Toen ik in oktober 2012 de 'Open Ateliers' van NUCLEO bezocht, werd ondermeer in de Leopoldskazerne (met in een andere vleugel het HISK) mijn speciale aandacht gewekt door het toch wel intrigerende werk van Katelijne DE CORTE (°1977).
Die zaterdag in oktober was haar atelier de laatste plek in een lange rij, bovendien op de hoogste verdieping van dit robuuste gebouw in de buurt van het Citadelpark.
Ik herinner me hoe het daarboven een beetje feest leek met veel mensen in geanimeerd gesprek.
Die zaterdag in oktober was haar atelier de laatste plek in een lange rij, bovendien op de hoogste verdieping van dit robuuste gebouw in de buurt van het Citadelpark.
Ik herinner me hoe het daarboven een beetje feest leek met veel mensen in geanimeerd gesprek.
Katelijne De Corte / Artist @ work
In mijn verslag schreef ik het toen zo: "Uiteindelijk komen we terecht in de wonderlijke, aanvankelijk hermetische, maar bedrieglijk speels uitziende wereld van Katelijne De Corte, die in haar sterk persoonsgebonden kunst op zoek gaat naar de ijkpunten voor haar eigen identiteit.
Deze korte ontmoeting heeft me bijzonder nieuwsgierig gemaakt, zodat een nadere kennismaking met de kunstenares en haar zeer intense oeuvre zich opdringt."
Enkele weken geleden stond ik dan eindelijk weer bij haar op de stoep. De weg naar boven leek nog wat hoger dan de vorige keer, vermoedelijk omdat het nu zonder allerlei tussenstops gebeurde.
Katelijne De Corte
Punten en lijnen uitzetten...
Als buitenstaander het atelier van een kunstenaar bezoeken is toch altijd een beetje een 'voorrecht' of een vorm van 'binnendringen' in de geheime kamers. Het klinkt op die manier plechtig of onheilspellend, maar misschien is het gewoon een kwestie van onderling vertrouwen. Wellicht is voor de bezoeker een wat ouderwets woord als 'schroom' hier op zijn plaats.
Hoe je het ook draait of keert, het atelier is een intieme plek, al wordt die intimiteit door elke kunstenaar op geheel eigen wijze aangepakt.
Natuurlijk is het allereerst een werkplek, maar ook een soort 'verdwijnplek'... waar ideeën rondzweven alvorens in artistieke materie omgezet te worden.
Hier komt een oeuvre tot leven en mag het rustig rijpen.
Kunstenaars laten hun werken pas hun atelier verlaten wanneer ze er klaar mee zijn!
In het verslag van de tentoonstelling samen met Harlinde De Mol bij G14, formuleerden we het hier een week geleden nog als volgt:
"Bij Katelijne De Corte is het pure, zoekende tekenen als ademen, eten,... een activiteit die haar helpt te leven."
* De tentoonstelling fungeert als momentopname en het atelier als habitat van het artistieke en bij uitbreiding van het echte leven *
Katelijne De Corte
'Schrijven om blind te zijn of blind schrijven'
'Niet vergeten!'
Zelf heeft ze het over 'de routine van het tekenen en de poëzie van de lijn". De essentie zit hem in het vinden van een evenwicht tussen samenleven en vrijheid.
We hadden het in ons verslag over de 'Open Ateliers' dan ook niet toevallig over 'sterk persoonsgebonden kunst waarin ze op zoek gaat naar de ijkpunten voor haar eigen identiteit'.
Dat ze zich daarin vooral door het kleine artistieke gebaar laat leiden, verwondert me niet. In haar omgang met eenvoudig papier (dat liefst al één of meer levens achter de rug heeft) en al even voor de hand liggende teken- en schildermaterialen, ligt de perfecte aansluiting bij het 'gewone' leven.
Ze is bijvoorbeeld ook een fervent verzamelaar van 'verloren' of 'verdwaalde' papiertjes, die ze op straat of andere plaatsen vindt. Vroeg of laat komen die te pas als drager voor of onderdeel van nieuwe picturale ingrepen.
Katelijne De Corte
Zoekend tekenen / Tekenend zoeken
Maar dragers voor haar beeldenarsenaal kunnen ook anders en bijwijlen veel intiemer, zoals de eigen huid voor het uitzetten van getatoeëerde ijkpunten als relationeel paspoort.
Telkens duikt ook de geschreven taal op: zinnen, woorden, flarden die verklaren of bevragen. Zo ontstaat een wisselwerking tussen zoekende lijnen en woorden in werk dat op en neer danst tussen hoop en wanhoop, blijheid en verdriet, angst en overgave, rust en onrust, tussen (schijnbare) achteloosheid en (intense) verbeelding, ... gekruid met liefde, humor, verwonderdering...
Een vluchtige wandeling doorheen de talloze tekeningen in het atelier (losse bladen en een massa schetsboeken) levert al snel (in combinatie met de tekeningen) een veelzeggende woordenvloed op: 'Ik adem je in', 'Ren voor je leven. Je moet rennen dan zolang je nog kan', 'Ontstaan zonder aanwijsbaar begin', 'Hoe vul je een blad met ENKEL een potlood...', 'Is het zinvol je sociale angst te delen?', 'Kan een ander echt horen?', 'Hoe beteugel je willen', 'Hoe roep je liefde', 'Mijn lijfje doet pijn', 'Om zo het gefluister van zichzelf niet te horen',...
En ergens op de website staat die ene tekening met deze tekst:
'Ik teken nog niet de helft van wat ik zou kunnen voelen'
Katelijne De Corte
Opgeborgen geheugen
Het hele werkproces van Katelijne De Corte kadert in de intentieverklaring waarmee ze haar website opent.
de routine van het tekenen
de poëzie van de lijn
de zoektocht naar herhaling - een weg ergens tussen mimesis en symbiose
hoeveel ander heb je nodig om jezelf te definiëren
hoeveel kader heb je nodig om vrijheid te ervaren
katelijne de corte
Katelijne De Corte
De zoektocht naar herhaling...
De artistieke leefwereld en het denken van Katelijne De Corte zijn stevig onderbouwd door een ruime en gediversifieerde opleiding.
In 2000 reeds studeerde ze af als 'Meester in de beeldende kunsten', afdeling vrije kunsten: schilderkunst met optioneel beeldhouwkunst en fotografie (Sint-Lucas/Gent).
In 2006 werd ze bovendien 'Licenciaat in de moraalwetenschappen' (RUGent).
Haar lesopdracht in de beide disciplines wil ze komend schooljaar even 'on hold' zetten om zich heel intens op haar artistieke activiteiten te concentreren.
Katelijne De Corte
(work in progress)
'Hoeveel kader heb je nodig om vrijheid te ervaren?'
Natuurlijk blijven er na dit bezoek meer vragen dan antwoorden. Maar dat is inherent aan kennismakingen en ontmoetingen, aan de kunst zelf en aan het specifieke parcours van deze kunstenares.
Een bezoek aan haar WEBSITE is zeker aan te raden.
'Waterschoenen' probeert ook in de toekomst haar pad te volgen. U loopt dan hopelijk een eindje met ons mee.
© Artspotter voor WATERSCHOENEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten