Een duotentoonstelling met uiteenlopende disciplines is geen unicum in galerie c. de vos.
Sinds vorige zondag mag Frank VAN HIEL met zijn abstracte 'raakvlakken' de benedenverdieping voor zijn rekening nemen, terwijl Luc GOBYN op de bovenverdieping zijn meest recente film voorstelt.
Als nieuwkomer in deze galerie past Frank VAN HIEL volkomen in de persoonlijke schilderkunstige voorkeur van de galeriste: in essentie een zuivere abstractie op basis van monochrome, sterk afgelijnde vlakken in een primair kleurenpalet... maar toch is er meer aan de hand.
(c) Frank Van Hiel, zonder titel, 2011
Een paar jaar geleden zag ik Frank Van Hiel voor het eerst opduiken. De kennismaking met zijn sobere, maar uitgebalanceerde tekeningen en schilderijen in enkele groepstentoonstellingen zorgde (niet alleen bij mij) meteen voor een positieve reactie. In dit verband verwijs ik graag naar de tentoonstelling 'Werken in gesprek' bij Villa De Olmen in Wieze. Ook vorig jaar, bij 'Een groep' in De Ziener te Asse, wist hij mij stevig te bekoren.
Zijn huidige soloshow biedt uiteraard een veel uitgebreider beeld van zijn artistiek vocabularium en dito grammatica. Om te beginnen presenteert hij een grote diversiteit inzake gebruikte materialen. Klassiek schildersdoek wordt afgewisseld met recuperatiehout, oude lijsten, papier, oude boekkaften,...
In combinatie met zijn nochtans strakke beeldtaal zorgt dat voor een 'warme' abstractie met een bijzonder hoog poëtisch gehalte.
(c) Frank Van Hiel, zonder titel, 2011
Meteen in de eerste kamer zie je links die opvallende lijst in wit en rood met daarin een in zwart papier uitgesneden (abstracte) figuur met menselijke trekken. Frank Van Hiel vond deze lijst met een foto van twee mensen. Op basis van de foto creëerde hij, door een aantal punten te verbinden, de basis voor zijn eigen 'figuur'. Het rood van de lijst zie je later terugkeren in enkele van zijn schilderijen.
Hoe strak zijn lijnen en vlakken ook mogen geschilderd zijn, toch dragen ze steeds die ambachtelijke toets van de schilder.
(c) Frank Van Hiel, zonder titel, 2011
In de kamer met de lichtkoepel wijs ik U graag op twee (in mijn ogen) opmerkelijke werken, waarin mat zwart een belangrijke rol speelt. (Is het toeval dat ik net nu over Malevitsj aan het lezen ben?)
Het eerste werk is het deels beschilderde object van de eerste foto in dit artikel (Van Hiel gebruikt geen titels voor zijn werken). Het is in al zijn ogenschijnlijke eenvoud gewoon perfect.
Het tweede (zie foto hierboven) combineert het volle, warme licht van het geel met het streng afgelijnde, lichtverslindende zwart tegen een ondergrond (een oude boekkaft) die een stuk geschiedenis etaleert.
(c) Frank Van Hiel, zonder titel, 2011
Het verwondert me dan ook niet dat Frank Van Hiel ook al eens te gast was in Huize St. Bonaventura, waar we zopas nog het 'geschiedenis-ademend' werk van Paul Bourgeois zagen.
Bovendien ontwaar ik in het werk van Van Hiel ook de artistieke geest van Mario De Brabandere, die hier overigens mee voor de accrochage gezorgd heeft.
*
Achtergrondgeluiden en muziek lokken ons naar de bovenverdieping.
Filmmaker Luc GOBYN was hier in mei-juni 2009 ook al te gast met een filmproject rond 'stierengevechten'.
Still uit film 'GRAND PALAIS deuxmilledix', (c) Luc Gobyn, 2011
Dit keer heeft hij de zolder omgetoverd to projectieruimte voor zijn kortfilm 'GRAND PALAIS deuxmilledix' (2011). Daarin wordt de opmerkelijke architectuur van het Parijse Grand Palais getoetst aan het prestigieuze wereldkampioenschap schermen dat daar in november 2010 georganiseerd werd. (Gobyn is zelf een fervent beoefenaar van deze sport).
Het gigantische Grand Palais, gelegen tussen de Seine en de Avenue des Champs-Elysées werd tussen 1897 en 1900 gebouwd naar aanleiding van de wereldtentoonstelling in 1900. Het combineert klassieke stenen gevels met een opmerkelijke dakconstructie in staal en glas, in de geest van de art nouveau. De Eiffeltoren was er in 1889 gekomen.
Op de site www.grandpalais.fr kan je een virtueel bezoek brengen aan de lege tentoonstellings- en evenementenhal.
Voor zijn film vertrekt Luc Gobyn van hetzelfde uitgangspunt. Zijn scenario concentreert zich in één tekening (te zien in de tentoonstelling). De verdere interpretatie (zijn draaiboek) met getekende regieaanwijzingen presenteert hij in een glazen kast.
Still uit film 'GRAND PALAIS deuxmilledix', (c) Luc Gobyn, 2011
De film (13'30") is uiteraard het resultaat van ettelijke uren opname en een gedisciplineerde montage.
Na een strakke start tegen een vage achtergrond van de stad, krijg je een aantal panoramische beelden van de dakconstructie vanuit kikvorsperspectief. Door de ophanging van een gigantisch doek in de grote koepel ontstaat een soort dubbele constructie, waarbij het doek als een lichtfilter fungeert. Voor het filmisch oog van Luc Gobyn levert dat ook schitterende contrasten op tussen het vlakken- en lijnenspel.
Vreemd genoeg zorgt dat in het begin van de film voor enkele (onbedoelde) rechtstreekse paralellen met de abstracte vormentaal van Frank Van Hiel in de galerie beneden.
In de film krijgen het gebouw (het dak) en de activiteit met de betrokken sporters afwisselend een rol als acteur en achtergrond of decor.
Als acteur toont het glazen dak zich quasi uitsluitend in al zijn sensuele rondingen, bovendien perfect ondersteund door de klankband met ondermeer de schitterende zangpartij van Azam Ali.
Wanneer het schermgebeuren de hoofrol overneemt, worden uit diezelfde dakconstructie vooral de strakke, rechtlijnige delen als achtergrond gebruikt.
Still uit film 'GRAND PALAIS deuxmilledix', (c) Luc Gobyn, 2011
Al dan niet gemaskerde schermers, officials, trainers,... tonen in diverse close-ups hun opperste concentratie. Zwart-wit en kleur, schermers en gebouw wedijveren met elkaar in een afwisseling van 'stills' en afwachtende beweging.
Hier herken ik dezelfde benadering als in zijn 'Spaanse' film van 2009, maar in tegenstelling tot toen (waar de film stopte vóór het stierengevecht) barst hier de kamp tussen verschillende schermers plots los om te resulteren in de VREUGDE van de overwinning. Een overwinningsroes die in werkelijkheid slechts tien seconden duurde, wordt hier vertraagd en speelt zich in STILTE af. De beelden spreken voor zich.
Still uit film 'GRAND PALAIS deuxmilledix', (c) Luc Gobyn, 2011
Eindigen gebeurt in een omgekeerde filmische beweging met een nachtelijk vogelperspectief op het dak van het Grand Palais en de Champs-Elysées. De eindgeneriek loopt dan weer tegen de sobere rechtlijnigheid van de verticale raamstructuur.
In dezelfde ruimte projecteert Gobyn ook een opname van de film met 'live' muzikale begeleiding.
De DVD 'GRAND PALAIS deuxmilledix' is verkrijgbaar in de galerie. Voor de trailer kunt U alvast een kijkje nemen op YOUTUBE.
Tot 18 februari 2012
in galerie c. de vos
Oude Gentbaan 295 - 297
9300 AALST
vrijdag - zaterdag: 14 - 18 uur
zondag: 10.30 - 13.30 uur
(c) artspotter voor WATERSCHOENEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten