De Saedeleer revisited / het landschap in de hedendaagse kunst... in het Stedelijk Museum te Aalst

Valerius DE SAEDELEER (1867 - 1941) is een belangrijke naam in de Belgische kunstgeschiedenis. Hij zal uiteraard steeds verbonden blijven met de 'Eerste Latemse School' en zijn collega-kunstenaars George Minne, Gustave Van de Woestijne of Albert Servaes.

Zijn geboortestad Aalst (° 4 augustus 1867) waar hij zijn jeugd doorbracht en na een zwervend bestaan uiteindelijk in 1943 (twee jaar na zijn dood) herbegraven werd, koestert deze figuur en de collectie van zijn werken in het Stedelijk Museum 't Gasthuys.

Naar aanleiding van zijn honderdste geboortedag werd hij in 1967 geëerd met een grote tentoonstelling en de installatie van een bronzen gedenkplaat (ontwerp van Ignatius De Vos) op de hoek van de Nieuwstraat en het Vredeplein (tegenover de voormalige plaats van zijn geboortehuis).

In 1999 werd hij door Marc De Bruyn vereeuwigd in een imposant bronzen beeld op de Oude Vismarkt, vlakbij het Stedelijk Museum. Vanuit de De Saedeleerzaal zie je overigens het beeld staan en de schilder kan dus ook zelf een glimp van zijn werk opvangen via het steeds opengeschoven gordijn van dat ene raam.

Na lange periodes van bittere armoede en artistieke onzekerheid kwam in 1904 een ommekeer in zijn carrière. Onder invloed van de Vlaamse Primitieven en Pieter Breughel de Oude kwam hij tot een synthese in zijn werk en ontsnapte zo aan de invloed van zijn vroegere leermeester Franz Courtens.

Het schilderij 'Kalme avond aan de rivier' (in de collectie van het Stedelijk Museum) beschouwde hij als het eigenlijke begin van zijn artistieke loopbaan.

De tentoonstelling 'De Saedeleer revisited / Het landschap in de hedendaagse kunst' die nu in het Stedelijk Museum loopt, confronteert het oeuvre van Valerius De Saedeleer met dat van dertien hedendaagse kunstenaars. Deze methode levert voor de betrokken kunstwerken een soms indrukwekkende bonus op. 

Waar De Saedeleer in zijn schilderijen het landschap als symbool op een ambachtelijke wijze benaderde, staan vandaag verschillende kunstenaars tegenover 'het' landschap met meestal nieuwe middelen en  nieuwe processen. Toch is het eerste wat oud en nieuw bindt volgens mij te omschrijven als ambachtelijke manipulatie. De Saedeleer schiep voor zichzelf een mystiek beeld van de natuurlijke omgeving, vanuit een waargenomen realiteit, aangevuld met een artistieke visie.

Terwijl de hedendaagse kunstenaars over veel meer technische mogelijkheden beschikken, vertrekken ook zij toch meestal van het bestaande 'landschap' met als doel het zo goed mogelijk naar hun hand te zetten.

Dan nog kan dat zich vertalen in een (soms ogenschijnlijke) realistische weergave, dan wel in een herwerking tot op de grens van de abstractie.

(c) werk: Martijn Schuppers

De enige in het gezelschap die zijn werken volkomen uit het niets te voorschijn tovert is Martijn SCHUPPERS (NL,°1965). Door middel van verfmengsels (olie en alkyd) en oplosmiddelen creëert hij abstracte schilderijen die ruimtelijk-landschappelijke referenties oproepen.

Jan KEMPENAERS (°1968) weet in zijn foto's van (ik vermoed) Ierse landschappen een sfeer van rustige onthechting op te roepen, zoals je die ook in de landschappen uit de Vlaamse Ardennen bij De Saedeleer vindt.

Marc DE BLIECK (°1958) focust op de grootsheid van geconsacreerde (Amerikaanse / Spaanse) landschappen.

Met Stijn COLE (°1978) gaan we de conceptuele toer op. Hij presenteert o.a. een kleurenanalyse en interpretatie van het schilderij 'Boomgaard op het einde van de winter' uit de collectie van De Saedeleer. Naast een gescande zwart-wit versie van het schilderij presenteert hij een olieverfschilderij met blokjes in een opsomming van licht naar donker, van de in het schilderij aanwezige kleuren.

Laat U 'verleiden' door het sepia groeilandschap van Wout BERGER (°1949).

(c) Marcel Berlanger

Gerco DE RUIJTER (NL,°1961) fotografeert het landschap vanuit vogelperspectief, wat voor een totaal andere kijk zorgt.

Eelco BRAND (NL,°1969) toont ons met zoveel bravoure een virtuele wereld, dat we onvermijdelijk gaan twijfelen... of het toch niet echt zou kunnen zijn.

Marcel BERLANGER (°1965) blijft boeien in zijn getemperd-hyperrealistische, technisch hoogstaande schilderstijl van het landschap of elementen daaruit. Zijn 'Chêne' in de eerste zaal is indrukwekkend. De twee maal twee kleine werken in de tweede zaal zijn, ondanks hun formaat, gewoon overrompelend, mede door hun hoog Cézanne-gehalte.

Let in die tweede zaal ook meteen op de schilderijtjes van Heske DE VRIES (NL,°1954). Het zijn pareltjes in een schetsmatige, romantische stijl.

(c) Eelco Brand

Anne BOSSUROY (°1967) heeft hier haar eigen omgeving gebouwd (als een landschap in het landschap). Het is tegelijk een soort huis en een agora, staat mijns inziens symbool voor bescherming EN ontheemding en biedt toch ruimte voor haar subtiele picturale toetsen.

Achteraan, stevig achter glas, wacht Luc TUYMANS (°1958) met een dorpsgezicht dat, met zijn witte huisjes en massieve toren, onmiskenbaar refereert aan het polderdorp Lissewege, waar ook Valerius De Saedeleer nog gewoond heeft. Het dorp lijkt bij Tuymans verlaten, het centrale huis is in zichzelf gekeerd, laat geen indringers toe.

In dezelfde, maar ook letterlijk duistere sfeer beweegt zich het werk van Bert DE BEUL (°1961).

(c) Anne Bossuroy

In de eigenlijke museumzaal van De Saedeleer op de eerste verdieping komt de schilder zelf weer rijkelijk aan bod, al worden ook hier enkele rake confrontaties gepresenteerd.

Dan denk ik in eerste instantie aan Eric Jan VAN DE GEER (NL,°1965) die achteraan rechts (in de aanloop naar de donkere presentatieruimte voor de tekeningen van De Saedeleer) een coherente bijdrage levert met zijn gemanipuleerde foto's van voortuintjes (miniatuurlandschappen).

Het werk van Martijn SCHUPPERS in directe confrontatie met de 'brave' windmolens van De Saedeleer, zorgt dan weer voor 'peper' in deze door Jan DE NYS voorbeeldig in beeld gebrachte tentoonstelling. Het is geen retrospectieve, maar een 'introspectieve' tentoonstelling voor deelnemers en bezoekers.

(c) Eric Jan Van de Geer

Tot zondag 24 juli 2011 in

Stedelijk Museum 't Gasthuys

9300 AALST

dinsdag tot vrijdag: 10-12 en 13-17 uur

zaterdag en zondag: 14-18 uur

gesloten op maandag en feestdagen (2&12 juni,11&12 juli)

(c) Valerius De Saedeleer & Stedelijk Museum 't Gasthuys

Ignace De Vos met 'Kijken tot het donker wordt' bij galerie c. de vos in Aalst

De galerie van Cathy De Vos barstte vorige zondag aardig uit haar voegen voor de vernissage van de tentoonstelling 'Kijken tot het donker wordt' door Ignace DE VOS (°1954).

Het was deels een familiefeestje, met broer-kunstenaar en zus-galeriehoudster in een samenwerking die alweer een hele tijd geleden was.

Bovendien kon ook Jan HOET als inleider heel wat kunstliefhebbers bekoren.

Jan Hoet in zijn onvervalste 'Hoet-stijl'

Maar uiteraard staat de kunstenaar met zijn werk centraal. Met deze nieuwe tentoonstelling toont Ignace DE VOS een vloed aan artistieke activiteit. De hele tentoonstelling is een gecontroleerde uitbarsting van picturale energie. Het plezier van het schilderen laat zich hier zo van de muren lezen.

Wat meteen opvalt is het gestuele, het repetitieve, het kleurrijke, het kronkelend lineaire, het levendige in al deze werken.

Jan Hoet had het ondermeer over de relatie tussen fantasie en geheugen. Maar aan de basis van geheugen ligt uiteraard ook de waarneming. De kunstenaar kijkt, luistert, voelt,... (misschien intenser en meer doelgericht dan andere mensen) en bewaart de verzamelde gegevens van zijn waarneming op de harde schijf van zijn geheugen. Later worden die gegevens weer opgeroepen, gecombineerd, vervormd, ingekleurd, geconcentreerd,...

(c) Ignace De Vos

Van 'kijken tot het donker wordt' mogen we bij Ignace De Vos ook 'schilderen tot het donker wordt' maken, want voor hem is daglicht een onontbeerlijke factor om te schilderen.

Ignace De Vos is, naast beeldend kunstenaar en docent schilderkunst in Sint-Lucas, een gepassioneerd verzamelaar en muzikant. Die passie voor het verzamelen heeft hem geleid langs het werk van collega-kunstenaars, boeken, Afrikaanse kunst, gitaren,...

In de huidige tentoonstelling zijn die gitaarvormen het absolute hoofdthema. Hij verzamelt hier als het ware zijn eigen schilderijen in talloze variaties op dat thema, maar telkens met de 'schwung' die elke benadering een eigen leven schenkt. Met die terugkerende gitaarvormen lijkt hij steeds nieuwe arrangement te schrijven... of zijn het 'jamsessies' waarin hij zich laat meedrijven ?

(c) Ignace De Vos

Hij creëert drukke, levendige schilderijen, gooit zich gedreven in een totale 'inschildering' van zijn doeken. Heel af en toe houdt hij zich bewust in, maar even verder laat hij zich (gelukkig) weer meeslepen in de kleurrijke, passionele schildersbeweging.

Spijtig genoeg kon ik niet blijven kijken tot het donker werd.

Ignace DE VOS

'Kijken tot het donker wordt'

tot 26 juni 2011

bij galerie c. de vos

Oude Gentbaan 295-297

9300 AALST

vrijdag - zaterdag: 14 - 18 uur

zondag: 10.30 - 13.30 uur

www.galcdevos.be

Sarah Eechaut met 'Slowly we unfold' in a154 te Gent

Een tijdje geleden kon je in 'WATERSCHOENEN' kennis maken met Sarah EECHAUT, naar aanleiding van een atelierbezoek. Toen konden we je ook al haar solotentoonstelling bij 'a154' aankondigen.

Vorige zondag was het dan zover. In tegenstelling tot de tentoonstellingen van Brecht Van Maele en Bruno Roels, die gebruik maakten van de minimalistische, witte vergaderzaal van het architectenbureau, trok Sarah Eechaut resoluut de kaart van de grote mezzanine in de achterliggende 'industriële' ruimte.

(c) Sarah Eechaut:' Slowly we unfold'

In functie van die omgeving heeft ze gekozen voor een tegelijk beperkte en uitgebreide keuze uit haar werk: beperkt inzake het aantal werken, maar uitgebreid wat onderwerpen en genres betreft, met zowel landschappelijke en interieurbenaderingen als menselijke en dierlijke 'vormgeving' en dikwijls inzoomend op details (wat soms tot quasi abstracte beelden leidt). De niet-lineaire, verspreide ophanging zorgt bovendien voor een aparte intensiteit op de verschillende muurdelen.

Enkel de vier grote 'trouwfoto's', netjes op een rij langs de trap, zorgen (in tegenstelling tot hun vreemde settings) voor een klassieke opstelling.

(c) Sarah Eeckhaut

De door de tijd en de elementen achtergelaten indrukken of sporen op de muren worden 'herhaald' in de eerste foto (van een muur) rechtsboven, maar ook op de voet en het been helemaal linksboven.

Daartussen laat ze ons met 'Slowly we unfold' als het ware even proeven van de verschillende gerechten uit haar fotografische keuken. Zachtjes en traag opent ze haar portfolio en even zachtjes geeft ze zichzelf beetje bij beetje 'bloot'.

In 'Slowly we unfold' gaan menselijke en artistiek-professionele ontplooiing hand in hand.

(c) Sarah Eeckhaut

In het pas verschenen nummer van het tijdschrift 'The Word' (Volume 04 - Issue 3) levert ze onder andere opmerkelijke portretten van bekende collega-fotografen: Dirk Braeckman, Charlie De Keersmaecker en Elke Boon.

http://www.thewordmagazine.be/

*

Tentoonstelling 'Slowly we unfold'

is te bezichtigen na afspraak

(info@saraheechaut.com)

in

'a154'

Distelstraat 30

9000 GENT

http://www.saraheechaut.com/

SNOR : een nieuw online fotomagazine

Vorige zondag werd in 'a154' te Gent, samen met de expo van Sarah Eechaut (bespreking volgt), een splinternieuw fotomagazine gelanceerd. Initiatiefnemers zijn Bruno Roels en Bert De Jonghe.

Het nieuwe magazine wil een forum zijn voor talentvolle fotografen en bevat dan ook meteen een oproep om foto's in te dienen.

De kop van het eerste nummer met een foto van Brecht Van Maele (c) uit de reeks 'Twin Cities'

Op de site

www.snor.it

kom je alles te weten over dit initiatief en kan je het eerste nummer blad per blad inkijken.

Het eerste nummer bevat werk van Bruno ROELS, Sarah EECHAUT, Brecht VAN MAELE  en Bruno DE COCK.

Open studio's in het HISK te Gent

Het HISK (Hoger Instituut voor Schone Kunsten) organiseert in Vlaanderen postacademisch onderwijs op het gebied van beeldende en audiovisuele kunst.

Aanvankelijk (vanaf 1997) was deze tweejarige opleiding in Antwerpen gevestigd, maar sinds april 2007 is de Keopoldskazerne aan de Charles de Kerckhovelaan 187 a in Gent de thuisbasis (tegenover het Citadelpark en het SMAK).

Jaarlijks worden 12 nieuwe kandidaat-laureaten aanvaard. Het HISK staat in de eerste plaats open voor personen in het bezit van een graad van master of van een daarmee gelijkgestelde graad, maar de toelatingscommissie kan ook kandidaten toelaten op basis van 'artistieke affiniteit met de opleiding, de aard van beroepservaring of andere relevante ervaring'.

De studentenpopulatie van het HISK is een internationale mix.

In WATERSCHOENEN hebben we de voorbije jaren reeds een aantal oud-studenten kort of uitgebreid belicht naar aanleiding van individuele of groepstentoonstellingen: Steven Baelen, Rinus Van de Velde, Mike Carremans, Max Suedhues, Ante Timmermans, Lucie Renneboog, Anton Cotteleer, Koen Van den Broek, Francis Denys, Tina Gillen, Els Vanden Meersch en Stephanie Leblon.

Naar aanleiding van de Open Studio's op 13, 14 en 15 mei laatstleden, gingen we vorige zondag een kijkje nemen bij de huidige generatie studenten. Hierna volgt een kleine impressie van enkele prettige ontmoetingen.

In oranje en geel is het gras altijd blauwer aan de overkant... in het atelier van Céline BUTAYE (°1980). We kwamen haar kortgeleden nog tegen in de tentoonstelling 'La part des anges' in Villa De Olmen te Wieze.

Céline BUTAYE, oorspronkelijk afkomstig uit de grensgemeente REKKEM, verkent ook in haar artistieke werk letterlijk en figuurlijk de grenzen...

Deze voormalige kazerne heeft tegelijk de allure van een klooster en een gevangenis, waar toch alle deuren open staan voor de dialoog tussen de artistieke bewoners en hun bezoekers.

 Gary LEDDINGTON (°1983) onderzoekt de fotografie tot op het bot...

Een witte sculptuur zuigt je naar binnen in het atelier van Alice DE MONT (°1985). Zij onderzoekt de betekenis van de sokkel inzake bruikbaarheid en evenwicht in haar sculpturen en filmische situatieschetsen.

"I want to be beautiful"

Miks MITREVICS (°1980) presenteerde ondermeer kunst als kansspel. Door het gooien met een dobbelsteen kon je een nieuw te presenteren kunstwerk uit een reeks van zes kiezen. Ik hield ook wel van zijn zelfgemaakte werktafel. Het deed me een beetje denken aan de begindagen van Patrick Van Caeckenbergh.

Een ogenschijnlijk eenvoudige, maar uitgekiende installatie bij Sarah GERATS (°1983)... 'Somewhere over the rainbow'...

Volg de gids...

De ontzagwekkende ordelijkheid en kleurenrijkdom waarmee Conny KUILBOER (°1976) de tijdsgeest vangt...

Bent U al verzekerd tegen een overdosis kunst ?

www.hisk.edu

Hier vind je alles over het instituut en de artiesten-studenten.

Loods 12 / DIX 291: een dialoog / un dialogue in Loods 12 te Wetteren

De huidige tentoonstelling met werk van zes Parijse kunstenaars bij Loods 12 in Wetteren is het antwoord op een tentoonstelling eerder dit jaar met werk van Belgische kunstenaars bij Galerie DIX 291 in Parijs. Toen was Loods 12 daar te gast met werk van Bart Baele, Leo Copers, Bernd Lohaus, Vincent De Roder, Walter Swennen en Philippe Vandenberg.

*

Het antwoord wordt nu geleverd met werk van François Bouillon, Benjamin Swaim, Michèle Waquant, Myriam Bucquoit, Bernard Crespin en Jean Dupanier.

Vooral die laatste drie wisten mij in hoge mate te boeien.

Bucquoit en Crespin zijn niet alleen kunstenaars, maar ook de initiatiefnemers achter de Parijse galerie DIX 291.

(c) Benoit Crespin

De portretten ('Ricordo', enkele in olieverf en één pigmentdruk) van Benoit CRESPIN zijn bijzonder subtiel en beklijvend!

Myriam BUCQUOIT creëert met haar olieverfschilderijen 'Abri 2' en 'Abri 3' een wereld die tegelijk bescherming en ontheemding uitstraalt. De met dekens en allerhande 'vreemde' materialen gebouwde hutten doen me denken aan vluchtelingenkampen zoals je die maar al te vaak via nieuwsberichten voorgeschoteld krijgt, maar daarnaast bezitten ze ook een poëtische kracht. Ook schilderkunstig is het trouwens heel ambigu, want hoewel heel mat geschilderd, vormen ze toch een levendig geheel.

Ze verenigen de 'arte povera-hutten' van Mario Merz, de 'dekensculpturen' van Berlinde De Bruyckere en de 'bonthut' die Maria Degrève vorig jaar bij galerie c. de vos presenteerde. 

(c) Jean Dupanier & Myriam Bucquoit

Jean DUPANIER komt met (bijna afstandelijk) getekend werk op zeer groot formaat (150 x 200 cm) tot een bijzonder realistische weergave, waarbij ik moet denken aan de schilderijen en de werkmethode van Marcel Berlanger.

Alleen al deze tekening maakt de omweg naar Wetteren de moeite waard...

Nog tot 19 juni 2011

in LOODS 12

Koophandelstraat 12

9230 WETTEREN

zaterdag en zondag: 15 - 19 uur

Tomas Lahoda met 'Deer Paintings' bij Galerie S&H De Buck in Gent

In tegenstelling tot de vorige tentoonstelling, waarbij het grote raam aan de straatkant verduisterd werd om een donkere kamer te creëren voor het werk van Ann Decaestecker, kan je nu weer ongestoord dwars door de galerie kijken.

(c) Tomas Lahoda & Galerie S&H De Buck

Je krijgt er een ruim uitzicht op de grote 'Deer Paintings' (2000-2003) van Tomas LAHODA (°1954). De herten springen er als het ware van de muren of staan er veeleer als zelfbewuste, nog niet tot jachttrofee gereduceerde keizers van het rijk der fauna.

Deze serie kadert in het grotere en langdurige project 'After', waarin Lahoda verschillende thema's aansnijdt, werkend naar bestaand materiaal. In het geval van de 'Deer paintings' baseerde hij zich op de kitscherige benadering van het thema door niet-kunstenaars (of would-be kunstenaars) en liet hij zich ook inspireren door de fotografische collectie van een oom-jager.

(c) Tomas Lahoda & Galerie S&H De Buck

Door de enorme formaten nemen de schilderijen de ruimte in. Tomas Lahoda weet door zijn schildertechnische expertise te ontsnappen aan de banaliteit en de oorspronkelijke kitscherigheid, terwijl hij toch op een ontegensprekelijke manier de grenzen aftast.

(c) Meltem Elmas & Galerie S&H De Buck

In het fotokabinet heeft Jan Van Den Abbeel gekozen voor het werk van Meltem ELMAS met de serie 'Dreams'.

*

Tot 28 mei 2011

in Galerie S&H De Buck

Zuidstationstraat 25

9000 GENT

woensdag t.e.m. zaterdag: 15 - 18 uur

Tom Jooris 'In den Bouw' te Kalken

Christine Van Der Heyden vaart onverstoord een eigen artistieke koers in haar Estaminet-Galerie 'In den Bouw' te Kalken.

(c) Tom Jooris

Met Tom JOORIS (°1971) verschijnt een kunstenaar in beeld die we U in WATERSCHOENEN reeds eerder een paar keer kort lieten ontmoeten.

Vorig jaar kwamen we hem tijdens de zomer tegen in het Raveelmuseum naar aanleiding van 'Het sublieme in de schilderkunst', een samenwerking tussen MDD in Deurle en het Raveelmuseum in Machelen-Zulte. Daar zorgde hij met zijn schilderijtje 'Big Bang' voor vuurwerk in combinatie met de rustige landschappen van Roger Raveel, Albijn Van den Abeele en Valerius De Saedeleer.

Even later kwam hij aan bod in de tentoonstelling 'Frightening Facts of...' in Loods 12 te Wetteren. Daar omschreef ik toen zijn aanwezigheid als volgt: " Zijn schilderijen lijken een zoektocht naar sporen in bijna verdwenen architectonische plattegronden. Ik moet hierbij ook onvermijdelijk denken aan het werk van Mark Manders".

(c) Tom Jooris (detail)

Diezelfde zoektochten toont hij nu in een tiental schilderijen. De schilderkunst van Tom JOORIS lijkt van een onthutsende, quasi nonchalante eenvoud, maar binnen het lineair-schetsmatige tegen een meestal 'magere' kleurachtergrond (met af en toe een warme, maar minuscule kleurtoets) schuilt mijns inziens een complexe zoektocht.

Het lijkt wel of Tom JOORIS telkens weer de weg kwijtraakt of zich vastrijdt binnen een bestaande (en steeds weerkerende) plattegrond... (of is het dan toch een raam waardoor hij de wereld bekijkt?).

(c) Tom Jooris (detail)

De meeste van zijn schilderijen dragen geen omlijsting, maar een paar keer lijkt hij die dan toch nodig te vinden. Eén schilderij heeft een eenvoudig lijstje van houten latjes en twee andere zijn omgeven door een rubberen binnenband van een fiets. In één geval is daar zelfs het ventiel manifest aanwezig.

Is dat voor Tom JOORIS een mogelijkheid om 'bedompte' lucht te laten ontsnappen, 'stoom' af te laten of integendeel frisse lucht toe te voegen?

Soms vervangt hij geschilderde lijnen door ijzerdraden, een meer tastbaar, maar daarom niet minder wankel 'houvast'.

(c) artspotter

Als 'vensters op de wereld' zijn deze schilderijen hier heel erg goed op hun plaats in deze ruimte zonder pretentie en met, via dat kleine boogvenstertje, een schitterend uitzicht op de omliggende weiden met bomen. Aan de andere kant is er de (eveneens) groene, beschermende kracht van de kleine tuin. Het dakvenster biedt dan weer een kijk op een stralende blauwe lucht met zalige wolkjes (althans bij mijn bezoek).

Binnen leggen de sobere verflagen en de minimale lijnen in de schilderijen slechts mondjesmaat de geheimen van een artistieke, archeologische ontdekkingstocht bloot.

Tot 29 mei 2011

In den Bouw

Zomerstraat 85

9270 KALKEN

vrijdag vanaf 19 uur

zaterdag vanaf 14 uur

zondag vanaf 11 uur

Artistieke verzekering in het HISK

(c) artspotter

Impression soleil entrant

(c) artspotter

'Een groep' bij Galerie De Ziener in Asse

Wie sinds vorige zondag bij Galerie De Ziener binnenkomt, wordt direct met het artistieke gezicht, maar ook met de onafwendbare realiteit van de dood geconfronteerd. Meteen voor ons verschijnt het schilderij van Paul MOREZ met een doodshoofd op een ronde schaal bovenop een vierkante sokkel. Ik durf dit werk, zeker in deze opstelling, beschouwen als een hommage aan Marc MAET, met het schilderij 'Die Träne halb' (1994) links bij de deur en de reeks fotoprints 'We are not afraid' (1994) van Patrick MERCKAERT aan de overkant.

(c) Patrick Merckaert & Galerie De Ziener

Marc MAET stapte in 2000 zelf uit het leven en Patrick MERCKAERT werd begin dit jaar veel te vroeg door ziekte geveld.

Met 'Portret' (2011), een onherkenbaar gemaakte fotoprint op porcelein, lijkt Jo DE SMEDT hulde te brengen aan de 'onbekende kunstenaar'.

Dit is echter geen tentoonstelling van kommer en kwel. Hier is ruimte voor experimenteel vakmanschap over de artistieke generaties heen, van prille dertigers tot ver gevorderde tachtigers, met aandacht voor schilders, tekenaars, beeldhouwers, conceptuelen,...

(c) Frank Van Hiel & Galerie De Ziener

Frank VAN HIEL (°1980) is de jongste in het gezelschap. Julien COULOMMIER (°1922) is de ouderdomsdeken. Daartussen ligt een hele kunstgeschiedenis, uiteraard in een regie van galeriehouder Jan De Smedt.

Een groep is een verzameling individuen, met elk hun eigen uitgangspunten, achtergronden, kwaliteiten, accenten,...

Verscheidenheid is dan ook inherent, zeker wanneer het over kunst gaat. Toch komen in de verschillende oeuvres gelijklopende tendensen aan bod.

Compositie met foto van Julien Coulommier

(c) artspotter

Fotograaf van het eerste uur Julien COULOMMIER is één van de vaste waarden. Zijn 'Interne Bespiegeling' uit 1954 is een geometrische studie van licht en donker.

Die geometrische benadering in drie dimensies en met een gelijklopend licht- en schaduwspel vind je ook klaar en duidelijk bij Paul MOREZ.

Frank VAN HIEL heeft resoluut gekozen voor een geometrische abstractie en weet die met minimale, uitgepuurde lijnen en vlakken binnen beperkte formaten tot grootse tweedimensionale ruimtes uit te bouwen.

Dan is er ook nog de minimaal-geometrische monochromie van Etienne VAN DOORSLAER (°1925) met een recent 'wit op wit' schilderij.

(c) Jean-Georges Massart & Galerie De Ziener

Een zelfde minimalisme vinden we bij de drie beeldhouwers: de geometrische en/of repetitief opgebouwde sculpturen van Norman DILWORTH, de aan vergetatieve elementen ontleende bronzen sculpturen van Sjoerd BUISMAN en de met puur natuurlijke materialen (teenwilg - bamboe - vlier) gemaakte, 'vederlichte' sculpturen van Jean-Georges MASSART.

*

Stefaan VERMUYTEN is wellicht de meest lyrische schilder in het hele gezelschap. Eerder dit jaar was hij hier met zijn speels-intimistische panelen te gast voor een solotentoonstelling.

Laat U ook 'beetnemen' door de 'bedrieglijk' speelse tekeningen van Jo DE SMEDT.

Francis Denys verduidelijkt het concept  'Een hoek af'

(c) foto: artspotter

Francis DENYS is een artistieke wandelaar en een intellectuele 'super-bricoleur' die telkens weer de meest onverwachte objecten te voorschijn tovert.

Met zijn 'Pfouh' (2011) op de verdieping, een poef in leder... palmt hij (mede door het gebruik van wierook) de ruimte in.

In het tuinpaviljoen presenteert hij in de bovenhoek van de tuindeur zijn vlaggenconcept 'Een hoek af'. Een map met vijf schilderijen (lak op zijdepapier) ligt boven ter inzage: een kunstaanbod voor avontuurlijke EN conservatieve verzamelaars.

EEN GROEP

tot 29 mei 2011

in Galerie De Ziener

Stationsstraat 55

1730 ASSE

vrijdag - zaterdag - zondag: 15 tot 18 uur

www.deziener.be

'La part des anges' in Villa De Olmen te Wieze

Wanneer Christine Callebaut zowat een jaar geleden de kunstenaars Paul RENIERE en Martine DEPLA (http://www.reniere-depla.be/) uitnodigde voor een solotentoonstelling in haar Villa De Olmen, zal ze uiteraard een totaal ander resultaat voor ogen gehad hebben. Toen het kunstenaarspaar RENIERE&DEPLA  de villa bezocht, groeide bij hen echter de gedachte aan een groepstentoonstelling.

Sinds vorige zondag bieden ze met 'LA PART DES ANGES' het resultaat van hun zoektocht in de wereld van kunst en kunstenaars, hun geëngageerde wandelingen door ateliers. Doorheen de jaren kwamen ze op talloze tentoonstellingen en bij verschillende kunstenaars. Met het oog op het huidige project gingen ze gedurende de afgelopen maanden, vanuit die verzamelde contacten of herinneringen, langs bij de kunstenaars die ze wilden voorstellen. Uiteindelijk groeide de groep aan tot twintig mensen, henzelf inbegrepen.

Vanuit de hall zie je de salon in tegenlicht

De huidige tentoonstelling is een mengeling van herinneringen, confrontatie met de omgeving, met de collega-kunstenaars en uiteindelijk met de bezoekers. Zij sluit ongewild aan bij de tentoonstelling 'Werken in gesprek' die hier in september van vorig jaar doorging.

*

De enigmatische titel 'La part des anges' vraagt uiteraard enige duiding alvorens we  ons op weg begeven door de vele kamers van dit huis, waar we mogen doordringen in de intimiteit van een vervlogen periode.

'La part des anges' is het deel van de alcohol die verdampt tijdens het verouderingsproces van bijvoorbeeld armagnac of cognac in vaten. De oorsprong van de uitdrukking ligt in de alchemie, waar het verwijst naar de vluchtige bestanddelen die vrijkwamen tijdens de chemische experimenten van de alchemisten, onder andere bij hun (nutteloze) pogingen tot het maken van goud of andere edele metalen.

*

Reniere&Depla hebben zich tijdens hun artistieke reizen en bezoeken ontwikkeld tot ar(t)cheologen, zoekend en speurend in de oeuvres en ateliers van andere kunstenaars. Ze hebben de 'damp' van de ontmoetingen als het ware weer opgevangen, geconcretiseerd in de gekozen werken en gekruid met hun eigen kunstwerken en ervaringen.

Als tijdelijke verzamelaars hebben ze zowat 80 werken naar dit huis gebracht (dat klinkt als veel, maar verdeeld over zoveel kamers levert dat een sereen beeld op). Vervolgens zijn ze dagenlang aan de slag geweest om voor elk werk de juiste locatie te zoeken. Tenslotte hebben ze zich teruggetrokken. Nu is het de beurt aan de bezoekers. Het plannetje bij de tentoonstelling helpt U door de opeenvolging van kamers en verdiepingen.

Doorkijk naar de hall met werk van (c) Tamara Van San

Het is een 'klassieke' tentoonstelling geworden, geen 'show'! De werken worden zodanig met de ruimte en met elkaar geconfronteerd, dat niemand de eer alleen voor zichzelf kan opeisen. Vanzelfsprekend zullen bepaalde werken bij U of anderen beter blijven 'hangen', maar de accrochage is in elk geval gericht op respect voor elk werk.

*

Daar staan we dan in de grote HALL.

In de vitrinekast rechts hebben Reniere&Depla een aantal voorwerpen ondergebracht die ze hier in huis gevonden hebben: vergeten herinneringen of relieken uit een ver verleden.

Links van de kast hangt 'Nivea', een schilderij van Piet POLLET. U herkent ongetwijfeld Sneeuwwitje. Welkom in sprookjesland, waar op de tegenoverliggende muur Tamara VAN SAN zich in kleur en vorm straffeloos affirmeert, maar tegelijk ruimte laat voor de 'duistere' herinneringen van Carole VANDERLINDEN.

De soberheid van de ophanging tegenover de zwart-witte dambordvloer en het heldere tegenlicht vanuit de tuin, zorgen voor een mooie ontvangst in 'het land van de engelen'.

(c) Yves Velter: La lettre volée, 2003

In de STUDIEKAMER waar de houten lambrizeringen, de schouw met de 'Delftse' tegels en de spreuk 'In Godes zegen is alles gelegen' volop aan een lang vervlogen tijd herinneren, hebben RENIERE&DEPLA als curatoren een evenwicht tussen toenmalige en huidige tijdsgeest gezocht. Met hun eigen werk meteen links, maar vooral met de reeks 'Topografische resonanties' van Bruno VAN DIJCK evoceren ze de donkere kracht van een kleurenpalet à la Permeke.

Yves VELTER introduceert op een totaal andere manier de aarde zelf (uit de tuin van zijn ouders) gekoppeld aan een briefomslag van een 'autistische tante': 'La lettre volée'.

Tamara VAN SAN gooit de spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok en Marc VANDERLEENEN zorgt voor een gespiegeld evenwicht.

Weerspiegeling met (c) Bert De Beule, 1991

De SALON met het overvloedige natuurlijke licht heeft alles van een klassieke uitstraling met inbegrip van de kroonluchter en de schouw met de grote spiegel. De centraal geplaatste tafel, een ontwerp van Le Corbusier en Charlotte Perriand uit 1928/29 is vreemd genoeg een tijdgenoot van dit huis (1926).

De vier vroege werken van Bert DE BEUL aan de linkerkant en de architecturale, historisch beladen tekeningen van Peter DE KONINCK links en rechts van de schouw zorgen hier  voor weerspiegeling, gemanipuleerd realisme en dramatiek (zowel Tuymans, de Chirico als Kiefer kijken hier mee...)

Marc VANDERLEENEN  en RENIERE&DEPLA zorgen met kleine sculpturen respectievelijk voor ernstig en speels tegengewicht.

(c) Reniere &Depla: Woody Woodpeckermeisje, 1998, in de salon

De WITTE KAMER, een voormalige garage, is eigenlijk de enige ruimte in dit huis die het meest de 'white cube' van een galerie benadert. Het eerste wat me hier opvalt is een schilderij van RENIERE&DEPLA, schitterend (laag) opgehangen in samenspraak met de oneffenheden in de muur en de grote olievlekken op de betonnen vloer. Je moet het maar durven...

(c) Franky Michielsen

Op de hoge tafels tegen de buitenwand liggen de tekeningen, gouaches op bladen uit encyclopedieën van Franky MICHIELSEN, schitterende combinaties... (die me ook herinneren aan de dagboeknotities van Arpaïs Du Bois).

Met 'Taking The Air Out Of A Room' (2010) speelt Yves VELTER een heel letterlijk spel met geheimzinnigheid en aantrekking op het eerste plan, naast afstoting en gruwel op het achterliggende niveau.

Marc VANDERLEENEN met zijn 'witte eendje' en Tamara VAN SAN met haar 'rode hoed' zorgen voor de finishing touch.

(c) Reniere&Depla en (c) Peter Buggenhout

De SPEELKAMER is eveneens een voormalige garage. Ook hier is een sobere, efficiënte presentatie cruciaal. Peter DE CONINCK zorgt  tegenover de keldertrap voor een geometrische schaduw-overgang, maar in de speelkamer zelf zijn het vooral vegetatieve elementen die met elkaar in gesprek gaan. Met 'Pati natae' (2001) presenteert Peter BUGGENHOUT een van zijn darmsculpturen. Deze torso is gemaakt met dierlijke ingewanden, in lagen over een beeldhouwtechnische kern. De confrontatie met het schilderij 'Hôpital des Roses' (2011) van RENIERE&DEPLA (met het raampje tussenin) is verbluffend.

Aan de overkant kijken de 'feestelijke' bloemen van Carole VANDERLINDEN goedkeurend toe. 

*

We duiken (voorzichtig) de KELDER in. Vlak voor ons krijgen we een eerste confrontatie met Johan CLARYSSE. Oog in oog met zijn 'Hidden agenda' maken we ons (in een mengeling van benieuwdheid en benauwdheid) uit de voeten.

In tegenstelling tot de overigens schitterende installatie van Mario De Brabandere tijdens 'Werken in gesprek', is nu gekozen voor een minimale accrochage.

Meteen rechts maakt Karl MECHNIG met drie werken een diepe indruk. De ophanging van het kleine schilderijtje 'Grondfluisteren' met het ter plekke gevonden bankje ervoor en in combinatie met 'Home' in de hoek daarachter zet de picturale waarde van de betrokken werken extra in de verf. 

(c) Karl Mechnig: Home, 2011 & Grondfluisteren, 2010

In de tegenoverliggende hoek lijkt Johan CLARYSSE, in hoofde van de curatoren, met 'Alle Lust will Ewigkeit' een illustratie te geven van het aloude spreekwoord "Als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan".

Yves VELTER heeft in de uiterst linkse hoek aandacht voor de dag waarop het menselijke genoom (het totale beeld van de DNA-structuur) in beeld gebracht is. Maar... of daarmee de cirkel rond is, blijft nog een open vraag.

*

De FRIGOKELDER confronteert twee minimale werken: Tamara VAN SAN  met een duidelijk gemuteerde 'Wandering wombat' en daarachter het titelloze maar veellagige schilderijtje van Franky MICHIELSEN.

*

In de ZWARTE KELDER mag Yves VELTER zijn oor te luisteren leggen (hier zal hij wel heel andere signalen opvangen dan in de bomen op het pleintje in Oostende). Zijn 'Aide mémoire' grijpt terug naar de talloze brieven die zijn 'autistische tante' in haar geheel eigen taal schreef.

(c) Berlinde De Bruyckere: San Sebastian, 2010-2011 in spiegelbeeld

Even diep ademhalen, want er wacht ons nog een volledige eerste verdieping...

Bij het begin van de trap hangen twee schitterende, duistere (letterlijk en figuurlijk) werken van Peter DE KONINCK. De link met de nazistische architectuur is hier wel heel nadrukkelijk aanwezig.

'Je m'occupe du ciel', vertrouwt Piet POLLET ons halverwege de trap toe. Eenmaal boven verdwijnen we meteen rechts in het gangetje naar de badkamer. Daar laat Jean DE GROOTE de lichaamsvochten de vrije loop in overigens schitterende aquarellen. Berlinde DE BRUYCKERE krijgt de badkamer ter beschikking voor een recente aquarel 'San Sebastian' als gevoelige illustratie van haar beeldtaal en een vroege (1988) kijkkast met vormelijke assemblage.

Terug in de gang staan we oog in oog met het aandoenlijke meisje in de 'Yellow dress' van Piet POLLET, perfect op haar plaats tussen de twee rode deuren. Rechts, naast de zwarte kast, worden we meegenomen in de (aan Goya refererende) schilderijen van Karl MECHNIG.

In de GROTE KAMER worden we in eerste instantie getroffen door de kleine, donkere portretstudie van Piet POLLET, links tussen de spiegelkast en het bed: een perfecte setting ! Maar ook Céline BUTAYE heeft ons met haar twee kleine 'landschappen ' meteen te pakken. Gery DE SMET serveert ondermeer een exemplaar uit zijn serie 'Boze engelen'. (Hebben ze misschien hun 'part des anges' niet gekregen ?).

Met een speelse 'Urinerende koe' blijft Jean DE GROOTE in de sfeer van zijn vorige werken.

Het woord 'struweel' neemt U wellicht niet vaak in de mond als U het over struikgewas hebt. RENIERE&DEPLA stellen bovendien zonder omwegen: 'Rood struweel is niet zomaar struikgewas'...

(c) Jan Van Imschoot: Het geheugen van het ongekende...,2000

In de SPIEGELKAMER neemt Jan VAN IMSCHOOT de macabere centrale plaats in tussen de twee spiegelkasten: 'Het geheugen van het onbekende... (la défloration de la mort)' of... wit is (niet) altijd schoon en het is (niet altijd) de boer die sterft.

De hele kamer ademt herinnering, familiaal geheugen en een tijdsgewricht dat onherroepelijk voorbij is.

Karl MECHNIG heeft zich in het hoekje naast de kast verscholen en Céline BUTAYE voedt met veel bravoure de nostalgische gevoelens.

*

In de kleine BLAUWE KAMER heerst, los van het bloemetjesbehang, de opperste eenvoud. Hier heeft Eleen DEPREZ zich met een klein televisietoestel teruggetrokken. Haar video toont de 'eeuwigdurende' activiteit van het papier vouwen. Vreemd genoeg werd in deze kamer het geplooide tijdschrift, dat op het kastje ligt, teruggevonden. Blijkbaar had zich hier vroeger al eens iemand met gelijklopende activiteiten beziggehouden.

Let ook op het paardenhaar op de pannen net buiten het raampje: het mythische paard Pegasus heeft het hier bij zijn vlucht achtergelaten.

*

In de gang, rechts van de deur naar de groene kamer hangt het grote schilderij 'Dans ce lieu sombre I' van RENIERE&DEPLA. We zagen het onlangs ook in de witte ruimte van Salon Blanc in Oostende, maar hier voegt de wisselwerking tussen het werk en de omgeving een extra dimensie toe.

(c) Carole Vanderlinden: Iceberg, 2010 (linksboven)

De GROENE KAMER is geheel ontdaan van meubilair en alle ballast. Enkel de kleurrijke Tomadorekjes benadrukken nog de geest van de jaren '60. (... en de glazen pot met knikkers op de vensterband...)

Carole VANDERLINDEN mag de kleuren vangen in haar kleine schilderijen.

Gery DE SMET serveert ons aan de overkant nog een 'Boze engel'. Het wordt opletten geblazen, maar gelukkig zijn we bijna rond...

Bruno VAN DIJCK houdt hen, vanuit West Portholland, gezelschap.

*

Onze wandeling zit erop.

*

'La part des anges'

tot 5 juni 2011

in Villa De Olmen

Nieuwstraat 83

9280 WIEZE

zaterdag en zondag: 11 tot 18 uur

en na afspraak

www.villadeolmen.be