Zoeken in deze blog

zondag 28 december 2008

JO DE SMEDT in Addmagazine

In het meest recente nummer van Addmagazine (08/2008) staat onder de titel
'Jo De Smedt - Reality Remix - Tablo de Sjas',
een portret (N/F) van kunstenaar Jo De Smedt (°1974)
( In januari 2008 bespraken we zijn tentoonstelling bij Galerie c. de vos in Aalst - zie Waterschoenen: http://waterschoenen.blogspot.com/2008/01/jo-de-smedt-in-galerie-c-de-vos-in.html )
In 2009 mogen we hem met een solotentoonstelling in Galerie De Ziener in Asse verwachten.
(c) Artspotter/Jo De Smedt
Jo De Smedt is een tekenaar 'pur sang', die als het ware één wordt met zijn papier. Zijn tekenmateriaal is in hoofdzaak grafiet. Daarmee schetst hij zijn beeldwoordenschat bijzonder scherp afgelijnd, steeds in heel sterke -soms chaotische- composities.
Die beeldwoordenschat komt bij hem uit de grabbelton van de wegwerpgrafiek uit heden en verleden: comics, reclame, enz... .
Hiermee zit hij in wat trendwatchers dezer dagen een 'revival' van oude iconen noemen. Alleen gaat het bij Jo De Smedt niet om een modetrend, maar om een diepgewortelde artistieke overtuiging.
Het artikel is schitterend geïllustreerd met verschillende werken van de kunstenaar.


(c) Jo De Smedt

Add Magazine verschijnt 3 X per jaar en profileert zich als
'A magazine on the subject of belgian design, mainly print, definitely crossover, upright content, for and by designers...'

Info kunstenaar: www.jodesmedt74.be

Info magazine: www.addmagazine.be


dinsdag 23 december 2008

Prettige feestdagen en een schitterend 2009 !

Ook in 2009 houdt Artspotter de 'Waterschoenen' klaar
voor nieuwe artistieke wandelingen en ontmoetingen.

zondag 21 december 2008

De wonderlijke afwezigheid van Mark MANDERS in het SMAK

Wie het werk van Mark Manders (°1968, NL) gaat bekijken, realiseert zich misschien best vooraf dat 'niet alles is wat het lijkt'.

Zelf probeert hij dat duidelijk te maken met het verhaal van de schoen waarin het donker van de nacht binnenkruipt wanneer je hem 's avonds hebt uitgetrokken. Om te voorkomen dat de nacht telkens langs dezelfde weg binnenkomt, moet je in Manders' logica die opening dichtmaken en in de plaats een gat voorzien vooraan bij de tenen.

Deze beeldspraak verklaart hoe Mark Manders in zijn beeldend werk de 'normale' openingen naar de wereld en de taal dichtmaakt om via onverwachte toegangen de duisternis en het licht op elkaar te laten inspelen.

"There is a crack, a crack in everything. That's how the light gets in...", zingt Leonard Cohen in zijn song 'Anthem'.
Of zijn hier de 'teen-schoenen' van René Magritte aan de orde? De link met dat surrealisme is in elk geval te leggen.
Is er misschien ook een verband met de schoenen die Vincent van Gogh in 1887 tekende en waarin toen al de 'nacht/waanzin' binnendrong?

Mark Manders heeft het zelf duidelijk allemaal onder controle. Hij creëert een fictionele wereld met autobiografische gegevens, maar bewaart de nodige afstand: 'Ceci n'est pas Mark Manders'. Als regisseur houdt hij de touwtjes stevig in handen en beschermt zijn hoofdacteur (zichzelf). De fictionele Mark Manders verschilt van de reële: de fictionele zoekt en de echte vindt... (of is het soms toch weer andersom?). In de wondere wereld van Mark Manders weet je maar nooit.




(c) SMAK/Dirk Pauwels 2008

Toen hij als achttienjarige met zijn 'Zelfportret als gebouw' op de proppen kwam, wilde hij dat aanvankelijk als schrijver realiseren, maar in de uitvoering bleek hem dat veel beter in 'beeldtaal' te lukken. Met een mix van banale voorwerpen en 'echte' beelden werkt hij sindsdien aan een verhaal zonder woorden. Of dat verhaal altijd 'leesbaar' is, blijft nog maar de vraag, zeker wanneer je de geëigende paden van de logica wil bewandelen.

We nemen je mee langs enkele werken in deze tentoonstelling en laten af en toe de kunstenaar zelf aan het woord. Het zal je hopelijk helpen om ook de rest van deze 'architecturale zelfportret-puzzel' te ontwarren.

Om binnen te komen moet je langs het werk 'Nocturnal Garden Scene'(2005), een zwart landschappelijk beeld waarin een in twee gedeelde kat en een touw een rol spelen. Maar de hoofdrol is hier wellicht weggelegd voor de nacht, de duisternis, de melancholie en de stilte.

Mark Manders formuleert het zo: "Het is een mooie eigenschap van een beeld dat je het maar in een paar seconden kunt zien en dat je het dan als een mentale foto in je hoofd kunt meenemen, soms voor de rest van je leven.

Je kan nog altijd terugkeren, zoniet stappen we nu echt de tentoonstellingszalen in. Het 'zelfportret als gebouw' waaraan Mark Manders al 22 jaar werkt (of althans een deel daarvan), heeft zich verspreid over de kamers van het echte museumgebouw.

(c) SMAK/Dirk Pauwels 2008
We komen binnen in de 'Room with Fives' (1993-99), een installatie waarin het getal vijf het centrale thema is. Op een bepaald ogenblik werd Mark Manders gefascineerd door het feit dat iets buiten je lichaam de macht heeft om je iets bepaalds te laten denken. Zo concentreerde hij zich op alle vijven die hij tegenkwam. Het werd uiteindelijk een fascinerende verzameling.


Het werk 'Fox/Mouse/Belt' (1992) was er ook al bij in de openingstentoonstelling van het SMAK in 1999. Het lag toen geïsoleerd in één van de grote zalen, maar vertoonde een enorme aantrekkingskracht. Het is hier als het ware weer thuisgekomen.

(c) SMAK/Dirk Pauwels 2008
De 'vos' lijkt gefixeerd midden in zijn sprong naar de prooi en is in die houding op de grond gelegd. De 'muis', de prooi die hij zopas gemist heeft, is door de kunstenaar met een 'riem' op de buik (maag) van de vos gebonden. De voedselketen en het leven zijn stilgelegd, maar door de beschildering als was het natte klei wordt toch een beeld van kwetsbare levensvatbaarheid gecreëerd.

De grote zwarte constructie met een soort trechter draagt de titel 'Writing Machine' (2004).
"Deze schrijfmachine werkt als een groot fototoestel waar, via de ijzeren trechter, een imaginair persoon in kan verdwijnen. Uiteindelijk komt die dan via interne kanalen en het gebruik van goocheltrucs in de grote kast terecht. Daarnaast zit de schrijver met zijn schrijfmachine en die kan zo feilloos de gedachten van die persoon overnemen."

Mark Manders houdt duidelijk meer van het industriële tijdperk dan van het electronische. In zijn machine kan je je nog voorstellen hoe het werkt (of niet werkt), want "het is natuurlijk een imaginair gebruiksvoorwerp".
De kunstenaar manifesteert zich hier als de goochelende David Copperfield van de kunst, maar heeft blijkbaar ook weer zin om zich als schrijver te uiten.

In de volgende kamer ontdek je 'Small Isolated Room' (2004), waarin de zwarte grot met het boompje en de twee schoorstenen de meeste aandacht trekt. Maar minstens even belangrijk is het hele bouwwerk errond: een fictieve werkkamer met uitzicht op die grot, een fabriek waarin mentale beelden gecreëerd worden.

We laten je verder op ontdekking gaan, op zoek naar de absolute consequentie waarmee Mark Manders al ruim 20 jaar bouwt aan zijn oeuvre, dat een internationale taal lijkt te spreken, gelet op de verspreiding van zijn werk in talloze landen, gerenommeerde musea en instellingen.

Meer dan eens roept het werk van Mark Manders bij ons associaties op met dat van twee Belgische collega's: Patrick Van Caeckenbergh en Thierry De Cordier. Mark Manders is intussen zelf een 'halve' Belg, nu hij deels in Ronse woont en werkt.



'The Absence of Mark Manders'

of

Manders in Wonderland

nog tot 22 februari 2009 in het SMAK - Citadelpark - 9000 GENT
dinsdag t.e.m. zondag: 10 - 18 uur
maandag gesloten
Op 24 en 31/12/2008 gesloten om 16 uur
Op 25/12/2008 en 1/1/2009 gesloten






(c) SMAK/Dirk Pauwels 2008

vrijdag 19 december 2008

Max SUDHUES in het SMAK: Pluto in de grot van Plato

De ruimte van KUNST NU in het SMAK is een lange donkere gang met aan beide kanten een in- en/of uitgang. Het is niet vanzelfsprekend om daarin een tentoonstelling te presenteren.
Toch is Max Südhues erin geslaagd zijn eigen stempel op deze ruimte te drukken.
Max Südhues (°1977, Münster-D) kwam na artistieke studies in Münster en Frankfurt am Main naar het HISK (Antwerpen en Gent) voor een voortgezette opleiding.
Momenteel woont en werkt hij in Berlijn.

(c) Max Südhues
Het centrum van de tentoonstellingsruimte wordt aan beide zijden gedomineerd door een deels statische, deels subtiel bewegende schaduwprojectie van wat eruit ziet als de skyline van een wereldstad. Wanneer we ons daar als toeschouwer tussen begeven, worden we meteen in het decor opgenomen: de mens als overheerser? Tenzij dat alleen maar schijn is in deze grot van Plato, waar ook de wolkenkrabbers op de muren enkel schaduwen zijn van rechtopgezette dialaders.
Diaprojectoren (als artefacten uit een vroeger tijdperk) zijn verworden tot simpele lichtbronnen. Of is het verliezen van de oorspronkelijke gebruikswaarde van zowel de projectoren als de laders een verrijking? Door hun nieuwe functie creëren ze in elk geval een nieuwe kijk op de wereld en op onszelf.
Max Südhues legt ook een surrealistische link met zijn verwijzing naar een citaat van Comte de Lautréamont uit 'Les chants de Maldoror' (waar ook René Magritte een intense band mee had): "Mooi zoals... de toevallige ontmoeting tussen een naaimachine en een paraplu op de dissectietafel."
(c) Foto SMAK / Dirk Pauwels 2008

Laat dat nu net het soort beelden zijn dat Max Südhues ons in de deels overlappende beeldprojecties aan het begin en het einde van de zaal laat zien. (Door de dubbele in- en uitgang wordt het begin overigens het einde en vice versa)
Max Südhues toont hier een schitterende, gelaagde beeldcollage waarin je als kijker een tijdje moet durven onderduiken (in deze grot van Plato). Wanneer je buitenkomt, heb je (opnieuw) geleerd dat er achter elke 'werkelijkheid' heel wat andere 'werkelijkheden' schuilgaan, ook in ... België...
De tentoonstelling 'PLUTO' (afgeleid van het liedje 'Is er leven op Pluto?') beschouwt hij met name als een hommage aan België. Het is in geen geval opgevat als grap, maar wel als een mysterie.
De tekst van het liedje maakt een en ander duidelijk.
Het begint als volgt...
"Waar kan ik heen, ik kan niet naar Duitsland
Kan niet naar Duitsland, daar zijn ze zo streng."
en het eindigt met...
"'k Heb getwijfeld over België
Omdat iedereen daar lacht
'k Heb getwijfeld over België
Want dat taaltje is zo zacht..."
Gelukkig is Max Südhues hier twee jaar komen studeren. Zijn "taaltje" (ook zijn Nederlands) is er zo "zacht" door geworden...
Hopelijk komt hij nog regelmatig terug!
Tot 22 februari 2009
in het SMAK
Citadelpark
9000 GENT
di t.e.m. zo: 10 - 18 uur
maandag gesloten
op 24 en 31/12/2008 gesloten om 16 uur
op 25/12/2008 en 1/1/2009 gesloten

woensdag 17 december 2008

Els Vanden Meersch in Istanbul: Exchanging icons...

(c) Els Vanden Meersch


Exchanging icons, occasionally dressed-up

Wednesday 17 december at 6:30 pm Platform Garanti Contemporary Art Center

Double-sided photo-poster. 2008. The printed edition ‘Exchanging Icons / Occasionally dressed-up’ is the result of the residency Els Vanden Meersch did in Istanbul, Turkey, and is going to be presented in Platform Garanti Contemporary Art Center, Istanbul.

‘Exchanging icons / Occasionally dressed-up’ is a montage of photos from contemporary and historical buildings into an imaginary cityscape. The city of temporary residence, Istanbul, and the city of permanent residence, Antwerp (and other Belgian cities), are being interwoven by means of subjective associations. One place is involved with the other through similarities and contrasting elements. In the mental act of continuously searching for possible links, apparent different locations imply and reflect one another. This mental process of connecting allows exchanging and mixing local icons in a mutual narrative. These cities are being experienced as both obsessively changeable (transformation) and invariable (heritage). Observed public space and monumentalized buildings are part of everyday flow, hardly noticed by a preoccupied citizen but obvious for a visitor. Buildings play their role as stone protagonists in a cityscape, both containing elements for cultural or national identity and serving as facades to increase the cities international appeal. The way buildings are being exhibited in contemporary cities is derived from the same stereotypes of city branding. This not only complies with the generic architecture of glass and iron offices, but also with national monuments that ought to give a city its uniqueness. History and modernism have become a fashion of dressing-up buildings. ‘Exchanging icons / Occasionally dressed-up’ can be seen as a temporary fashion show.

Platform Garanti Contemporary Art CenterIstiklal Cad. No: 115A, Beyoglu, Istanbul, 34430, TRT: 90 212 293 23 61 platform@garanti.com.tr

www.elsvandenmeersch.be

Edition also on view in Gallery Annie Gentils

vrijdag 12 december 2008

Galerie budA in Asse: een 'verborgen' parel

Huiskamergaleries zijn zeker geen nieuw fenomeen, maar de manier waarop Veerle De Saeger en haar partner Hans Blijenbergh er 5 jaar geleden mee gestart zijn is op zijn minst opmerkelijk. Zij ontvingen vrienden, kennissen en familie met een tentoonstelling in de ruwbouw van hun pas verbouwde huis. Sindsdien organiseren ze jaarlijks een drietal tentoonstellingen met minder bekende, maar opmerkelijke kunstenaars.
Voor Veerle De Saeger is beeldende kunst een vanzelfsprekendheid die ze van huis uit meekreeg. Reeds als kind trok ze naar de academie. In 12 jaar tijd bouwde ze een gedegen technische en artistieke kennis op. Uiteindelijk koos ze voor een academische opleiding als kunsthistorica.
Technisch-artistieke en kunsthistorische achtergrond, gekoppeld aan een natuurlijke flair zorgen voor een onwaarschijnlijke mix tussen wonen en kunst. Dit is 'kunst in huis' in de ware zin van het woord.
Foto: Pierre-Philippe HOFMAN / Sculpturen: Capucine LEVIE
(c) galerie budA / 2008

Bezoekers worden hier persoonlijk ontvangen en vinden werken doorheen het hele huis. De ruimte vooraan (zie foto) is een 'echte' tentoonstellingsruimte die ook al gebruikt werd voor dansvoorstellingen. In het achterliggende nieuwe woongedeelte vind je naast werk uit de tijdelijke tentoonstellingen ook stukken uit de (schitterende) vaste collectie.

'HOME', het huidig overzicht van 5 jaar galerie budA, toont werk van Bob Verschueren (vegetale impressies), Pierre-Philippe Hofman (fotografie), Marjan Verhaeghe (installatie), Benoit Félix (papiersculpturen) en Capucine Levie (vegetale sculpturen).

Nog tot 21 december 2008: za - zo van 14 - 18 uur

Galerie budA - Buda 14 - 1730 ASSE

De galerie ligt in een doodlopend zijstraatje van de Steenweg tussen Aalst en Asse

INFO: www.budart.be

Met Paul GEES naar GOES (NL)

16 Vlaamse en Nederlandse kunstenaars
stellen tentoon
'COLOUR / NON COLOUR'
in Galerie Van Den Berghe
Westwal 45
4451 CM GOES
NEDERLAND
Open van do t/m za: 12 - 17 uur
tussen 11 en 20 december 2008
tussen 8 en 31 januari 2009
(Goes ligt in Zeeland, in de buurt van Middelburg en Veere)

donderdag 11 december 2008

Luc CLAUS bij Galerie EL in Welle

Na de drukke dagen op Lineart keert ook Galerie EL terug naar het gewone galerieleven.
Einde november werd een tentoonstelling geopend van de in 2006 overleden kunstenaar Luc CLAUS (°Aalst, 1930-+Brussel, 2006).

(c) Luc Claus
Bij Luc Claus staat verfijnde eenvoud voorop. Zijn 'schematische' menselijke figuren en vooral hoofden zijn een steeds weerkerend thema, alsof hij een leven lang geprobeerd heeft om de mensen (en zichzelf) te vatten (te begrijpen) door ze telkens weer in zijn zoekende, getekende lijnen weer te geven.
Want Luc Claus is een tekenaar pur sang, voor wie de tekening geen schets of voorstudie is, maar een artistiek middel op zich. In de huidige 'tekengolf' met jonge kunstenaars als Ante Timmermans of Steven Baelen kan hij beslist een inspirerende rol spelen.
Met zijn vriend Dan Van Severen deelde hij de zoektocht naar de essentie: de menselijke symbolen van Claus naast de geometrische component bij Van Severen.
Soms denk je bij Claus toch aan een tekenende beeldhouwer wanneer je ziet hoe hij zijn figuren of hoofden op een sokkel zet (of net niet - soms lijken ze te zweven - spreekt hier een gebrek aan voeling met de echte wereld of geeft hij ze de vrijheid om zich niet vast te zetten?)
Tot 11 januari 2009
vr - za - zo 14 tot 18 uur of na afspraak
bij Galerie EL
Drieselken 38
9473 Welle
Gesloten van 22/12/08 tot 4/1/09

woensdag 10 december 2008

Sterke beelden (en een vleugje humor) bij Netwerk

Na de kleurrijke ingreep van Neal Beggs tijdens de vorige tentoonstelling is de grote galerie van Netwerk weer netjes in het wit gezet.
Freek WAMBACQ (°1978), die in Brussel woont en werkt, toont zich hier als een architecturaal beeldhouwer met duidelijke ecologische achtergronden. De lemen 'vase-entrepot' die hij hier opgebouwd heeft, kan je in gedachten zo verplaatsen naar de Afrikaanse savanne als huis of voorraadschuur. Maar meteen ervaar je ook het probleem van de ontoegankelijkheid en de buitenmaatse onhandelbaarheid. De gigantische 'vaas' wordt in deze galerie bovendien enkel geconfronteerd met een kleine foto helemaal achteraan waarop een man met een grasmaaier rond schaalmodellen van huizen rijdt: 'beschaving' in verschillende betekenissen, 'overheersing' tegenover 'beschutting', 'nuttig' tegenover 'nietig', 'economie' tegenover 'ecologie',...(?)

In de studio op de eerste verdieping vinden we Freek Wambacq terug met een overzicht van wat we gemakshalve 'beelden' zullen noemen: geassimileerde trouvailles, uitgekiende ingrepen, assemblages, een meubelobject,... gepresenteerd in een vloeiende opstelling van elkaar beïnvloedende onderdelen.
Wij lieten ons bijvoorbeeld charmeren door 'Gravures sur pommes' (waarvan 1 versie op de foto hierna) of 'Le chasseur qui chasse sans son chien de chasse'.

Wij nemen u mee naar de tweede verdieping waar Ran SLAVIN (°1967, Tel Aviv) ons met zijn kamervullende video-installatie 'Tender Prey'* onderdompelt in een blauwe stedelijke wereld (Tel Aviv) die lijkt te twijfelen tussen science-fiction, spionage en industriële archeologie, tegen de achtergrond van een al even indrukwekkende klankband.
(* verwijst naar de kwetsbaarheid van een prooi die nietsvermoedend in het oog gehouden wordt)


Op de derde verdieping kan u onder andere ook nog 'binnenstappen' in de bordkartonnen decorwereld van de Israëlische Brusselaars Effie WEIS (°1971) en Amir BORENSTEIN (°1969): 'Lost at sea'. Dwars door de walvis ziet u de kleine mensjes in hun bootje heel kwetsbaar ronddobberen.


Zoals gewoonlijk zijn de zaalteksten (bij het begin van de tentoonstelling beschikbaar) zeer kwalitatief.
Nog tot 24 januari 2009 bij NETWERK, centrum voor Hedendaagse Kunst
Houtkaai z/n
9300 AALST
Open woe t/m za: 14 tot 18 uur
Gesloten van 24122008 tot 2/1/2009
INFO KUNSTENAARS:



dinsdag 9 december 2008

Artistiek design: D&A Lab

Op Lineart merkten we de design-stand van D&A Lab op. Een blikvanger was zeker de 'mannetjes-kast' van Dimitri Vangrunderbeek.


D&A Lab wil een brug slaan tussen design en kunst en werkt daartoe samen met kunstenaars voor de ontwikkeling van 'artistieke design' in gelimiteerde oplage, met het werk van o.a. Jan Fabre, Michel François, Ann Veronica Janssens, Freek Wambacq (stelt momenteel tentoon bij NETWERK in Aalst)

zaterdag 6 december 2008

Lineart met Aalsterse galeries en kunstenaars

LINEART 2008
nam vorige donderdag een denderende start met een(veel te) drukke vernissage.
In sommige standen kon je amper naar binnen, laat staan dat je op een degelijke manier het werk kon bekijken.
Dus keerden we vrijdag terug voor een rustige wandeling door het grote en bijzonder verscheiden aanbod.
We werden vooral geconfronteerd met klassieke artistieke uitdrukkingsmiddelen: schilderijen, beeldhouwwerken, tekeningen en grafiek. Fotografie leek in veel mindere mate dan de voorbije jaren aanwezig en bewegende beelden (video) leken al helemaal onbestaande.
Enkel in de stand 'Young Ones Award', opgezet door het SMAK kon je films over jonge kunstenaars bekijken. Philippe Van Cauteren, directeur van het SMAK, selecteerde vijf jonge kunstenaars en hun galeries. Laat daar toch wel twee galeries uit Aalst en omgeving bij zijn.
Galerie c. de vos (Stand nr. 543) werd geslecteerd met Pascal De Pauw.
Galerie EL uit Welle (Stand nr. 452) mag met Johan Gelper aantreden.
Bovendien werd Galerie EL opgenomen in de 'New Gallery Selection', een keuze van Hans Martens (artisitiek directeur HISK) en Flor Bex (ere-directeur MUHKA)
En dan is er ook nog de stand (nr. 217) van Galleria Sacchetti met de grote 'one man show' van
Aalsters kunstenaar André Van Schuylenbergh.
Werk van Paul GEES (Galerie c. de vos) Werk van Pascal De Pauw
Galerie c. de vos
Werk van Nicoline VAN STAPELE

Pascal DE PAUW bij de ' Young Ones' (op de achtergrond Galerie c. de vos)
André VAN SCHUYLENBERGH met zijn Zwitserse galerie 'Sacchetti'
André VAN SCHUYLENBERG: one man show

Galerie EL uit Welle met o.a. een beeld van Johan GELPER


Johan GELPER op de stand van de "Young Ones" i.s.m. het SMAK

Stand van Galerie EL

Gaan kijken kan nog tot en met dinsdag 9 december 2008
zaterdag, zondag en dinsdag van 11 tot 19 uur
maandag van 11 tot 22 uur
Meer info op LINEART

woensdag 3 december 2008

Gilles Van Schuylenbergh in CC De Fabriek

Onze Culturele Centra zijn meestal niet gebouwd voor het tonen van beeldende kunst.
Tentoonstellingen worden er dikwijls 'verbannen' naar traphallen of ontvangstruimtes met muren uit grijze betonblokken. Je moet al met kunstwerken 'van goeden huize' aankomen om daarin te overleven.
In CC De Fabriek (Sint-Lievens-Houtem) is het niet anders...
Cultuurfunctionaris Nele Buys heeft het toch aangedurfd om hier (en dat lijkt me een weloverwogen keuze) Gilles Van Schuylenbergh met zijn kleurrijk en sterk architecturaal gerichte collage-schilderijen uit te nodigen.

Deze jonge kunstenaar (26) vindt zijn inspiratie in de onmiddellijke omgeving van zijn stad (Aalst). De oude industriële sites verkent hij, fototoestel bij de hand. De stad als leefwereld en 'speeltuin' boeit hem mateloos.
Hij gaat naar het dak van CC De Werf om de omgeving te verkennen en vanuit alle mogelijke hoeken vast te leggen. Hij beweegt in 'vogelvlucht' door het stadspark om de omgeving vanuit een ander perspectief te bekijken.
Met al zijn fotografisch materiaal duikt hij onder in zijn atelier en maakt eerst collages op doek, die hij nadien (steeds meer) overschildert. Hij toont een fotografische realiteit en schildert er een andere naast of boven. Hij toont bijvoorbeeld het 'verwrongen' hek van de Aalsterse academie (waar hij vroeger op school zat) en voert zichzelf (?) herhaaldelijk als een wat wazige figuur op in een nachtelijk tafereel.

In zijn eigen 'kubistische' visie toont hij zijn onderwerpen van verschillende kanten tegelijk.

Gilles Van Schuylenbergh doorstaat met een aantal ijzersterke werken de confrontatie met een problematische tentoonstellingsruimte.


Nog tot 28 december 2008
in
CC De Fabriek
Fabrieksstraat 19
9520 Sint-Lievens-Houtem
Open elke dag 8 - 12 en 13 - 16 uur (vrijdagnamiddag gesloten)
Op zaterdag en zondag is de kunstenaar zelf aanwezig van 14 - 18 uur
(6 en 7/12, 13 en 14/12, 20 en 21/12, 27 en 28/12)