Zaterdag 3 november 2012 mochten drie Gentse Kunstenaars, na maanden voorbereiding, hun opwachting maken in het Neues Kunstforum te Keulen voor de vernissage van hun tentoonstelling:
'VERTIGO . Besuch aus Gent'
VERTIGO is in deze geen verwijzing naar de gelijknamige film van Alfred Hitchcock, maar duidt op de menselijke impuls bij het betreden van een lange, hoge ruimte zoals het 'Neues Kunstforum': een soort duizeligheid ten gevolge van ruimtelijke desorientatie.
Zelf kon ik er niet bijzijn. Dus trok ik ruim een week tevoren naar Gent voor een gesprek met de drie hoofdrolspelers.
'VERTIGO . Besuch aus Gent'
VERTIGO is in deze geen verwijzing naar de gelijknamige film van Alfred Hitchcock, maar duidt op de menselijke impuls bij het betreden van een lange, hoge ruimte zoals het 'Neues Kunstforum': een soort duizeligheid ten gevolge van ruimtelijke desorientatie.
Zelf kon ik er niet bijzijn. Dus trok ik ruim een week tevoren naar Gent voor een gesprek met de drie hoofdrolspelers.
In februari van dit jaar kon U voor het eerst in Waterschoenen over dit project lezen, naar aanleiding van een bezoek aan het atelier van Stéphanie LEBLON (°1970). Haar huidige werk was toen nog in volle ontwikkeling.
Tijdens een verblijf van 3 maanden (september tot november 2011) in de Parijse Cité des Arts kwam zij in hernieuwd contact met de verticaliteit van de Gotiek (ook hier dat Vertigo-effect), wat ontegensprekelijk een 'boost' van inspiratie teweegbracht. Zowel inhoudelijk als inzake formaten maakten haar schilderijen een evolutie door, die tenslotte zou leiden tot wat ze vandaag in Keulen presenteert.
Vertigo @ Neues Kunstforum Köln
Haar doeken kregen plots een langwerpig, opstaand formaat. De verticaliteit werd hier volop gevierd, maar terwijl de Gotiek toch gericht was op de superioriteit van het goddelijke en de absolute kleinheid van de mens, ligt bij Leblon de nadruk veeleer op de menselijke mogelijkheden en vrijheid (in bijvoorbeeld 'Festival Boy'). Daardoor heeft de mens als regisseur van zijn eigen leven ook een enorme verantwoordelijkheid om de soms wankele evenwichten te beheersen of breekbare constructies met slechts enkele vingers bij elkaar te houden (in bijvoorbeeld 'Tower'). Het leven presenteert zich als een rollercoaster, maar Leblon schildert toch telkens een momentum.
Stéphanie Leblon
Hedwig BROUCKAERT (°1973) gaat de dialoog met de verticaliteit van de ruimte op een totaal andere manier aan. De meest in het oog springende ingrepen zijn ongetwijfeld de gigantische 'tekeningen' in zwarte vinylfolie op de grote raampartijen. Het zijn inderdaad uitvergrote versies van haar typische tekeningen, zoals we die ook in de rest van de tentoonstelling terugvinden.
Bij haar huisgalerie in Gent (Jan Dhaese - overigens ook de galerie van Stéphanie Leblon) vind je gelijkaardige ingrepen op de glazen voordeur en de ramen.
Hedwig Brouckaert
Tekenen is voor Hedwig Brouckaert 'verbergen', 'wegtekenen' van onderliggende elementen die ze eerst minutieus samengebracht heeft uit diverse tijdschriften, catalogi,... (Knack, Vogue, Victoria Secret, The Economist,...).
In een aangesloten wirwar van lijnen creëert zij een soort bewolking, nevel of web waardoor de vroegere realiteit beetje bij beetje aan het oog onttrokken wordt, tot er slechts vage veronderstellingen overblijven.
Dat zorgt enerzijds voor een bron van onzekerheid, maar biedt aan de andere kant een beschermende laag, met andere woorden een typisch menselijk grensgevoel.
Dat de opleiding van Hedwig Brouckaert oorspronkelijk bij beeldhouwen lag, laat zich mijns inziens duidelijk in de 'ruimtelijke' vormgeving van deze tekeningen voelen.
Hedwig Brouckaert, Marie Claire, 2012
De derde hoofdrolspeler is Colin WAEGHE (°1980). Met zijn twee 'sculpturen' neemt hij een deel van het centrum van de tentoonstellingsruimte op schitterende wijze voor zijn rekening.
De installatie 'Teenage Wasteland', bestaande uit een middendoor gezaagde (verroeste) schommel op een zandbed, is als eens objet-trouvé (met een minimale ingreep) van een verbazingwekkkende schoonheid en staat symbool voor een 'doorgesneden' band met een onschuldige jeugd.
Coline Waeghe, Teenage Wastland
Het tweede werk hangt hoog boven de hoofden.
'Voyage au bout de la nuit' herinnert uiteraard aan het niet zo prettige boek van Céline, maar staat hier voor een luchter, samengesteld uit 1500 scheermesjes en veiligheidsspelden. De kunstenaar associeert het maken ervan nog steeds met bebloede vingers.
Colin Waeghe, Voyage au bout de la nuit
De surrealistische traditie die men in het buitenland graag (en niet steeds onterechte) aan Belgische kunst verbindt, is bij deze drie kunstenaars zeker deels aanwezig.
Ondanks of precies door hun hoogstpersoonlijke omgang met hun medium en onderwerpen, slagen zij erin een bijzonder warme, intieme en toch surreële sfeer te scheppen. Dat heeft ongetwijfeld ook te maken met hun persoonlijke verbondenheid via bijvoorbeeld het HISK, ontmoetingen via Second Room, Flacc, Galerie Jan Dhaese,... maar ongetwijfeld ook met de overkoepelende figuur van curator Peter LODERMEYER.
(1 + 1 + 1 + ... is dan ook méér dan de optelsom van de verschillende eenheden, maar leidt tot een totaalconcept, waarbij zowel de ruimte, de curator als de kunstenaars in een winsituatie techtkomen.)
Bart Maris @ Neues Kunstforum Köln
Trompettist Bart MARIS zorgde tijdens de vernissage voor een speciale 'noot'.
VERTIGO . Besuch aus Gent
Hedwig Brouckaert, Stéphanie Leblon, Colin Waeghe
tot 9 december 2012
in Neues Kunstforum
Alteburger Wall 1
D-50678 Köln
donderdag tot zondag: 15 - 18 uur
met 'Artist Talk' op zondag 9 december om 16 uur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten