Mario De Brabandere met nieuw werk bij Galerie De Ziener in Asse

Het zijn voor Mario DE BRABANDERE (°1963) drukke tijden in tentoonstellingsland.

Een paar weken geleden bezochten we hem in Villa De Olmen te Wieze, waar hij met een paar tekeningen en heel wat driedimensionaal werk de kelderruimte een museale allure bezorgde.
(Nog te bezoeken op 2 en 3 oktober)

Vorige zondag was Galerie De Ziener in Asse het bijzonder druk bezochte toneel van zijn nieuwe tentoonstelling met tekeningen en schilderijen.

Twee jaar geleden was hij hier, na een bijzonder moeilijke periode, een eerste keer te gast met zijn tenoonstelling: 'Mario De Brabandere eert Frans De Brabandere en Leon Pollet'



De nieuwe presentatie bij De Ziener is, in een mix van tekeningen en schilderijen, zoals steeds perfect uitgebalanceerd.

Niemand minder dan JAN HOET introduceerde, op zijn enig echte wijze, het werk van de kunstenaar. Vijftien jaar geleden leerde hij Mario De Brabandere en zijn werk kennen, maar verloor hem nadien een hele tijd uit het oog. Toen hij twee jaar geleden opnieuw met zijn actuele werk geconfronteerd werd, stelde hij een ongelooflijke wending vast van chaos naar rust.

Mario De Brabandere met collega-kunstenaar Frank Van Hiel

Kijkend naar het hier aanwezige werk, wijst Jan Hoet op de eenvoud van onderwerpen: stilleven en het exterieur van de stad.

Mario De Brabandere maakt 'academisch werk' in de zin van 'onderbouwd door een stevige vakkennis'.

'Kompositie met Laatste Avondmaal' 2010

(c) Mario De Brabandere 

Jan Hoet plaatst Mario De Brabandere in de traditie van Jean Brusselmans, Georgio Morandi en Dan Van Severen, maar legt er meteen de nadruk op dat elk werk toch steeds onmiskenbaar 'MARIO DE BRABANDERE' is. Het sterke constructivisme van deze kunstenaar heeft niet tot doel de wereld te veranderen (zoals dat bijvoorbeeld bij Max Bill het geval was). Het gerealiseerde werk is het doel op zich.

Jan Hoet in de rustige wereld van Mario De Brabandere

(c) Mario De Brabandere

Mario De Brabandere is ongetwijfeld één van de figuren die ons geloof in de kunst alleen maar kunnen verstevigen. Zijn werk behoeft geen grote theoretische verklaringen of ingewikkelde zinnen ter ondersteuning. Het is wat het is in zijn niet te verbeteren eigenheid, gemaakt met respect voor de middelen waarmee het gerealiseerd is.

Jan Hoet aan het woord

De hele benedenverdieping is het terrein van Mario De Brabandere.

Wie even de trap naar boven neemt, ontdekt een gevarieerde wereld met werk van talrijke 'huiskunstenaars' waaronder Sjoerd Buisman, Raphaël Buedts (zie foto), Philippe Vandenberg en Marc Maet (de overleden kunstbroeders), Werner Cuvelier (zie foto), Jo De Smedt, Julien Coulommier (die hier vanaf 5 december solo tentoonstelt) en Stefaan Vermuyten (zie foto) (heeft hier vanaf 13 februari 2011 een solotentoonstelling).

Twee dames verenigd door een werk van Stefaan Vermuyten

Raphaël Buedts en Sjoerd Buisman

Ontmoeting met een werk van Werner Cuvelier

De tentoonstelling

MARIO DE BRABANDERE

loopt tot 14 november 2010

vrijdag-zaterdag-zondag: 14 - 18 uur

www.deziener.be

Sjoerd Buisman tussen galerie en tuinpaviljoen

Adam LEECH, Pieterjan GINCKELS en ARTSTATION in NETWERK te Aalst

In het centrum voor hedendaagse kunst NETWERK zijn sinds vorige week enkele nieuwe tentoonstellingsprojecten gestart.

De galerie op het gelijkvloers is het terrein van Adam LEECH, de studio op de eerste verdieping is door Pieterjan GINCKELS omgebouwd tot wielerpiste en op de tweede verdieping hebben Glenn DAVIDSON en Anne HAYES, samen actief als ARTSTATION, een plaats gevonden voor hun interactief mediaproject.

Tussendoor wachten U, zoals gewoonlijk, enkele werken uit het 'Netwerk Museum' (de vaste collectie van Netwerk).

Adam LEECH (°1973, Chicago) kwam na kunststudies in Chicago en Amsterdam tussen 2004 en 2006 in het Antwerpse HISK terecht. Sinds 2007 woont en werkt hij in Brussel.

Voor deze tentoonstelling presenteert hij uitsluitend nieuw werk: schilderijen, beelden, installaties, video.

In 2009 was hij te gast bij Galerie Hoet-Bekaert, die eveneens op Art Brussels 2010 werk van hem voorstelde.

In Netwerk zagen we hem ook eerder dit jaar opduiken in de tentoonstelling CHIPKA, waar hij in zijn video onophoudelijk de vraag stelde: "Are there anymore questions?"

Zaaloverzicht Galerie: Adam Leech

Meteen bij zijn eerste schilderij 'Interor with window and sculpture' sta je voor een intens verzorgde (sobere) kleurcompositie binnen een strak (al dan niet uit de losse pols geschilderd) lijnenspel. Het onderwerp zet zich door in zijn andere schilderijen.

Leech vertaalt de inspiratie die hij bij intimistische schilders als Pierre Bonnard en Edouard Vuillard schijnt te vinden, in een eigen beeldtaal. Toch duiken hier ook andere (misschien onverwachte) namen bij mij op. Ik ontwaar hier zowel de intieme 'vlakheid' van David Hockney als sommige 'beklemmende' interieurs van Anselm Kiefer.

(c) Adam Leech

Het beeld 'High heel shoes' steekt met zijn sensuele lichaamsvormen sterk af tegen de strakheid in de schilderijen en de rechtlijnige vlakheid van de catwalk waarop het staat.

Helemaal achteraan staat zijn sculptuur 'Bow the Man' speels en fleurig op een lange, hoge tafel.

(c) foto: Artspotter (c) werken: Adam Leech

De rechterkant van de zaal is het terrein voor zijn video's. In 'Blanket Apology' toont hij een in scène gezette publieke bekentenis. Woord en beeld, 'eerlijkheid' en theatraliteit bestoken elkaar EN de toeschouwer.

"Are there anymore questions?"... Zeker weten! Maar in de kunst moeten antwoorden niet noodzakelijk voor het rapen liggen...

(c) Pieterjan Ginckels

De studio op de eerste verdieping is het speelterrein van Pieterjan GINCKELS (°1982, Tienen) die ook in Brussel woont en werkt. Met activiteiten op het vlak van kunst, architectuur, ontwerp en muziek is hij een hedendaagse 'homo universalis'.

(c) Pieterjan Ginckels

In Netwerk lanceert hij het tentoonstellings- en performanceproject 'PISTE'. In de studio is dan ook een echte houten wielerpiste gebouwd, met een centraal plein en alles erop en eraan.

Tijdens de vernissage werd de piste ingereden door de kunstenaar en zijn team. In de filmzaal werd ondertussen de film 'Ventoplex Boys' vertoond.

(c) foto: Artspotter (c) Pieterjan Ginckels

Elk onderdeel van het 'piste'-verhaal is door Ginckels minutieus uitgewerkt, van de beschilderde fietswielen over de gefragmenteerde spiegel-fietshelmen als 'Human Diso Balls', de wielertruitjes,... tot en met de perfect geconstrueerde en uitgebalanceerde wielerpiste.

In de week tussen dinsdag 28 september en zaterdag 3 oktober wordt een heuse '6 DAAGSE' georganiseerd. In een tijdspanne van zes dagen racet het team 24 uur zoals in de Gentse zesdaagse.

 

(c) Pieterjan Ginckels

De aftrap voor de zesdaagse wordt dinsdag (28/9) gegeven met de vertoning van de documentaire film 'Line of Sight' over illegale 'alleycat races'. Woensdag volgt de confrontatie tussen muziek ('1000 Beats') en het pistegebeuren. Donderdag probeert de kunstenaar op één dag 1000 rondes te rijden. Vrijdag is er een  confrontatie tussen het wielerteam en de muziek van Elektro Guzzi & Frank Bretschneider. Zaterdag is er pastalunch. Zondag volgt de finale op de piste, naast een wielercriterium voor liefhebbers in de straten rond het kunstencentrum.

(c) foto: Artspotter

'Piste' stelt vragen over kunst en sport (als evenment en menselijke uiting), over concentratie en competitie, over publieke aantrekkingskracht, over energie, over ruimtelijke activiteit en vormgeving, over 'hoge' en 'lage' cultuur, over inspanning en ontspanning, over 'schoonheid'...

*

Op de tweede verdieping presenteren de Britse kunstenaars Glenn DAVIDSON (°1957) en Anne HAYES (°1957), samen opererend als ARTSTATION,  een project waarin ze via het SMS-verkeer van hun zoon een onderzoek verrichten naar de intimiteit en de broze confidentialiteit in de communicatie via de nieuwe media.

(c) Artstation

De horizontaal opgehangen, tot wandhoogte uitvergrote tekstberichten fungeren hier als 'behang' en tegelijk als 'geluidsgolf' en 'tijdsband'.

Via het gsm-nummer op het scherm kan de toeschouwer zelf het project binnenstappen.

Dit project accentueert de dunne grens tussen privacy, openbare ruimte, controle, surveillance, persoonlijke laksheid in onze omgang met persoonlijke gegevens,... in het tijdperk van de multimediale communicatie.

De tentoonstellingen lopen tot 6 november 2010 in NETWERK - Houtkaai z/n -9300 AALST

Open van dinsdag tot en met zondag: 14 - 18 uur

INFO

www.netwerk-art.be

(c) Artstation

Sebastian Moldovan en Adi Matei met 'Artist's Survival Kit' bij Galerie Jan Dhaese in Gent

Sebastian MOLDOVAN (°1982, Roemenië) woont en werkt in Boekarest en was al eens eerder te gast in deze galerie. Hij heeft overigens al een tentoonstellingsparcours van Roemenië, over Stockholm, Londen, Haifa tot Zurich.

Toen Jan Dhaese hem voor deze nieuwe solotentoonstelling uitnodigde, stelde de kunstenaar niet alleen een thema voor, maar meteen ook de vraag om zijn vriend en 'partner in (art-) crime' Adi MATEI (°1980, Roemenië) als 'invited artist' te introduceren.

Nu is Jan Dhaese met zijn galerie best bereid om niet alleen kunst te tonen, maar ook de ruimte open te stellen voor artistieke research en experiment. Een dergelijke instelling houdt voor een commerciële galerie wel enig risico in, maar biedt daarnaast ongekende kansen om 'museale' tentoonstellingen (in het klein) te brengen.

*

De 'artist's survival kit' is, aldus Moldovan "een project omtrent persoonlijke ervaringen van wat het betekent om vandaag kunstenaar te zijn, met de nodige opofferingen en (zo mogelijk) zonder compromissen, ook in de relaties met instituten en systemen,..."

De samenwerking tussen de beide kunstenaars is heel hecht, al pakken ze uit met individueel werk. De fotoreeks door Adi Matei van interieurs (waar ze samen verbleven... meestal in Roemenië, maar ook in Frankrijk en Duitsland) geeft al meteen een beeld van eenvoud en onthechting.

(c) Adi Matei & Galerie Jan Dhaese

Adi MATEI komt als gast meteen in de eerste kamer in beeld. De tafel met de 'letterdozen' staat centraal. De individuele dozen vormen samen de zin 'NOT FOR SALE' en verwijzen naar pizzadozen of bij uitbreiding naar de massale verpakkings- en wegwerpcultuur van de fastfood. Door deze dozen stuk voor stuk als 'maatwerk' te realiseren, bezorgt Adi Matei ze een hogere status dan die waaraan ze ontleend zijn.

*

Onder het raam staat een televisietoestel met een steeds herhaald beeld van een insect dat probeert omhoog te kruipen op een glazen plaat. Telkens als het dier weer naar beneden zakt, hoor je een 'lachband' zoals in talloze sitcoms...: het leven als sitcom, realityshow of toch gewoon het echte leven ?

(c) Adi Matei & Galerie Jan Dhaese

De reeds eerder vermelde fotoreeks met interieurs is bijzonder sterk.

Let ook op de installatie met video en glazen bokalen bij de schouw: vrienden van de kunstenaar 'schreeuwen' in een glazen pot die meteen gesloten wordt. Mag ik deze verzameling een 'criotheek' noemen ?



(c) Sebastian Moldovan & Galerie Jan Dhaese

Sebastian MOLDOVAN heeft de kern van zijn bijdrage in de achterste kamer opgeslagen. Zelf noemt hij de installatie met de opgeslagen plastic zakjes het centrale werk en dat heeft zowel artistieke als emotionele redenen. Het verwijst naar zijn vader, die als gastarbeider enkele keren naar Israël trok (Roemenen waren blijkbaar de goedkoopste Europese werkkrachten) en intussen overleed ten gevolge van een longziekte. De opgeblazen plastic zakjes verwijzen in hun vorm en lichte bewegingen naar longen die nog leven suggereren. Bovendien staan deze zakjes als wegwerpmateriaal symbool voor de status van 'wegwerparbeiders'...

(c) Sebastian Moldovan & Galerie Jan Dhaese

Een ogenschijnlijk banale installatie van een kom met water, licht en een bewegingsmelder zorgt voor weerspiegeling op de muur... de grot van Plato anno 2010...

*

In een videoprojectie in een hoekje naast de radiator neemt hij ons mee naar zijn ontdekkingstocht in de natuur, als kind bij zijn grootouders: een inspiratiebron voor zijn verdere leven en kunst... de natuur als het uitgangspunt van alles !

*

Een spiegel als trompe-l'oeil op de deur achteraan...

Een lijmpistool als artistiek werktuig en symbool...

Een kinderspelletje in koperdraad...

De wereld van Sebastian Moldovan is divers, maar coherent.

*

In deze tentoonstelling loop je niet zomaar snel even binnen. Hier maak je kennis met twee kunstenaars die, ondanks hun jonge leeftijd, een pak levenservaring koppelen aan een doordacht artistiek discours.

Tot 31 oktober 2010

bij

Galerie Jan Dhaese

Ajuinlei 15 B

9000 GENT

donderdag tot zaterdag: 14 - 18 uur

zondag: 11 - 14 uur


www.jandhaese.be

www.sebastianmoldovan.ro

met link naar Adi MATEI

'TEGENLICHT' in het SMAK

De tentoonstelling / installatie 'Tegenlicht' vormt het eindpunt van een project dat reeds in 2001 opgestart werd door het literaire tijdschrift DW B (het voormalige Dietsche Warande & Belfort) en CERA.

De relatie taal - beeld werd via confrontaties tussen werk van beeldende kunstenaars, dichters en schrijvers onderzocht.

In een tweede fase, vanaf 2007, ontstond uit de samenwerking tussen DW B en CERA het multimediale platform 'TEGENLICHT': geen licht zonder tegenlicht, geen kunst zonder literatuur.

Pieter Vermeersch: Untitled (Yellow line), 2010

Tussen 2007 en 2009 ontstonden zes 'factories', waarin een jonge beeldende kunstenaar (met werk in de Cera-collectie) en een schrijver de confrontatie aangingen met een 'gevestigde' kunstenaar uit de Cera-collectie. Telkens volgde een 'verslag' in DW B, op de website 'www.tegenlicht.org' en via een reëel toonmoment (o.a. in CC Strombeek, in Passa Porta,...).

Philippe Van Snick en Sylvie Macias Diaz (details)

In de website kan je de tekst- en beeldbenadering van de verschillende factories volgen.

In de eerste gaan schrijfster Saskia De Coster en beeldend kunstenaar Pieter Vermeersch de dialoog aan met het werk van Philippe Van Snick. Een 'boek' (online, maar zoals het ook in DW B verscheen) met links een verhalende tekst van Saskia De Coster, gaat de confrontatie aan met het werk van Van Snick in beelden uit zijn atelier, op de rechterpagina. Naarmate de bladzijden vorderen, wordt de tekst vager en het beeld scherper...

(Hugo Bousset, hoofdredacteur van DW B, drukte reeds eerder in het project de vrees uit dat het beeld de tekst zou verdringen)

Een film toont een 'nerveuze' wandeling door het atelier van Philippe Van Snick.

In de huidige tentoonstelling komen de 'kleurstudies' van de kunstenaar uitgebreid aan bod op het einde van de eerste en het begin van de tweede tafel.

Peter Holvoet-Hanssen, Honoré d'O en Jacques Lizène

In de volgende 'factories' werden de gevestige kunstenaars (Jacques Charlier, Honoré d'O, Narcisse Tordoir, Ann Veronica Janssens en Jacques Lizène) telkens weer door andere auteurs en kunstenaars op geheel eigen wijze in taal en beeld benaderd.

De website brengt dit allemaal schitterend in beeld.

Jacques Lizène en Jacques Charlier

De huidige tentoonstelling (curatoren: Luc Derycke en Thomas Caron) gebruikt de WERKTAFEL als gemeenschappelijk symbool voor schrijvers en beeldende kunstenaars. Koenraad De Dobbeleer creëerde i.s.m. Kris Kimpe een schitterend tentoonstellingsconcept, waarin drie gigantische tafels door drie zalen lopen, tegelijk de scheidingsmuren gebruikend en negerend (één plank loopt helemaal door van het begin tot het einde).

Precies door die opbouw wordt de toeschouwer ertoe aangezet het concept vanuit verschillende standpunten te bekijken, omwegen te gebruiken, zelfs even onder de tafel te gaan liggen voor een onbekende ervaring...

Peter Verhelst

Los van de mogelijk te ontdekken betekenissen van, en de relaties tussen de individuele kunstwerken, treft hier meteen de esthetische ervaring van de installatie als geheel.

Het blad met de zaaltekst en plan van de tafelopstelling zal U zeker flink op weg helpen, maar een voorbereidend bezoek aan de website bezorgt U vast een veel omvattender beeld van het hele gebeuren en bijgevolg een artistieke beleving van een hogere orde.

De tentoonstelling loopt tot 21 november 2010 in het SMAK - Citadelpark - Gent

dinsdag tot zondag: 10 - 18 uur

http://www.smak.be/

'Coming People' in het SMAK

Net zoals vorig jaar is Thibaut Verhoeven (namens het SMAK) curator voor het project 'Coming People' en ook nu weer kreeg hij het gezelschap van een buitenstaander als mede-curator: Denis Gielen (MAC's, Grand-Hornu).

Los van elkaar maakten ze een keuze uit de afstudeerprojecten van de Gentse kunsthogescholen KASK en SINT-LUCAS. Nadien werden die samengebracht tot de definitieve selectie.

(c) foto: Artspotter (c) werk: Olivia Rochette &Gerard-Jan Claes

Als pas afgestudeerde kunstenaar meteen een plaats krijgen in een museum als het SMAK is uiteraard een hele eer, maar tegelijk een grote verantwoordelijkheid. Om de druk op de jonge artisitieke schouders wat in bedwang te houden, worden deze kunstenaars bij manier van spreken via de achterdeur binnengelaten. In de 'Factory'-ruimte met de hoge glazen wand naar de achterliggende, gigantische hangar en met de twee deuropeningen naar het eigenlijke museum, staan ze hier letterlijk op de drempel van hun artistieke carrière.

De ondertitel van de tentoonstelling: 'L'humilité des choses' (de nederigheid van de dingen) diende zich bij de curatoren als vanzelf aan vanuit de werken (onderwerpen en materiaalkeuze) maar bovendien vanuit de bescheiden mentaliteit van de kunstenaars.

(c) werk: Elisabeth Ida

Laurent MIGNON (°1985) toont zijn 'Cartes mentales' (mental maps), simpele blaadjes met schetsen van eenzelfde route door verschillende mensen getekend, in antieke vitrinekasten. Zo promoveert hij ze tot waardevolle handschriften of tekeningen.

De boekjes op de groene tafel bevatten de getekende neerslag van zijn eigen wandelingen doorheen tentoonstellingen.

*

Ruben PEETERS (°1985) is hier aanwezig met een simpele cassetterecorder die het geluid van een vernissage (Luc Tuymans - Against the day, 2010) in de ruimte verspreidt. In het geroezemoes van de vernissage van 'Coming People' ging dit uiteraard - ironisch genoeg - verloren. Hij verwijst hier naar de achtergrondruis van het culturele leven, de 'muzak' van het galerie- en museumwezen.

Ruben Peeters had zich enkele maanden geleden al eens een kortstondige plaats in het SMAK verworven, toen hij in juni (samen met Faustine Puras) een koperen bordje met zijn telefoonnummer ongezien in één van de zalen ophing.

(c) werk: Annouk Thys

Olivia ROCHETTE (°1987) & Gerard-Jan CLAES (°1987) presenteren hier een 45 minuten durende documentaire: 'Because we are visual'. Deze film werd samengesteld met youtube-filmpjes uit de 'vloggers'-wereld (de visuele variant van bloggen). Het werd een combinatie die resulteert in een zinvolle verhaallijn waarin het portret geschetst wordt van een groep (in casu Amerikaanse) jongeren die, ondanks de beschikbaarheid van massa-communicatiemiddelen, aan een ontzaglijke existentiële eenzaamheid leiden.

*

Elisabeth Sri Unggul IDA MULYANI (°1979) toont een hele wand vol foto's van interieurs (uit de reeks 'HOME') met vreemde of juist heel gewone details, objecten,... en heel wat foto's in de foto's. Het doet me denken aan spiegelcombinaties in bijvoorbeeld liften waardoor je jezelf 'eindeloos' in opgaande lijn ziet.

(c) werk: Sander Van Raemdonck

Annouk THYS (°1969) levert het enige sculpturale werk in deze tentoonstelling: 'Zich herinneren in een rusteloos schikken'. Qua materiaalkeuze en werkwijze zit ze in de geest van arte povera. Haar sculptuur is geen planmatig uitgevoerd, maar een organisch tot stand gekomen werk dat, ook zonder verdere ingrepen, nog steeds in uitvoering is.

*

Sander VAN RAEMDONCK (°1980) creëerde een heuse klimmuur in de hoge hoek van de zaal. De muren zijn bekleed met een reeks foto's van kunstwerken en landschappelijk-architectonische elementen. In gedachten kan de toeschouwer een klim maken doorheen de ruimte en de kunstgeschiedenis: 'From here to there in an endless loop'.

*

Benieuwd hoe al deze jonge oeuvres evolueren in een nabije en verdere toekomst... of en zo ja wanneer ze het museum via de 'grote poort' binnenstappen.

*

De tentoonstelling loopt tot 17 oktober 2010

in het SMAK

Citadelpark

9000 GENT

dinsdag tot zondag: 10 - 18 uur

www.smak.be

'Werken in gesprek' in Villa De Olmen te Wieze (Ria Bosman, Mario De Brabandere, Olivier Deprez, Tinka Pittoors, Frank Van Hiel)

Een tentoonstelling in Villa De Olmen zorgt telkens weer voor een speciale ervaring, omwille van de aparte, architecturale omgeving.

Oorspronkelijk was het de bedoeling enkel de gelijkvloerse verdieping als galerie te gebruiken, maar meteen bij de openingstentoonstelling ijverde kunstenaar Olivier DEPREZ er (gelukkig) voor om ook de originele kamers op de verdieping in te schakelen. Sindsdien werden, naargelang de wensen en behoeften van de kunstenaars, steeds meer of andere ruimtes in het artistieke parcours opgenomen.

In de huidige groepstentoonstelling met als titel 'Werken in gesprek', wordt gestreefd naar een dialoog tussen de individuele werken en de toeschouwers. Er is niet gezocht naar een gemeenschappelijk thema tussen de deelnemende kunstenaars. Elke kunstenaar, elk werk mag voor zich spreken. De ophanging of plaatsing van de individuele kunstwerken in specifieke kamers zorgt meer dan ooit voor een nieuwe dynamiek. De geklasseerde villa op zich is 'gedoemd' om steeds hetzelfde (voorbije) tijdsbeeld te tonen. Dankzij de aanwezigheid van hedendaagse kunst krijgt zij echter steeds nieuwe impulsen.

(c) Tinka Pittoors & Villa De Olmen

In de hal met de donkere wanden zit de confrontatie er meteen goed in met een stevig contrasterende, frisse wandsculptuur van Tinka PITTOORS (°1977), die de beeldhouwkunst als het ware opnieuw uitgevonden heeft. (In dit verband durf ik haar in één adem met Tamara Van San te noemen). De grens tussen het natuurlijke en het artificiële is hier heel dun geworden.

(c) Frank Van Hiel & Villa De Olmen

Een absoluut verrassende kennismaking is hier voor mij het subtiele werk van Frank VAN HIEL (°1980), die met minimale middelen een nieuwe 'klassieke' werkelijkheid schept. Zijn andere werken doorheen deze tentoonstelling zullen U zeker een rustgevend picturaal evenwicht bezorgen.

Nu gaat het doorheen de verschillende kamers verder in een ongekende soberheid van ophanging, in een mix van kunstenaars en met een onvoorstelbare zin voor detail in de samenspraak tussen het werk en de omgeving.

(c) Ria Bosman & Villa De Olmen

De grote salon achteraan wijkt met sprekend gemak af van de symmetrische accrochage die we er tijdens verschillende tentoonstellingen gewoon waren. Een schilderij van Olivier DEPREZ (°1974) aan één kant, een typisch wandtapijt van Ria BOSMAN (°1956) links van de schouw en een 'klassieke' gipsen kop door Mario DE BRABANDERE (°1963) op de schoorsteen stelen er met overtuiging de show.

(c) Olivier Deprez & Villa De Olmen

In de witte ruimtes van de twee garages zet de sobere schoonheid zich verder met werk van o.a. Olivier Deprez, Frank Van Hiel en Ria Bosman.

(c) foto: Artspotter (c) werk: Mario De Brabandere & Villa De Olmen

De kelder, of tenminste het eerste grote deel, is gepromoveerd tot speeltuin van Mario De Brabandere. Met een paar tekeningen van zijn kenmerkende kannen, een grote gipsen kop (met schitterende neus), enkele houten en metalen objecten en een serie ijzerdraadsculpturen heeft hij deze kelder met een bijzondere zorg omgetoverd tot een soort museum, waarin de relatie tussen de werken en de omgeving absoluut af is!

*

Toch bezit elk werk de kracht om ook buiten deze perfecte omgeving een nieuw leven in een ander interieur te beginnen.

(c) Mario De Brabandere & Villa De Olmen

Op weg naar de eerste verdieping houdt een groot wandtapijt van Ria Bosman in een gevoelige kleurverhouding de wacht bij het grote raam op de overloop.

Eens boven worden we het gangetje rechts naar de badkamer ingelokt. Net daar, links voor de badkamerdeur, hangt een klein werkje van Ria Bosman. Het is dit keer geen tapijt, maar de kaft van een oud boek met een simpele, geschilderde, vertikale streep in het midden. Deze ongekende eenvoud ontplooit zich hier als een artistieke parel.

Ook in de gang en de grote slaapkamers is de soberheid en de intimiteit ten volle gerespecteerd.

*

Graag laat ik U voldoende ruimte om deze erg poëtische tentoonstelling te ontdekken. Het huis vormt één facet, de kunstwerken zijn een tweede. Maar meer dan ooit tevoren zorgt de combinatie van de twee voor artistieke vonken.

*

De tentoonstelling

'Werken in gesprek'

loopt tot 3 oktober 2010

in

VILLA DE OLMEN

Nieuwstraat 83

9280 WIEZE

zaterdag en zondag: 11 - 18 uur

www.villadeolmen.be

*

OP ZONDAG 26 SEPTEMBER 2010 OM 15 UUR

CONCERT KALès

reservatie 0478.40.59.80

Inkom 12 Euro

'Frightening facts of...', een groepstentoonstelling in Loods 12 te Wetteren

De Koophandelstraat is één van de korte paralelle straatjes in een wat surrealistisch aandoende omgeving. Tussen de talloze gelijke arbeidershuisjes 'netjes op een rij' en met op de achtergrond een kerk, staat een voormalige werkplaats die door Vincent DE RODER, zelf kunstenaar, omgevormd werd tot atelier annex 'vrijplaats' voor hedendaagse kunst: LOODS 12.

De hele omgeving geeft me een jaren 30-gevoel en doet me bovendien de link leggen met het het minstens honderd jaar oudere Grand-Hornu, waar nu het Musée d'art contemporain (MAC's) gevestigd is: hedendaagse kunst in een socio-postindustriële context.

Sinds vorige zondag loopt hier een groepstentoonstelling: 'Frightening facts of...'

Meteen bij het binnenkomen sta je voor een stalen balksculptuur van het collectief WELD. Het tweemanscollectief werd een tweetal jaren geleden in het leven geroepen door Vincent DE RODER en Jan WIELS (in wezen twee schilders) met de bedoeling site-gerichte werken te maken. Uit deze samenwerking ontstaan specifieke beelden, tegelijk beïnvloed door hun aparte invalshoeken maar met een eigen, zelfstandig WELD-karakter.

*

En dan zijn er de bedrieglijk speelse-onschuldige sculpturen van Tinka PITTOORS. Ze combineert hier herkenbare symbolen (kruis, zwart-gele waarschuwingslinten) met 'artificiële' groeivormen, waardoor ze een soort welles-nietes spel met de realiteit speelt. Dat leidt bij de toeschouwer aanvankelijk tot verwarring, maar noopt daardoor ook tot nadenken.

(c) Noël Drieghe, Lucie Renneboog, Dieter Durinck, Manor Grunewald en Weld

Lucie RENNEBOOG beheerst de centrale ruimte met haar installatie waarin humor en beeldend vermogen een perfect huwelijk aangaan. Ze creëert hier met alledaagse materialen (zoals gewoonlijk) een uitgebalanceerde (realistische) sprookjeswereld, waarin je alert moet zijn om je niet door de tuinkabouter te laten verleiden tot onbezonnen daden. Zeg niet dat we U niet verwittigd hebben...
*
Dieter DURINCK overspoelt ons, in zijn wandcollage met zeefdruk en fotocopie, met een veelheid aan beeldende informatie en visuele prikkels.
*
Manor GRUNEWALD presenteert een uitgebalanceerde muurinstallatie met schilderijen en werken op papier, waarin woord en beeld, kleur en vorm tot een schitterende mix verwerkt worden. Zijn boodschap is, hoewel grotendeels weggeschilderd, toch nog heel duidelijk: "Who will survive and what will be left of them...". Wie dan wel bedoeld worden, laten we U rustig zelf uitvissen.
Manor Grunewald heeft op korte tijd een indrukwekkend parcours afgelegd en zit nog lang niet stil... (getuige ook zijn tentoonstellingskalender -zie links-voor de komende tijd)


(c)Vadim Vosters, Lucie Renneboog, Bart Bale en Noël Drieghe

Het grote, donkere schilderij van Vadim VOSTERS bezit een grote geladenheid en situeert zich in mijn artistieke denkwereld ergens tussen Goya en de schilderijen van Anselm Kiefer, met de afbeelding van een chaotische, geruïneerde wereld, waar de nietige mens boven de afgrond hangt. (Hier komt de titel van de tentoonstelling écht in beeld...)
*
De twaalfdelige fotoconstellatie van Bart BAELE is met zijn chaotische 'pausfragmenten' actueler dan ooit.
*
Noël DRIEGHE zorgt met zijn groot, oranje, geometrisch minimalisme voor een beschouwend rustpunt tussen al dat 'jong geweld'.


(c) Manor Grunewald, Tinka Pittoors, Tom Jooris en Remi Verstraete

Aan de overkant zorgt Remi VERSTRAETE voor een gelijkaardig rustpunt in zijn essentiële sculptuur met een grote, open cirkel binnen een gipsen vierkant.

*
Tom JOORIS houdt zich hier rustig op in twee tegenover elkaar liggende hoeken van de grote zaal. Zijn schilderijen lijken een zoektocht naar sporen in bijna verdwenen architectonische plattegronden. Ik moet hierbij ook onvermijdelijk denken aan het werk van Mark Manders.


(c) Tinka Pittoors (detail)

Voor deze tentoonstelling werd een genummerde en gesigneerde publicatie in gelimiteerde oplage gerealiseerd.

Te bezoeken tot 3 oktober 2010 in

LOODS 12
Koophandelstraat 12
9230 WETTEREN

zaterdag en zondag: 14 - 19 uur

Simon Benson, Denis Pondruel en Toon Van Borm bij Galerie EL in Welle

Eric De Smet brengt drie kunstenaars samen die in een recent verleden nog elk apart in de galerie aan bod kwamen. Meteen creëert hij een internationaal onderonsje: de al 30 jaar in Nederland wonende Brit Simon BENSON, de Fransman Denis PONDRUEL en de Vlaming Toon VAN BORM.

Uiteraard komen ze elk met hun eigen artistieke discipline, maar met TAAL als gemeenschappelijk punt wil de galeriehouder een gesprek op gang brengen.

Tijdens de vernissage werd dat in eerste instantie een gesprek tussen de kunstenaars die elkaar hier voor het eerst 'in levende lijve' ontmoetten.

Zoals dat in onze gemondialiseerde wereld gaat, was Engels de gemeenschappelijke taal, met vanzelfsprekend de nodige beperkingen om tot de kern van het verhaal door te dringen.

Gelukkig kunnen beelden soms meer vertellen dan woorden. Ook beelden kunnen 'gelezen' worden.

(c) Simon Benson & Galerie EL

In het werk van Simon BENSON is dat zelfs heel letterlijk te nemen. Minutieus tovert hij uit MDF woorden of zinnen te voorschijn, die zich soms makkelijk laten lezen of een andere keer tot enig puzzelen dwingen. Hij gebruikt voor zijn boodschappen verschillende talen, zodat je constant moet focussen zoals in een gesprek tussen mensen met verschillende taalachtergronden.

'Sonderplatz' en 'Mondo Nuovo' laten zich makkelijk lezen. Voor 'Aus unruhigen Träumen erwachend' ging hij te rade bij Franz Kafka. De tekst in de hal laten we U zelf ontcijferen.

Op Simon Benson is duidelijk de zin van Multatuli van toepassing: "Ik wil gelezen worden".

(c) Denis Pondruel & Galerie EL

De in beton gegoten kubussen van Denis PONDRUEL staan op hun metalen sokkels als strakke, raadselachtige, aantrekkelijke doolhoven te wachten op de nieuwsgierige blikken van de toeschouwer-voyeur.

Tijdens zijn vorige tentoonstelling kreeg je via ontwerptekeningen en doorsneden een gedetailleerd beeld van de binnenruimte, maar nu moet je het redden met de inkijk via kijkgaten of deuropeningen. Hier en daar lees je één of meer lichtgevende woorden. (Het licht wordt via draden in de wand van de kubus naar binnen gebracht)

De vergelijking met de Egyptische piramides dringt zich op. Bovendien zetten deze kleine kubussen je aan tot een sprookjesachtig denken: als we nu eens heel klein konden worden om de verborgen wereld van Denis Pondruel te kunnen betreden?

Dan ontmoeten we daarbinnen misschien andere bezoekers of de bewoners van deze 'huizen'. Maar eerst moeten we de formule kennen om nadien weer onze normale proporties aan te nemen.

(c) Toon Van Borm & Galerie EL

Met twee grote bladen hoog tegen de muur en een geplooide stapel op een sokkel bij de trap, lijkt Toon VAN BORM zich in eerste instantie wat afzijdig te houden. Op zijn rustige manier bekijkt hij het gebeuren vanuit zijn hoekje of vanop veilige hoogte, zijn 'dagboeknotities' bij de hand en steeds klaar om te vertrekken. In vergelijking met zijn vorige tentoonstelling, waar hij ook nog gegraveerde metalen platen liet zien, is het 'kunnen meenemen' van zijn werk belangrijker geworden.

Zijn notities zijn totaal onleesbaar en dus het minst toegankelijk. Dat is duidelijk een bewuste keuze van de kunstenaar. Ook ben ik er steeds meer van overtuigd dat zijn ellenlange teksten ontstaan vanuit de behoefte om zijn geest leeg te maken, te ontdoen van alle ballast.

Bij zijn vorige tentoonstelling besloot ik nog als volgt: "Ik stel voor mezelf vast dat de taal van Van Borm (voorlopig) onvatbaar is. Ik ben er overigens nog lang niet uit of ik nu al dan niet op zoek moet naar de sleutel om de wereld van deze kunstenaar te ontcijferen... als die sleutel overigens al zou bestaan!"

Vandaag kom ik tot het besef dat ik die sleutel helemaal niet hoef. Het mysterie heeft dikwijls meer kracht dan de werkelijkheid.

En hiermee sluiten we dan weer aan bij de 'ondoordringbare' kubussen van Pondruel en de enigmatische zinnen van Benson

.

Nog tot 10 oktober 2010

bij Galerie EL

rieselken 38

9473 WELLE

vrijdag, zaterdag, zondag: 14 - 18 uur

www.galerie-el.be