In de tentoonstelling 'The Gunshot' brengt Hans THEYS een onvoorstelbaar aantal kunstenaars met een zeer divers oeuvre samen op een relatief kleine ruimte.
Daartoe past hij deels het museumprincipe van de 19de eeuw toe: de werken hangen in verdiepingen van vloer tot plafond.
Tegelijk voel je ook de sfeer van een Oosterse of Afrikaanse 'bazaar', maar dat heeft vooral met het kleurrijke karakter te maken.
In de overvolle wereld die hier op ontdekking wacht, ervaar ik aanvankelijk zowel voor de deelnemende kunstenaars als voor de toeschouwers een boodschap van 'survival of the fittest'. Deze ultieme oefening in 'kijken' is niettemin een zegen voor de toeschouwers en een opdracht voor de kunstenaars die ongetwijfeld 'gezien' willen worden.
De titel van deze tentoonstelling verwijst naar een anekdote over de schilders Constable en Turner tijdens een tentoonstelling in 1832, waar hun werk naast elkaar hing. Constable werkte ter plekke zijn schilderij af met enkele lichteffecten om het extra in de verf te zetten, maar Turner deed hetzelfde met een paar toetsen rood. Daarop zei Constable: "He has been here and fired a gun".
Daartoe past hij deels het museumprincipe van de 19de eeuw toe: de werken hangen in verdiepingen van vloer tot plafond.
Tegelijk voel je ook de sfeer van een Oosterse of Afrikaanse 'bazaar', maar dat heeft vooral met het kleurrijke karakter te maken.
In de overvolle wereld die hier op ontdekking wacht, ervaar ik aanvankelijk zowel voor de deelnemende kunstenaars als voor de toeschouwers een boodschap van 'survival of the fittest'. Deze ultieme oefening in 'kijken' is niettemin een zegen voor de toeschouwers en een opdracht voor de kunstenaars die ongetwijfeld 'gezien' willen worden.
De titel van deze tentoonstelling verwijst naar een anekdote over de schilders Constable en Turner tijdens een tentoonstelling in 1832, waar hun werk naast elkaar hing. Constable werkte ter plekke zijn schilderij af met enkele lichteffecten om het extra in de verf te zetten, maar Turner deed hetzelfde met een paar toetsen rood. Daarop zei Constable: "He has been here and fired a gun".
*
Elke kunstenaar wil zijn of haar stempel drukken.
"De kunst is het rijk van het verschil".
Elke kunstenaar heeft een eigen 'gunshot' geleverd.
Hans Theys heeft met deze talloze werken een 'onvoorstelbare voorstelling' gemaakt.
Het geheel is niet langer een kwestie van één geweerschot, maar een weliswaar pijnloos doch niet geheel ongevaarlijk bombardement van kleuren, vormen en ideeën.
Hoe kunnen we dit beter verklaren dan door het 'slagveld' op te stappen en beetje bij beetje een 'Tuin van Eden' te ontdekken, waarin de slang al gepasseerd is en bijgevolg de onschuld al een flinke knauw gekregen heeft.
Je wordt hier in eerste instantie overweldigd door het decor, maar het komt er op aan de tijd te nemen om door het bos de bomen te zien. Dan pas zal duidelijk worden hoe groot de artistieke 'bio-diversiteit' hier is.
We nemen U natuurlijk niet voor het eerst mee naar tentoonstellingen die door Hans Theys geredigeerd en geregisseerd werden. Herinner U 'Xanadu' (2010) in het SMAK, 'A Whitsun Wedding' (2012) in Galerie EL of 'The New Candour' (2012) bij Tatjana Pieters.
We stappen binnen in de galerie van Marion De Cannière...
U doet het natuurlijk zoals U het zelf wil, maar ik liet me toch eerst meedrijven in de maalstroom en nam pas nadien de duidelijke zaalplannen mee voor een tweede wandeling.
Was ik bij de eerste doortocht geheel overdonderd door de enormiteit van het gebeuren, dan leverde mijn tweede wandeling een ander beeld op. Je krijgt dan stilaan zicht op de totaalinstallatie, maar nu pas komen ook de individuele werken en hun soms schitterende onderlinge relaties bovendrijven. Soms zijn het convergerende vormen, kleuren of thema's, een andere keer lijken ze niets met elkaar gemeen te hebben.
Daar zit de kern van het verhaal. Hans Theys drukt het als volgt uit: "Ik hou ervan deze verschillen te omarmen en mezelf erin te koesteren".
Meteen bij het binnenkomen worden we geconfronteerd met een installatie van de Oostenrijkse, maar sinds 1987 in Brussel wonende kunstenaar/wijnimporteur Kurt RYSLAVY, die in de geest van 'dada' en 'fluxus' de regels van de kunst en de maatschappij overhoop durft te gooien.
'ER VERKAUFT WEIN UM GELD ZU VERDIENEN' staat in schokkerige letters op het allereerste schilderij dat je te zien krijgt.
Ermias KIFLEYESUS, geen onbekende voor Waterschoenen (Ename Sediment, Dreaming of the South, Rafa the Magician) toont 'No no no to Gunshot', een gordijn van typische Kifleyesus-sporen.
Tamara VAN SAN gooit er in haar wandkeramiek 'Belly' meteen wat glanzend, doch 'gehavend' geel tegenaan. We ontmoeten haar doorheen de tentoonstelling in verschillende onderhoudende dialogen met andere kunstwerken.
Met het grote, stripachtige doek 'Painting an island' kan Vaast COLSON onmogelijk aan Uw blik ontsnappen.
Een kleurrijk houten (speelgoed) geweertje kon hier uiteraard niet ontbreken, met dank aan Walter SWENNEN.
De rechtse muur van de 'Inkomzaal' herbergt al een rijkgevulde tentoonstelling op zich. Meteen bij de deur worden de intimistische schilderijen van RENIERE & DEPLA uitgespeeld tegen de kleurrijke wereld van Sophie d' ANSEMBOURG, bij een eerste aanblik een moeilijk gesprek. Multicultureel samenleven is niet altijd gemakkelijk.
Met drie 'grijze' portretten van (Joodse) auteurs neemt Ronald OPHUIS letterlijk en figuurlijk afstand van de kleurexplosies rond hem.
In combinatie met de stevige kleuren in een schilderij van Kurt RYSLAVY boven hem, zorgt Kasper BOSMANS voor een viervoudig rustpunt dat je de neiging bezorgt om van kijken op voelen via 'braille' over te schakelen.
Met haar 'Sculpture minimale baroque' heeft ook Manon BARA me meteen in de ban en tot slot is er het overweldigend bevreemdende schilderij van de immer wendbare Dennis TYFUS.
Tot daar het 'voorgerecht', al heb ik het gevoel dat ik U straks veel meer zelf zal laten ontdekken, zodat U nu al niet met een indigestie aan de hoofdschotel moet beginnen.
Voor we het hek naar de hoofdruimte of 'achtertuin' openen, neem ik U eerst mee naar de kelder.
In de traphal is Xavier NOIRET-THOME met 'Le pirate' nadrukkelijk kleurrijk aanwezig, maar die schijnbare dominantie verstoort geenszins de evenwichtige accrochage in deze kleine ruimte (met o.a. een ongewone Manor GRUNEWALD en een hele reeks van Manon BARA onder de titel 'Sculpture minimale baroque'.
In de kelder heerst een wereld van verschil tussen de ruimte vooraan en achteraan.
Terwijl vooraan Philip JANSSENS een uitgekiend minimalisme predikt, organiseert Damien DE LEPELEIRE in het achterste gedeelte een figuratieve kleurenorgie, die je bijwijlen doet denken aan de tijd van Nolde of Heckel.
Kasper BOSMANS tempert het geweld met een duister, naar de Barok verwijzend doek (Carolus Boromeus), dat meteen ook letterlijk de verbinding maakt met de hoger gelegen verdieping. Intussen zorgt Rein DUFAIT voor de driedimensionale interpunctie.
Terug naar boven...
Wie in de eerste ruimte al overweldigd was, blijft nu best even stilstaan alvorens de blik te laten ronddwalen.
Meteen links 'vertrekt' het doek 'Carolus Borromeus' van Kasper BOSMANS.
Op en voor de lange muur tegenover het hekje is Damien DE LEPELEIRE prominent aanwezig, terwijl Viviane KLAGSBRUN en Manor GRUNEWALD een babels gesprek voeren, in de marge bijgestaan door de 'Special Red One' van Tamara VAN SAN.
Manon BARA maakt de overgang naar de volgende muur met haar 'Forêt vierge', een installatie met beschilderde Mariabeelden, waarbij ik meteen terugdenk aan werk van Corry Vandermassen onlangs bij Galerie LINK.
Vooral Tine COLEN weet me hier te bekoren met dat ene titelloze schilderijtje op hout (nr. 5 op het zaalplan van de galerie).
De volgende lange muur verplicht ons alweer tot keuzes, die vreemd genoeg (maar dat neem ik geheel voor mijn rekening) naar kleine werken verwijzen.
De vier schilderijtjes van Aurélie GRAVAS helemaal onderaan (Toupie, Vinyle, Le Supplice Chinois, Plate), diagonaal naar boven verbonden via 'Dorado' van Tamara VAN SAN met het grote schilderij 'After Rubik' van diezelfde Aurélie GRAVAS vormen een onverwachte, maar aantrekkelijke combinatie.
Ook Veroniek VAN SAMANG weet me hier onder andere met 'Mijn hart, mijn droevig hart' (niet dat van mij) of ' 't Waren de kaboutertjes' heel blij te maken.
Het grote tweeluik van Dennis TYFUS midden in de kamer kunnen we niet zomaar passeren. Het verdeelt (letterlijk) en heerst in al zijn 'gouden' lineaire golven, maar speelt de andere werken niet van het veld.
Voorbij het hekje wacht ons nog een mooi gecomposeerd ensemble van Carole VANDERLINDEN, van wie overigens eerstdaags een nieuw boek in de reeks 'Posture Editions' verschijnt (Tekst door Hans Theys) (binnenkort bespreking in WATERSCHOENEN).
Zij wordt hier geflankeerd door Jan VAN IMSCHOOT, terwijl Tamara VAN SAN voor een kleurrijk eindpunt zorgt.
Tot daar een eigen keuze. Verschillende kunstenaars zijn tot mijn spijt onvermeld gebleven.
Ik had nog zin om U op zoveel meer te wijzen, maar 'trop is teveel' zoals een bekende Belg het ooit kernachtig uitdrukte.
Misschien heb ik U in het begin een beetje onnodig bang gemaakt voor zoveel picturale overmacht. Toch blijft 'The Gunshot' een flinke boterham, een 'walking dinner' waaruit elke bezoeker naar believen een aantal hapjes kan nemen. U schuift wellicht andere namen en andere werken of combinaties naar voor.
Eindigen doen we met de woorden van Hans Theys zelf:
"Met zachte kogels wordt hier geschoten, die heen en weer blijven botsen als springballen".
U kunt dus toch naar beter alert blijven tijdens Uw bezoek... en erna!
THE GUNSHOT
tot 18 juli 2013
in
Marion de Cannière Gallery
Pourbusstraat 3
2000 ANTWERPEN
woensdag tot en met zaterdag: 14 - 18 uur
De lijst van alle deelnemende kunstenaars staat op:
© Art Spotter voor WATERSCHOENEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten