Mario De Brabandere bij Galerie De Ziener in Asse

'Mario De Brabandere eert Frans De Brabandere(1) en Leon Pollet(2)'

Onder die titel stelt Mario De Brabandere (° 1963, Tielt) nu tentoon. Als symbolisch eerbetoon loopt de tentoonstelling tot 2 november 2008 (Allerzielen).

Toen in december 2007 de levensgezel van Mario overleed, stortte zijn wereld in. De enige manier om zich uit het dal te hijsen, vond hij in zijn werk. Al het werk in deze tentoonstelling is vanaf februari 2008 gemaakt. Voor hem heeft het een onschatbare therapeutische waarde. Voor de kijker telt natuurlijk in eerste instantie de uiterlijke verschijningsvorm.

Wat je te zien krijgt, zijn getekende of geschilderde (accumulaties van) kannen en kommen. Met deze 'simpele' stillevens heeft hij het verdriet van zijn verlies als het ware stilgezet om zijn eigen leven weer op gang te trekken.

Zelf wil hij absoluut geen achterliggende boodschap meegeven. Enkel de activiteit van het schilderen of tekenen en het resultaat daarvan zijn belangrijk.

Bij Mario De Brabandere is zijn uitleg zijn werk! Zijn woordenschat en syntaxis zijn vervat in zijn beeldtaal.

In de Canvascollectie zegde hij nog over zichzelf:

"Ik ben een open boek in een niet door iedereen te lezen taal."
Aan ons zegde hij heel eenvoudig: "Ik kan dat niet zo goed uitleggen, maar je begrijpt dat wel."


Wat in deze tentoonstelling getoond wordt, is geen 'oppervlakkig' werk. Wel wordt in zijn schilderijen de 'oppervlaktewerking' maximaal uitgepuurd (zie bijvoorbeeld het schilderijtje vooraan met de feilloos uitgespaarde boog in de kom en de penseelvoering in de verfstroken).


Zelf werden wij ook in hoge mate gegrepen door de werken op papier (let allereerst op de drager zelf), vanwege de enorme authenticiteit en het zelfvertrouwen die ze uitstralen (hier is een 'stielman' aan het werk). Let ook eens op de manier waarop de tekenaar de meeste tekeningen van zijn naam voorzien heeft. Met de hulp van een stempelkussen en loden letterstaafjes heeft hij zich bekendgemaakt:


MARIO DE BRABANDERE 2008




Dit is het heroptreden sinds lange tijd en de eerste individuele tentoonstelling van Mario De Brabandere bij De Ziener, maar het is meteen raak!

(1) Frans De Brabandere was de vader van Mario. Hij overleed in dramatische omstandigheden in 1981.

(2) Leon Pollet was de levensgezel van Mario DB.

(c) artspotter voor 'waterschoenen.blogspot.com'

Nog tot 2 november 2008 bij...

Wim Mertens Ensemble in De Werf (Aalst)

Met 'Receptacle' (*) leverde de Belgische componist/pianist Wim Mertens (°1953) einde 2007 een CD af waarin melodie een veel belangrijker rol speelde dan in heel wat van zijn andere, meer minimalistisch getinte composities.

Terwijl de CD opgenomen werd met een begeleidend ensemble van 17 vrouwelijke muzikanten, bestond het ensemble voor deze voorstelling uit 5 strijkers (2 viool, altviool, cello en contrabas - 1 viool en altviool werden door vrouwen ingevuld). Piano kwam uiteraard van Wim Mertens zelf (aangevuld met zijn zo typische stemgeluid).

Het grootste deel van de ( met veel enthousiasme ) gespeelde stukken kwam dan ook uit de bewuste CD.

Als toegift werd de zaal vergast op het alombekende 'Close Cover' (het vroegere 'muziekje' van de toenmalige nachtradio) en '4 Mains', beide uit de CD 'The belly of an architect' (de soundtrack voor de film van Peter Greenaway).

(*) 'Receptacle' betekent letterlijk 'container' - 'reservoir' maar Wim Mertens definieert het ook als 'wisselwerking tussen het ideaal en de realiteit'.

Wie zich toch nog geroepen voelt, kan de speellijst nakijken op:

http://www.wimmertens.com/

Neal BEGGS en Xavier MARTIN bij NETWERK in Aalst

Zaterdag 20 september 2008: opening van een dubbeltentoonstelling bij Netwerk.

Tot het laatste moment hebben kunstenaars en medewerkers met 'de laatste loodjes' gewerkt. De sfeer is nu heerlijk ontspannen.

In afwachting van een rondleiding straks kan iedereen zelf op verkenning gaan. De zaalteksten en plannetjes die hier en daar beschikbaar zijn, tonen je de weg en schetsen de belevingswereld van de kunstenaars.

Opvallend veel jonge gezinnen met kleine kinderen zie je hier verschijnen. Tafels in de cafetaria worden omgebouwd tot speelveld voor playmobil en aanverwanten. Andere tafels gaan één voor één de straat op. Dit is kunst, de kunst van het leven.

Belgium is not a road? O jawel, en nog wel eentje waar de zon schijnt en die bovendien verkeersvrij is...

De tentoonstelling van Neal BEGGS (°1959, Larne / Noord-Ierland) begint van zodra je de gang naar de grote galerie binnekomt. De geluiden die je hoort zijn de opname van de inslagen waarmee hij de muren van de grote galerie rondom beklommen heeft (Beggs als artistieke bergbeklimmer of een klimmende artiest?).

Straks zie je in die grote galerie het resultaat van die hamerinslagen hoog op de muur en die van de voethaken dichter bij de vloer.

Eens die weg afgelegd, kon de verdere artistieke invulling beginnen.

"Belgium is a nation, not a road", zei koning Albert I in 1914 toen de Duitsers ons land als doorgang gebruikten om Frankrijk aan te vallen. Dat het Belgische leger in recordtempo achter de Ijzer teruggedreven werd, is een ander deel van het verhaal.

Albert I was ook de man die als klimmer in 1934 van de rots in Marche-les-Dames naar beneden donderde.

In de uitwerking van de installatie worden de Belgische links duidelijk gelegd: de Belgische kleuren overheersen de ruimte, er wordt gespeeld met de vorm van het land als geheel en in verdeelde vorm. Je gaat onvermijdelijke associaties maken met het huidige politieke klimaat.

Op de tweede verdieping voelt U zich alvast een echte bergbeklimmer wanneer U oog in oog staat met de schuilhut die Beggs hier nagebouwd heeft. Hier wordt verwezen naar 'Le Mont Analogue', een roman van de Franse surrealist René Daumal, waarin een link gelegd wordt tussen kunst en bergbeklimmen.

Vanaf hier stappen we in een andere wereld...
Tussen al dat auditief, picturaal en driedimensionaal geweld dreigt het werk van een stille, ingetogen schilder als Xavier MARTIN totaal verloren te gaan.
Toch houdt Martin stand, mede door de opbouw van de tentoonstelling, waarin de overgang tussen de twee kunstenaars op een uiterst subtiele manier gerealiseerd wordt (zie 2de verdieping: werk nr. 6 van Martin naast werk nr. 26 van Beggs).
Vanaf hier kan Martin zijn eigen ruimtes 'inkleuren', hoewel dat dan grotendeels gebeurt met witte verf, eventueel doorspekt met sporen van kleur.


Xavier Martin werd, toen hij 2 jaar was, geadopteerd door een Belgische familie (als Do Young Il werd hij in Seoul geboren). Zijn artistiek werk is één grote zoektocht naar zichzelf in een beeldtaal die zijn weg zoekt tussen oosterse en westerse elementen.

Op het dak van Netwerk vormen deze gigantische letters: 'BELGIUM IS NOT A ROAD', maar om dat te lezen moet je vanuit de stad gaan kijken. 's Avonds is deze tekst verlicht.

Nog tot 8 november 2008

bij

NETWERK

Houtkaai z/n

9300 AALST

Woensdag tot zaterdag: 14 tot 18 uur

INFO
http://www.netwerk-art.be/nl/activities/exhibitions

Heske de Vries & David Kowalkowski bij Galerie In Situ

Bij Galerie In Situ werd vorige zaterdag het nieuwe seizoen geopend met een duotentoonstelling "In Between" van twee schilders:

Heske de Vries (NL, °1954) en David Kowalkowski (B, °1979)

Jan De Nys van In Situ heeft met de beeldtaal van deze twee generaties een even sobere als aantrekkelijke tentoonstelling opgebouwd.

Bij In Situ kom je letterlijk via de grote poort binnen. Meteen sta je oog in oog met de 'dagboekwand' van Heske de Vries, een accrochage van 18 schilderijtjes die zo uit het schetsboek van de kunstenares lijken te komen. Bekijk ze stuk voor stuk en je zal zowel naar onderwerp als uitwerking heel wat meer ontdekken dan je aanvankelijk vermoed had. Het zijn niet zomaar dagboeknotities, maar met veel 'métier' geschilderde scenes uit een verstild leven.

Ook in de grotere werken weet Heske de Vries deze behandeling vol te houden.

Ook David Kowalkowski richt zich in zijn schilderijen op een ogenschijnlijk banale omgeving, maar focust nog meer op details. Met soms bijzonder eenvoudige schilderkunstige middelen (bijvoorbeeld in de 'blauwe schilderijen') creëert hij beelden, die de blik van de toeschouwer gevangen houden.



In het werk van beide kunstenaars ontkom je niet aan een gevoel van het 'Unheimliche' in de afgebeelde omgeving. Op je hoede zijn voor de omringende wereld, maar je toch durven overgeven aan de rustgevende schoonheid...: een dilemma of een kans die je niet mag laten liggen?

Een eerste stap kan je zetten bij:



Galerie In Situ

Arbeidstraat 110

9300 Aalst



tot 26 oktober 2008

op vrijdag-zaterdag-zondag van 14 tot 18 uur

of na afspraak


Meer tekst en uitleg op de site van Galerie In Situ

Denis PONDRUEL bij Galerie EL in Welle

"(Ma) chambre dans le désir de l'autre"

Bij Eric De Smet van Galerie EL in Welle stelt de Franse kunstenaar Denis PONDRUEL (°Paris, 1949) zijn kubussen ('Cubes') voor.

Naast een wand met keurig uitgevoerde ontwerptekeningen staan verschillende, in beton gegoten exemplaren (zowat op ooghoogte) netjes op hun ranke, stevige metalen sokkels.

De ontwerptekeningen genereren bij sommige toeschouwers (waaronder schrijver dezes) zowaar nostalgische gedachten naar het wetenschappelijk tekenen met zijn projecties en doorsneden tijdens onze middelbare schooltijd.

De tekeningen van Pondruel geven een compleet beeld van externe en interne ruimten van elke kubus. In de betonnen uitvoeringen blijft heel wat binnenruimte onzichtbaar omdat je enkel visuele toegang krijgt via één of meer gaten: open vensters, kijkgaten, deuropeningen die uitzicht bieden op trappen, gangen met soms lichtgevende woorden in donkere ruimten.

Die woorden worden gevormd door draden die het licht van buiten de kubus capteren (bij één van de kubussen kan je de uitwendige constructie volgen), maar meestal verraadt de interne bedrading zich enkel door een reeks uitstekende puntjes in de kubuswand.

Bovendien bevatten de kubussen een 'geheime' ruimte die symbool staat voor een (dramatische?) gebeurtenis uit het leven van de kunstenaar, waarover hij geen verdere informatie verstrekt. Op de ontwerptekeningen herken je deze ruimte als een soort 'gotisch kerkkoor'. Zit hier '(ma) chambre dans le désir de l'autre'?. Heeft de kunstenaar zich hier gevestigd om onze gedachten, wensen en verlangens op te vangen?

Elke kubus heeft zowat de omvang van een gemiddeld hoofd. Dat is wellicht geen toeval! Net zoals we in een echt hoofd moeilijk kunnen doordringen, blijft het ook met deze denk-ruimtes beperkt tot pogingen om contact te leggen. Ook de intern geprojecteerde woorden en deel-zinnen maken het niet noodzakelijk minder verwarrend.

Pondruel maakt ook grote architecturale werken. Deze kleine 'cubes' blijven echter best in hun huidige omvang bestaan. Uitvergroot zouden ze, door toegankelijk te worden, meteen hun geheimzinnigheid verliezen.

Nu symboliseren ze de menselijke denkwereld als quasi ondoorgrondelijke doolhof: je pense, donc je suis... maar dan wel met een belangrijke toevoeging...

Je pense,

donc

je suis

assez nerveux.

Je ne sais pas

ce que je vais trouver

au bout de mes pensées.

(c) artspotter

Nog tot 12 oktober 2008

bij Galerie EL - Drieselken 38 - 9473 Welle

vrijdag-zaterdag-zondag van 14 tot 18 uur

Info galerie: zie HIER

15 jaar Galerie Cathy De Vos in Aalst

Naar aanleiding van het vijftienjarig bestaan van haar kunstgalerie organiseerde Cathy De Vos de tentoonstelling 'Introspectie III' (om de vijf jaar even evalueren... reculer pour mieux sauter?) met werk van een aantal huiskunstenaars.

Vorige zondag werd tijdens een drukbezochte vernissage het zestiende seizoen op gang getrokken.

Zoals gebruikelijk in deze galerie waren er geen inleidingen door kunstspecialisten, maar mochten de kunstwerken eens te meer voor zich spreken.

Wel zorgde de galeriste voor een korte situering en toonde ze onverwacht een andere kant van haar activiteiten. Samen met de collega's van het zangkoor waar ze sinds vorig jaar deel van uitmaakt, vergastte ze de aanwezigen op een gesmaakt mini-concert.

In de catalogus geeft ze een overzicht van alle tentoonstellingen uit de voorbije 15 jaar en spreekt ze de hoop uit dat ze nog een hele tijd mag doorgaan.

Deze tentoonstelling draagt ze op aan haar moeder Elza De Roo, die vorig jaar overleed. Op de bovenverdieping vind je overigens een schilderij van haar moeder naast werk van andere overleden huiskunstenaars: Johan D'Haese, Ricardo Fernandez, Dirk Peers en Walter Schelfhout.



Op de benedenverdieping presenteert ze een sobere mix van soms monochrome en/of zacht geometrische werken naast levendig tekenwerk, maar telkens met een grote ambachtelijkheid als constante.
Zo is er Kurt Taveirne die zijn geduldig opgebouwde 'monochrome' doeken doorspekt met geometrische details.



Pascal De Pauw neemt je daarentegen mee in een wereld van 'georganiseerde' wanorde met een aangepaste versie van zijn 'coördinatenmachine'.
Zijn recente individuele tentoonstelling in de galerie wordt hier besproken: http://waterschoenen.blogspot.com/2008/03/pascal-de-pauw-stelt-tentoon-bij.html)

Ook Jo De Smedt toont zich opnieuw als volbloed tekenaar met zijn 'rock'n roll' (grafiet op papier)
Ook hij was hier recent te gast: http://waterschoenen.blogspot.com/2008/01/jo-de-smedt-in-galerie-c-de-vos-in.html)


Michel Leonardi houdt het bij een realistisch droombeeld met 'Le château brule?'
In de foto van Stijn Kriele wordt de realiteit getemperd door de grijze toonzetting.
Mikko Paakkkola (Finland) weet met beperkte middelen en zelfs op ultrakleine formaten toch grootse Noordse landschappen te creëren (Emil Nolde is niet ver weg)
http://waterschoenen.blogspot.com/2008/04/mikko-paakkola-en-ludo-van-geert-bij.html

De pure eenvoud in het grafisch werk van Herman Baeten maakt de vraag tussen realisme en abstractie volstrekt overbodig.

Die grenzen tussen realisme en abstractie zijn de afgelopen honderd jaar trouwens ontelbare keren afgetast. Maar met Bruno Decré en Felix Hannaert zitten we toch volop in een schitterend abstract minimalisme. In dit verband moeten we tenslotte nog Peter Van Eyck met zijn multiple 'octaaf' vermelden. Van pure schoonheid gesproken..., maar dat laten we U graag zelf ontdekken.

Nog tot 5 oktober 2008
bij
Galerie c. de vos
Oude Gentbaan 295-297
9300 AALST

do-vr-za 14-18 uur
zondag 10.30-13.30
en na afspraak 053/41.37.89



Een interview van 'Waterschoenen' met Cathy De Vos begin 2008 vind je HIER

Twintig jaar CC De Werf - 20 jaar Luc De Blok

Schepen Gracienne Van Nieuwenborgh

Prof. Dr. Willem Elias

Luc De Blok


In het kader van de twintigste verjaardag van Cultuurcentrum De Werf in Aalst werd vorige zaterdag de tentoonstelling 'Luc De Blok 1988-2008' geopend.

Luc De Blok (°1949, Aalst) ontwierp in 1988 voor de opening van het Cultuurcentrum het kunstwerk 'Open Boek' dat op de hoek van het gebouw staat en onlangs ingrijpend vernieuwd werd met inachtname van de oorspronkelijke bedoeling. De inhuldiging volgt overigens op 20 september.

Nu zie je dus in de (ook al vernieuwde) tentoonstellingszaal van De Werf een (beperkte) overzichtstentoonstelling van 20 jaar Luc De Blok.

Schepen van Nieuwenborgh zorgde voor de enthousiaste verwelkoming.
Prof. Dr. Willem Elias gaf enige duiding omtrent de kunstenaar en zijn werk.

Een mooie folder-fotocatalogus geeft een schitterend overzicht van de evolutie en verscheidenheid in het werk van deze kunstenaar.

Ook uit deze tentoonstelling blijkt dat Luc De Blok zich niet zomaar op één manier laat vastpinnen. Hij toont zich als schilder, beeldhouwer, tekenaar, antropoloog, sporenzoeker, ambachtsman,... . Hij kiest niet meteen voor de klassieke materialen van het artistieke 'métier', maar zoekt het veeleer in het onverwachte.

Niet helemaal tevreden met de schilderkunst, begaf hij zich al snel op het conceptuele pad.
Reeds vroeg zocht hij als kunstenaar naar 'sporen' die in zijn werk een eigen weg creëerden, soms grafisch en soms wroetend in de materie waarmee hij schilderde.
Milieu en natuur waren ook al vroeg een constante in zijn werk. Reeds in 1981 toonde hij op de Biënnale voor Beeldhouwkunst in het Antwerpse Middelheim-park-museum zijn 'Fossielen in wording': een lange rij auto's die in de bodem verzonken leken

(zie de fotocatalogus bij deze tentoonstelling).

Toen hij in de tweede helft van de jaren '80 het Afrikaanse continent ontdekte, kreeg zijn wereld, zijn artistiek vocabularium en instrumentarium een nieuwe dimensie.

In Afrika werd hij de 'betrokken antropoloog', die zich verdiept in de tekens van de andere cultuur en de grote verbondenheid met de natuur. De meelzakkken uit Togo werden dragers voor zijn schilderijen van tekens die hij ontleende aan de plaatselijke medicijnmannen. Deze tentoonstelling toont een indrukwekkende wand met deze schilderijen (zie foto op 'aalstdailyphoto': http://aalstdailyphoto.blogspot.com/2008/09/artistiek-weekend.html
Een andere Afrikaanse drager voor zijn werk is de 'orobugo', gemaakt uit de schors van de Matoeba-boom.


Voor zijn bronzen beelden ontdekte hij zowat 10 jaar geleden een heel eigen techniek, aanvankelijk door het aan elkaar lassen van de bronzen gietkanalen van andere beelden. Hiermee creëert hij organische vormen, meestal aangevuld met andere objecten (zoals ook toegepast in het 'Open Boek').

Voor wie het werk van Luc De Blok niet kent is dit overzicht een schitterende kennismaking. Wie er reeds langer mee vertrouwd is, staat ook heel wat 'aha-erlebnis' te wachten.


Nog tot 25 september te bezoeken:
maandag tot vrijdag van 10 tot 18 uur
zaterdag en zondag van 14 tot 17 uur