De ruimte van KUNST NU in het SMAK is een lange donkere gang met aan beide kanten een in- en/of uitgang. Het is niet vanzelfsprekend om daarin een tentoonstelling te presenteren.
Toch is Max Südhues erin geslaagd zijn eigen stempel op deze ruimte te drukken.
Max Südhues (°1977, Münster-D) kwam na artistieke studies in Münster en Frankfurt am Main naar het HISK (Antwerpen en Gent) voor een voortgezette opleiding.
Momenteel woont en werkt hij in Berlijn.
(c) Max SüdhuesHet centrum van de tentoonstellingsruimte wordt aan beide zijden gedomineerd door een deels statische, deels subtiel bewegende schaduwprojectie van wat eruit ziet als de skyline van een wereldstad. Wanneer we ons daar als toeschouwer tussen begeven, worden we meteen in het decor opgenomen: de mens als overheerser? Tenzij dat alleen maar schijn is in deze grot van Plato, waar ook de wolkenkrabbers op de muren enkel schaduwen zijn van rechtopgezette dialaders.
Diaprojectoren (als artefacten uit een vroeger tijdperk) zijn verworden tot simpele lichtbronnen. Of is het verliezen van de oorspronkelijke gebruikswaarde van zowel de projectoren als de laders een verrijking? Door hun nieuwe functie creëren ze in elk geval een nieuwe kijk op de wereld en op onszelf.
Max Südhues legt ook een surrealistische link met zijn verwijzing naar een citaat van Comte de Lautréamont uit 'Les chants de Maldoror' (waar ook René Magritte een intense band mee had): "Mooi zoals... de toevallige ontmoeting tussen een naaimachine en een paraplu op de dissectietafel."
(c) Foto SMAK / Dirk Pauwels 2008Laat dat nu net het soort beelden zijn dat Max Südhues ons in de deels overlappende beeldprojecties aan het begin en het einde van de zaal laat zien. (Door de dubbele in- en uitgang wordt het begin overigens het einde en vice versa)
Max Südhues toont hier een schitterende, gelaagde beeldcollage waarin je als kijker een tijdje moet durven onderduiken (in deze grot van Plato). Wanneer je buitenkomt, heb je (opnieuw) geleerd dat er achter elke 'werkelijkheid' heel wat andere 'werkelijkheden' schuilgaan, ook in ... België...
De tentoonstelling 'PLUTO' (afgeleid van het liedje 'Is er leven op Pluto?') beschouwt hij met name als een hommage aan België. Het is in geen geval opgevat als grap, maar wel als een mysterie.
De tekst van het liedje maakt een en ander duidelijk.
Het begint als volgt...
"Waar kan ik heen, ik kan niet naar Duitsland
Kan niet naar Duitsland, daar zijn ze zo streng."
en het eindigt met...
"'k Heb getwijfeld over België
Omdat iedereen daar lacht
'k Heb getwijfeld over België
Want dat taaltje is zo zacht..."
Gelukkig is Max Südhues hier twee jaar komen studeren. Zijn "taaltje" (ook zijn Nederlands) is er zo "zacht" door geworden...
Hopelijk komt hij nog regelmatig terug!
Tot 22 februari 2009
in het SMAK
Citadelpark
9000 GENT
di t.e.m. zo: 10 - 18 uur
maandag gesloten
op 24 en 31/12/2008 gesloten om 16 uur
op 25/12/2008 en 1/1/2009 gesloten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten