In ons vorig artikel, DE EERSTE STAPJES, liepen we letterlijk in een boog om de Giardini heen.
Vandaag stappen we via de grote poort binnen.
Als u weet dat deze locatie toegankelijk is van 10 tot 18 uur (behalve maandag) en naast de centrale tentoonstelling (de rode ruimte op onderstaand plan) ook nog eens 29 nationale paviljoenen bevat, zal het u niet verwonderen dat zelfs de meest volhardende bezoeker na enige tijd door het bos de bomen niet meer ziet of wel eens tegen de artistieke pijngrens aanloopt.
In dit eerste deel loodsen we u van Spanje tot Brazilië. Een tweede deel zal de bijdragen van Australië tot Zwitserland behandelen. De centrale tentoonstelling in het grote Biënnalegebouw volgt dan wat later.
Vandaag stappen we via de grote poort binnen.
Als u weet dat deze locatie toegankelijk is van 10 tot 18 uur (behalve maandag) en naast de centrale tentoonstelling (de rode ruimte op onderstaand plan) ook nog eens 29 nationale paviljoenen bevat, zal het u niet verwonderen dat zelfs de meest volhardende bezoeker na enige tijd door het bos de bomen niet meer ziet of wel eens tegen de artistieke pijngrens aanloopt.
In dit eerste deel loodsen we u van Spanje tot Brazilië. Een tweede deel zal de bijdragen van Australië tot Zwitserland behandelen. De centrale tentoonstelling in het grote Biënnalegebouw volgt dan wat later.
Grondplan Giardini
Met de titel 'All The World's Futures' verwijst curator Okwui ENZEWOR naar de gediversifieerde problematiek van de wereld inzake politieke en artistieke visies. Politieke (en economische) systemen hebben hun credibiliteit verloren. In de kunst kan niet langer de Westerse hegemonie heersen.
Toch stellen we in onze verwarrende hedendaagse tijd vast dat politiek-economische standpunten van 'machtsblokken' met hand en tand verdedigd worden. Ook de 'artistieke economie' moet zichzelf in stand houden. Het 'monster' van de kunsthandel moet voortdurend gevoed worden met nieuwe namen en nieuwe objecten.
In heel dat mechanisme van opgang, neergang en instandhouding stellen we ook vast dat de artistieke erfenis van de ene de toekomst van de andere voorstelt. (Maar dat komt in een volgende bijdrage ter sprake)
Vanuit verschillende hoeken wordt al jaren geopperd dat de nationale bijdragen in hun eigen paviljoenen op deze biënnale voorbijgestreefd zijn. De centrale tentoonstelling in Giardini en Arsenale zou meer aansluiten bij de realiteit.
Uiteraard zijn een aantal landen in hun paviljoenen de adem wat kwijtgeraakt. Maar tegelijk zijn er die nieuwe artistieke laboratoria gecreëerd hebben.
Francesc Ruiz @ Spaans Paviljoen
Info via deze LINK
Vincent Meessen @ Belgisch Paviljoen
Van Spanje naar BELGIË is hier maar een stap. De centrale kunstenaar is Vincent MEESSEN. Maar de Meessen zou zichzelf niet zijn indien hij niet heel wat andere kunstenaars uitnodigde rond het thema 'Personne et les autres' (titel ontleend aan een vergeten toneelstuk van André Frankin). De opzet van Meessen & Co refereert aan de geschiedenis van dit paviljoen (als eerste paviljoen hier gebouwd in 1907, onder koning Leopold II) en het koloniale verleden van België (wie Leopold II zegt, impliceert uiteraard Congo).
Voor een gefundeerde kennismaking vereist dit paviljoen uw uiterste aandacht.
Uitgebreide informatie via deze LINK.
Herman de Vries @ Nederlands Paviljoen
Nu gaan we op bezoek bij een echt buurland: NEDERLAND. De sfeer in het paviljoen is van een totaal andere aard. De gesloten architectuur van het Belgische gebouw contrasteert fel met de openheid en het lichtrijke karakter van dit Rietveldpaviljoen.
Hier focust Herman DE VRIES op de natuur als basisgegeven van het menselijk bestaan. De titel van de tentoonstelling 'to be all ways to be' verwijst naar verschillende, gelijkwaardige denkpistes in het ontrafelen van het menselijk bestaan op het snijvlak van natuur en cultuur.
Uitgebreide informatie via deze LINK.
Szilard Cseke @ Hongaars Paviljoen
De centrale tentoonstelling laten we nog even links liggen en via het door Alvar Aalto gerealiseerde paviljoen van FINLAND steken we door naar de 'Sustainable Identities' door Szilard CSEKE in de kleurrijk betegelde en groene site van HONGARIJE.
We steken de brug over naar het achterste gedeelte van de Giardini.
Isa Genzken, Two Orchids, 2015, mixed media
Op weg naar het paviljoen van OOSTENRIJK passeren we de gigantische 'Two Orchids' van de Duitse kunstenares Isa GENZKEN.
Heimo ZOBERNIG brak het Oostenrijks paviljoen open tot een minimalistisch gebeuren waarbij gebouw en tuin in elkaar overvloeien en de binnenruimtes door de zwarte vloeren en de ingebouwde zwarte plafonds een reflectief karakter krijgen. De bogen en de bovenlichten uit het oorspronkelijke ontwerp (1934) van Josef Hoffman en Robert Kramreiter zijn onzichtbaar gemaakt.
Heimo Zobernig @ Oostenrijks Paviljoen
Van de systematische soberheid naar de even indrukwekkende installatie 'United Dead Nations' van Ivan GRUBANOV in het paviljoen van SERVIË, waar overigens hoog boven de deur nog steeds onveranderlijk YUGOSLAVIA staat. Straks zal die link extra benadrukt worden.
De kunstenaar onderzoekt ideologische, politieke en culturele betekenissen van begrippen als natie, staat, land en de processen die hun ontstaan, werking en verdwijning bewerkstelligd hebben. Het gaat over verschillende 'landen', waaronder Joegoslavië zelf, de USSR, het Ottomaanse Rijk, de DDR,... die sinds de start van de Venetiaanse Biënnale in 1895 van het toneel verdwenen zijn.
De symbolische, artistieke voorstelling via vlaggen waarvan de kleuren over de vloer uitgelopen lijken zorgt voor een onuitwisbare beeldvorming.
De link tussen de biënnale en haar nationale paviljoenen wordt hier heel scherp gesteld.
Dat precies de Servische vertegenwoordiging de nationale bijdrage in vraag stelt, klinkt tegelijk hoopgevend en een beetje wrang in het kader van de vrij recente geschiedenis. Precies vandaag (wanneer ik dit schrijf) wordt Srebreniza herdacht.
Ivan Grubanov @ Servisch Paviljoen
Het paviljoen van EGYPTE bevat een kamervullende installatie: PEACE.
De gigantische, driedimensionale, met kunstgras beklede letters worden verondersteld de bezoeker onder te dompelen in 'een atmosfeer van harmonie, sereniteit en innerlijke rust'.
Een netwerk van tablets moet dit proces mee ondersteunen.
Het paviljoen van VENETIË kon ons ook bij voorgaande edities bekoren met uiteenlopende presentaties, die van de lange, gebogen ruimte een soort grot van Alibaba maakten. Nu is de ruimte bijzonder lichtrijk en van twee kanten toegankelijk, alsof heden, verleden en toekomst in elkaar overvloeien.
De presentatie focust op creatieve productieprocessen in de Veneto en toont voorbeelden zoals de 'Chair_One_4star' (2008) van Konstantin GRCIC, een samengaan van innovatief design en dito technieken.
De filmische bijdrage in het paviljoen van POLEN, 'Halka/Haïti 18°48'05"N 72°23'01""W' was net afgelopen. Een half uur later zaten we tot over onze oren in andere paviljoenen. Later ging bij ons zo stilaan het licht uit. Dus hebben we dat gemist.
Adrian Ghenie @ Roemeens Paviljoen
Een mens zou haast vergeten dat er nog schilders bestaan. Wie het paviljoen van ROEMENIË binnenstapt, wordt daar echter met verve op gewezen. Niemand minder dan Adrian GHENIE vertegenwoordigt hier zijn land met 'Darwin's Room', een presentatie waarmee hij de bezoekers alle hoeken van de kamer laat zien.
In WATERSCHOENEN namen we u vroeger al mee in de wonderbaarlijke wereld van Adrian Ghenie, naar aanleiding van zijn passage in het S.M.A.K. (2010) en bij Tim van Laere Gallery (2011).
De huidige presentatie is opgehangen aan de vader van de evolutietheorie, Charles Darwin, maar ontpopt zich tot een schilderkunstige storm waarbij zowel de kunstgeschiedenis als de geschiedenis tout court meegesleurd worden. Ghenie zet zowel artistiek als historisch-evolutief de puntjes op de 'i'.
Dit is zonder twijfel één van de meest memorabele bijdragen op deze Biënnale.
Info via deze LINK
Maria Papadimitriou @ Grieks Paviljoen
In het paviljoen van GRIEKENLAND werd een traditioneel winkeltje van dierenhuiden en leder vanuit Volos (GR) overgebracht.en hier heropgebouwd. Agrimika zijn dieren die met mensen samenleven, maar zich niet laten domesticeren. 'Why look at animals? AGRIMIKA' van Maria PAPADIMITRIOU stelt via deze allegorische voorstelling vragen over de samenleving van alle tijden, maar belicht uiteraard de huidige periode met vreselijke economische en sociale toestanden, migratie, onzekerheid en angst .
'All animals are equal, but some are more equal than others', stelde Orwell in 'Animal Farm'.
Ook in 2011 (SOLD OUT) en 2013 ( HISTORY ZERO) wist Griekenland hier sterke artistieke en socio-politieke boodschappen neer te zetten.
2011 'SOLD OUT'
2013 'HISTORY ZERO'
Als slot van dit eerste deel wacht u het paviljoen van BRAZILIË. Hier voeren onder de titel 'So much that it doesn't fit here' drie kunstenaars een dialoog met de architectuur, de beperking van de leefomgeving, de noodzaak tot 'ontsnappen': een indringende installatie.
Antonio Manuel @ Braziliaans Paviljoen
U hebt een hapje en een drankje verdiend. Schuin tegenover het Braziliaans paviljoen, naast de brug wacht u een ruime keuze. Spijtig dat de mooie witte stoeltjes hier vervangen zijn door een onhandige aaneenschakeling van tafels en banken.
Als de rest maar goed is...
Art Spotter voor WATERSCHOENEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten