WATERSCHOENEN: maart 2010

maandag 15 maart 2010

Valéro-Kim bij Galerie budA in Asse

Het is een hele tijd stil geweest bij Galerie budA. Door wegenwerken was de galerie letterlijk van de buitenwereld afgesloten. Maar nu komen de artistieke activiteiten weer tot volle bloei.

Op 4 maart werd de aftrap gegeven met een fel gesmaakt huisconcert door het Brits-Nederlandse gitaarduo Jason Carter en Ruben Bekx.

Nu is tot 25 april de Frans-Koreaanse kunstenares Valéro-Kim (°1964) present met een eerste grote overzichtstentoonstelling in België.

Kunst 'uit het hart'

Net zoals we onlangs de Finse kunstenares Anu Tuominen (bij Verzameld Werk in Gent) moeilijk in het vakje textielkunst konden onderbrengen, zou het ook in dit geval een beperkende benaming inhouden.

Met een artistiek diploma (1987) op zak kwam Valéro-Kim vanuit Zuid-Korea naar Frankrijk, waar ze verder studeerde in Lyon en Aix-en-Provence. Ze woont en werkt nu in de buurt van Parijs.

Boursouflure / Patchwork

De werken van Valéro-Kim bewegen zich tussen twee en drie dimensies, maar vertrekken in wezen steeds vanuit het platte vlak.

'Patchwork' en 'Boursouflure' zijn de termen waarmee ze zelf haar werk en haar methode omschrijft. De twee technieken worden dikwijls gecombineerd.

'Patchwork' is overigens een term die we kennen, al was het maar in associatie met de kledingontwerpen in de hippietijden uit de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw. Misschien herinnert U zich ook nog 'Holly Hobbie' ?

'Boursouflure' heeft dan weer verschillende betekenissen in diverse domeinen. Letterlijk komt het hoe dan ook neer op een soort opzwelling, een uitdijing of toename in omvang.

Toegepast op de kunstwerken van Valéro-Kim krijg je een 'gecontroleerde wildgroei' van meestal felgekleurde nylondraden tot een volume dat vanuit het platte vlak (de drager) lijkt te groeien, soms als een gekrulde wirwar of een andere keer in lange strengen die naar beneden hangen.

Galeriehoudster en kunsthistorica Veerle De Saeger geeft uitleg

'Boursouflure' heeft ook een figuurlijke betekenis: grootspraak, hoogdravendheid, pompeuze taal. Maar deze overdrachtelijke betekenis is bij Valéro-Kim geenszins van toepassing. Ze houdt wel van een grote uitbundigheid. Het plezier dat ze beleeft aan het maken van dit werk, straalt letterlijk van de muren af.

Ondanks de wirwar aan draden en het vivante kleurgebruik legt ze zichzelf ook een aantal elementaire beperkingen op die veeleer leiden tot een meditatieve kunst. Het zich terugplooien binnen de rust van de vierkantsvorm en het uitbundig ontsnappen horen in dit werk bij elkaar zoals in het leven zelf.

Echt 'kunst in huis'

In haar patchwork vormt het vierkant het uitgangspunt. Kleine vierkante doekjes (ramie = een fijn, transparant, Koreaans textiel) worden aan elkaar genaaid tot grotere, meestal ook vierkante vormen. Op deze basis worden dan weer, meestal heel subtiel, nylondraden toegevoegd. Hierdoor ontstaat een soort ingehouden mengvorm tussen 'patchwork' en 'boursouflure'. Voor de zuivere boursouflures durft ze ook afwijken van het vierkant als basisvorm. Soms creëert ze haar werken dan ook letterlijke 'vanuit het hart'...

De kunst van Valéro-Kim overstijgt het decoratieve en toont ons een wereld tussen meditatieve rust en een kleurrijke, speelse zoektocht.

Toeschouwers als kunstwerken

De tentoonstelling loopt tot 25 april 2010
bij galerie budA
Buda 14
1730 ASSE

za - zo: 14 - 18 uur

www.budart.be

Valéro-Kim geeft uitleg

Galerie 'budA' is een 'huisgalerie' in de ware betekenis van het woord. De hele woning fungeert als galerie. Hier kan je echt spreken van 'kunst in huis'. Dat geeft een extra 'boost'!

(c) artspotter voor Waterschoenen

donderdag 11 maart 2010

Stijn Kriele en Desiree De Baar bij Galerie c. de vos in Aalst

Wanneer bij Galerie c. de vos twee kunstenaars tentoonstellen, wordt de galerieruimte in principe verdeeld in gelijkvloerse en eerste verdieping.

Laat het begrip 'ruimte' nu net het centrale gegeven zijn in het werk van de twee Nederlandse kunstenaars. Terwijl Stijn KRIELE (°1972) zijn blik op het landschap richt, concentreert Desiree DE BAAR (°1972) zich op de binnenruimte.

Twee roze, gebreide kranen op de muur maken deel uit van een grotere 'Keukeninstallatie' (2007), net zoals het bad een onderdeel is van een complete badkamer met onder andere een gebreid zeepbakje, deur,...

Het gaat hier om 'mockups', modellen op ware grootte. Door ze in gebreide vorm weer te geven, creëert Desiree De Baar een vervreemdingseffect. Het nuttigheidsprincipe wordt tenietgedaan, maar mede daardoor wordt de poëtisch-artistieke kracht ten top gedreven. (Denk maar aan het werk van Panamarenko)

In de publicatie 'Ruimte voor vervreemding - Desiree De baar' (eigen uitgave van de kunstenares, Rotterdam, 2010) stelt Rob Perrée: "Desiree De Baar heeft een fascinatie voor ruimtes... ook specifieke, stoere, mannelijke ruimtes zoals een gevangeniscel of observatiepost. Ze wil zich die ruimte toeëigenen."

(c) Desiree De Baar

Desiree De Baar zet de ruimte en de voorwerpen die daar deel van uitmaken naar haar hand. Het is dan ook vanzelfsprekend dat ze zich hier in de galerie niet kon beperken tot de bovenverdieping, waar ze met haar installaties overigens naar een (weliswaar) gecontroleerde 'Merzbau' evolueert.
Recuperatie van de aanwezige ruimte is nu eenmaal één van haar uitgangspunten.
De manier waarop ze haar werk beneden geïntegreerd heeft, is subtiel en bijna minimalistisch, maar zorgt voor een rechtstreekse dialoog met het werk van haar collega Stijn Kriele.

(c) Desiree De Baar

Dat begint al meteen in de ruimte aan de straatkant. Met haar donkergrijs, gebreid bad links in de hoek (let op de douchekraan en de potloodtekening op de muur) en het grote schilderij ('Void') van Stijn Kriele op de tegenoverstaande muur, is de vormelijke en thematisch toon meteen gezet.
'Void' is ook de tentoonstellingstitel van Kriele: leeg, lege ruimte!

Stijn Kriele, die in Tilburg woont en werkt, zoekt heel wat van zijn beelden in zijn geboortestreek Zeeland, waar het landschap gemarkeerd wordt door de overgang tussen land en water. Maar ook bevreemdende architecturale elementen als ijkpunten in het landschap intrigeren hem.
Hij legt ze fotografisch vast en presenteert ze apart of zoals in onderstaande imposante serie.

(c) Stijn Kriele

Sommige elementen uit deze onvervalste waarnemingen neemt hij ook als schilder onder de loupe: de achteruitkijkspiegel met de grote leegte, het langgerekte desolate landschap. In die langgerekte landschappen herken ik het thema en de vormgevingen van de Finse kunstenaar
Mikko Paakkola (ook aan deze galerie verbonden), maar met een kleurenpalet waarin grijs en groen primeren.

(c) Stijn Kriele

Tot 28 maart 2010
bij Galerie c. de vos
Oude Gentbaan 295-297
9000 AALST

vr - za: 14 - 18 uur
zo: 10.30 - 13.30 uur

www.galcdevos.be

woensdag 10 maart 2010

Agnes Maes bij Villa De Olmen in Wieze

Tentoonstellen bij Villa De Olmen is voor elke kunstenaar, beginnend of gevestigd, een aparte ervaring. Onvermijdelijk ontstaat de (ongedwongen) drang om te dialogeren met de omgeving, de inrichting van deze eclectische, stijlvolle woning.

Als vanzelf lijken puzzelstukken op hun plaats te vallen tijdens de opstelling van een tentoonstelling. Bepaalde werken kunnen als het ware alleen maar op bepaalde plaatsen in het huis terecht komen, waardoor zowel het kunstwerk als de woning aan waarde winnen.

Waar dialoog ontstaat, is verstandhouding een logisch gevolg.

'Pêle-mêle II' van Agnes MAES (°1942) is nochtans geen eenduidige of eenvoudige tentoonstelling. De titel betekent letterlijk 'mengelmoes' of 'door elkaar'.Het werk bestrijkt een periode van bijna 25 jaar en de benaderingen inzake vormgeving en techniek liggen soms heel ver uit elkaar.

Gelukkig biedt dit huis zoveel verschillend getinte ruimtes, die elk op hun manier een onderkomen kunnen bieden aan deze verschillende uitdrukkingsvormen.

Agnes Maes drukt de veelzijdigheid van haar werk zelf bijzonder treffend als volgt uit:

"Hoe ga je om met een overvloed aan beelden, een wolkenlucht naast een architecturale ruimte, een bloedbad, een gefragmenteerd landschap... en het verglijden van de tijd?"

'Het spel tussen horizontaal en verticaal'

Twee jaar na haar 'Pêle-mêle' - tentoonstelling in Amsterdam, maakt ze in Villa De Olmen een tweede stand van zaken op. De indrukken en confrontaties die ze doorheen de tijd op zich zag afkomen, heeft ze telkens weergegeven in een beeldtaal die haar op dat moment de beste leek.

Het dagelijks leven met zijn kleine gebeurtenissen of toevalligheden, de relatie met zichzelf of anderen, de (soms moeilijke) zoektocht naar een harmonieus bestaan, de natuur, het landschap, de (levens) ruimte, de onstuitbare informatiestroom, de huiselijke geborgenheid EN 'gebondenheid',... Al deze thema's komen naast en met elkaar voor in de verschillende werken.

We maken een wandeling door de tentoonstelling en blijven hier en daar stilstaan voor een nadere kennismaking. Zelf legt U ongetwijfeld nog andere accenten op dit artistieke parcours. Laat U ook inpalmen door de relatie tussen de kunstwerken en de huiselijke omgeving.

In de hal kan je niet zomaar voorbij de imposante sculptuur "Het spel tussen horizontaal en verticaal' (1988), waarin de spanning tussen de verticale krachten en het kleine horizontale centrum elk moment tot een uitbarsting kan leiden, tenzij het horizontale soepel genoeg is om aan alle invloeden te weerstaan.

In de eetkamer links vooraan kan je vaststellen hoe het tekenen toch altijd weer als 'basisbehoefte' van kunstenaars in beeld komt. In tekeningen worden de eerste indrukken weergegeven, de basiscomposities gecreëerd, de ideeën gevisualiseerd. Maar ook als autonome artistieke creaties houden ze bij Agnes Maes perfect stand.

(c) Agnes Maes & Villa De Olmen

Vier grote, uiteenlopende schilderijen (tussen 1987 en 2007) gaan in de salon achter de hal met elkaar in dialoog. Het meest recente ('Peinture - Wolkenlucht' 2007) springt door het felle blauw het meest in het oog.

(Hebt U in de hal bij de trap al een mapje met de titels van de werken meegenomen op Uw wandeling?)

We laten de trap nog even links liggen en gaan naar de garage waar de zon 'toevallig samenvallend' met de werken en de vloer voor een extra dimensie zorgt.

Een witte sculptuur 'Verschoven harmonie 2' (hout en prikkeldraad) doorprikt meteen het idyllische plaatje dat we misschien in ons hoofd aan het vormen waren.

Agnes Maes verkent soms gevaarlijke, pijnlijke grenzen...

Tegenover de kelderdeur wordt dat zo meteen nog een stuk duidelijker in het schilderij 'Bloedbad' (2007), een luguber spel met woordenschat en beeldvorming. Het lijkt mij niet meer of minder dan de wel erg letterlijke weergave van de andere 'bloedbaden' die ons dagelijks via onophoudelijke nieuwsberichten uit alle hoeken van de wereld bereiken.

(Kunnen we met de schakelaars links de nieuwsstroom uitschakelen ?)

In de kelders vinden de kleine sculpturen (1988/19990) een plek in het halfduister. Het zijn assemblages met de materialen en de vormentaal zoals we die onlangs nog bij Camiel van Breedam in het Middelheimmuseum zagen. Maar vlakbij staat ook een rij die duidelijk aan het minimalisme van Donald Judd refereert.

Helemaal achteraan in de laatste 'Frigokelder' worden we met de vloersculptuur 'Verschoven harmonie 1' terug aan de grenzen van het bestaan herinnerd.

We keren terug en gaan via de hal naar de eerste verdieping.

Halverwege op de trap ontmoeten we een reeks vreemde 'Portretten' (2003), waarin de kunstenares het gesprek aangaat met een aantal illustere voorgangers (o.a. Mondriaan).

'De uitvinding van de eenzaamheid'

In de gang boven vindt het rood van de deuren een bijzonder geslaagde pendant in een paar strategisch opgehangen schilderijen.

'De uitvinding van de eenzaamheid', het grote werk helemaal achteraan (deels om het hoekje), straalt in deze omgeving een nog grotere desolaatheid uit.

Het kleine kamertje, met de televisie en de radio op de vloer, is al een kunstwerk op zich, maar het werk van Agnes Maes weet deze 'bevroren tijd' nog extra te benadrukken.

De 'Morandi reeks' tussen spiegelkast en bed in de grote kamer hierboven is tegelijk een hommage aan de schilder Giorgio Morandi, die het stilleven tot perfectie bracht en het stilgevallen leven in deze kamer, waar je als het ware met een vingerknip de activiteit van weleer opnieuw kan binnenbrengen.

De tentoonstelling loopt tot 25 april 2010

zaterdag - zondag: 11 - 18 uur

(Gesloten tijdens het Paasweekend)

VILLA DE OLMEN

NIeuwstraat 83

9280 WIEZE

http://www.villadeolmen.be/

vrijdag 5 maart 2010

FRAGIEL: kwetsbare collectiestukken in het Middelheimmuseum

Na de bijzonder succesvolle expositie 'Camiel Van Breedam' is het Braempaviljoen nu tot 15 mei gereserveerd voor een kleine, maar essentiële tentoonstelling.
'FRAGIEL' toont slechts 11 van de meest kwetsbare werken uit de collectie van het Middelheimmuseum.

Het Braempaviljoen werd ooit gebouwd om onderdak te verlenen aan werken die niet in het park kunnen opgesteld worden, omdat ze te klein zijn en/of niet bestand tegen de klimatologische omstandigheden. Tijdens de winterperiode worden trouwens heel wat grote beelden in het park met een extra jasje beschermd.

Vandaag wordt deze kwetsbaarheid in 'Fragiel' geïllustreerd met beelden in terracotta, polyester, gips en was. Zelfs twee fijne bronzen beelden worden hier in deze collectie opgenomen. Ook zij zijn met hun dunne huid erg broos.

Het oudste werk dateert uit 1890, het jongste is in 2006 'geboren'.

(c) Patricia Piccinini & Middelheimmuseum

We worden welkom geheten door 'Nest', een werk uit 2006 van de Australische Patricia PICCININI (°1965). Het 'jong' kijkt met grote, smekende ogen naar de moeder, die op haar beurt het nest angstvallig bewaakt... een aandoenlijk verhaal waarin machines en huisdieren in elkaar versmelten.
Patricia Piccinini verraste ons in 2003 op de Biënnale van Venetië met 'We are family', waarin ze de grenzen tussen het menselijke en dierlijke, tussen echt en kunstmatig op virtuose manier aftast.

(c) Alberto Giacometti & Middelheimmuseum

Dan volgen twee bronzen beeldjes. Het eerste is een typische, langgerekte figuur van Alberto GIACOMETTI (°1901-+1966). Het is één van de negen figuurstudies die hij in 1956 voor de Biënnale van Venetië maakte.
De kleine 'Negerinnengroep' (1953) van Floris JESPERS (°1889-+1965) is een vormstudie, een momentopname tijdens één van zijn vele reizen naar het toenmalige Belgisch-Congo.

(c) Arturo Martini & Middelheimmuseum

Centraal in de ruimte staan vijf aardewerken beelden van Arturo MARTINI (°1889-+1947). Martini wilde de klassieke kunst met zijn oude thema's vernieuwen, maar gaf er na 1945 de brui aan. Zijn eigen werk heeft intussen een klassieke status bereikt.
Bij 'Maneschijn' (1932) staan twee meisjes op een klassiek balkon. De warme figuren en het koele decor houden elkaar in evenwicht.

(c) Arturo Martini & Middelheimmuseum

'De wolvin' (1931) gaat terug op een figuur uit de Italiaanse literatuur: het roofdier wolf in vrouwelijke verschijning.

De laatste kunstenaar is meteen ook de oudste van het gezelschap.
Medardo ROSSO (°1858-+1928) wordt beschouwd als één der belangrijkste impressionistische beeldhouwers.

(c) Medardo Rosso & Middelheimmuseum

Zeker in het 'Joods jongetje' (1892), een wassen beeldje, komt de snelle modellering, in een spel van licht en schaduw, zeer sterk tot haar recht.
Prettig detail: het werk werd in 1951 door mevrouw Lode Craeybeckx (de toenmalige burgemeester die aan de basis van dit museum ligt) aan het museum geschonken.

Dit is een sobere, maar zowel inhoudelijk als qua opbouw sterke tentoonstelling.

Tot 15 mei 2010 in het MIDDELHEIMMUSEUM
Middelheimlaan 61
2020 Antwerpen

Voor openingsuren zie:
http://www.middelheimmuseum.be/

Uw bezoek hoeft hier niet te eindigen. Buiten wacht het park met een geweldige collectie. Ga eens kijken op de site en op WATERSCHOENEN...en laat U vooral verrassen!

woensdag 3 maart 2010

Richard HUTTEN, Kristof VAN GESTEL en Anu TUOMINEN bij 'Verzameld Werk' in Gent

Onder de titel 'Rewind, Play/Forward' pakt galerie 'Verzameld Werk' sinds vorige zaterdag uit met een uitdagende combinatie van kunst, design en meubelkunst.

Deze grensoverschrijdende aanpak was al vanaf het begin, intussen 19 jaar geleden, de stelregel van 'Verzameld Werk'.

(In de aanloop naar 20 jaar activiteit wordt ook gewerkt aan een boek dat, via de REWIND-knop, een retrospectieve van de activiteiten zal tonen.)

PLAY staat voor (opnieuw) STARTEN, maar betekent uiteraard ook SPELEN.

In het werk van de drie deelnemers is die speelse (onder) toon aanwezig.

Voor Richard HUTTEN (NL, °1967) is spelen de basis van zijn werk. In het Gentse Designmuseum, op een steenworp van 'Verzameld Werk' loopt simultaan zijn overzichtstentoonstelling: 'Richard Hutten, 18 jaar spelen'.

Maar ook in de galerie neemt hij de meeste ruimte in met zijn meubels. Voor Richard Hutten is spelen een ontzettend serieuze zaak. Hij koppelt in zijn ontwerpen (multi-) functionaliteit aan zin voor humor en speelsheid, gegoten in een perfecte afwerking.

De houten meubels hebben hier een prominente plaats gekregen. Zij liggen dan ook aan de basis van zijn carrière. Het 'tafelconcept' waarmee hij in 1991 afstudeerde (Design Academie - Eindhoven) houdt nog steeds perfect stand. Een tafel is tafel, maar ook stoel of wordt door stapeling een rek. Het is een typische illustratie van zijn motto: 'No Sign of Design', een combinatie van een uitgepuurd, functioneel concept met toch telkens weer dat vleugje humor.

Vanaf 1993 was Richard Hutten ook betrokken bij het 'tegendraadse' label: DROOG DESIGN.

Maar ook vanuit zijn eigen studio vinden steeds weer nieuwe tegendraadse ontwerpen hun weg naar het publiek.

In deze tentoonstelling maak je onder andere kennis met zijn 'Domoor', een drinkbeker met twee gigantische oren. Door de bekers te stapelen creëert hij dan weer een staande kapstok (net zoals bij het tafelconcept).

En dan is er uiteraard ook de 'Sexy Relaxy', een stoel (of zetel), waarvoor hij zijn inspiratie vond bij de film 'Basic Instinct', met de bekende 'benenscène' van Sharon Stone. Op deze stoel kan je alleen maar wijdbeens zitten. Je ziet hier verschillende uitvoeringen, gaande van fineer tot aluminium. Die laatste uitvoering zorgt uiteraard voor een extra dimensie gezien het koele materiaal en het spiegelend effect.

Let hier ook op de schitterende lampjes 'The Switch' op de vloer ernaast.

Kristof VAN GESTEL (B, °1976) is hier onder andere present met 'Twee Poefs' (2008), een meubelsculpuur en zijn 'Zetobject' (2006), een sculptuur waarin je toch wel een geactualiseerde verwantschap met Brancusi durft te vermoeden.

Zijn losstaande sculpturen van door staven verbonden biomorfe platen stralen enerzijds een ontzettende abstracte eenvoud uit, maar refereren tegelijk aan een relatie (samenwerking of tegenwerking) tussen natuur en techniciteit, tussen mensen onderling, tussen mensen en ideeën.

Meer bepaald verwijst hij via commentaren op zijn foto's naar de relatie van de kunstenaar met zijn vrienden, het kunstwerk versus de toeschouwer, het kunstwerk in de ruimte,...

(c) Kristof Van Gestel & Verzameld Werk
En dan is er tenslotte, door de letterlijk minuscule aard van het werk, de quasi onopvallende Anu TUOMINEN (Fi, °1961). Na een opleiding in interieurarchitectuur en meubeldesign, trok ze naar de Academie voor Schone Kunsten in Helsinki, waar ze in 1995 afstudeerde. Intussen heeft ze een internationaal parcours aan tentoonstellingen afgelegd.

De ontwapenende 'ogenschijnlijke eenvoud' en de 'vrouwelijke speelsheid' zijn ongetwijfeld belangrijke kenmerken van haar werk. Deze Finse kunstenares maakt meestal piepkleine, maar ontzettend subtiele, grootse werken in een totaal onverwachte materiaalkeuze en met een gigantische technische virtuositeit. Zin voor detail, uitgepuurd kleurgebruik en enscenering gaan hand in hand met een fijnzinnig gevoel voor humor. Ze weet perfect hoe ze woordenschat moet verbeelden, waardoor ze een universele taal creëert.

(Carrots and Oranges)

Anu Tuominen zou je met wat goede wil het etiket 'textielkunstenares' kunnen geven, maar dat werkt al bij al te beperkend. Ze breit, haakt, naait, borduurt, maakt kant, snijdt,... en presenteert de resultaten van al die activiteiten in samenspraak met kleine objecten als een peper- en zoutstel , potjes, kannetjes, schaaltjes,..., die ze op plaatselijke brocantemarkten op de kop tikt.

Bij 'Verzameld Werk' heeft ze bijvoorbeeld een schitterende 'toonbank' gemaakt met twee in huis gevonden stoelen en een verweerde plank. Maar haar werk komt net zo goed tot zijn recht op een vensterbank of in de gootsteen.
Anu Tuominen leert je weer kijken en genieten van 'de kleine dingen des levens'. Haar objecten zijn autonome kunstwerken waarmee je als toeschouwer een boeiende dialoog kan opstarten. Het wordt zeker een kleurrijk, intens en vruchtbaar gesprek.

(c) Anu Tuominen & Verzameld Werk

Deze tentoonstelling loopt tot 5 juni 2010
bij
Verzameld Werk
Onderstraat 23a
9000 GENT

Open: do - vr - za: 13 - 18.30 uur
(Even aanbellen)

Ons vorig bezoek aan Verzameld Werk

DESIGNMUSEUM
Jan Breydelstraat 5
9000 GENT

di t/m zo: 10 - 18 uur

maandag 1 maart 2010

Michael CHIA met 'Happy Rain' bij Arthus Gallery in Brussel

Het werk van fotograaf Michael CHIA leerden we hier in 'Waterschoenen' vorig jaar al eens kennen. Toen stelde hij onder de titel 'Dreams in Dreamland' tentoon bij Galerie budA in Asse.

In diezelfde tentoonstelling waren ook foto's te zien uit de reeks 'Happy Rain' die nu bij Arthus Gallery aan de orde is.

De mooie catalogus met foto's en teksten van Michael Chia straalt een en al kleur en blijheid uit, terwijl wij regen toch meestal met onaangename grauwheid associëren.

Michael CHIA (°1964, Singapore) vestigde zich in 1987 in België. Aanvankelijk was fotografie voor hem als hobby een uitlaatklep voor zijn creativiteit. Maar het werd zijn professionele weg met zowel aandacht voor de artistieke fotografie als het gewone reportagewerk. Bovendien begeleidt hij workshops voor tal van geïnteresseerden.

Zijn artistieke fotografie omschrijft hij zelf het liefst als reisfotografie. Ook voor 'Happy Rain' plukt hij zijn personages uit de hem vertrouwde oosterse stedelijke landschappen.
Telkens weer geeft hij de kleurrijke figuren met hun onafscheidelijke paraplu's als bewegende personages in een 'vloeiende' omgeving weer. Deze foto's lijken soms meer op pastels of aquarellen van een wereld die altijd in beweging is.

Soms noemt hij een foto 'Rain dance' of 'Make a wish', maar heel dikwijls kiest hij voor 'Happy Rain', ook omdat het voor hem met herinnering en emotie te maken heeft.

0
In de catalogus omschrijft hij het als volgt:
+
I remember.
I remember the rain.
The wetness.
I used to dash across.
Shielding myself.
But I don't.
Anymore.
+

Niet alleen deze tekst, maar het hele fotografische werk van Michael Chia is pure poëzie.
0

Deze tentoonstelling loopt tot 27 maart 2010
bij Arthus Gallery
Simonisstraat 33
1050 Brussel

dinsdag t/m vrijdag: 14 - 18.30 uur
zaterdag: 11 - 18.30 uur
*

www.arthusgallery.com
*

www.michaelchia.com