In oktober 2008 stond ik voor het eerst oog in oog met de tekeningen op linnen van Maaike LEYN. Dat was tijdens de Open ateliers van Nucleo in de kazerne bij het Gentse Citadelpark.
Het was artistieke liefde op het eerste gezicht. De sublieme figuren in houtskool bleven in mijn hoofd hangen.
Een paar weken geleden kreeg ik uiteindelijk de kans om haar werk terug te zien tijdens een tentoonstelling in een gerenoveerde katoenloods op de Muide te Gent.
Het betrof hier eigenlijk haar afstudeerproject aan het KASK, waarbij haar mentor (Hans Theys) voor de (overigens zeer subtiele) accrochage zorgde.
De loft, als hoekruimte met twee hoge, compleet glazen wanden en uitzicht op het kanaal, bood de perfecte mix van leegte, licht en oppervlakte voor de grote 'doeken'. Het niet geprepareerde en niet opgespannen linnen is voor haar de ideale basis waarop ze zich al tekenend vrij kan bewegen, terwijl ze zich toch constant moet verzetten tegen de oneffenheid van de ondergrond om de subtiliteit van haar tekeningen tot volle ontplooiing te laten komen.
Ik zou haar in het altelier eens echt aan het werk willen zien, maar ik stel me haar voor in een soort intense 'dans' (met hindernissen) om en rond die enorme doeken. Daarbij is de activiteit van het tekenen een deel van het werk, dat langzaam groeit. Lijnen worden geschetst, gewijzigd, aangevuld en stilaan ontstaat een organische (im)perfectie, waarbij de ontstaansgeschiedenis van het beeld leesbaar blijft.
(c) Maaike Leyn
Hoewel het resultaat van een heel andere aard is, doet het hele werkproces me denken aan de manier waarop ik ooit Jackson Pollock zijn enorme doeken zag 'drippen' of Pierre Alechinsky met zijn kommetjes en penselen over zijn grote, vederlichte bladen zag laveren.
Deze manier van werken is voor Maaike Leyn een mogelijkheid om te ontsnappen aan het alledaagse, om zekerheden op losse schroeven te zetten, om vrijheid te verwerven.
Aanvankelijk concentreerde haar werk zich vooral op de Oekraïnse vrouwenfiguren die we ook al in oktober 2008 te zien kregen. Die belangstelling voor de voormalige Sovjetrussische landen heeft uiteraard te maken met haar initiële studie van de Slavische talen. Ze geeft overigens Russische les, maar treedt ook op als curator voor tentoonstellingen waarin de Russische (hedendaagse) kunst aan bod komt.
(c) Maaike Leyn
Momenteel werkt ze overigens in Moskou aan een tentoonstellingsproject met Russische en Belgische kunstenaars, met onder andere haar eigen werk.
Haar vuurdoop inzake de organisatie van tentoonstellingen kreeg ze in 2005 met het project 'Brussia' in het kader van Europalia.
Maar tegelijk nam ze daar de beslissing om een sluimerende artistieke droom waar te maken door uiteindelijk zelf naar de Gentse academie te trekken. Sinds einde juni van dit jaar mag ze zich 'Master in de Vrije Kunsten' noemen.
Vandaag situeert haar werk zich in drie thema's: het landleven van de mensen in Oekraïne, de honden en als meest recente de 'tenten'. De accrochage in de loft bracht deze thematische vooruitgang doorheen de jaren prachtig in beeld.
Opmerkelijk lijkt mij toch wel de evolutie in het werk van een lineaire naar een vlakmatige uitwerking. Waar de figuren in het eerste thema zich nog heel 'klassiek' en 'licht' presenteren, wordt de uitwerking en presentatie in de honden veel 'experimenteler' (met uitgeknipte en opgeplakte stukken doek) en 'zwaarder' (niet meer lineair, maar met vlakinvulling). Ze worden meer schilderij dan zuivere tekening, doordat bijvoorbeeld ook achtergronden gedeeltelijk met verdunde verf gedekt worden.
(c) Maaike Leyn
In de laatste serie, van de tenten of schuilhutten, zet die dekkende vlakverdeling zich tot verzadiging verder, terwijl de basisvorm toch een ondraaglijke lichtheid blijft uitstralen.
Hier ontstaan, ondanks het beperkte gebruik van middelen, tekeningen die neigen naar schilderijen als een weergave in twee dimensies van een met minimale middelen (plastic platen of folie) gecreëerde ruimtelijke installatie.
Waarneming is en blijft de basis van al deze werken.
Het lijkt ons ontzettend belangrijk dat we het werk van Maaike Leyn op de voet volgen. Zij crëert een verstilde wereld, zonder behoefte aan toeters en bellen, maar die wel een stevig forum verdient.
(c) artspotter voor 'waterschoenen'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten