Villa De Olmen heeft zich sinds de start in 2008 gestaag een reputatie opgebouwd. Zoveel is zeker.
Dat heeft deels te maken met de speciale relatie tussen de tentoongestelde werken en het kader van een eclectische villa uit de jaren 20 van de vorige eeuw. Uiteraard speelt daarbij ook de stille, maar gedreven zoektocht van de galeriste naar kunst die tegelijk dialogeert en confronteert een belangrijke rol.
Dat Villa De Olmen nu als galerie fungeert , maar tegelijk ook het huiselijke decor van haar jeugd vormt, is een niet te onderschatten factor. Waar Christine Callebaut vroeger als kind speelde en ieder hoekje van het huis kent, mag ze nu 'haar' kunstenaars in de talloze kamers en onverwachte hoekjes laten 'spelen'.
Onder het welwillend oog van de 'pater familias'
Zelf zorgt ze bij elke tentoonstelling voor een speelse ingreep in de vitrinekast van de grote hall, maar voor de rest laat ze de kunstenaars volmondig aan het (beeldend) woord.
Het ziet er naar uit dat hier stilaan een traditie van groepstentoonstellingen opgebouwd wordt, alhoewel we ook al bijzonder evenwichtige solopresentaties gezien hebben (Herman van den Broecke, Agnes Maes).
Het mannetje in de betonvloer
In de huidige tentoonstelling 'Abstracties' duikt Agnes MAES overigens opnieuw op. Als enige in deze groep heeft ze zich teruggetrokken in één ruimte. Het mag dan al prozaïsch klinken, maar de 'garage rechts' is haar terrein geworden. Dat de grens tussen realiteit en abstractie soms flinterdun is, blijkt uit haar eigen uitgangspunten: "Een foto in een krant of een tijdschrift die mijn aandacht trok, is meestal het vertrekpunt van een tekening of schilderij". De realiteit is dus steeds de basis voor een evoluerende abstractie.
Let maar eens op de tekening van de drie blaadjes links en het schilderij met hetzelfde thema linksboven op de centrale muur.
Is het toeval dat we hier in de betonnen garagevloer een 'mannetje' ontdekken? Bijwijlen weet de zoninval via een boograam voor een extra dimensie op de vloer te zorgen.
Abstractie of sprookjessfeer? Het wordt ook voor ons een beetje dubbel, maar bijgevolg des te aantrekkelijker.
(c) Agnes Maes, 2011 & Villa De olmen
In de rest van het huis hebben de kunstenaars hun werken in de verschillende kamers 'netjes' door elkaar gehangen of geplaatst. De meesten mogen dan schilders zijn, maar ook een fotografe en een beeldhouwer houden zich hier bijzonder sterk staande.
(c) Paul Gees (2007) & Villa De olmen
De sculpturen van Paul GEES (die recent nog stevig uit de hoek kwam in 'Van Stof tot Asse 2011') staan hier ook letterlijk op hun lichte, sierlijk strakke metalen sokkels, zowel in de hall (foto boven: 'Rechtsdragend', 2007, hout-steen), de studiekamer, de salon als de grote kelder.
Paul Gees, die in zijn werk de relatie natuur-cultuur onderzoekt, creëert met hout, steen en metaal minimale en architecturale sculpturen die balanceren tussen evenwicht en gebalde energie
(c) Marie-Thérèse De Clercq & Villa De Olmen
Fotografe (of zeggen we toch beter 'beeldenmaakster'...) Marie-Thérèse DE CLERCQ vindt de fundering voor haar 'beelden' in de realiteit (een schaduw, een landschap,...), die ze als basisgegeven aanwendt om een eigen belevingswereld te scheppen. Uiteindelijk toont ze een uiterst gevoelige, meditatieve, geabstraheerde wereld. Maar laat U niet misleiden door de ogenschijnlijke zwart-witte eenvoud, want... "Er is meer tussen hemel en aarde dan Uw geest kan bevatten, Horatio...", zoals Shakespeare in Hamlet stelde.
(c) Jan van den Berg (2005) & Villa De Olmen
De Nederlander Jan VAN DEN BERG maakt met kwetsbare materialen en subtiele technieken (papier op paneel, gebruik van casïneverf en soms bladgoud) toch stevige schilderijen, die nu eens blijk geven van een 'gespatte' of 'gestempelde' speelsheid tegen een achtergrond van onleesbare, gekraste 'teksten' en een andere keer als geometrische abstracten die op zoek lijken naar het gezelschap van soortgenoten: andere schilderijen (zie foto) of elementen uit de omgeving (let op het schilderij bij het raam in de salon).
(c) Rebecca Dufoort (2008) & Villa De Olmen
De abstractie van Rebecca DUFOORT vindt, net als bij Agnes Maes, haar oorsprong in de waarneming. In de uiteindelijke abstrahering bewandelt ze een vormelijke weg tussen geometrische afweging en subtiele aftasting van de grenzen tussen de kleurvlakken, waarin het schildergebaar en de verfopbreng pertinent aanwezig zijn.
(c) Guy Leclerq (2011) & Villa De Olmen
Guy LCLERCQ toont in zijn, tegen een zachte achtergrond, strak afgetekende composities, een samengaan van geometrische vlakken, nu eens sterk rechtlijnig en dan weer in verleidelijke bogen. Zijn abstractie is dan ook geworteld in diepmenselijke emoties en thema's als liefde, passie en erotiek. Dit is geen vrijblijvende abstractie. De interpretatie van het werk zal dan ook in grote mate bepaald worden door de instelling van de kijker.
Guy Leclercq zegt bijgevolg niet zomaar: "De taal van mijn kunst zit gevangen in het oog van de toeschouwers".
En aangezien het oog het verlengde is van de geest... en de gedachten vrij zijn...
(c) Alex Michels & Villa De Olmen
Tot slot rest ons nog het werk van Alex MICHELS. Ook zijn schilderijen vinden hun oorsprong in een impressie, een voorval of een waarneming om via het schilderproces te evolueren tot een autonoom beeld. Zijn schilderijen zijn (net zoals bij Agnes Maes) 'voelbaar' geschilderd.
Hij gaat niet noodzakelijk op zoek naar de perfecte aflijning, maar focust veeleer op de aftastende overgang en de doorwerkte vlakinvulling tot het werk geen onderwerp meer heeft, maar schilderij geworden is.
ABSTRACTIES als titel van deze tentoonstelling is niet toevallig een meervoudsvorm. Voorgaande beschrijvingen en een aansluitend bezoek aan de tentoonstelling maken de diverse verschijningsvormen van 'abstractie' duidelijk.
ABSTRACTIES
in Villa De Olmen
Nieuwstraat 23
9280 WIEZE
tot 9 oktober 2011
zaterdag en zondag van 11 tot 18 uur
Tekst en foto's: Artspotter voor Waterschoenen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten