Hoe kan je drie verschillende kunstenaars met een geheel eigen benadering van hun medium de ruimte bieden om ongeremd zichzelf te zijn en tegelijk komen tot een totaalconcept waarin de ene het individualisme van de andere in evenwicht houdt?
Het antwoord vinden we tot 24 maart 2013 bij Eric De Smet in zijn Galerie EL.
De drie kunstenaars zijn niet alleen bekenden van de galerie, maar ook van WATERSCHOENEN.
Jo DE SMEDT (°1974) was de eerste die (in januari 2008) met zijn allereerste soloshow in deze blog aan bod kwam. Precies een jaar later verscheen Lucie RENNEBOOG (°1976) met een tentoonstelling bij Galerie EL en in februari 2010 maakte Francis DENYS (°1964) zijn opwachting in deze galerie.
Zaalzicht gelijkvloers Galerie EL
Ladies first in deze bespreking, enerzijds vanuit onze 'ouderwetse' beleefdheid, maar vooral omdat Lucie RENNEBOOG hier meteen in de hal voor de artistieke ontvangst zorgt met een (ook voor ons) verrassend tweedimensionaal werk.
In haar sculpturale installaties die we de voorbije jaren in Waterschoenen lieten passeren (Galerie EL-2010 / Loods 12-2010 / Gent-2011 / Netwerk-2012), zagen we de meest onconventionele materialen in allerlei gedurfde combinaties opduiken.
In tegenstelling tot deze expanderende, ruimtelijke situatieschetsen trekt ze zich hier met eenvoudige tekeningen terug binnen de vlakke en afgebakende grenzen van het blad of linnen.
Bij het binnenkomen zie je meteen links een sober doek. Ik denk onwillekeurig aan vogeltjes op draden en zie 'O.K.'. Maar 'O.K.' verwijst in deze naar de initialen waarmee Oskar Kokoschka zijn werken tekende en de vogeletjes zijn geen vogeltjes, maar lijken alweer de vorm van letters of muzieknoten aan te nemen. Ach, misschien is het wel een liefdesbrief van Kokoschka aan Alma Mahler...
Lucie Renneboog, Z.T., 2012, 100 x 65 cm
(lithografisch krijt op doek)
Maar Lucie Renneboog vertelt naar eigen zeggen enkel over dingen die ze zelf meegemaakt heeft, doch niet op autobiografische wijze. Ze verbant alle subjectiviteit, werkt afstandelijk, focust op de vorm.
Bovendien verwijst ze ons naar een fragment uit 'Het onverwachte antwoord', een boek van Patricia De Martelaere: "Schilderen is een relatie met de werkelijkheid, niet met de toeschouwer. De toeschouwer is lachwekkend - lachwekkend en onbenullig kijkend naar een wereld, een werkelijkheid die niet de zijne is...
Hij verandert niets - en zelfs mocht hij de deur wijd open zetten en alle kijklustigen tegen entreegeld laten meekijken - het verandert niets. En wat nog vreemder is: niemand zou zelfs maar kunnen zien wat er in de werkelijkheid gebeurt."
Toch is de absolute vrijheid en autonomie van de kunstenaar in de realisatie van een kunstwerk niet in tegenspraak met de al even grote vrijheid van de toeschouwer in de interpretatie van datzelfde kunstwerk. Trouwens: 'Du choc des idées jaillit la lumière' ... !
Jo De Smedt, uit serie van 6 tekeningen, 2012, 77 x 110 cm
(grafiet op papier, sticker op glas)
Francis Denys, Solitair, 2013, 75 x 71 x89 cm
(hout, schoeven, lakverf)
Francis DENYS is op dat punt en zeker wat zijn eigen werk betreft overigens heel duidelijk.
Zijn artistieke devies luidt: 'What you see is what you get', niet meer maar ook niet minder. Maar wie als toeschouwer een en ander wil interpreteren, is volkomen vrij dat te doen.
Onlangs zagen we hem nog aan de slag in de dubbeltentoonstelling 'Dreaming of the South' in Antwerpen.
Met zijn ter plekke gemaakte houten sculptuur 'Solitair' staat hij centraal inde grote ruimte bij EL. Hiermee vormt hij een soort ontmoetings- of overgangsplek voor de oeuvres van beide collega's. Zijn 'horizontale' ingreep krijgt overigens een 'verticale' pendent in het expansieve, maar tegelijk intimistische en feestelijke 'Slapstick'.
'Solitair' is de derde stap in wat we bij 'Dreaming of the South' omschreven als gelaagde, rechthoekige eilanden met een gapende leegte in het midden. We kijken er naar uit om, samen met hem, deze drie sculpturen verenigd te zien in één tentoonstelling en één ruimte.
'I think, I think that I can fall' klinkt het bij Lucie Renneboog daar tegen de muur, al lijkt dat gelukkig meer op dwarrelen dan op echt vallen. Francis Denys legt met zijn 'Slapstick' even verderop de lat letterlijk hoger, maar ook daar wordt de factor gevaar (red alert tot in de nok) in toom gehouden door de speelse ondersteuning van kleurrijke haarbandjes en serpentines.
Aan de overkant maakt Jo DE SMEDT zijn opwachting met zes grote tekeningen die een staalkaart bieden van de tekentechniek en thematiek waar hij de laatste jaren naartoe geëvolueerd is. Titels als 'Rijp fruit', 'Bruine zeep' of 'Lauwe Lucht' zijn voor ons al lang niet meer ongewoon. Dat hij naast het papier ook het beschermende glas gebruikt om boodschappen over te brengen, is een manier die we hem voor het eerst in De Markten (Betonrot juni 2010) zagen toepassen.
Zaalzicht boven Galerie EL
Jo De Smedt, Those Were The Days, 2013, 250 x 150 cm
(grafiet op papier)
In tegenstelling tot de all-over tekeningen van zijn beginjaren gaat hij nu veel speelser, minder dwingend en minder strak te werk, daarbij puttend uit zijn schetsen vol symbolen 'uit het leven gegrepen'.
Op de verdieping pakt hij uit met het magistrale (en lekker stoute) 'Those Were The Days' (2013).
Jo De Smedt is een groot bewonderaar van het werk van Mike Kelley. Dat laat zich in deze tentoonstelling vooral voelen in de serie van 17 doeken ('Porky's') die hij hier netjes achter elkaar geplaatst heeft. Bedoeling is dat U er door bladert...
*
De sobere accrochage zorgt voor voldoende afstand tussen de afzonderlijke oeuvres, maar creëert tegelijk mogelijkheden tot subtiel contact en interactie. Dat is ongetwijfeld het resultaat van een natuurlijk begrip tussen deze kunstenaars onderling en de galeriehouder.
*
Francis Denys - Jo De Smedt - Lucie Renneboog
tot 24 maart 2013
bij
Galerie EL
Drieselken 40
9473 WELLE
vrijdag, zaterdag, zondag: 14 - 18 uur
Websites van de kunstenaars staan in de LINKS hiernaast.
© Artspotter voor WATERSCHOENEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten