Voor de lezers van WATERSCHOENEN is Villa De olmen al verschillende jaren een vertrouwde plek. In talrijke besprekingen kon u de specificiteit en de (letterlijk) duistere hoekjes van deze eclectische villa leren kennen. Gedurende al die tijd hebben we een grote affectie voor Villa De Olmen opgebouwd.
Vanaf het prille begin, nu 5 jaar geleden, werd het tijdsgebonden decor ten volle uitgespeeld en werden zowat alle ruimtes van woon- en slaapkamers tot badkamer, garages en kelders het speelterrein voor kunstenaars en curatoren.
Aan de basis van dit volgehouden concept lag de eerste tentoonstelling van Olivier Deprez. Nu is hij, met Frank Van Hiel als mede-curator, terug om deze aanpak meer dan ooit te benadrukken.
Villa De Olmen heeft inmiddels een stevige plek met een eigen gezicht opgebouwd binnen het landschap van de actuele beeldende kunst in Vlaanderen.
Vanaf het prille begin, nu 5 jaar geleden, werd het tijdsgebonden decor ten volle uitgespeeld en werden zowat alle ruimtes van woon- en slaapkamers tot badkamer, garages en kelders het speelterrein voor kunstenaars en curatoren.
Aan de basis van dit volgehouden concept lag de eerste tentoonstelling van Olivier Deprez. Nu is hij, met Frank Van Hiel als mede-curator, terug om deze aanpak meer dan ooit te benadrukken.
Villa De Olmen heeft inmiddels een stevige plek met een eigen gezicht opgebouwd binnen het landschap van de actuele beeldende kunst in Vlaanderen.
Henk Delabie, Element nikkel V & IV, aluminium-nikkel
Voor we onze wandeling door de tentoonstelling beginnen, wil ik meteen meegeven dat dit wellicht één van de meest poëtische presentaties is, die ik hier ooit gezien heb. De verschijningsvorm van bepaalde werken is dikwijls fundamenteel tegengesteld aan het interieur, terwijl andere naadloos aansluiten in deze omgeving. Die tegenstelling zorgt niet voor overheersing of controverse, maar wel voor enkele schitterende aandachtspunten die de wisselwerking met het 'decor', 'objecten' van kunstenaars en 'objecten' uit het huis nog meer benadrukken.
Heel af en toe moet je wel alert zijn om een en ander niet over het hoofd te zien.
In de ontvangsthal met de dominante vloer in grote, witte en zwarte tegels, weten kunstenaars en curatoren meteen deze benaderingen waar te maken.
De blauwe, geometrische sculptuur 'Part Bleu III' van Henk DELABIE (zie ook Waterschoenen 19 september 2012) eist meteen de aandacht op. Rechts dialogeert Paul MOREZ (zie ook Waterschoenen 9 december 2011) in grijs en zwart met het streng mathematische patroon van de vloer en de donkere muren. Voor u er erg in hebt dreigt u 'Ping Pong' van Roeland TWEELINCKX in de kast over het hoofd te zien.
De toon is gezet. We kunnen verder...
Laten we eerst even binnengaan in de voormalige eetkamer, die dienst doet als documentatiecentrum en waar Guy ROMBOUTS heel subtiel een geometrisch berekende, in wezen 'vurige' installatie neergezet heeft.
Paul Morez, zonder titel, 60 x 70 cm, olie op doek, 2011-2013
In de salon achteraan heeft de tafel van Le Corbusier het veld moeten ruimen voor een paar kleine, koele sculpturen van Henk DELABIE, terwijl Paul MOREZ de wanden inpalmt met een combinatie van geometrie, schijnbaar surrealisme en een geordende verwijzing naar de essentiële kleuren van de schilderkunst. Via de eerder aangegeven link naar Paul Morez krijgt u zicht op de beweegredenen en methodes van deze schilder.
De eerste verdieping wacht...
Op de overloop bezorgt Servi VAN GRINSVEN ons een eerste psychologsiche kijkoefening met twee tegenover elkaar gepresenteerde schilderijen. Je hebt het gevoel dat ze wat te groot zijn voor deze ruimte. Bovendien is er dat gigantische tegenlicht via het grote raam. Licht en donker zijn, meer dan de waargenomen vaasvorm, het onderwerp van deze schilderijen. Zien we wat we willen zien of wat de kunstenaar wil dat we zien ?
Johan De Wit, still uit video 'zonder titel', 1/5, 2013
Eenmaal boven wachten ons verschillende openstaande deuren. Ik laat me meteen verleiden door de duistere aantrekkingskracht van het zoldertje links. De beloning is groot dankzij de o zo subtiele (op klein formaat geprojecteerde) videofilm van Johan DE WIT, waarin een klein meisje onvermoeibaar probeert te communiceren met een vogeltje op haar hand.
Ik sta er als buitenstaander bij en kijk er naar, maar voel een enorme verbondenheid. Subliem!
Een deur verder, in de logeerkamer trekt Servi VAN GRINSVEN de volle aandacht met drie 'constructieve' schilderijen, die onze kijkervaring schijnbaar gemakkelijk maken: een schaduwplant, een 'zwevende' stoel tegen of in een kleurrijke achtergrond en het 'Rietveld-tafeltje' van Mondriaan, stuk voor stuk zeer recente schilderijen.
Servi van Grinsven, 'zonder titel', acryl op doek, 2013
In de groene kamer is de minimalistische dialoog troef. Bij Frank VAN HIEL (zie ook Waterschoenen 4 december 2012) liggen ambachtelijkheid en industrialisatie dicht bij elkaar in een tekening en een object. Roeland TWEELINCKX verlegt de grens tussen design en kunst door op simpele wijze van een 'objet trouvé' een 'objet déformé' te maken.
Natuurlijk had u daarstraks in het midden van de gang de 'Part orange' van Henk DELABIE al opgemerkt: ongetwijfeld een vreemde eend in de bijt, een soort 'stoorzender' in deze omgeving, maar tegelijk één die je alert maakt.
In de grote kamer is DELABIE overigens meteen weer aan zet. Net als zijn collega TWEELINCKX gaat hij minimaal, maar doeltreffend door de bocht.
Even verder, in de 'lange' kamer neemt Servi VAN GRINSVEN ons kijk- en interpretatievermogen weer flink te grazen. U denkt meteen aan ANNA? Het schilderij tegenover de deur en vlak naast het venster vangt bewust zoveel tegenlicht dat het onze kijkmodus beïnvloedt.
De badkamer is de beredeneerde speeltuin van Frank VAN HIEL.
Frank Van Hiel, 'zonder titel', rubber, 2013
Terug naar beneden...
In de garage rechts honoreert Roeland TWEELINCKX de 'basic' omgeving met twee werken ('Trestle' en 'Silk paper') waarvan de verrassende eenvoud even krachtig als poëtisch is. Ik laat ze u graag zelf ontdekken.
Aan de overkant (in de garage links) zorgt Frank VAN HIEL voor een bescheiden aanwezigheid die de ruimte alle eer aandoet.
Probeer ook de ingreep van Roeland TWEELINCKX niet mis te lopen.
De kelder is bijna uitsluitend het terrein van Johan DE WIT, hier hoofdzakelijk als beeldhouwer, die met polyurethaan een bedrieglijk echte wereld schept. Maar ontdek er ook zijn 'schilderijen' in een onverwachte techniek.
Johan De Wit, 'zonder titel' (schragen), polyurethaan, 2013
'Objects of affection' is zowel een ode aan de actuele beeldende kunst als aan de emotionele waarde van een plek.
In maart-april 2014 volgt een tweede tentoonstelling:
'Separation of concerns'
Objects of affection
met werk van
Henk Delabie, Paul Morez, Roeland Tweelinckx, Frank Van Hiel,
Guy Rombouts, Servi van Grinsven en Johan De Wit
tot 1 december 2013
in
Villa De Olmen
Nieuwstraat 83
9280 WIEZE
zaterdag en zondag: 11 - 17 uur
© Art Spotter voor WATERSCHOENEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten