdag: 11 - 18 uur

zaterdag en zondag: 14 - 18 uur

www.netwerk-art.be

P.S.: Sinds vorige week is ook Goele DE BRUYN neergestreken in NETWERk. Met 'Clean Speech & Soap' wacht ze op ons in de Studio. Verslag volgt binnenkort op WATERSCHOENEN...

zondag 13 oktober 2013

Bert Danckaert EXTRA: Canvasconnectie, Bozar en twee boeken

Bert DANCKAERT (°1965) was zopas nog te gast in WATERSCHOENEN met de bespreking van zijn tentoonstelling 'EXIT' in de Roberto Polo Gallery (Brussel). Gelijktijdig, tot 3 november, toont hij ook een deel van zijn werk in BOZAR. In het kader van Europalia zijn daar foto's te zien die hij in Mumbai maakte, onder de titel 'De extra's', een reeks waarin de fotograaf voor het eerst zijn blik richt op mens en dier.

Naar aanleiding van deze dubbeltentoonstelling en in het kader van zijn doctoraat in de kunsten aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Antwerpen (waar hij overigens docent is), worden bovendien twee boeken voorgesteld.

'Simple present' is een fotoboek met typische beelden van hoofdzakelijk muren, door Danckaert vastgelegd van Havana tot Bejing als ode aan de esthetiek van het alledaagse.

'De extra's' vertelt het geschreven verhaal van een fotograaf die op een filmset in Bollywood terecht komt ...

In de CANVASCONNECTIE (zondag 13 oktober 2013 om 20.15 uur) kunt u uitgebreid kennis maken met Bert Danckaert. Op zaterdag 19 oktober wordt de uitzending herhaald om 00.15 uur en om 16.00 uur.

zaterdag 12 oktober 2013

Mario De Brabandere en Kathleen Huys bij Galerie D'Apostrof (Meigem)

Een bezoek aan Galerie D'Apostrof is altijd een bewuste activiteit. Dit is geen plek voor toevallige passanten. Je moet echt wel de 'reis' naar deze artistieke oase aan de rand van het dorp Meigem (tussen Nevele en Deinze) ondernemen. Maar wanneer je via heel wat kleine wegen uiteindelijk bij d'Apostrof komt, is de beloning groot.

Ann D'Haens heeft hier sinds een jaar of twee een artistieke droom verwezenlijkt die zowel een podium voor actuele beeldende kunst als voor muziek wil zijn. Ik durf gerust van een soort privaat cultureel centrum gewagen.

Afgelopen zomer nam WATERSCHOENEN u hier mee naar de dubbeltentoostelling 'La joie de se perdre', een project in samenwerking met Villa De Olmen (Wieze). Een jaar eerder kon u zien hoe Wannes Lecompte in D'Apostrof het mooie weer maakte.

Nu staan we hier terug voor een dubbeltentoonstelling in het eigen huis met werk van Kathleen HUYS en Mario DE BRABANDERE.

Kathleen Huys, Zicht op groen, 2013, olieverf op doe/hout, 70 x 60 cm

Katheen Huys, Zonder titel reeks maancyclus, 2013, olieverf op doek, 2 x (41 x 31 cm)

Kathleen Huys, In de (v)lucht, 2013, olieverf op doek, 50 x 45 cm

Ter plekke kan ik, in gesprek met een andere kunstenaar (Stef De Brabander, zonder -e en geen familie van) volmondig beamen dat de ruimte die de beide kunstenaars hier gebruiken een perfecte keuze is.

De 'warme', eerste kamer van de galerie is de perfecte, harmonische omgeving voor de schilderijen van Kathleen HUYS. De grote, hoge, lichtrijke, witte tentoonstellingszaal is dan weer het ideale terrein voor de 'afgemeten' en toch 'speelse' werken van Mario DE BRABANDERE.

De schilderijen van Kathleen Huys lijken in eerste instantie een weliswaar duistere, maar harmonische wereld te tonen. De ruimte waar ze hangen draagt een onmiskenbaar nostalgisch en warm gevoel, mede dank zij de ramen met de kleine venstertjes en de centrale aanwezigheid van de grote vleugelpiano.

Kathleen Huys, Zonder titel, 2012, olieverf op doek, 35 x 45 cm en 40 x 30 cm
(Achtergrond: Mario De Brabandere)

Als ik de schilderijen dichter benader, stap ik in een wereld van onrust. De oerknal lijkt pas achter de rug. De nevelen moeten nog optrekken. Ik zoek houvast in doeken waar het onderwerp weggeschilderd lijkt in 'poelen' van verf. Ik meen ergens een figuur met gespreide armen en benen te herkennen, een rond venstertje dat mij naar een blauwe hemel laat kijken, ik vermoed een gezicht in een duistere omgeving, maar uiteindelijk zie ik echte of vermeende onderwerpen die louter schilderij geworden zijn.
Kathleen Huys laat ons gelukkig niet aan ons lot over. Op de piano ligt een tekst die heel wat duidelijk maakt over haar uitgangspunten en methode, maar ook over haar eigen twijfels en vragen: veranderingen, verschuivingen, openheid, sporen, textuur, structuur, verf, vlak, vorm,... een open einde.
'Ik wil er nog eens over nadenken...', zegt ze.

Filosofie als beeldende kunst en vice versa.

Mario De Brabandere, Zonder titel, 2013, gouache op papier, 8 x (29,5 x 40 cm)
Mario De Brabandere, Zonder titel, 2013, karton en kleefband, 26 x 32 cm (boven)
Mario De brabandere, Zonder titel, 2013, karton en plastiek, 20 x 20,5x13,5 cm (onder)

Mario DE BRABANDERE is één van de kunstenaars die WATERSCHOENEN al ruim vijf jaar op de voet volgt. Sinds zijn eerste 'optreden' in Galerie De Ziener volgen we zijn stabiel, maar telkens weer verrassend werk.
Zijn compositorisch vermogen als tekenaar of 'beeldhouwer', zijn onvoorstelbare inventiviteit met de meest elementaire of onverwachte materialen en zijn gevoel voor uitgepuurde accrochages, maken zijn tentoonstellingen telkens weer tot een fijnproeversmenu.

Maar laat u vooral niet vangen door de schijnbare eenvoud van zijn beeldtaal, want voor u het weet, neemt hij u subtiel te grazen. Let in de tentoonstelling eens op de twee boven elkaar hangende 'schepjes' die zich rechts vooraan bevinden (ik laat ze u graag zelf ontdekken).

Mario De Brabandere toont zich hier meer dan ooit als een meester van de geometrische driedimensionaliteit binnen het platte vlak, zowel met tekeningen als objecten. Slechts tweemaal laat hij zich verleiden tot minimaal sculpturaal werk met beperkte ingrepen op arme materialen: metaal - rubber en karton - plastiek.

Mario De Brabandere, Zonder titel, 2013, karton, 74,5 x 43,5 cm (l)
Mario De Brabandere, Zonder titel, 2013, olieverf op paneel, 32 x 40 cm (onregelmatig) (r)
(Achtergond: Kathleen Huys)

Nog te bezoeken tot 20 oktober 2013
in

Galerie D'Apostrof
Pastoriestraat 59
9800 MEIGEM

vrijdag, zaterdag, zondag: 15 - 18 uur

www.dapostrof.be