Dat schilderkunst heel veel gezichten heeft en geen grenzen kent (behalve dan - misschien - die van het doek), hebben we hier vorige week nog uitvoerig belicht met het artikel over de tentoonstelling 'La Vérité en Peinture'.
Ook bij Galerie Mie Lefever krijgt de schilderkunst heel dikwijls een forum.
Peter VAN AMMEL (°1976) was hier twee jaar geleden al eens solo te gast. Met zijn schilderijen haal je niet één, maar verschillende schilders in huis. Dat is ook letterlijk je eerste indruk als je de tentoonstelling bezoekt.
Van Ammel gaat met door hem 'erkende' kunstenaars (die een eigenzinnig spoor in de geschiedenis van de moderne en hedendaagse kunst getrokken hebben of trekken) in rechtstreekse picturale dialoog. Hij bestudeert hun uitgangspunten, hun beeldtaal en geeft ze dan via zijn eigen schilderijen een passend antwoord of stelt nieuwe vragen.
Ook bij Galerie Mie Lefever krijgt de schilderkunst heel dikwijls een forum.
Peter VAN AMMEL (°1976) was hier twee jaar geleden al eens solo te gast. Met zijn schilderijen haal je niet één, maar verschillende schilders in huis. Dat is ook letterlijk je eerste indruk als je de tentoonstelling bezoekt.
Van Ammel gaat met door hem 'erkende' kunstenaars (die een eigenzinnig spoor in de geschiedenis van de moderne en hedendaagse kunst getrokken hebben of trekken) in rechtstreekse picturale dialoog. Hij bestudeert hun uitgangspunten, hun beeldtaal en geeft ze dan via zijn eigen schilderijen een passend antwoord of stelt nieuwe vragen.
Peter Van Ammel, das Floss, 2013,olie op doek,
70 x 50 cm, uit de serie das Floss (für Martin)
Zo speelt Martin Kippenberger een belangrijke rol in het werk van Peter Van Ammel. Uit de serie 'das Floss' (für Martin) (uiteindelijk weer gebaseerd op Theodore Géricault - Het vlot van de Medusa) toont hij hier twee ijzersterke portretten.
Het 'gewassen' blauw en roze 'im Kopf' legt in mijn eigen hoofd overigens nog eens de link naar Werner Mannaers, een andere 'eigen-zinnige' schilder.
Net als Kippenberger stelt Van Ammel zich op als kritische 'bevrager' van de kunst. Speelt hier dan toch zijn opleiding als journalist mee?
Peter Van Ammel, pva@ws, 2014, olie op doek, 40 x 30 cm
Een andere kunstenaar is Walter Swennen, een schilder die van zichzelf zegt dat hij eigenlijk 'niet kan schilderen'. In het schilderijtje 'pva @ ws' richt Van Ammel zich rechtstreeks tot Swennen met de tekst 'IXH OOK NIET'. Ook ik kan niet schilderen, zegt Van Ammel en net zoals bij Swennen 'doet het er ook niet toe' (toeternietoe) wat hij schildert. 'AIC IXH CAN' (Als ich can = zo goed als ik kan) was het devies van een andere schilder uit onze contreien zo'n 600 jaar geleden...
Ook figuratie of abstractie doen niet terzake. De sobere, maar harmonische presentatie van het schilderijtje hierboven met het abstracte werkje als buur is overigens een pareltje.
Peter Van Ammel, das Floss, 2013, olie op doek,
70 x 50 cm, uit de serie das Floss (für Martin)
Of hij nu Martin Kippenberger, Marc Maet, James Ensor, Casimir Malevich of Walter Swennen als uitgangspunt neemt, toch blijft het eindresultaat van die dialoog onmiskenbaar Peter Van Ammel.
Dat hij ook graag met taal speelt, blijkt niet alleen uit de toevoegingen in sommige schilderijen, maar ook uit de titels. Neem nu 'Alors, tu t'en sors?', een hommage aan Ensor. Het doet me denken aan de tentoonstelling 'Hareng Saur' van enkele jaren geleden in MSK en S.M.A.K. Gent.
Peter Van Ammel is geen 'beroepsprovocateur' zoals Kippenberger of Ensor, maar veeleer een milde commentator, die de schilderkunst gebruikt om de wereld en zichzelf een beetje beter te doorgronden.
Peter Van Ammel
'For Sale'
tot 9 maart 2014
bij Galerie Mie Lefever
Eenbeekstraat 15
DESTELBERGEN
vrijdag, zaterdag & zondag: 13 - 17 uur
® Art Spotter voor WATERSCHOENEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten