'La joie de se perdre' is het derde deel van een tentoonstellingsdrieluik. In 2011 en 2012 nam WATERSCHOENEN U reeds mee naar de vorige edities in Villa De Olmen te Wieze: 'La part des anges' (2011) en 'Mais l'aile ne fait pas l'oiseau' (2012).
Voor die evenementen tekenden Reniere&Depla als curatoren en deelnemende kunstenaars.
'La joie de se perdre' wordt nu 'geregisseerd' door Els WUYTS en speelt in twee galeries met een geheel eigen karakter en op een flinke afstand van elkaar: Villa De Olmen in Wieze en D'Apostrof in Meigem-Deinze.
Tentoonstellingsmaker Els Wuyts heeft haar sporen reeds verdiend met haar eigen 'Salon Blanc' in Oostende en kent als pers- en communicatieverantwoordelijke van het S.M.A.K. 'het klappen van de artistieke en organisatorische zweep'.
Peter De Koninck, ZT (Château imaginaire), 2013, 140 x 100 cm,
Krijt, pierre noire en acryl op papier
Reniere&Depla, Jeune fille confiant son Secret à l'ombre, 2013,
80 x 100 cm, Acryl op doek
Reniere&Depla, Shiny Fallow Deer, 2013, 40 x 50 cm, Acryl op doek
De tentoonstellingstitel 'La joie de se perdre' deed me in eerste instantie denken aan Venetië, waar het plezier van de echte ontdekking pas begint wanneer je verloren loopt in de straatjes en wijken ver weg van het toerische gewoel, maar ook aan mijn talrijke wandelingen in de hedendaagse kunst. Als 'Artspotter' moet ik voortdurend keuzes maken binnen het onmetelijke aanbod en rekening houden met mijn beperkingen in ruimte en tijd. Gelukkig heb ik mijn 'waterschoenen' om me overeind te houden op de artistieke vijvers. ('Waterschoenen' zijn nu eenmaal schoenen om mee OP het water te lopen)
Toch leidt het voortdurende proces van (verplichte) keuzes en (ongewilde) afwijzingen wel eens tot een gevoel van gemis, onvervuld verlangen...
Deze gewaarwording neigt ongetwijfeld naar het begrip 'melancholie' dat aan de basis van deze dubbeltentoonstelling ligt. Noem het weemoed, een zachte treurige stemming, leg gerust de link met de Portugese Fado of laat U meeslepen door het mooie Turkse woord 'hüzün', dat precies naar weemoed-melancholie verwijst en dat door Els Wuyts ontleend werd aan het boek 'Istanbul' van Orhan PAMUK, tijdens een verblijf in die stad op de grens tussen oost en west.
In de catalogus van de tentoonstelling laat Els Wuyts overigens door Pamuk zelf de grenzen en betekenissen van de begrippen 'weemoed' en 'melancholie' aftasten.
En ach, ook Willem Elsschot wist het al toen hij in 1910 het gedicht 'Het Huwelijk' schreef. Ja, wel degelijk dat van 'tussen droom en daad', maar 'ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat'.
Anne Wenzel, Heaven # 8, 2007, 160 x 84 x 56 cm, ceramics, coaldust,
perspex, wood, Courtesy: Galerie Tatjana Pieters
Dirk Braeckmann, B.W.-L.O.-96, 1996, 120 x 180 cm, Zwart-wit zilvergelatineprint
op aluminium, Courtesy: Zeno X Gallery
Het werk van de deelnemende kunstenaars zorgt voor een wonderlijke interactie met de twee verschillende locaties. De accrochage of opstelling in welbepaalde kamers of combinaties van werken binnen een ruimte is in deze uiteraard zeer belangrijk.
Met werken van Anne WENZEL (°1972), Dirk BRAECKMAN (°1958), Griet TECK (°1982), Jasper RIGOLE (°1980), Peter DE KONINCK (°1963), Piki & Liesbet VERSCHUEREN, RENIERE&DEPLA (°1956, °1954), Renato NICOLODI (°1980), Vaast COLSON (°1977) en Yves VELTER (°1967) is curator Els Wuyts aan de slag gegaan.
In tegenstelling tot de vorige twee tentoonstellingen is resoluut gekozen voor een vrij beperkt aantal werken en een sobere accrochage.
De twee locaties liggen op een kleine 50 kilometer van elkaar. Zelf ben ik in Wieze gestart, maar het kan natuurlijk net zo goed andersom.
In Villa De olmen lijkt de tijd stilgezet, terwijl de artistieke activiteiten op regelmatige tijdstippen als een sluier over het verleden gespannen worden. Dat verleden blijft je hier als het ware achtervolgen.
Piki en Liesbet Verschueren, Kolenwoud, 2012-2013, 2 dvd's, loop 1'30",
Courtesy: s&h de buck en 'Marion De Cannière' galerie
De hal van Villa De Olmen baadt in een absolute soberheid met slechts twee werken: links vooraan vangt Yves VELTER meteen de aandacht met 'Weesland-zwart' (2012), dat mij een soort 'à la recherche d'une innocence perdue'-gevoel geeft. Het spiegelgezicht kijkt (uiteraard in zichzelf gekeerd) uit op 'Hüzün XV' (2010) van Vaast COLSON, die met een uitgebalanceerde combinatie van inkt, tranen op papier, een turkooizen passe-partout, een houten lijst en kaarsstompjes een indringend beeld van het tentoonstellingsthema weergeeft.
De toon is gezet...
In de kamer aan de tuinzijde voeren Peter DE KONINCK (met 'Château imaginaire' en 'Vue sur un château inachevé') en RENIERE&DEPLA (met o.a. 'Jeune fille confiant son secret à l'ombre') onderlinge gesprekken tussen kille desolaatheid en warme bevreemding.
Met een bijwijlen wat 'onwillige' diaprojector toont Jasper RIGOLE '81 dingen waarvan ik dacht dat ik ze vergeten was en nooit meer zou herinneren', een bovendien door de binnenvallende zon wat 'gehinderd' scenario dat later in D'Apostrof een auditieve, verklarende pendent zal krijgen.
Griet Teck, Johan, 2012, detail installatie bij DVD, CRT scherm, film, 8'17"
De garage links is de tijdelijke, gedroomde thuisbasis voor een zwarte keramiek op een bed van kolengruis (een uitgebrand autowrak) van Anne WENZEL en een vroege, schijnbaar uit de losse pols genomen zilvergelatineprint van Dirk BRAECKMAN.
De kelder is het exclusieve terrein voor de dubbele video (in loop, 1'30") over de vier seizoenen in het 'Kolenwoud', waarmee de zussen Piki en Liesbet VERSCHUEREN ons waarnemingsvermogen en onze gevoeligheid tot het uiterste aftasten.
Op de overloop naar de verdieping weet Anne WENZEL nogmaals op de grens tussen licht en duister te balanceren.
In alle kamers is de geladen sfeer sterk aanwezig. Dat is zeker te danken aan de aard en combinatie van de werken met opnieuw een onmiddellijke dialoog tussen Peter DE CONINCK en RENIERE&DEPLA, maar uiteraard ook door de aanwezigheid van Renato NICOLODI met vooral zijn 'Monument aux Morts II' (2011) in de gang.
In de zolderkamer met het bloemetjesbehang brengt Griet TECK met de DVD 'Johan' een bijzonder indringend en persoonlijk portret van haar broer. Neem de tijd... (8'17").
De groene kamer is al jaren mijn lievelingskamer in dit huis. Wat is het schilderij van 'Pélican Blanc' van RENIERE&DEPLA hier toch sterk aanwezig naast die Tomadorekjes. Alweer Yves VELTER zorgt voor de extra dimensie met zowel 'Orphanland' als 'Be-Freak'.
Jasper Rigole, 81 dingen waarvan ik dacht dat ik ze
vergeten was en nooit meer zou herinneren.
Uit de serie: The Order of Things (ongoing)
2013, Kodak slide carousel, sound
Galerie D'Apostrof in Meigem-Deinze is gevestigd in een tot geheel eigentijdse ruimte omgebouwde stal en schuur van een hoeve. Het contrast met Wieze kan nauwelijks groter zijn. Toch krijgen ook hier de nostalgische en melancholische gevoelens alle kansen.
Wanneer ik tijdens mijn bezoek vergezeld word door een zalige 'achtergrondmuziek' van Georges Brassens, kan het geen toeval zijn dat ik op een bepaald moment het woord 'mélancolie' in de Franse tekst hoor opduiken. Graag bezorg ik U dan ook een link naar het lied 'Les passantes' van Brassens, al was het maar om U in de juiste stemming te brengen.
Peter De Koninck, Museum Entrance, 2011,
210 x 150 cm, Ed. 1/3, Ets, gedrukt op Zerkal 450 grs.
Gemaroufleerd op paneel
Renato Nicolodi, Observatorium I, 2012, 97 x67 x 72 cm, Ed. 1/7 + 2 AP,
Concrete, Courtesy: Ron Mandos Gallery
Yves Velter, Tranen, 2007, 80 x 60 cm, Acryl, chines inkt, potlood,
pigment, polyester op canvas
De artistieke honneurs worden waargenomen door het grote schilderij 'Intrusion' (2012) van Yves VELTER. Samen met de imposante, aan Botero of Permeke refererende zwarte figuur dringen we door in de tegelijk pastorale en museale omgeving van D'Apostrof.
Naast het glas-in-loodraam met uitzicht op de achterliggende velden, bieden Piki en Liesbet VERSCHUEREN hun grafisch-fotografische kijk op het 'Kolenwoud' (2013).
De overgang naar de grote galerieruimte is meteen een stap van een 'natuurlijke' (de beige lemen muren) naar een streng geregisseerde, witte, museaal aandoende zaal met perfecte lichtinval en contact met de (zowel aangelegde als vrije) natuurlijke omgeving.
Yves Velter, Denise, 2003, 40 x 40 cm, Acryl, chinese inkt, potlood, pigment op canvas
Yves Velter, Herzbild, 2010, 11 x 9 x 9 cm, 1/4, Verchroomd mangaanstaal, scharnier
De opstelling is van een doortastende perfectie.
In de doorgang begroet ons Vaast COLSON met een tweelingbroer van zijn 'Hüzün' uit Wieze. Let ook op de weerspiegeling van 'Ben' (Yves Velter) in het glas van 'Hüzün XIV'.
Het zaaloverzicht houdt onze blik eerst gevangen bij een schaalmodel van 'Splendid Surrender' (2011) door Anne WENZEL. De achterwand met het grote 'Museum Entrance' (2011 van Peter DE KONINCK, geflankeerd door 'Tranen' (2007) van Yves VELTER bevindt zich duidelijk in een driehoeksverhouding met de grote zwarte sokkel waarop 'Observatorium I' (2012) van Renato NICOLODI zich slechts van dichtbij geheel laat ontdekken.
La joie de se perdre: Zaalzicht @ D'Apostrof
Links op de vloer wacht U nog een 'aan de tijd onttrokken' cassetterecorder met hoofdtelefoon (Jasper RIGOLE), waarmee U de auditieve aanvulling van de diaprojectie in Wieze kan ontdekken.
Op het einde van de wandeling sluit Yves VELTER de ogen van 'Denise', die zwarte tranen weent. Tegelijk opent hij zijn hart: 'Herzbild' (2010).
La joie de se perdre
tot 2 juni 2013
in
Villa De Olmen
Nieuwstraat 83
9280 WIEZE
en
D'Apostrof
Pastoriestraat 59
9800 MEIGEM-DEINZE
op beide locaties
zaterdag en zondag: 11 - 18 uur
Meer info over opzet, kunstenaars en activiteiten in de marge...
© Artspotter voor WATERSCHOENEN
