Yves VELTER is voor Waterschoenen lang geen onbekende. De voorbije jaren kruisten we regelmatig zijn artistieke pad. Ook Villa De Olmen is voor hem geen nieuw terrein. Hij verscheen hier eerder in groepstentoonstellingen als 'La part des anges' en 'La joie de se perdre'.
Nu mag hij de hele ruimte invullen. Dat doet hij met verve, maar tegelijk met een zekere schroom, mede dankzij de indringende soberheid van zijn werken.
Met zijn beeldvorming heeft hij zich in het kunstgebeuren al geruime tijd een eigen 'gezicht' verworven. Je herkent zijn werk tussen dat van duizend andere kunstenaars.
In de hal van Villa De Olmen weerstaat hij met slechts twee schilderijen aan de druk van de dwingende omgeving. Met die twee schilderijen etaleert hij bovendien zijn visie op menselijke relaties. In ons atelierbezoek van juli 2011 staat deze visie reeds duidelijk omschreven.
Rechts hangt een typische, sobere vrouwenfiguur: 'Stille getuige'. Het model kent hij bijzonder goed. Toch is haar gezicht vervangen door een stuk geperforeerd hardboard (uit de achterwand van een kast). Die onherkenbaarheid is een gegeven dat hem al lang bezighoudt. Hoe goed kennen we de mensen rondom ons en zelfs diegenen waarmee we samenleven? In het bijzijn van anderen worden zij (en dat geldt dus ook voor onszelf) anders, laten een andere kant van hun persoonlijkheid zien, reageren anders,...
Nu mag hij de hele ruimte invullen. Dat doet hij met verve, maar tegelijk met een zekere schroom, mede dankzij de indringende soberheid van zijn werken.
Met zijn beeldvorming heeft hij zich in het kunstgebeuren al geruime tijd een eigen 'gezicht' verworven. Je herkent zijn werk tussen dat van duizend andere kunstenaars.
In de hal van Villa De Olmen weerstaat hij met slechts twee schilderijen aan de druk van de dwingende omgeving. Met die twee schilderijen etaleert hij bovendien zijn visie op menselijke relaties. In ons atelierbezoek van juli 2011 staat deze visie reeds duidelijk omschreven.
Rechts hangt een typische, sobere vrouwenfiguur: 'Stille getuige'. Het model kent hij bijzonder goed. Toch is haar gezicht vervangen door een stuk geperforeerd hardboard (uit de achterwand van een kast). Die onherkenbaarheid is een gegeven dat hem al lang bezighoudt. Hoe goed kennen we de mensen rondom ons en zelfs diegenen waarmee we samenleven? In het bijzijn van anderen worden zij (en dat geldt dus ook voor onszelf) anders, laten een andere kant van hun persoonlijkheid zien, reageren anders,...
Yves Velter, Interaction phase IV, 2014
Aan de overkant hangt een op het eerste gezicht geometrisch-abstract schilderij. 'Interaction phase IV' bekijkt de situatie echter vanuit vogelperspectief. Vier mensen laten uit verschillende hoeken een lichtstraal schijnen op het centrale gedeelte (alweer geperforeerd hardboard) van een architecturale ruimte opgebouwd uit klassieke vormen (Palladio is in de buurt). Ook hier blijft het mysterie onopgelost.
De sculptuur van de witte arm met de lamp vervolledigt het beeld zonder definitieve opheldering te brengen: 'Where the forgotten is stored'.
Yves Velter, Stille getuige, 2014
Het pad is uitgetekend. De wandeling kan beginnen. Wat ons wacht is een ontdekkingstocht door een verstilde wereld waarin mensen schijnbaar onverstoorbaar met en naast elkaar leven en tegelijk 'geleefd' worden door herinneringen en verlangens.
Yves Velter heeft hier voor zijn personages niet alleen een podium, maar een compleet theater ter beschikking. Hij combineert de soberheid van zijn beeldvorming met een accrochage die een maximale dialoog tussen het werk en zijn omgeving mogelijk maakt. Toch blijft er een zekere afstandelijkheid. Hij laat zijn figuren in al hun ingekapselde disfunctionaliteit tijdelijk in dit huis wonen. Geen van hen laat echt in zijn kaarten kijken, al lijken sommigen zich wat meer op hun gemak te voelen dan anderen.
Neem nu de twee dames aan hun koffietafeltje op de overloop, een schijnbaar aandoenlijk tafereel waar bij nader inzien toch weer de onzekerheid en de onmogelijkheid tot intens contact overheerst: 'Monologue intérieur'...
Ook zij leven in hun eigen wereld.
Sommige personages proberen zelfs letterlijk in het decor te verdwijnen, zoals in het schilderij en de sculptuur in de garage rechts.
En dan zijn er de talrijke 'hoge heren' die aan hun gigantische vergadertafels met veel overtuiging naast elkaar praten, terwijl ze in gedachten op andere plaatsen en in andere tijden vertoeven. Soms verdrinken hun woorden in het water dat tussen hen zo diep is...
Yves Velter, Monologue intérieur, 2014
In 'La part des anges' mocht Yves Velter zijn artistieke wereld reeds in Villa De Olmen etaleren en even later trokken we voor een intense kennismaking naar zijn atelier in Oostende (2011). Datzelfde jaar dook hij ook op in WATOU, waar hij naast zijn schilderijen de muren oren bezorgde. In 2013 verscheen hij ook in 'La joie de se perdre' (Wieze en Meigem) en in Ronse (met Stéphanie Leblon).
Al deze en andere sporen kunnen u een stukje dichter bij de kunst van Yves Velter brengen. Daarna bent u des te meer klaar voor een rechtstreekse confrontatie in Villa De Olmen.
Spiegelbeeld in de garage links @ Villa De Olmen
Yves Velter, Gaze of hesitation, 2013
YVES VELTER
'témoin silencieux'
tot 23 november 2014
in
Villa De Olmen
Nieuwstraat 83
9280 WIEZE
zaterdag en zondag: 11 tot 17 uur
© Art Spotter voor WATERSCHOENEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten