Zoeken in deze blog

zondag 28 december 2008

JO DE SMEDT in Addmagazine

In het meest recente nummer van Addmagazine (08/2008) staat onder de titel
'Jo De Smedt - Reality Remix - Tablo de Sjas',
een portret (N/F) van kunstenaar Jo De Smedt (°1974)
( In januari 2008 bespraken we zijn tentoonstelling bij Galerie c. de vos in Aalst - zie Waterschoenen: http://waterschoenen.blogspot.com/2008/01/jo-de-smedt-in-galerie-c-de-vos-in.html )
In 2009 mogen we hem met een solotentoonstelling in Galerie De Ziener in Asse verwachten.
(c) Artspotter/Jo De Smedt
Jo De Smedt is een tekenaar 'pur sang', die als het ware één wordt met zijn papier. Zijn tekenmateriaal is in hoofdzaak grafiet. Daarmee schetst hij zijn beeldwoordenschat bijzonder scherp afgelijnd, steeds in heel sterke -soms chaotische- composities.
Die beeldwoordenschat komt bij hem uit de grabbelton van de wegwerpgrafiek uit heden en verleden: comics, reclame, enz... .
Hiermee zit hij in wat trendwatchers dezer dagen een 'revival' van oude iconen noemen. Alleen gaat het bij Jo De Smedt niet om een modetrend, maar om een diepgewortelde artistieke overtuiging.
Het artikel is schitterend geïllustreerd met verschillende werken van de kunstenaar.


(c) Jo De Smedt

Add Magazine verschijnt 3 X per jaar en profileert zich als
'A magazine on the subject of belgian design, mainly print, definitely crossover, upright content, for and by designers...'

Info kunstenaar: www.jodesmedt74.be

Info magazine: www.addmagazine.be


dinsdag 23 december 2008

Prettige feestdagen en een schitterend 2009 !

Ook in 2009 houdt Artspotter de 'Waterschoenen' klaar
voor nieuwe artistieke wandelingen en ontmoetingen.

zondag 21 december 2008

De wonderlijke afwezigheid van Mark MANDERS in het SMAK

Wie het werk van Mark Manders (°1968, NL) gaat bekijken, realiseert zich misschien best vooraf dat 'niet alles is wat het lijkt'.

Zelf probeert hij dat duidelijk te maken met het verhaal van de schoen waarin het donker van de nacht binnenkruipt wanneer je hem 's avonds hebt uitgetrokken. Om te voorkomen dat de nacht telkens langs dezelfde weg binnenkomt, moet je in Manders' logica die opening dichtmaken en in de plaats een gat voorzien vooraan bij de tenen.

Deze beeldspraak verklaart hoe Mark Manders in zijn beeldend werk de 'normale' openingen naar de wereld en de taal dichtmaakt om via onverwachte toegangen de duisternis en het licht op elkaar te laten inspelen.

"There is a crack, a crack in everything. That's how the light gets in...", zingt Leonard Cohen in zijn song 'Anthem'.
Of zijn hier de 'teen-schoenen' van René Magritte aan de orde? De link met dat surrealisme is in elk geval te leggen.
Is er misschien ook een verband met de schoenen die Vincent van Gogh in 1887 tekende en waarin toen al de 'nacht/waanzin' binnendrong?

Mark Manders heeft het zelf duidelijk allemaal onder controle. Hij creëert een fictionele wereld met autobiografische gegevens, maar bewaart de nodige afstand: 'Ceci n'est pas Mark Manders'. Als regisseur houdt hij de touwtjes stevig in handen en beschermt zijn hoofdacteur (zichzelf). De fictionele Mark Manders verschilt van de reële: de fictionele zoekt en de echte vindt... (of is het soms toch weer andersom?). In de wondere wereld van Mark Manders weet je maar nooit.




(c) SMAK/Dirk Pauwels 2008

Toen hij als achttienjarige met zijn 'Zelfportret als gebouw' op de proppen kwam, wilde hij dat aanvankelijk als schrijver realiseren, maar in de uitvoering bleek hem dat veel beter in 'beeldtaal' te lukken. Met een mix van banale voorwerpen en 'echte' beelden werkt hij sindsdien aan een verhaal zonder woorden. Of dat verhaal altijd 'leesbaar' is, blijft nog maar de vraag, zeker wanneer je de geëigende paden van de logica wil bewandelen.

We nemen je mee langs enkele werken in deze tentoonstelling en laten af en toe de kunstenaar zelf aan het woord. Het zal je hopelijk helpen om ook de rest van deze 'architecturale zelfportret-puzzel' te ontwarren.

Om binnen te komen moet je langs het werk 'Nocturnal Garden Scene'(2005), een zwart landschappelijk beeld waarin een in twee gedeelde kat en een touw een rol spelen. Maar de hoofdrol is hier wellicht weggelegd voor de nacht, de duisternis, de melancholie en de stilte.

Mark Manders formuleert het zo: "Het is een mooie eigenschap van een beeld dat je het maar in een paar seconden kunt zien en dat je het dan als een mentale foto in je hoofd kunt meenemen, soms voor de rest van je leven.

Je kan nog altijd terugkeren, zoniet stappen we nu echt de tentoonstellingszalen in. Het 'zelfportret als gebouw' waaraan Mark Manders al 22 jaar werkt (of althans een deel daarvan), heeft zich verspreid over de kamers van het echte museumgebouw.

(c) SMAK/Dirk Pauwels 2008
We komen binnen in de 'Room with Fives' (1993-99), een installatie waarin het getal vijf het centrale thema is. Op een bepaald ogenblik werd Mark Manders gefascineerd door het feit dat iets buiten je lichaam de macht heeft om je iets bepaalds te laten denken. Zo concentreerde hij zich op alle vijven die hij tegenkwam. Het werd uiteindelijk een fascinerende verzameling.


Het werk 'Fox/Mouse/Belt' (1992) was er ook al bij in de openingstentoonstelling van het SMAK in 1999. Het lag toen geïsoleerd in één van de grote zalen, maar vertoonde een enorme aantrekkingskracht. Het is hier als het ware weer thuisgekomen.

(c) SMAK/Dirk Pauwels 2008
De 'vos' lijkt gefixeerd midden in zijn sprong naar de prooi en is in die houding op de grond gelegd. De 'muis', de prooi die hij zopas gemist heeft, is door de kunstenaar met een 'riem' op de buik (maag) van de vos gebonden. De voedselketen en het leven zijn stilgelegd, maar door de beschildering als was het natte klei wordt toch een beeld van kwetsbare levensvatbaarheid gecreëerd.

De grote zwarte constructie met een soort trechter draagt de titel 'Writing Machine' (2004).
"Deze schrijfmachine werkt als een groot fototoestel waar, via de ijzeren trechter, een imaginair persoon in kan verdwijnen. Uiteindelijk komt die dan via interne kanalen en het gebruik van goocheltrucs in de grote kast terecht. Daarnaast zit de schrijver met zijn schrijfmachine en die kan zo feilloos de gedachten van die persoon overnemen."

Mark Manders houdt duidelijk meer van het industriële tijdperk dan van het electronische. In zijn machine kan je je nog voorstellen hoe het werkt (of niet werkt), want "het is natuurlijk een imaginair gebruiksvoorwerp".
De kunstenaar manifesteert zich hier als de goochelende David Copperfield van de kunst, maar heeft blijkbaar ook weer zin om zich als schrijver te uiten.

In de volgende kamer ontdek je 'Small Isolated Room' (2004), waarin de zwarte grot met het boompje en de twee schoorstenen de meeste aandacht trekt. Maar minstens even belangrijk is het hele bouwwerk errond: een fictieve werkkamer met uitzicht op die grot, een fabriek waarin mentale beelden gecreëerd worden.

We laten je verder op ontdekking gaan, op zoek naar de absolute consequentie waarmee Mark Manders al ruim 20 jaar bouwt aan zijn oeuvre, dat een internationale taal lijkt te spreken, gelet op de verspreiding van zijn werk in talloze landen, gerenommeerde musea en instellingen.

Meer dan eens roept het werk van Mark Manders bij ons associaties op met dat van twee Belgische collega's: Patrick Van Caeckenbergh en Thierry De Cordier. Mark Manders is intussen zelf een 'halve' Belg, nu hij deels in Ronse woont en werkt.



'The Absence of Mark Manders'

of

Manders in Wonderland

nog tot 22 februari 2009 in het SMAK - Citadelpark - 9000 GENT
dinsdag t.e.m. zondag: 10 - 18 uur
maandag gesloten
Op 24 en 31/12/2008 gesloten om 16 uur
Op 25/12/2008 en 1/1/2009 gesloten






(c) SMAK/Dirk Pauwels 2008

vrijdag 19 december 2008

Max SUDHUES in het SMAK: Pluto in de grot van Plato

De ruimte van KUNST NU in het SMAK is een lange donkere gang met aan beide kanten een in- en/of uitgang. Het is niet vanzelfsprekend om daarin een tentoonstelling te presenteren.
Toch is Max Südhues erin geslaagd zijn eigen stempel op deze ruimte te drukken.
Max Südhues (°1977, Münster-D) kwam na artistieke studies in Münster en Frankfurt am Main naar het HISK (Antwerpen en Gent) voor een voortgezette opleiding.
Momenteel woont en werkt hij in Berlijn.

(c) Max Südhues
Het centrum van de tentoonstellingsruimte wordt aan beide zijden gedomineerd door een deels statische, deels subtiel bewegende schaduwprojectie van wat eruit ziet als de skyline van een wereldstad. Wanneer we ons daar als toeschouwer tussen begeven, worden we meteen in het decor opgenomen: de mens als overheerser? Tenzij dat alleen maar schijn is in deze grot van Plato, waar ook de wolkenkrabbers op de muren enkel schaduwen zijn van rechtopgezette dialaders.
Diaprojectoren (als artefacten uit een vroeger tijdperk) zijn verworden tot simpele lichtbronnen. Of is het verliezen van de oorspronkelijke gebruikswaarde van zowel de projectoren als de laders een verrijking? Door hun nieuwe functie creëren ze in elk geval een nieuwe kijk op de wereld en op onszelf.
Max Südhues legt ook een surrealistische link met zijn verwijzing naar een citaat van Comte de Lautréamont uit 'Les chants de Maldoror' (waar ook René Magritte een intense band mee had): "Mooi zoals... de toevallige ontmoeting tussen een naaimachine en een paraplu op de dissectietafel."
(c) Foto SMAK / Dirk Pauwels 2008

Laat dat nu net het soort beelden zijn dat Max Südhues ons in de deels overlappende beeldprojecties aan het begin en het einde van de zaal laat zien. (Door de dubbele in- en uitgang wordt het begin overigens het einde en vice versa)
Max Südhues toont hier een schitterende, gelaagde beeldcollage waarin je als kijker een tijdje moet durven onderduiken (in deze grot van Plato). Wanneer je buitenkomt, heb je (opnieuw) geleerd dat er achter elke 'werkelijkheid' heel wat andere 'werkelijkheden' schuilgaan, ook in ... België...
De tentoonstelling 'PLUTO' (afgeleid van het liedje 'Is er leven op Pluto?') beschouwt hij met name als een hommage aan België. Het is in geen geval opgevat als grap, maar wel als een mysterie.
De tekst van het liedje maakt een en ander duidelijk.
Het begint als volgt...
"Waar kan ik heen, ik kan niet naar Duitsland
Kan niet naar Duitsland, daar zijn ze zo streng."
en het eindigt met...
"'k Heb getwijfeld over België
Omdat iedereen daar lacht
'k Heb getwijfeld over België
Want dat taaltje is zo zacht..."
Gelukkig is Max Südhues hier twee jaar komen studeren. Zijn "taaltje" (ook zijn Nederlands) is er zo "zacht" door geworden...
Hopelijk komt hij nog regelmatig terug!
Tot 22 februari 2009
in het SMAK
Citadelpark
9000 GENT
di t.e.m. zo: 10 - 18 uur
maandag gesloten
op 24 en 31/12/2008 gesloten om 16 uur
op 25/12/2008 en 1/1/2009 gesloten

woensdag 17 december 2008

Els Vanden Meersch in Istanbul: Exchanging icons...

(c) Els Vanden Meersch


Exchanging icons, occasionally dressed-up

Wednesday 17 december at 6:30 pm Platform Garanti Contemporary Art Center

Double-sided photo-poster. 2008. The printed edition ‘Exchanging Icons / Occasionally dressed-up’ is the result of the residency Els Vanden Meersch did in Istanbul, Turkey, and is going to be presented in Platform Garanti Contemporary Art Center, Istanbul.

‘Exchanging icons / Occasionally dressed-up’ is a montage of photos from contemporary and historical buildings into an imaginary cityscape. The city of temporary residence, Istanbul, and the city of permanent residence, Antwerp (and other Belgian cities), are being interwoven by means of subjective associations. One place is involved with the other through similarities and contrasting elements. In the mental act of continuously searching for possible links, apparent different locations imply and reflect one another. This mental process of connecting allows exchanging and mixing local icons in a mutual narrative. These cities are being experienced as both obsessively changeable (transformation) and invariable (heritage). Observed public space and monumentalized buildings are part of everyday flow, hardly noticed by a preoccupied citizen but obvious for a visitor. Buildings play their role as stone protagonists in a cityscape, both containing elements for cultural or national identity and serving as facades to increase the cities international appeal. The way buildings are being exhibited in contemporary cities is derived from the same stereotypes of city branding. This not only complies with the generic architecture of glass and iron offices, but also with national monuments that ought to give a city its uniqueness. History and modernism have become a fashion of dressing-up buildings. ‘Exchanging icons / Occasionally dressed-up’ can be seen as a temporary fashion show.

Platform Garanti Contemporary Art CenterIstiklal Cad. No: 115A, Beyoglu, Istanbul, 34430, TRT: 90 212 293 23 61 platform@garanti.com.tr

www.elsvandenmeersch.be

Edition also on view in Gallery Annie Gentils

vrijdag 12 december 2008

Galerie budA in Asse: een 'verborgen' parel

Huiskamergaleries zijn zeker geen nieuw fenomeen, maar de manier waarop Veerle De Saeger en haar partner Hans Blijenbergh er 5 jaar geleden mee gestart zijn is op zijn minst opmerkelijk. Zij ontvingen vrienden, kennissen en familie met een tentoonstelling in de ruwbouw van hun pas verbouwde huis. Sindsdien organiseren ze jaarlijks een drietal tentoonstellingen met minder bekende, maar opmerkelijke kunstenaars.
Voor Veerle De Saeger is beeldende kunst een vanzelfsprekendheid die ze van huis uit meekreeg. Reeds als kind trok ze naar de academie. In 12 jaar tijd bouwde ze een gedegen technische en artistieke kennis op. Uiteindelijk koos ze voor een academische opleiding als kunsthistorica.
Technisch-artistieke en kunsthistorische achtergrond, gekoppeld aan een natuurlijke flair zorgen voor een onwaarschijnlijke mix tussen wonen en kunst. Dit is 'kunst in huis' in de ware zin van het woord.
Foto: Pierre-Philippe HOFMAN / Sculpturen: Capucine LEVIE
(c) galerie budA / 2008

Bezoekers worden hier persoonlijk ontvangen en vinden werken doorheen het hele huis. De ruimte vooraan (zie foto) is een 'echte' tentoonstellingsruimte die ook al gebruikt werd voor dansvoorstellingen. In het achterliggende nieuwe woongedeelte vind je naast werk uit de tijdelijke tentoonstellingen ook stukken uit de (schitterende) vaste collectie.

'HOME', het huidig overzicht van 5 jaar galerie budA, toont werk van Bob Verschueren (vegetale impressies), Pierre-Philippe Hofman (fotografie), Marjan Verhaeghe (installatie), Benoit Félix (papiersculpturen) en Capucine Levie (vegetale sculpturen).

Nog tot 21 december 2008: za - zo van 14 - 18 uur

Galerie budA - Buda 14 - 1730 ASSE

De galerie ligt in een doodlopend zijstraatje van de Steenweg tussen Aalst en Asse

INFO: www.budart.be

Met Paul GEES naar GOES (NL)

16 Vlaamse en Nederlandse kunstenaars
stellen tentoon
'COLOUR / NON COLOUR'
in Galerie Van Den Berghe
Westwal 45
4451 CM GOES
NEDERLAND
Open van do t/m za: 12 - 17 uur
tussen 11 en 20 december 2008
tussen 8 en 31 januari 2009
(Goes ligt in Zeeland, in de buurt van Middelburg en Veere)

donderdag 11 december 2008

Luc CLAUS bij Galerie EL in Welle

Na de drukke dagen op Lineart keert ook Galerie EL terug naar het gewone galerieleven.
Einde november werd een tentoonstelling geopend van de in 2006 overleden kunstenaar Luc CLAUS (°Aalst, 1930-+Brussel, 2006).

(c) Luc Claus
Bij Luc Claus staat verfijnde eenvoud voorop. Zijn 'schematische' menselijke figuren en vooral hoofden zijn een steeds weerkerend thema, alsof hij een leven lang geprobeerd heeft om de mensen (en zichzelf) te vatten (te begrijpen) door ze telkens weer in zijn zoekende, getekende lijnen weer te geven.
Want Luc Claus is een tekenaar pur sang, voor wie de tekening geen schets of voorstudie is, maar een artistiek middel op zich. In de huidige 'tekengolf' met jonge kunstenaars als Ante Timmermans of Steven Baelen kan hij beslist een inspirerende rol spelen.
Met zijn vriend Dan Van Severen deelde hij de zoektocht naar de essentie: de menselijke symbolen van Claus naast de geometrische component bij Van Severen.
Soms denk je bij Claus toch aan een tekenende beeldhouwer wanneer je ziet hoe hij zijn figuren of hoofden op een sokkel zet (of net niet - soms lijken ze te zweven - spreekt hier een gebrek aan voeling met de echte wereld of geeft hij ze de vrijheid om zich niet vast te zetten?)
Tot 11 januari 2009
vr - za - zo 14 tot 18 uur of na afspraak
bij Galerie EL
Drieselken 38
9473 Welle
Gesloten van 22/12/08 tot 4/1/09

woensdag 10 december 2008

Sterke beelden (en een vleugje humor) bij Netwerk

Na de kleurrijke ingreep van Neal Beggs tijdens de vorige tentoonstelling is de grote galerie van Netwerk weer netjes in het wit gezet.
Freek WAMBACQ (°1978), die in Brussel woont en werkt, toont zich hier als een architecturaal beeldhouwer met duidelijke ecologische achtergronden. De lemen 'vase-entrepot' die hij hier opgebouwd heeft, kan je in gedachten zo verplaatsen naar de Afrikaanse savanne als huis of voorraadschuur. Maar meteen ervaar je ook het probleem van de ontoegankelijkheid en de buitenmaatse onhandelbaarheid. De gigantische 'vaas' wordt in deze galerie bovendien enkel geconfronteerd met een kleine foto helemaal achteraan waarop een man met een grasmaaier rond schaalmodellen van huizen rijdt: 'beschaving' in verschillende betekenissen, 'overheersing' tegenover 'beschutting', 'nuttig' tegenover 'nietig', 'economie' tegenover 'ecologie',...(?)

In de studio op de eerste verdieping vinden we Freek Wambacq terug met een overzicht van wat we gemakshalve 'beelden' zullen noemen: geassimileerde trouvailles, uitgekiende ingrepen, assemblages, een meubelobject,... gepresenteerd in een vloeiende opstelling van elkaar beïnvloedende onderdelen.
Wij lieten ons bijvoorbeeld charmeren door 'Gravures sur pommes' (waarvan 1 versie op de foto hierna) of 'Le chasseur qui chasse sans son chien de chasse'.

Wij nemen u mee naar de tweede verdieping waar Ran SLAVIN (°1967, Tel Aviv) ons met zijn kamervullende video-installatie 'Tender Prey'* onderdompelt in een blauwe stedelijke wereld (Tel Aviv) die lijkt te twijfelen tussen science-fiction, spionage en industriële archeologie, tegen de achtergrond van een al even indrukwekkende klankband.
(* verwijst naar de kwetsbaarheid van een prooi die nietsvermoedend in het oog gehouden wordt)


Op de derde verdieping kan u onder andere ook nog 'binnenstappen' in de bordkartonnen decorwereld van de Israëlische Brusselaars Effie WEIS (°1971) en Amir BORENSTEIN (°1969): 'Lost at sea'. Dwars door de walvis ziet u de kleine mensjes in hun bootje heel kwetsbaar ronddobberen.


Zoals gewoonlijk zijn de zaalteksten (bij het begin van de tentoonstelling beschikbaar) zeer kwalitatief.
Nog tot 24 januari 2009 bij NETWERK, centrum voor Hedendaagse Kunst
Houtkaai z/n
9300 AALST
Open woe t/m za: 14 tot 18 uur
Gesloten van 24122008 tot 2/1/2009
INFO KUNSTENAARS:



dinsdag 9 december 2008

Artistiek design: D&A Lab

Op Lineart merkten we de design-stand van D&A Lab op. Een blikvanger was zeker de 'mannetjes-kast' van Dimitri Vangrunderbeek.


D&A Lab wil een brug slaan tussen design en kunst en werkt daartoe samen met kunstenaars voor de ontwikkeling van 'artistieke design' in gelimiteerde oplage, met het werk van o.a. Jan Fabre, Michel François, Ann Veronica Janssens, Freek Wambacq (stelt momenteel tentoon bij NETWERK in Aalst)

zaterdag 6 december 2008

Lineart met Aalsterse galeries en kunstenaars

LINEART 2008
nam vorige donderdag een denderende start met een(veel te) drukke vernissage.
In sommige standen kon je amper naar binnen, laat staan dat je op een degelijke manier het werk kon bekijken.
Dus keerden we vrijdag terug voor een rustige wandeling door het grote en bijzonder verscheiden aanbod.
We werden vooral geconfronteerd met klassieke artistieke uitdrukkingsmiddelen: schilderijen, beeldhouwwerken, tekeningen en grafiek. Fotografie leek in veel mindere mate dan de voorbije jaren aanwezig en bewegende beelden (video) leken al helemaal onbestaande.
Enkel in de stand 'Young Ones Award', opgezet door het SMAK kon je films over jonge kunstenaars bekijken. Philippe Van Cauteren, directeur van het SMAK, selecteerde vijf jonge kunstenaars en hun galeries. Laat daar toch wel twee galeries uit Aalst en omgeving bij zijn.
Galerie c. de vos (Stand nr. 543) werd geslecteerd met Pascal De Pauw.
Galerie EL uit Welle (Stand nr. 452) mag met Johan Gelper aantreden.
Bovendien werd Galerie EL opgenomen in de 'New Gallery Selection', een keuze van Hans Martens (artisitiek directeur HISK) en Flor Bex (ere-directeur MUHKA)
En dan is er ook nog de stand (nr. 217) van Galleria Sacchetti met de grote 'one man show' van
Aalsters kunstenaar André Van Schuylenbergh.
Werk van Paul GEES (Galerie c. de vos) Werk van Pascal De Pauw
Galerie c. de vos
Werk van Nicoline VAN STAPELE

Pascal DE PAUW bij de ' Young Ones' (op de achtergrond Galerie c. de vos)
André VAN SCHUYLENBERGH met zijn Zwitserse galerie 'Sacchetti'
André VAN SCHUYLENBERG: one man show

Galerie EL uit Welle met o.a. een beeld van Johan GELPER


Johan GELPER op de stand van de "Young Ones" i.s.m. het SMAK

Stand van Galerie EL

Gaan kijken kan nog tot en met dinsdag 9 december 2008
zaterdag, zondag en dinsdag van 11 tot 19 uur
maandag van 11 tot 22 uur
Meer info op LINEART

woensdag 3 december 2008

Gilles Van Schuylenbergh in CC De Fabriek

Onze Culturele Centra zijn meestal niet gebouwd voor het tonen van beeldende kunst.
Tentoonstellingen worden er dikwijls 'verbannen' naar traphallen of ontvangstruimtes met muren uit grijze betonblokken. Je moet al met kunstwerken 'van goeden huize' aankomen om daarin te overleven.
In CC De Fabriek (Sint-Lievens-Houtem) is het niet anders...
Cultuurfunctionaris Nele Buys heeft het toch aangedurfd om hier (en dat lijkt me een weloverwogen keuze) Gilles Van Schuylenbergh met zijn kleurrijk en sterk architecturaal gerichte collage-schilderijen uit te nodigen.

Deze jonge kunstenaar (26) vindt zijn inspiratie in de onmiddellijke omgeving van zijn stad (Aalst). De oude industriële sites verkent hij, fototoestel bij de hand. De stad als leefwereld en 'speeltuin' boeit hem mateloos.
Hij gaat naar het dak van CC De Werf om de omgeving te verkennen en vanuit alle mogelijke hoeken vast te leggen. Hij beweegt in 'vogelvlucht' door het stadspark om de omgeving vanuit een ander perspectief te bekijken.
Met al zijn fotografisch materiaal duikt hij onder in zijn atelier en maakt eerst collages op doek, die hij nadien (steeds meer) overschildert. Hij toont een fotografische realiteit en schildert er een andere naast of boven. Hij toont bijvoorbeeld het 'verwrongen' hek van de Aalsterse academie (waar hij vroeger op school zat) en voert zichzelf (?) herhaaldelijk als een wat wazige figuur op in een nachtelijk tafereel.

In zijn eigen 'kubistische' visie toont hij zijn onderwerpen van verschillende kanten tegelijk.

Gilles Van Schuylenbergh doorstaat met een aantal ijzersterke werken de confrontatie met een problematische tentoonstellingsruimte.


Nog tot 28 december 2008
in
CC De Fabriek
Fabrieksstraat 19
9520 Sint-Lievens-Houtem
Open elke dag 8 - 12 en 13 - 16 uur (vrijdagnamiddag gesloten)
Op zaterdag en zondag is de kunstenaar zelf aanwezig van 14 - 18 uur
(6 en 7/12, 13 en 14/12, 20 en 21/12, 27 en 28/12)


zondag 30 november 2008

vrijdag 28 november 2008

Peter Van Eyck en Trees Leroy in Galerie c.de vos

Peter Van Eyck: 'Flights, Walks and Rally's'
Peter Van Eyck beweegt zich door de openbare ruimte met haar 'stedelijke' symbolen. Soms doet hij dat te voet, net zoals zijn 'sleepwalk-mannetjes', ontleend aan verkeerslichten en voorzien van 'pijama-strepen'. (Zijn het bewuste wandelaars of zombies in het drukke verkeer?).
Even later verplaatst hij zich in de rol van 'rallyrijder' die zich een weg baant door diezelfde stedelijke drukte.
Soms biedt hij ons (of zichzelf?) enig houvast op een kruispunt van wegen met de mededeling 'U bent hier'.

Even later zoeft hij vrolijk met zijn vliegend tapijt door de lucht en geeft intussen nog een ukelele-concert ten beste. Maar oei, wat is hier gebeurd? In een hoek van het tuinpaviljoen hangt zijn gecracht vliegend tapijt. Zat hij zelf aan het stuur? Hij is er in elk geval (op een ingepakte vinger na) redelijk ongehavend uitgekomen...



Trees Leroy: 'Grensgebieden'

Ook Trees Leroy zoekt zich op de bovenverdieping een weg in de 'Grensgebieden' tussen huizen, schuilhutten en openbare ruimten.
Bij haar is er blijkbaar meer nood aan een eigen afgesloten ruimte. Met haar grenspalen en haar gesloten poorten creëert ze een plaats voor zichzelf.

Ze drukt ook haar (letterlijke) stempel op de ruimte van deze galerie.



In een vorige presentatie (jan-feb 2008) van deze installatie 'in progress' zette ze de Boekentoren van de Gentse Universiteit (een creatie van architect Henry Van De Velde) in al zijn vertikaliteit op zijn kop en legde ook de link met de horizontaliteit van 'haar' schuiloord in 'haar' Westvlaamse landschap.

Uiteindelijk lijkt ze tot het besef gekomen dat beide entiteiten gelijkwaardig zijn. Door simpelweg de grens tussen de twee te overschrijden, kan ze zich moeiteloos in de twee werelden bewegen.
Of houdt ze toch nog andere paden voor ons verborgen?



Tot 20 december 2008
vr - zat: 14 - 18 uur
zon: 10.30 - 13.30 uur

GESLOTEN TIJDENS LINEART VAN 5 - 9 DECEMBER 2008

galerie c. de vos
oude gentbaan 295 - 297
9300 aalst

(c) artspotter voor Waterschoenen

donderdag 27 november 2008

"After Nature" bij In Situ te Aalst

Bij Galerie In Situ te Aalst zorgen vijf kunstenaars voor een eigen kijk op de natuur in het hedendaagse schilderen en tekenen.
'De hedendaagse verbeelding van de natuur en het landschap in de kunst reflecteert de gewijzigde verhouding van het individu tegenover zijn omgeving'
Marcel Berlanger is prominent aanwezig met enkele grote werken, waarin hij bijvoorbeeld reproducties (uit boeken) nauwgezet gaat reproduceren.
Bijzonder interessant is ook de huidige confrontatie en wisselwerking bij Heske de Vries tussen haar schilderijen op doek en werken op papier

De 'slang' van Marcel Berlanger en werk van Heske de Vries
Met slechts twee kleine tekeningen is de Noorse Ane Graff aanwezig. De picturale en technische kennis die zij hiermee etaleert is ronduit verbluffend.
Frank Halmans toont een reeks tekeningen van de kastladen waarin hij zijn insectenverzameling op ware grootte nagetekend heeft.

Pieter Vanden Broecke ontmoet Marcel Berlenger

Het grafisch werk van Pieter Vanden Broecke neemt eveneens het landschap als inspiratiebron. Meer nog dan Ane Graff zoemt hij in op het absolute detail. Zijn etsen realiseert hij in oplagen van 1/1 of uitzonderlijk 2 exemplaren.
Vijf kunstenaars gaan elk op hun manier naar de kern van hun (gemeenschappelijk) onderwerp.
(c) artspotter voor Waterschoenen
'AFTER NATURE'

nog tot 28 december 2008

Arbeidstraat 108-110 / 9300 Aalst

vr - za - zo 14 - 18 uur


woensdag 26 november 2008

Patrick LEBRET bij Galerie DE ZIENER in Asse

MUSEALE ALLURE BIJ GALERIE DE ZIENER
De installatie 'Petits Pois' van de Franse kunstenaar Patrick LEBRET (°1966) zorgt weer (na de sterke tentoonstelling van Mario De Brabandere) voor een artistiek hoogtepunt.
De 'petits pois' of blikken met erwtjes mag je wel heel letterlijk nemen. In hun opbouw van naast of op elkaar gestapelde blikken, fungeren de gedeukte exemplaren als kop van de wormpjes die voorgesteld worden.


De tuinzaal bereikt met haar bijzondere oranje aankleding een gigantische uitstraling die haar invloed tot buiten in de tuin en op de binnenkoer laat gelden. (De duistere dagen van dit vroege winterweer zijn een welkome hulp om het effect nog te versterken).

Misschien kent U Patrick Lebret nog van de tentoonstelling 'Over the Edges' (Gent, 2000). Daar was hij (naast de hamzuilen van Jan Fabre) één van de publiekstrekkers met zijn installatie op de Korenlei, waarbij tegen de geluidsachtergrond van een 'huiskamerruzie' de borden door het raam op de straatstenen in stukken vlogen.
(c) artspotter voor Waterschoenen

'Petits Pois' moet U zeker 'in het echt' gezien hebben!

Dat kan tot 21 december 2008
vrijdag-zaterdag-zondag
van 15 tot 18 uur
in
Galerie De Ziener
Stationsstraat 55
1730 ASSE

zaterdag 8 november 2008

Salle des pas perdus: boekvoorstelling



'Salle des pas perdus' =




een grote verkeersruimte binnen een architectonische compositie die bedoeld is om grote stromen mensen te leiden (een soort grote hall).




Je vindt deze ruimte bijvoorbeeld in een groot station of een gerechtsgebouw, maar bij uitbreiding kan deze term zich ook naar de straat verplaatsen, zeker wanneer hij door An Van de Vyvere en haar performance-dansgroep Irma Firma toegepast wordt op de situatie van de 'sans-papiers' in Brussel.




Samen met fotograaf Pablo Castillo wandelde Ann Van de Vyvere door Brussel om de leefwereld en de thematiek van de 'sans-papiers' in beeld te brengen. Daarbij is wandelen voor Ann Van de Vyvere de essentie van de mens, de vrijheid te kunnen nemen om zich te bewegen in de richting die men wil.


Laat dat nu precies één van de essentiële problemen zijn waarmee 'sans-papiers' geconfronteerd worden in de zoektocht naar een ander, beter bestaan: angst, grenzen, eindeloos wachten, onmacht, niet erkend, gesloten, opgesloten,...


'Sans-papiers mais pas perdus' ?



In de tentoonstelling 'Van Provo tot nu: kunst in een sociaal-politieke context', nog tot 23 november in CC De Werf (Aalst), is Ann Van de Vyvere overigens met deze thematiek reeds sterk aanwezig.



(zie bespreking op deze site: dinsdag 21 oktober 2008)

(c) artspotter voor Waterschoenen




'Salle des pas perdus' is dan ook de titel van het fotoboek (met audiofragmenten) dat op donderdag 13 november 2008 om 19 uur voorgesteld wordt in de tentoonstellingsruimte van CC De Werf in Aalst.

donderdag 6 november 2008

Rein Ergo en Ergo Pers: een kennismaking


Vlakbij het Gentse Zuidpark en met onder andere de 'Vooruit' als overbuur, ligt de Muinkkaai. Onder de naam 'Ergo Pers' woont en werkt hier (achter een naamloze maar statige gevel), ambachtelijk drukker voor en vriend van dichters en kunstenaars: Rein ERGO.
Wat voor Rein Ergo begon als een jeugdervaring, groeide uit tot een beroepsactiviteit met internationale erkenning. Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen.
Rein Ergo werd in 1960 geboren als zoon van beeldend kunstenaar Ronald Ergo. Zijn grootvader van moederszijde, Renaat Saey, was eveneens kunstenaar. Het verhaal over 'de kunst en de paplepel' mag hier dus gerust aangehaald worden. Zelf hield Rein Ergo zijn artistieke droom tien jaar vol, maar kwam toen tot het besef dat het pure kunstenaarsbestaan hem onvoldoende uitwegen bood.
Op zijn zeventiende ontdekte hij, samen met zijn vader, de wonderlijke wereld van de oude drukkunst. Het was de tijd dat drukkerijen volop overschakelden van 'typo' naar 'offset', zodat ook de metalen letters en de oude drukpersen massaal afgedankt werden.
Ronald en Rein zochten zich letterlijk een weg door de berg van vierhonderd kilogram letters (gelukkig slechts één lettertype) die ze zopas gekocht hadden. Samen leerden ze de structuur van letterkasten kennnen.
Vader Ergo begon in 1979 met het 'echte' werk: een ambachtelijk drukker was geboren. Vanaf 1981 legde hij als 'De Prentenier' een schitterend parcours af.
Zoon Rein, evenzeer gebeten door het ambachtelijk drukkersvirus, zette eerst als nevenactiviteit en vanaf 1994 beroepshalve met zijn 'Ergo Pers' de combinatie van beeldend, grafisch en literair werk verder. Figuren die ook bij 'De Prentenier' aan bod kwamen (bvb. Michel Seuphor of Roger Raveel) vind je ook in de catalogus van 'Ergo Pers' terug.
Aanvankelijk zag Rein Ergo ook vooral het publiek van zijn vader bij hem over de vloer komen. Met de jaren ontstond echter een verruiming en internationalisering van zijn klantenbestand. Vandaag heeft hij, naast België vooral in Nederland, maar ook in Duitsland een flinke reputatie opgebouwd.
De wereld van 'Ergo Pers' blijft natuurlijk kleinschalig en overzichtelijk. Rein Ergo heeft het allemaal zelf in de hand, van oorspronkelijk idee tot het aan de man brengen van zijn werk. Per jaar ontwikkelt hij een viertal 'boeken'. De ideeën hiervoor kunnen ontstaan vanuit de poëzie of andere teksten, maar ook beeldend werk of de figuur van een kunstenaar zelf kunnen als uitgangspunt dienen.
Steeds weer legt hij nieuwe contacten, soms (dikwijls) met heel grote namen uit de literaire wereld of de beeldende kunsten, zoals bijvoorbeeld Hugo Claus of Pierre Alechinsky. Het ene contact brengt weer nieuwe ontmoetingen teweeg. Voor Rein Ergo is ook (en vooral) de vriendschap van belang. Soms ontstaat een vriendschap voor de tijd van een boek, soms ook voor het leven! Zonder die vriendschapsband is het veel moeilijker werken...
Rein Ergo verzorgt in wezen het hele ontstaansproces van zijn boeken. Enkel voor het drukken van de grafiek doet hij meestal een beroep op zijn schoonbroer Henrie Hemelsoet van 'De Zachte Klaarte'.
Samen met Johan Velter lag Rein Ergo aan de basis van 'Druksel', een beurs voor kleine, ambachtelijke drukkers en boekenmakers, die tussen 1998 en 2006 jaarlijks in Gent gehouden werd. Het was overigens daar dat we het werk van Ergo Pers aanvankelijk leerden kennen. In Nederland loopt nog steeds een gelijkaardig initiatief.
Aan Rein Ergo vragen naar 'zijn mooiste boek' is uiteraard zoals vragen naar iemands mooiste kind. Toch verwijst hij naar enkele spciale realisaties in de inmiddels uitgebreide fondscatalogus.
Nog steeds koestert hij de gedachte aan het allereerste boekje dat hij voor Thierry De Cordier drukte. Het boek dat hij in 2001 met Mario De Brabandere realiseerde heeft ook een grote indruk nagelaten. Op basis van dagboekteksten van Mario DB, aangevuld met houtsneden van diezelfde kunstenaar ontstond het boek 'V.F.D.B.' = Voor Frans De Brabandere (de vader van de kunstenaar die in 1981 in dramatische omstandigheden om het leven kwam).
Het boek 'Exil de peintre' (2003) met schitterende etsen van Philippe Vandenberg was zowel voor de kunstenaar als voor Rein Ergo een onvergetelijke ervaring.
De uitgaven van Ergo Pers verschijnen telkens op gelimiteerde oplage (genummerd en gesigneerd). Deze schitterend verzorgde uitgaven zijn bijgevolg zeer gegeerd bij verzamelaars.
Rein Ergo koestert ook de handgesneden houten lepel die Raphaël Buedts hem schonk.
Intussen beschikt hij over een indrukwekkende lijst van auteurs en kunstenaars, waarmee hij zijn (en onze dromen) laat uitkomen: Hugo Claus, Cees Nooteboom, Leonard Nolens, Roland Jooris, Roger Raveel, Jurgen Partenheimer, Reinier Lucassen, Constant, Armando, Karel Dierickx, Ronald Noorman, Mario De Brabandere,... en vele anderen.
Tot daar een eerste ontmoeting met een huisman-ambachtsman-boekkunstenaar die de principes van 'slowfood' toepast op het boekenvak: geen massaproductie, maar een ambachtelijke, menselijke, gelimiteerde uitgave van artistieke boek-objecten.
Tijdens een volgende ontmoeting laat hij ons misschien een glimp opvangen van zijn 'hemel op aarde'... zijn atelier!
In afwachting kan je terecht op:
(c) artspotter voor waterschoenen

dinsdag 4 november 2008

Naar aanleiding van 60 jaar COBRA

Hugo Claus en Cobra... Een zachte vernieling


In 1988 verscheen van Hugo Claus de roman 'Een zachte vernieling'. Daarin beschrijft hij zijn eigen ervaringen met de leefwereld van dichters en kunstenaars in en rond de Cobragroep in het Parijs van begin jaren '50.

De namen zijn fictief, de groepsnaam is 'Asur' geworden, maar een aantal figuren verwijzen onmiskenbaar naar de echte hoofdrolspelers: in Friso Buyl herken je Karel Appel, Rob Lievens introduceert Corneille, Hoorne verwijst naarLucebert, Floris De Wilde is het alter ego van Simon Vinkenoog, Hans Andreus treedt op als Bernhard Waehlens, terwijl Hugo Claus zichzelf opvoert in de figuur van André Maertens.

COBRA werd op 6 november 1948 in Parijs opgericht door Christian DOTREMONT en Joseph NOIRET van Belgische zijde, Asger JORN voor de Deense component en Karel APPEL, CONSTANT en CORNEILLE van de Nederlandse Experimentele Groep.

De groepsnaam COBRA, een samensmelting van COpenhagen, BRussel en Amsterdam, werd enkele dagen na de oprichting voorgesteld door Christian Dotremont.

Met de verklaring 'La cause était entendu' zetten deze zes stichters zich af tegen de 'theoretische praatbarak' van de 'revolutionaire surrealisten'. Met Cobra wilden ze concreet aan het werk en de kunst voor zich laten spreken.


Het waren vooral Dotremont en Jorn die Cobra gedurende het driejarig bestaan internationaal draaiend hielden.

Hugo Claus maakte in feite niet rechtstreeks deel uit van de groep, maar kende wel de meeste hoofdrolspelers en was hoofdzakelijk bevriend met de schilders (zoals Appel). Zelf was hij trouwens dubbel actief als schrijver en beeldend kunstenaar, hoewel hij zijn beeldend werk meestal op de achtergrond hield.


Toch zou hij later, o.a. in de tentoonstelling 'Cobra - Post Cobra' (PMMK - Oostende, 1991) met zijn beeldend werk prominent opgevoerd worden.

Andere kunstenaars die wel bewust tot Cobra toetraden, waren o.a. Pierre ALECHINSKY.

Het was trouwens Alechinsky die de laatste groepstentoonstelling (november 1951) van Cobra organiseerde in het Luikse Museum (Jorn en Dotremont waren allebei met tbc in het sanatorium van het Deense Silkeborg opgenomen).

In 1993 werd het Luikse Museum (MAMAC) overigens, na jarenlange verwaarlozing, heropend met een Cobra-tentoonstelling. De werken kwamen uit de collectie Van Stuijvenberg, die in 1996 als basis zou dienen voor het Cobramuseum in Amstelveen.



Bibliografie

CLAUS, Hugo
Een zachte vernieling
Uitgeverij De Bezige Bij, 1988

MEIJER, Ruud
Parijs verplicht: Nederlandse schrijvers en kunstenaars in Parijs (1945-1970)
Uitgeverij Thomas Rap, 1989

STOKVIS, Willemijn
COBRA: geschiedenis, voorspel en betekenis van een beweging in de kunst van na de tweede wereldoorlog
Uitgeverij De Bezige Bij, 1990

VAN DEN BUSSCHE, Willy
COBRA POST COBRA
Uitgave PMMK Oostende, 1991


Overzichtstentoonstelling

COBRA

van 7.11.2008 tot 15.2.2009

in

KMSKB

BRUSSEL

dinsdag 28 oktober 2008

OPEN ATELIERS 2008 in GENT

Vorig weekend kon je ondermeer in Gent op bezoek in de natuurlijke habitat van kunstenaars: hun atelier.
Met 85 deelnemende kunstenaars, 10 organisaties en 42 locaties was kiezen uiteraard de boodschap. Wij beperkten ons tot 2 locaties met in totaal zowat 40 kunstenaars: het Begijnhof in de Lange Violettestraat en de Leopoldskazerne. Op deze plaatsen stelt de vzw NUCLEO ateliers ter beschikking van de kunstenaars.
NUCLEO is gevestigd in de 'Infirmerie' van het Begijnhof, in de schaduw van de Begijnhofkerk.
'Nucleo is een vzw die zich tot doel stelt in Gent en omgeving kwaliteitsvolle en betaalbare ateliers te ontwikkelen voor kunstenaars uit verschillende kunstdisciplines'
'Nucleo wil ook de contacten tussen kunstenaars en de relatie met hun omgeving stimuleren. Ook wil de vereniging voorzien in productiefaciliteiten (zoals bijvoorbeeld een zeefdrukinstallatie of een keramiekoven). Daarenboven zoekt men contacten met curatoren, conservatoren en andere spelers in het artistieke circuit.
Dankzij de medewerking van de Stad Gent kunnen diverse panden gevaloriseerd en als atelierruimte aangeboden worden.

Ingang van het Begga Convent met links de 'Infirmerie'
en rechtdoor de voormalige school
Sommige kunstenaars hebben nog even opgeruimd om de bezoekers te (kunnen) ontvangen. Voor de meesten lijkt het ook een beetje onwennig om zoveel volk over de vloer te krijgen. De ene trekt zich met een schetsboek terug in een zetel. De andere schuifelt wat rond of probeert zelfs een beetje onzichtbaar te worden. Hier en daar is ook iemand echt aan het werk.
In bepaalde ateliers ruik je de verf, in andere komt de duisternis je tegemoet (onderbroken door het visueel geweld van computers en beamers). Bepaalde kunstenaars ontvangen je in een 'orde der dingen' zoals je die ook in hun werk ziet verschijnen. De verscheidenheid zorgt ervoor dat elke bezoeker zich wel ergens thuisvoelt.
Wij nemen je mee op een fotografische wandeling bij kunstenaars die ons opvielen...

Nicoline Van Stapele geeft uitleg over haar 'Berta-project'

Schitterend fotografisch werk in het atelier van Wim De Maat

2e en 3e jaar Beeld(houw)atelier van Sint-Lucas zorgen voor 'computer-speels'
'klank- en lichtspel'


Alles wat je wilde weten over betonnen sierplaten in België (en daarbuiten?)
Binnenkort staat Gunther Moriau met dit project bij de Verbeke Foundation.

Een niet zo zonnige zondagnamiddag in het Begijnhof: alles 'peis en vree'

Een bijzonder prettige verrassing in de Leopoldskazerne...
Maaike Leyn met indrukwekkende houtskooltekeningen op doek.
Even uit het raam kijken naar de Boekentoren van Henri Van de Velde
Terug naar de 'echte ' wereld via deze trap die ons aan werk van
Xavier Mellery doet denken.
(ga bij gelegenheid eens in het Museum van Elsene kijken)

Heb je dit weekend gemist of kan je er niet genoeg van krijgen?
Dan kan je op 8 november nog naar de
'Closing Night van de Open Ateliers Nucleo'
ACEC, Dok Noord 4
9000 GENT
GRATIS INKOM
Receptie van 21 tot 22 uur + performance van MMO
Galerie met werk van verschillende Nucleo-kunstenaars
en
Arty-Farty-Party met verschillende DJ's

Meer weten over NUCLEO vzw en haar KUNSTENAARS?
(c) artspotter voor waterschoenen