Zeerotica, over liefde en lust aan de kust

In het dorp van Oostduinkerke, tussen land en zee, ligt het Nationaal Visserijmuseum. Nog tot en met 31 december loopt hier de tentoonstelling Zeerotica, over liefde en lust aan de kust, een subtiele kijk op de wisselwerking tussen passie, kunst en zee. Zeerotica voorspelt ongetwijfeld een hittegolf in het Visserijmuseum.

Zeebonk op de affiche van de tentoonstelling Zeerotica

(curator Maja Wolny)

Op de affiche een ferme, getatoeëerde zeebonk. Eros en Vissers, het eerste deel van de tentoonstelling windt er dan ook geen doekjes om en belicht de soms stormachtige relatie tussen (vissers)man en vrouw. Over vissers die soms weken, maanden lang op zee zijn. Over eenzaamheid, liefde en lust. De sappige, in dialect ingesproken getuigenissen van vissers zijn bij momenten erg grappig, soms ook zeer persoonlijk, pikant en intiem. Ik bloos. Over liefde en lust, eenzaamheid en trouw gaan ook de vele brieven en postkaarten van vissers aan hun familie en geliefden. Zeerotisch hoogtepunt is ongetwijfeld de rode peepshowcabine met fragmenten uit het boek Vissen Redden van Annelies Verbeke. Tijdens de opening op 16 juni las actrice Joke Devynck de volledige tekst voor. Een kippenvelmoment, als je ’t mij vraagt.

Zeezicht: een blik in de tentoonstelling

Opvallend veel aandacht trouwens voor het aspect vrouw in de tentoonstelling: over badmode en Micheline, de eerste bikini girl in 1946, over de ophefmakende verschijning van Ursula Andress in de James Bond film Dr. No in 1962, over Aphrodite, zeemeerminnen en sirenes die verleiden en misleiden. Prachtig zijn Elke Andreas Boon’s meerminvideo Walk in Water (2007) en An Pierlé’s Sirenenzang in oud Grieks.

Zeemeermin: meerminvideo Walk in Water (2007) van Elke Andreas Boon

In de Sensuele Zee maken we op een knotsgekke manier kennis met het geloof in eetbare, zeerotische afrodisiaca zoals oesters, kaviaar, kreeft en mosselen. Maar zijn dit wel echt liefdesstimuli? En hoe zit het met het seksuele leven van de reuzengarnaal? Tentakelerotiek vinden we in een prachtig werk van Hokusai uit 1820: De droom van de vissersvrouw (in de tentoonstelling hangt een reproductie van dit werk). Zeerotisch is ook Universus alias Venus. Maria. Zeeën, een sculptuur van Johan Tahon (collectie van het S.M.A.K., hier in miniversie te zien). Zijn liefde voor de zee is overrompelend, stormachtig, passioneel.

Tentakelromantiek: reproductie van Hokusai's bekende erotische Droom van de vissersvrouw (1820)

De tentoonstelling toont verder een aantal topstukken waarin zee en erotiek centraal staan: het subtiele De Baders (1917) en Neptunus (190) van Léon Spilliaert (1917), Etude de Sirène (1952), een voorstudie voor een fresco van Paul Delvaux en De verovering van Troje (1950)  op erotische wijze in beeld gebracht door Edgard Tytgat.

Mijn ziel bedrijft de liefde met de zee: Johan Tahon's miniversie van Universus

Op de achtergrond zijn Zeeën (2007-2008)

Onderweg naar huis stop ik nog even bij Jan Fabre’s reuzenschildpad op het strand van Nieuwpoort (Beaufort 2003). Ik trakteer mezelf op een half dozijn verse oesters en witte wijn en droom van een leven op zee: Searching for utopia.

Subtiele zeerotiek: De Baders van Léon Spilliaert (1917)

Zeerotische literatuur

Voor liefhebbers van “zeerotische” literatuur zijn volgende boeken aan te bevelen: Vissen redden (Annelies Verbeke), De sensuele zee (Eugene H. Kaplan), Afrodite. Liefdesverhalen en andere zinneprikkels (Isabel Allende). Zeeromantisch is ook de film Ondine (2009) over een zeemeermin die terechtkomt in de netten van de Ierse visser Syracuse.

Expo Zeerotica. Over liefde en lust aan de kust nog tot en met 31 december, dagelijks 10-18u en weekends 14-18u (maandag gesloten) in Nationaal Visserijmuseum, Pastoor Schmitzstraat 4, 8670 Oostduinkerke.

Gratis toegang

.

http://www.visserijmuseum.be/

 

Tekst: Veerle De Saeger voor 'Waterschoenen'

Van Stof tot Asse 2011

Van Stof tot Asse dat ís Jan De Smedt, geen twijfel mogelijk. Of zoals Jan Hoet het zondag 21 augustus tijdens de opening van de tentoonstelling met een knipoog verwoordde: Jan De Smedt, dat ís Jan De Ziener (cfr. van galerij De Ziener), organisator en bezieler van hedendaagse kunst in Asse. Voor de achtste editie van deze triënnale over actuele kunst selecteerde Jan dertien kunstenaars en acht bijzondere locaties in het centrum van Asse.

Jan Hoet aan het woord tijdens de opening van 'Van Stof tot Asse 2011'
(zondag 21 augustus)
foto: Veerle DS

Eén van die locaties is de oude bibliotheek (Steenweg 44), voormalig klooster en school. Mario De Brabandere maakte van dit verlaten pand tijdelijk zijn atelier en ging aan de slag met materialen en voorwerpen die hij ter plaatse op zolder kon vinden. Zijn collages, met o.a. papier en balatum voelen zich dan ook perfect thuis aan de verloederde muren op de eerste verdieping. In de kamers daarnaast ook werk van Raphaël Buedts (beeldhouwwerken), Erick Nerinckx (fotoproject) en Johan Gelper (botanical drawings). Monumentaal is het werk van Paul Gees in de trappenhal van het klooster: met laden, planken, stenen en paletten bouwde hij een opmerkelijke evenwichtsoefening. Op het gelijkvloers staat het contemplatieve miniatuurschilderwerk van Werner Cuvelier in fel contrast met de pluchen coconfiguren van de Duitse Frauke Wilken. Van deze laatste vinden we hoog in de bomen van het Waalborrepark nog zo’n amorfe sculptuur.

Schitterende evenwichtsoefening van Paul Gees (B)

in de trappenhal van het voormalige klooster

foto: Veerle DS

Verderop, in het voormalige notariaat De Rijck (Markt 5) laat cameraman Johan Stoefs ons door ‘Sleutelgaten’ subtiel binnengluren in een banale, huiselijke wereld. Herinneringen uit zijn jeugd die hij reconstrueerde in korte, ontluikende filmpjes. Heel anders is het werk van Caroline Van Damme op de bovenverdieping. Met lijn en kleur bakenen haar schilderijen duidelijk hun plaats af binnen deze notariële ruimte.

Kleurrijk en rustgevend schilderwerk van Werner Cuvelier (B)

foto: Veerle DS

Het klooster van Walfergem is een wel zeer bijzondere plek, een plaats van contrasten en tegenstellingen. Mannelijkheid en vrouwelijkheid gaan hier op verschillende niveaus in duel. Indrukwekkend in de kapel is de zwarte balk of ‘Moederhuis’ van Karel De Meester, een verwijzing naar het meditatieve, het sacrale en het religieuze: een ‘Moederhuis’ in het huis van God (de vader). De videoinstallatie ‘The Girl Splendid in Walking’ (2009) van de Egyptische kunstenares Doa Aly toont dan weer heel poëtisch en fragiel beelden van de kunstenares zelf die in een Romeins gewaad stapje voor stapje door een ruimte loopt, de vloer voorzichtig afstappend en aftastend.

Coconfiguren van Frauke Wilken (D) op het gelijkvloers van de oude bibliotheek

foto: Veerle DS

Hoogtepunt voor Jan De Smedt is ongetwijfeld de dubbeltentoonstelling Phillippe Vandenberg en Walter Swennen in zijn galerij De Ziener (Stationsstraat 55): Swennen koos hiervoor zelf een aantal schilderwerken van zijn onlangs overleden collega Phillippe Vandenberg en toont die in confrontatie met eigen werk. Een heerlijke confrontatie van chaos en rust, hemel en hel.

Binnengluren door de 'Sleutelgaten' van Johan Stoefs (B) in het voormalige notariaat De Rijck

foto: Veerle DS

Andere locaties zijn de voormalige drukkerij De Rop (Paul Gees), de kapel van het Oud Gasthuis (Karel De Meester), de tuin van notariaat Stas (Johan Gelper) en het Waalborrepark (Frauke Wilken). De afstand van het parcours bedraagt ongeveer 3km. Een wandelplan is beschikbaar op de verschillende locaties.

Van Stof tot Asse 2011, stof tot nadenken…

Geel monochroom van Walter Swennen in galerij De Ziener
foto: Veerle DS

Kunstparcours Van Stof tot Asse: nog tot en met 18 september (zaterdag en zondag 14u30-18u30) langs 8 verschillende locaties in het centrum van Asse.

 Meer info: galerij De Ziener (Stationsstraat 55) http://www.deziener.be/.

 De catalogus kost 20€ en is verkrijgbaar in de galerij en in het documentatiecentrum in de oude bibliotheek (Steenweg 44).

www.vanstoftotasse.be

(c) Tekst en foto's voor  'WATERSCHOENEN' door Veerle De Saeger

Fotografe Marjan Verschraegen met 'Gulf Coast Project' in Estaminet 'In den Bouw' te Kalken

De olieramp in de Golf van Mexico ligt nog behoorlijk vers in het geheugen. Toen het boorplatform Deepwater Horizon na een ontploffing zonk en miljoenen liters aardolie voor een gigantische verontreiniging zorgden, concentreerde de berichtgeving in de media zich wekenlang op dit ecologische, economische en menselijke drama.

(c) Marjan Verschraegen

Voor fotografe Marjan VERSCHRAEGEN (°1975) had het hele gebeuren ook een persoonlijke inslag. Samen met de van oorsprong Amerikaanse (uit Alabama), maar in Brussel wonenende blueszangeres Beverly Jo Scott had ze een jaar eerder het gebied in al zijn natuurlijke pracht leren kennen.

Toen ze in februari 2010 terugkeerde om een fotoreeks rond het befaamde carnavalgebeuren 'Mardi Gras' in New Orleans te maken, werd ze opnieuw weggezogen naar de overweldigende natuurparken in de buurt.

Haar droom om deze onwezenlijke natuur in een volgend fotoproject vast te leggen, werd enkele maanden later abrupt afgebroken door de verwoestende olieramp. Het hele gebeuren had haar echter zodanig geraakt dat ze besliste terug te keren om de gevolgen van de ramp op haar geheel eigen fotografische wijze en vanuit haar levensvisie in beeld te brengen.

(c) Marjan Verschraegen

Zij is er met name van overtuigd dat we ons terug moeten concentreren op de vier natuurelementen: water, aarde, vuur en geest.

Als geschoolde fotografe keert ze bovendien terug naar de technische basis, door het gebruik van een analoge pinhole camera (in wezen een camera zonder lens). Deze manier van fotograferen zorgt voor foto's met een zekere 'flou'. Het ziet er misschien dromerig uit, maar in dit geval gaat het 'straight to the point'. Noem het misschien 'bezinningsfotografie'. De benadering van Marjan Verschraegen is ecologisch, menselijk, empatisch, geëngageerd.

(c) Marjan Verschraegen

De wazige beelden laten ook ruimte voor hoop. De vrouwen in het eerste deel van de galerie dragen hun kwetsbaarheid schijnbaar met een zekere gelatenheid, maar als 'resilient women' bezitten ze tegelijk ook een grote kiemkracht om het verzet tegen de grootste vernieling een nieuw elan te geven.

In het tweede zaaltje zorgen de wazige detailbeelden van vervuiling, dood en vernieling voor intense momenten van bezinning: de uil als symbool van waarheid, de dode meeuw,...

De kleine formaten nodigen uit tot een geconcentreerde verkenning van de foto's.

Laat U ook meenemen in het auditieve verhaal met de stemmen en de commentaren van de vrouwen als een soort overkoepelende achtergrondmuziek.

'Native Reflections'

In den Bouw

Zomerstraat 85

KALKEN

tot 4 september 2011

vrijdag vanaf 19 uur

zaterdag vanaf 14 uur

zondag vanaf 11 uur

www.marjanverschraegen.com

(c) Artspotter voor 'Waterschoenen'

E.L.T. Mesens retrospectieve in de Verbeke Foundation te Kemzeke

Edouard-Léon-Théodore MESENS is, wat voornamen betreft een hele mond vol. Vandaar dat we hem beter kennen als E.L.T. MESENS (1903-1971), geboren in Brussel uit een Vlaamse vader en een Franstalige moeder.

Via zijn moeder werd hij aanvankelijk in de richting van de muziek gestuurd, maar al snel evolueerde hij naar de beeldende kunsten, ondermeer door zijn kennismaking met René Magritte. Hij werd de vriend en artistieke promotor van Magritte, al werd dat doorheen de tijd een vriendschapsrelatie met vallen en opstaan.

Muziek en beeldende kunsten... steeds was het de avant-garde die hem aantrok: Erik Satie, Tristan Tzara, dadaïsme, surrealisme,...

Ingang van de tentoonstelling

In de evolutie van het Belgische surrealisme speelde hij een belangrijke rol als uitgever van tijdschriften en pamfleten, organistor, galerist, promotor,...

Onder invloed van het dadaïsme van Max Ernst begon hij reeds in de tweede helft van de jaren 1920 met het maken van collages. Toen deze collages in 1954 tijdens de Biënnale van Venetië in het Belgisch Paviljoen tentoongesteld werden, vond hij zijn elan terug en creëerde tijdens de volgende jaren diverse collages, dikwijls in een mengvorm van collage en schilderen. Het uitgesproken kleurgebruik is overigens een opvallende factor in veel van zijn werken.

Veertig jaar na zijn dood wordt E.L.T. Mesens bij de Verbeke Foundation in de schijnwerpers gezet met een, naar vorm en inhoud, museale tentoonstelling.

De verschillende facetten van zijn artistieke carrière worden in uitgepuurde kabinetten met een overzicht van zijn collages gedocumenteerd. Aan de linkerzijde van de collageruimte toont een ellenlange rij vitrinetafels zijn relaties met tal van internationale kunstenaars en persoonlijkheden uit de kunstwereld: van Paul Joostens tot Pablo Picassa of Peggy Guggenheim.

Laat overigens ook de achtergrondmuziek tot U doordringen.

De vitrines en de kabinetten

De kabinetten leiden ons langs zijn activiteiten als musicus, componist, dichter, polemist, galeriehouder, uitgever, fotograaf, collagemaker,...

Een compacte, maar bijzonder verzorgde en democratisch geprijsde catalogus begeleidt deze tentoonstelling.

(In 2007 was E.L.T. Mesens ook aanwezig in de tentoonstelling 'Surrealisme in België: 1924 - 2000, waarmee het Museum voor Schone Kunsten van Mons - BAM - zijn heropening beleefde. In het gelijknamige en begeleidende boek van Xavier Canonne wordt de rol van Mesens overigens ruim gedocumenteerd.)

De VERBEKE FOUNDATION is een privaat kunstinitiatief dat op 1 juni 2007 geopend werd door Geert en Carla Verbeke-Lens op de bedrijfsterreinen van hun voormalige transportfirma. Als verzamelaar hadden ze tevoren reeds een uitgebreide collectie opgebouwd.

Met hun stichting creëerden ze een gigantisch domein met serres, tentoonstellingsruimtes, een restaurant, ruimte voor overnachting en evenementen, plaats voor 'artists in residence',...

Geert Verbeke stelt in zijn uitgangspunten heel duidelijk:

 'Onze tentoonstellingsruimte wil geen oase zijn. Onze presentatie is onaf, in beweging, ongepolijst, contradictorisch, slordig, complex, onharmonieus, levend en onmonumentaal, zoals de wereld buiten de museummuren."

De tentoonstelling 'E.L.T. MESENS' is in haar museale perfectie (de spreekwoordelijke uitzondering die de regel bevestigt) slechts een klein deel van de activiteiten en steeds wisselende tentoonstellingen in dit 'levend museum', waar kunst en cultuur, natuur en ecologie samenkomen.

Voor meer informatie over de stichting en haar activiteiten...

www.verbekefoundation.com

TENTOONSTELLING

E.L.T. MESENS comme nous l'entendons

tot 16 oktober 2011

VERBEKE FOUDATION

Westakker

9190 KEMZEKE

Open van donderdag tot zondag: 11 - 18 uur

Tekst en foto's: Artspotter voor Waterschoenen

Bert Heytens met 'Surveyor's Maps' in Salon Blanc te Oostende

Vorige zaterdag organiseerden Els Wuyts en Yves Velter de vijfde editie van hun 'Salon Blanc' in de Romestraat te Oostende.

Met het werk van Bert HEYTENS werd de witte, strakke ruimte nog helderder. Als architect weet Heytens vanzelfsprekend hoe hij met ruimte moet omgaan. Als docent in de architectuuropleiding van Sint-Lucas kan hij bovendien zijn ideeën visueel EN verbaal overbrengen naar een publiek. Als voormalig projectmedewerker van Hans Op de Beeck en in eenzelfde huidige functie bij Jan Fabre zijn artistieke denkprocessen en hun uitvoeringsmodaliteiten voor hem een soort levensader.

Op de voorgrond detail uit 'Surveyor's Map (3) The Thing. 160x160cm. Multiplex, synthetisch poselein (zellaan) / 2010 (c) Bert Heytens

In zijn reeks 'Surveyor's Maps' begeleidt hij in eigen naam het hele proces vanaf zijn ervaringen als observator (surveyor) tot het in kaart brengen (maps), waarbij hij zowel een rol speelt als waarnemer, architect, stadsplanner, beeldhouwer, archivaris, theoreticus, uitvoerder, gids,...

Het woord of de tekst lijkt voor Bert Heytens een belangrijk (bijwijlen het belangrijkste) uitgangspunt. Uitspraken of teksten van filosofen en andere wereldbeschouwers worden ondermeer gebruikt in de installatie 'The thing', waar hij een zeer planmatige (maar schijnbaar levenloze) witte grootstad creëert, die ondanks haar strenge structuur toch ontaardt in een doolhof van torens en ideeën. De gebouwen dragen letterlijk ingedrukte quotes van diverse oorsprong.

Een 'oogwandeling' door deze stad resulteert in de ontdekking van kleine hoekjes met teksten als deze van Gertude Stein op onderstaande  foto. Soms is het nog veel eenvoudiger: "Nothing is happening in fact..."

Detail uit 'The Thing' / 2010 (c) Bert Heytens

Pogingen om de structuur helemaal te doorgronden, resulteren al snel in het kwijtraken van de weg.

Onvermijdelijk moet ik denken aan mijn recente en vroegere wandelingen door Venetië, een stad waar je per definitie (en soms ook bij voorkeur) verloren loopt. Voortdurend maak je 'mobiele keuzes': naar links, rechts, rechtdoor of terug... op basis van de omstandigheden, indicaties of impulsen. Maar dat geldt natuurlijk niet alleen voor Venetië of voor stadswandelingen in het algemeen.

Detail uit 'Surveyor's Map (5)_Everyday's Constellation . 60x80cm . Epoxy, multiplex / 2011 (c) Bert Heytens

Een gelijkaardig keuzeprobleem toont Bert Heytens in zijn 'Surveyor's Map nr. 5: Everybody's Constellation'. Hierin onderzoekt hij aan de hand van een 'stilgevallen' mikado het conflict tussen het actieve en het passieve gebruik van onze gewoontes in ons dagelijks beslissingspatroon.

Steeds weer is het menselijk denken en doen het uitgangspunt bij Bert Heytens en toch blijft de menselijke figuur in al zijn installaties afwezig.

(c) Bert Heytens

Schijnbaar achteloos brengt hij echter mensen in beeld op een paar kleine penseeltekeningen. In tegenstelling tot zijn individuele denkoefeningen als basis voor de installaties, gaat het hier om groepjes mensen die elkaar (al dan niet) toevallig ontmoeten.

Het doet me denken aan de mensen die samenkomen op een tentoonstelling als deze. Sommigen kennen elkaar, anderen leren elkaar hier pas kennen (dankzij het initiatief, de kunstenaar en zijn werk). Gesprekken komen tot leven, gedachten worden uitgewisseld: du choc des idées jaillit la lumière !

Een nadere kennismaking met de ideeën en het werk van Bert Heytens dringt zich op. We hopen U in de toekomst nog verder in zijn wereld te kunnen meenemen.

Tekst en foto's: Artspotter voor 'Waterschoenen'

INSIGHT: Elke Andreas Boon, Elinor Carucci, Alexandra Cool en Jacques Sonck in het Fotografiemuseum te Antwerpen

Vanaf 25 september 2011 pakt het Antwerpse Fotografiemuseum eindelijk weer uit met een aanbod uit haar vaste collectie. Maar dat mag geenszins een reden zijn om al niet voor die datum een bezoek te brengen aan de verschillende solotentoonstellingen onder de gemeenschappelijke titel 'INSIGHT'.

Elk van de vier fotografen laat ons op haar (3x) of zijn (1x) manier naar de wereld kijken.

Op de eerste verdieping weet Elinor CARUCCI (Israël, 1971, woont en werkt in New-York) een wat moeilijke tentoonstellingsruimte toch om te toveren tot een persoonlijke plek. Zij voert zichzelf, haar ouders, haar partner en kinderen op in een intieme familiale en relationele sfeer met alle facetten van het leven: vreugde, pijn, genot, verbondenheid,...

Haar foto's zijn geen 'kiekjes' uit een doorsnee familiaal album en toch tonen ze veel meer de echtheid van het leven, terwijl ze de 'voyeur' in iedere bezoeker extra aanmoedigen.

Let zeker op de titels van de foto's, waarmee de fotografe allereerst zichzelf en ook de toeschouwer met de neus op de (soms letterlijk) naakte feiten drukt.

http://www.elinorcarucci.com/

'And if I don't get enough attention', 2002, Elinor Carucci,

Courtesy of fifty one fine art gallery

Een verdieping hoger presenteren Elke Andreas BOON (°1969) en Alexandra COOL (°1961) hun aparte oeuvre.

In de zaal van fotografe en beeldhouwster Alexandra COOL heerst een 'gewijde' duisternis die de werken een extra dimensie verleent en de toeschouwer aanzet tot een rustige, stille beschouwing. De onderwerpen van de foto's zijn overigens steeds verstilde werelden. De manier waarop en de middelen waarmee ze in beeld gebracht zijn, bezorgt ze een extra 'sprookjesachtige broosheid'.

Met de 'pinhole camera' of 'camera obscura' heeft ze verschillende auteursportretten gemaakt in de serie 'Moments of writing'. Met een belichtingstijd van zowat 30 minuten worden de bewegingen van de personen mee geregistreerd, waardoor je vage, maar indringende 'portretten' krijgt. De resultaten lijken op een kruising tussen de historische fotografie en een soort spookfotografie.

In de kleine foto's toont ze onder andere David Van Reybrouck, werkend aan 'Congo' (7.1.2010), Jean-Philippe Toussaint (8.2.2010), Geert Van Istendael (14.10.2005,...

De serie 'Stills of Water' neemt ons in drie grote foto's mee naar mysterieuze wateroppervlakken in Corsica (1996-1997).

Tenslotte toont ze in de reeks 'The time being' 10 spia foto's van bustes die ze in 2010 boetseerde. Het zijn portretten van mensen met Alzheimer. Haar fotografische benadering benadrukt het wegglijden in de vergetelheid: fade out !

http://www.alexandracool.com/

David Van Reybrouck - werkend aan 'Congo' - 7/1/2010 14u21 - 14u36 (c) Alexandra Cool

In de zaal van Elke Andreas BOON heerst het volle licht. In tegenstelling tot de vage of vervagende figuren bij Alexandra Cool, staan de mensen op deze foto's klaar en duidelijk in beeld. Of dat de 'duiding' gemakkelijker maakt, is nog een andere vraag. Het wordt in elk geval een boeiende ontdekkingstocht.

De tentoonstelling is opgevat als een installatie waarbij foto's in museale composities afgewisseld worden met frêle tekeningen en aangevuld met opmerkelijke video's. Met het overzichtelijke zaalplan baant U zich een weg door deze uitgebreide collectie...

Onlangs heeft Elke Boon de 'stoere' voornaam 'Andreas' aan haar naam toegevoegd... (iets met 'ballen' heb ik uit een interview met haar begrepen).

Die drang naar stoerheid contrasteert misschien fel met haar affiniteit voor kwetsbaarheid, maar zo houden ze elkaar inevenwicht. In Watou zagen we van haar onder andere de 'letterlijk' gekwetste (kinder-)lichamen en die grote gekwetste boom. Maar kwetsbaarheid schuilt misschien nog het meest in de onschuld, het onvermogen om gevaar te (h)erkennen.

Karel & Edward (c) Elke Andreas Boon

Meteen bij de eerste foto 'Marij' (2006) zet Elke Andreas Boon de wereld op zijn kop.

En dan begint een langgerekte dialoog met 'ups' en 'downs' tussen de geportretteerden onderling en de toeschouwers (misschien ook onderling), met heel veel recent werk (2010 en 2011).

Dikwijls sta je in twijfel tussen pose en natuurlijke verschijning, tussen verkramping en ontspanning, tussen bewondering en medelijden,... De afwisseling tussen foto's en (bijna onzichtbare) tekeningen op de eerste muur benadrukt de breekbaarheid van de 'condition humaine'. Kijk bijvoorbeeld naar nr. 15: 'Knees', 2010.

Even verder staan twee in het zwart geklede meisjes bij een raam ('Waiting', 2010) en duikt Dolores (Bouckaert) op ('Dolores And the Bird, 2011).

Op de achtermuur ontlokt de reeks in zwart-wit (nrs. 41 - 47) bij ons een gevoel van 'overgave met een hoek af'. Na de UFO (nr. 48) is het een en al jeugdige onschuld tegenover de duistere wereld (nrs. 49 - 56).

De derde muur begint met 'Lotte & Flore' in een tegelijk grappige, angstige, verkrampte en toch ontwapenende pose.

Ook in de grote foto 'Sisters' duikt een gelijkaardige invalshoek op, inclusief de omgeving.

Even verder vormen drie grote foto's naast elkaar een schitterende combinatie (nrs. 65, 66 en 67) met links een lichte angst, in het midden een zekere frivole overgave met het blauwe jurkje en het hoofd achterover en rechts een onvervalste uiting van 'colère'.

De video uiterst links toont een eeuwigdurend spel van leven en dood in een soort ballet van twee meisjes op een trap: 'Playing dead'. Let op de analogie met 'Kémie' (nr. 68).

Gaan kijken is de boodschap. Voor wat meer voorbereiding kunt U terecht op...

http://www.elkeboon.be/

Maar Elke Andreas Boon heeft nog andere artistieke kwaliteiten. Ze schrijft voor en zingt met haar groep 'Mary & Me'. Wie haar in het echt aan het werk wil zien, kan op 12 augustus op de Sint-Paulusfeesten in Oostende terecht. Een voorsmaakje krijg je op http://www.maryandme.be/.

*

Wie nog meer foto's wil zien in het Fotografiemuseum kan nog één verdieping hoger terecht in het 'rariteitenkabinet' van Jacques SONCK (°1949). Sinds 1975 werkt hij aan een catalogus van opvallende figuren in het straatbeeld.

*

Tot 25 september 2011

in het Fotografiemuseum

Waalse Kaai 47

2000 ANTWERPEN

dinsdag tot en met zondag: 10 - 18 uur

maandag gesloten, behalve op feestdagen

http://www.fotomuseum.be/

(c) tekst: artspotter voor 'Waterschoenen'

'MUSIC IN YOUR EYES' bij Coffee&Vinyl in Antwerpen

In de nieuwe koffiebar, platenwinkel en kunstgalerie COFFEE&VINYL op het Zuid in Antwerpen startte vorige donderdag de openingstentoonstelling met werk van 32 kunstenaars. Het thema is 'vierkant' (zoals de platenhoezen) en 'muziek'.

Sacha ECKES, zelf kunstenares, staat in voor de artistieke omkadering. Het concept 'coffee-vinyl-art' is met succes beproefd in de Verenigde Staten.

Door de ligging aan de rand van de galeriebuurt en de combinatie met een koffiehuis en een platenzaak wil Coffee&Vinyl ook hier de artistieke drempel laag maken.

De tentoonstellingen zullen om de zes weken wisselen, telkens met twee of drie kunstenaars. Per jaar voorziet men een of twee groepstentoonstellingen. De vernissages zullen gelijklopen met de' nocturnes' op donderdagavond: http://www.antwerpart.be/

(c) Jo De Smedt: Strange fruit/Blanco Titans

(c) Sam De Buyscher: Sweet Radio

(c) Dieter Durinck: Octagon

(c) Sacha Eckes: I want you to want me

en werk van 28 andere kunstenaars...

tot 3 september 2011

bij Coffee&Vinyl

Volkstraat 45

2000 ANTWERPEN

dinsdag tot zaterdag: 9 - 19 uur

zondag: 12 - 19 uur

(c) artspotter voor 'Waterschoenen'

NO MAPS FOR THESE TERRITORIES bij MX7 gallery in Antwerpen

In juli en augustus zijn de kunstgaleries over het algemeen aan hun 'zomerslaap' bezig. Op het Zuid in Antwerpen is dat niet anders. De 'galeriestraten' tussen het Museum voor Schone Kunsten en de gedempte zuiderdokken liggen er stilletjes bij.

Voor jonge galeries is dit een gelegenheid om zich extra te profileren.Op het nummer 7 van de Marnixplaats (amper één straatje verwijderd van de Leopold De Waelplaats met het museum- en galeriekwartier) runt Kay Doms sinds september 2010 een kleine galerie met een eigen gezicht: MX7 gallery.

Sedert juli loopt onder de titel 'No maps for these territories' een wekelijks wisselend tentoonstellingsproject met verschillende kunstenaars die telkens, vertrekkend vanuit hun eigen kijk op de wereld, met elkaars werk in dialoog gaan.

Titel en concept grijpen terug op de documentaire film van Mark Neale uit 1999: 'William Gibson: No maps for these territories', waarin cultauteur William Gibson in een limousine Noord-Amerika doorkruist en intussen geïnterviewd wordt over zichzelf, zijn werk als auteur en zijn kijk op de wereld. De film is in wezen een visie op de Westerse cultuur en de grenzen tussen realiteit en 'cyberspace' (overigens een woord door Gibson geïntroduceerd).

In 1984 schreef William Gibson zijn in de toen nabije toekomst gesitueerde boek 'NEUROMANCER'. (George Orwell publiceerde zijn '1984' in 1949). Ik kan hier ook niet nalaten de link te leggen naar het (eveneens) cultboek van Jack Kerouac: 'On the road'.

De vervaging tussen wat echt is en wat zich in cyberspace afspeelt, maakt het steeds moeilijker onze relatie tot de wereld in kaart te brengen. En toch wagen zich verschillende kunstenaars aan een confrontatie met 'hun' werlijkheid, met elkaar en met een publiek: Andy Wauman, Lieven Segers, Tom Tosseyn, Xenia Faizoulova, Korneel Devillé, Bart Van Dijck, Lara Dhondt,...

(c) Marsel Onisko & MX7 gallery

Bij ons bezoek vorige donderdag werden we 'ingepakt' door de bijdrage van Marsel ONISKO (°1977, Oekraïne), beeldend kunstenaar en dichter, die zijn oorspronkelijk ambachtelijk werk gedigitaliseerd en verder bewerkt heeft. Zelf heeft hij het over 'Technometrocow', waarmee hij reflecteert op zijn ervaringen in 'cyberspace'.

Realiteit en weergave, realiteit en interpretatie, weergave en interpretatie,... een steeds groeiende 'map' met ieders kijk op 'these territories', in een (letterlijke en figuurlijke) open galerie.

Het project 'No maps for these territories'

loopt nog tot 25 augustus 2011

in MX7 gallery

MARNIXPLAATS 7

2000 ANTWERPEN

donderdag t.e.m. zondag: 16 - 22 uur

Volg het project ook op

www.mx7gallery.com

Tijdens het komende tentoonstellingsseizoen vanaf september 2011 zal MX7 gallery ook deelnemen aan de 'nocturnes', de gezamenlijke vernissages op donderdagavond: www.antwerpart.be

Van 2 tot 6 december 2011 zal Kay Doms met haar galerie ook present zijn op LINEART, waar ze geselecteerd is voor het project 'The Border', dat jonge galeries een speciaal forum geeft.

www.theborder.be/b-new-gallery-selection

(c) artspotter voor 'Waterschoenen'