Geert GOIRIS (°1971) betovert met beelden. Zijn foto's beklijven. Ze verwijzen naar een fundamentele spanning tussen mens en natuur. Zelf omschrijft hij zijn werk als traumatisch realisme. Foto's die verglijden tussen perceptie en werkelijkheid. De fotograaf als buitenstaander, de kijker als getuige.
Geert Goiris, LAIR, 2010 © Geert Goiris
Dat zorgt voor enkele monumentale beelden zoasl LAIR of Los Angeles Infra Red (2010), een apocalyptische infraroodopname van de stad Los Angeles. Een bos van gebouwen, zo lijkt het wel, desolaat en overwoekerd. Het onzichtbare wordt zichtbaar. En verder Mammatus (2010), een fascinerende, ietwat onheilspellende foto van een partij mammatuswolken, trofee van een tiendaagse tornadojacht door de Verenigde Staten.
Kosten noch moeite spaart Geert Goiris om zijn foto's te realiseren.
Beeld uit de tentoonstelling in Museum M, foto Veerle De Saeger
Zo ook de reeks Whiteout (2008-2010), gemaakt tijdens expedities naar Antarctica. Opnames van een meteorologisch fenomeen waarbij de horizon verdwijnt en het landschap oplost in een uniforme lichtgloed. Resultaat: een reeks witte, haast overbelichte beelden waarin we onzelf optisch compleet lijken te verliezen, maar als we lang genoeg kijken een landschap zouden kunnen ontdekken.
Geert Goiris, Mammatus, 2010, foto Veerle De Saeger
Eenzelfde spel van desoriëntatie en misleiding speelt Goiris met de toeschouwer in de reeks Monolith (2012) waarbij zwart-wit beelden van rotsformaties subtiel in elkaar overglijden. Wat overblijft zijn lijnen, indrukken, vlekken. Fatalistisch of niet, vreemd en bevreemdend, Goiris' beelden boeien en doen ons vertragen: kijken en luisteren naar foto's.
We may be close to awakening when we dream that we are dreaming
(Novalis)
Beeld uit de tentoonstelling in Museum M, foto Veerle De Saeger
Killer en harder, maar met eenzelfde poëtische geladenheid zijn dan weer de foto's van naoorlogse kerkgebouwen uit het Duitsland van toen: de reeks Fragments (2010-2011). Goiris slaagt er in het huis van God fotografisch vast te leggen als een kille, esthetisch strenge ruimte. Beschermend maar tegelijk afschermend. Kerken als schuilkelders en bunkers.
Uit de diareeks Monolith, 2012, © Geert Goiris
Uit diareeks Monolith, 2012, © Geert Goiris
Uit diareeks Monolith, 2012, © Geert Goiris
En tot slot, één van de meest aangrijpende en meteen ook het meest herkenbare beeld van Geert Goiris is Dead bird (2008), een unieke momentopname van een dode zwarte vogel die bovenop een krantenartikel van een gijzeling in Venezuela op zijn dierenopzetter ligt te wachten. Een unicum.
Geert Goris, Dead bird, 2008
Verbijsterende beelden die de werkelijkheid proberen vatten. Geert Goiris doet mijmeren en verstillen. Op de tunes van saxofonist Steven Delannoye en cellist Lode Vercampt. Nog tot en met 19 mei in M.
Tentoonstelling Geert Goiris, met soudscapes van Delannoye en Vercampt, tot en met 19 mei in Museum M, Leopold Vanderkelenstraat 28, 3000 Leuven (maandag tot zondag 11 tot 18 uur, op donderdag tot 22 uur)
© Veerle De Saeger voor WATERSCHOENEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten