Egill Saebjörnsson met 'Sticks' bij Hopstreet (Brussel)

 

 Gelukkig hangt er een blad met 'OPEN' op de deur van de galerie, want anders zou je wel eens de neiging kunnen krijgen om buiten te blijven. Afgezien van dat bordje 'OPEN'  wijst met name niets op enige activiteit daar binnen.

Maar schijn bedriegt !

Welkom in de 'darkroom' van Egill SAEBJÖRNSSON (Reykjavik, °1973)

Terwijl Uw gedachten nog even de vrije loop nemen, schetsen we toch al een beeld van deze kunstenaar uit Ijsland, die tegenwoordig in Berlijn woont en werkt.
In 2011 was hij al eens in Galerie Hopstreet te gast, nadat de galeristen hem eerder via een tentoonstellingsproject in het HISK ontdekt hadden.

Na studies in Ijsland en Parijs begon Egill Saebjörnsson aan een artistieke carrière die een mix is van verschillende disciplines: muziek, geluid, video, computer, sculpturale installatie en performance. Het heeft hem inmiddels een zeer ruim en gevarieerd oeuvre opgeleverd.

 

 

Egill Saebjörnsson, Lion looking for Food in the Fridge,

2013, 200 x 100 cm @ Hopstreet Gallery 

 

De drie installaties in deze tentoonstelling zijn een samenspel tussen taal, wandinstallaties in 'banale' materialen (hout), electronische elementen, auditieve (geluid - muziek) en visuele (kleur - belichting - video) impulsen. De onvoorwaardelijke wisselwerking tussen al die componenten zorgt voor een bedrieglijk eenvoudig, maar fascinerend speels schouwspel.

 

Het lijkt hier wel een pretpark met spelcomputers die door een doe-het-zelver gemaakt zijn met houten balkjes die via onzichtbare handen, volgens een irrationeel schema, rondgedraaid worden op houten panelen en daarbij virtuele balletjes over het speelveld laten rollen.

 

De 'onzichtbare handen' zitten daadwerkelijk achter de houten panelen (of speelvelden) verborgen in de vorm van allerlei computerelementen en verbindingen die op hun beurt sturen en gestuurd worden via de videoprojectoren, die voor klank, belichting en beweging op en rond het speelveld zorgen.

 

Egill Saebjörnsson explaining backside of wooden

box with electronic equipment

'Polite People dreaming in the Street', 2013

160 x 160 cm @ Hopstreet Gallery 

 

 

De kunstenaar probeert mij planmatig (zie foto hierboven) duidelijk te maken hoe een en ander in elkaar zit. Ik geloof hem op zijn woord.

 

Ik kan niet nalaten een beetje terug te denken aan de subtiel bewegende sculpturen van Pol Bury Maar terwijl het daar ging over de creatie van autonome, kinetische beelden, krijg je hier toch meer een verwijzing naar schijnwerelden, decors, die pas (letterlijk) oplichten en tot leven komen door de projecties.

 

Titels als 'Polite people dreaming in the street', 'Lion looking for Food in the Fridge' en 'Donkey in a Music Store' klinken tegelijk tastbaar en surrealistisch, maar de onvoorspelbare zinloosheid en tevens intrigerende aantrekkingskracht van de 'speelse' taferelen staat meteen ook symbool voor het irrationele, grillige leven van de 'homo ludens'.

 

 

 

Egill Saebjörnsson

 

'Sticks'

 

tot 4 mei 2013

 

HOPSTREET

Hopstraat 7

1000 BRUSSEL

 

donderdag-vrijdag-zaterdag: 14 - 18 uur

 

www.hopstreet.be

 

 

  



Stéphanie Leblon met 'Inside / Out' bij Galerie Jan Dhaese (Gent)

 

 Met haar tentoonstelling 'Kings of Sleep' volgden we Stéphanie LEBLON (°1970) precies twee jaar geleden in 'Waterschoenen'.
Nu is ze opnieuw bij Galerie Jan Dhaese te gast met 'Inside /Out'.

In die tussentijd verloren we haar echter geenszins uit het oog. Zo bezochten we haar in februari 2012 in haar atelier, waar ze toen volop werkte aan haar schilderijenreeks, ondermeer geïnspireerd door de gotiek tijdens een maandenlang werkverblijf in Parijs.
Met deze indrukwekkende serie volgden we haar in november 2012 naar Keulen ('Vertigo - Besuch aus Gent', samen met Hedwig Brouckaert en Colin Waeghe).
Ook in de tentoonstellingen van P.R.E.S.T.I.G.E. (1) en P.R.E.S.T.I.G.E. (2) liet ze telkens een indrukwekkend 'visitekaartje' achter.

 

 

Stéphanie Leblon, Diver, olieverf op doek, 100 x 180 cm

 

 

De schijnbare rust van de meestal compacte personages in 'Kings of Sleep' is door de Parijse ervaringen danig overhoop gegooid.

 

De verticaliteit van de gotiek laat zich niet alleen in de langgerekte formaten van de schilderijen zien (180 x 100 cm), maar ook inhoudelijk: wankele stellingen worden 'achteloos' in toom gehouden door handen van bovenaf, maar gelijkaardige stellingen worden tegelijk belaagd door (tot leven gewekte) gargouilles of waterspuwers van de gotische kathedralen.

Figuren staan ondersteboven ('Festivalboy'), zijn in vrije val ('Diver') of houden zich schuil, proberen zich onder plastic zeilen te beschermen tegen invloeden van buiten.

'Gargouille', 'Tower', 'Marline', 'Diver' of 'Festivalboy II' getuigen volop van de picturale strijd tussen verticaliteit, intimiteit en emotionaliteit.

 

 

Stéphanie Leblon, Student, olieverf op doek, 40 x 50 cm

 

Toch keert Leblon ook terug naar de intimiteit van haar kleine formaten (40 x 50), waarmee ze picturaal aansluit bij 'Kings of sleep' en vroegere series.

 

Met 'Student' of 'Milking' zet ze de figuren onder zware druk, maar op het einde van de tentoonstelling heeft ze met het subtiel schetsmatige 'Ropes' alle draadjes weer in handen.

Toch blijft de vraag open: heeft ze het hier over ongebondenheid, vrijheid of een greep in het ijle?

 

Wordt ongetwijfeld vervolgd... 

 

 

Stéphanie Leblon, Ropes, olieverf op doek, 40 x 50 cm

 

 "Je ne cherche pas, je trouve", zei Pablo Picasso over zijn veelzijdige werk. Toch is de zoektocht een onvermijdelijke 'wandeling' op weg naar het resultaat. Dat geldt des te meer voor Stéphanie Leblon in haar volgehouden inzet om het wankel evenwicht van het leven in een geheel eigen picturale taal vast te leggen.

 

 

Naar aanleiding van de tentoonstelling werd het boek 'Inside / Out - Stéphanie Leblon' voorgesteld, met teksten van Paul Depondt en Peter Lodermeyer en een fotografische keuze uit het werk van de voorbije vijf jaar.

(Beschikbaar in de galerie)

 

 

Inside/Out

Stéphanie Leblon

 

tot 28 april 2013

 

in Galerie Jan Dhaese

Ajuinlei 15b

9000 GENT

 

donderdag t.e.m. zaterdag: 14 - 18 uur

zondag: 11 - 14 uur

 

www.jandhaese.be

 

www.leblon.be

 

 



'YOUNGartistEDITION' van Stijn Ank voor de Vrienden van het S.M.A.K.

 

 Begin juli 2012 nam WATERSCHOENEN U mee naar de 'KUNST NU'-ruimte van het S.M.A.K., waar Stijn ANK (°1977) met een enorme precisie en een ontzaglijk geduld zijn monumentale werk 'Interval' laag per laag in situ opgebouwd had.

Het was zijn eerste museale tentoonstelling. Het werk maakt inmiddels deel uit van de museumcollectie en zal in de toekomst opnieuw gegoten worden in de bestaande mal. Uiteraard zal dat, binnen de basisvorm, weer een uniek werk opleveren.

 

 

 Stijn Ank, '14.2013', Acrylic One & Acrylic,

37 x 32 x 12,5 cm, 3 ex.

 

Hetzelfde geldt ook voor de nieuwe editie die Stijn Ank voor de Vrienden van het S.M.A.K. maakte in de reeks 'YOUNGartistEDITION'.

 

Van '14.2013' (het veertiende werk dat de kunstenaar dit jaar ontwierp) zijn intussen twee exemplaren klaar. Het derde en laatste zal hij gieten tijdens het atelierbezoek van de 'Vrienden' op 23 juni 2013.

 

 Stijn Ank, 'Interval', 2012 @ S.M.A.K.

 

Stijn ANK is uiteraard geen onbekende voor de lezers van WATERSCHOENEN.

 

Via http://waterschoenen.blogspot.be/2012/07/stijn-ank-met-interval-in-het-smak.html maakt U nog eens nader kennis met zijn interventie in het S.M.A.K. en zo ook met de kunstenaar, zijn werk en zijn achtergronden in ons eerder artikel, naar aanleiding van een bezoek bij de kunstenaar thuis en in zijn atelier: 'Stijn Ank, koorddanser tussen architectuur en sculptuur'.

 

Stijn Ank, 'Interval', 2012 (detail) @ S.M.A.K. 

 

 

Alle verdere info over deze speciale editie via deze link.

 

 http://stijnank.com

 

www.smak.be

 

 

 

© Artspotter voor WATERSCHOENEN

 

 



Isa D'Hondt bij Galerie budA (Asse)

 

 Isa D'HONDT (Brugge,°1957) dook in november 2012 voor het eerst op in WATERSCHOENEN, naar aanleiding van mijn bezoek aan de Open Ateliers van NUCLEO in het Gentse Begijnhof O.L.V. Ter Hoyen. Het was een korte maar verfrissende kennismaking. Ze had pas haar atelier in gebruik genomen. Het lag er dan ook smetteloos bij.

Toen ik onlangs de uitnodiging voor haar tentoonstelling bij Galerie budA in Asse kreeg, was ik aangenaam verrast. Tot 21 april toont ze er werk van 2010 tot heden.

 

 

Isa D'Hondt @ Galerie budA

 

 In de (letterlijke) huisgalerie waar oud en nieuw een architecturaal geheel vormen, zijn deze schilderijen met uitgepuurde architecturale onderzoeken perfect op hun plaats.

 

Kijken naar architectuur (of ruimte) om vervolgens het beeld uit te zuiveren is de kerngedachte in het artistieke proces van Isa D'Hondt. Op basis van een grotendeels zelfgemaakt beeldarsenaal creëert ze modificaties die het nuttigheidsprincipe afwerpen en omgevormd worden tot schijnbaar onbruikbare 'lege dozen'.

Maar daarmee begeeft Isa D'Hondt zich in een wereld van denkruimtes, ontdaan van alle overbodige rekwisieten en dus teruggebracht tot de essentie.

 

Isa D'Hondt @ Galerie budA

 

 Naast de compacte, huiselijk aandoende, maar onbewoonde of onbewoonbare constructies zijn er nu ook de lineaire aanhangsels die refereren aan ladders, torens of stellingen (het opentrekken van de ruimte).

Tel daarbij de 'ontkoppelde', van hun oorspronkelijke betekenis ontdane kabelliften, waarvan de gondels als lege dozen in het ijle zweven.

 

Deze aldus ontstane ruimtes zijn als het ware afzonderingsplekken, van waaruit de omringende wereld bekeken kan worden: de 'camera obscura' die registreert, de hoge 'stelling-toren' die vanuit een wankele positie niettemin een wijds vogelperspectief garandeert.

 

Isa D'Hondt, Zonder titel, acryl op doek, 40x50, 2012

 

 Precies doordat ze de band met de onmiddellijke omgeving geheel of gedeeltelijk doorknipt, maakt ze plaats voor een letterlijk meer afstandelijke, maar precies daardoor een meer genuanceerde blik op de realiteit.

 

Meestal heeft ze voor haar werken geen behoefte aan titels, maar 'Kijkuit' voor de ijle toren tegen een blauwe achtergrond (pal tegenover de voordeur) is heel duidelijk. 'Camera Obscura' keert wel meer terug, maar de meest tastbare versie hangt mijns inziens naast de loopbrug naar de slaapkamer (zie foto hieronder).

 

Eveneens daarboven hangt het lineair-architectonisch-landschappelijke en quasi kleurloze, maar o zo sterke schilderij, dat me (met ondermeer de betonnen palen voor waslijnen) qua beeldtaal sterk aan de wereld van Raveel doet denken. De accrochage van dit 'schrale' doek in samenspel met de twee stoelen bij het venster is overigens een voortreffelijke keuze.

 

Maar ook de 'Foertjes' in de voorkamer liggen me bijzonder nauw aan het hart. In de gang naar de woonruimte hangt op het einde dat schilderijtje van een gang in een een schijnbaar eenvoudige, perspectivistiche vlakverdeling met dat extraatje van witte stippellijnen. Ik voel een band met Nicolas de Stael.

 

Isa D'Hondt, Camera Obscura, acryl op doek, 30x24, 2012

 

Het schilderkunstige werk van Isa D'Hondt is, sinds de start in 2007, bijzonder snel geëvolueerd van fotografisch waarnemen en vastleggen, over gedeeltelijk wegschilderen van de fotografische realiteit, naar een 'onthechte' herinterpretatie volgens de methode die we hierboven reeds beschreven.

 

De reeks van 3 beschilderde fotoprints van bunkers op de slaapkamer illustreert perfect de samenhang tussen waarneming, fotografisch vastleggen en verwerking.

 

Kijken is vanaf het prille begin de basis van haar artistieke bedrijvigheid geweest.

 

Het landschap achter Galerie budA

 

 

 Isa D'HONDT

tot 21 april 2013

bij

Galerie budA

Buda 14/16

1730 ASSE

 

zaterdag en zondag: 14 - 18 uur

 

www.budart.be

 

www.isadhondt.be

 

 

© Artspotter voor WATERSCHOENEN



Mieke Teirlinck en Xavier Tricot in Villa De Olmen (Wieze)

Villa De Olmen heeft zich de laatste paar jaren vooral geprofileerd met groepstentoonstellingen. Projecten als 'La part des anges', 'Abstracties', 'Mais l'aile ne fait pas l'oiseau', 'Sans gêne',... kwamen in WATERSCHOENEN ruim aan bod.

Met 'Velden IV' waagde Trees Leroy zich in november 2012 met grote overtuigingskracht aan een individuele confrontatie met de immense ruimte van dit huis.

Nu de winterslaap voorbij is, bundelen Mieke TEIRLINCK en Xavier TRICOT de schilderkunstige krachten in de tentoonstelling 'TEA FOR TWO': een stevige 'afternoontea' met heel veel 'lekkernijen'.

Je moet van goeden huize zijn om alleen of met twee de ontelbare kamers van Villa De Omen op samenhangende wijze te gebruiken. Voor iemand als Trees Leroy is terreinafbakening een wezenlijk en zelfs letterlijk onderdeel van haar artistieke discours.

Tea for two @ Villa De Olmen

 

Voor het schildersduo Mieke Teirlinck en Xavier Tricot ligt het uitgangspunt totaal anders. Zij pakken uit met een 'klassieke' schilderkunst, zowel wat materiaalgebruik (olieverf op doek) als onderwerpen betreft (portret, landschap, figuren, stilleven,...). Ze zijn vrienden, maar creëren hun oeuvre los van elkaar.

 

Via een uitgekiende accrochage laten ze echter doorheen het hele huis een vormelijk en thematisch samenspel tussen beide oeuvres zien, waarbij zowel de gelijkenissen als de verschillen in hun respectievelijke werk benadrukt worden.

 

Dat ze elk een eigen picturale benadering hebben, wordt meteen in de hall overduidelijk aangetoond in de sobere ophanging van telkens twee kleine portretten / zelfportretten op de linkerwand.

Mieke Teirlinck, Selfportrait & Portrait Xavier Tricot, oil on canvas

 

Xavier Tricot, Selfportrait & Portrait Anne Marie Teirlinck, oil on canvas

 

Terwijl Mieke Teirlinck op weergaloze wijze tederheid en weemoed vangt in haar realistische portretten, gaat Xavier Tricot voor 'onbeschreven', maar daarom niet minder suggestieve 'gezichten'.

 

Mieke Teirlinck schildert naar de natuur (een landschap temidden van dat landschap, een portret naar levend model,...).

Xavier Tricot trekt zich met bestaand beeldmateriaal (gedrukt of digitaal) terug in zijn atelier.

 

Ook in de toepassing van hun medium (olieverf) bewandelen ze andere paden. Voor Mieke Teirlinck is dat intensief ('vet') verfgebruik, terwijl Xavier Tricot voor een sobere ('droog') aanwending kiest.

 

Wat ze echter ontegensprekelijk gemeen hebben is hun intense betrokkenheid bij de onderwerpen en thema's die ze behandelen.

 

U houdt de beide schilders ongetwijfeld al snel uit elkaar. Toch een tip om mee te starten: Xavier Tricot laat de zijkanten van zijn doeken wit, terwijl Mieke Teirlinck ze mee beschildert.

 

De (ir)realiteit van het leven, met tastbare en ongrijpbare (zij)paden, is aan de orde in de beide oeuvres.

Een groot huis met heel veel, zeer diverse kamers, vraagt om nogal wat (in dit geval meestal kleine) schilderijen. Toch is de accrochage zeer overzichtelijk gehouden: 'beladen' qua sfeer, maar in geen geval 'overladen'.

 

Loopt U even mee?

 

Mieke Teirlinck, The Fantasy, oil on canvas

 

 In de Voorkamer wordt al snel duidelijk dat de beide kunstenaars bij voorkeur gecentraliseerde, autonome objecten of figuren afbeelden.

 

De verwijzing naar het glaswerk van René Lalique bij Xavier Tricot en de onverwachte warmte in de 'broze' relatie tussen het porseleinen postuurtje van een kind en een nijlpaard(je) bij Mieke Teirlinck zetten de toon in een onderzoek naar onschuld, relaties, kwetsbaarheid, dialoog,...

 

Via de hall (let hier tegenover de portretten ook nog op het surreële 'Model House' van Tricot) vinden we in de Salon onder andere twee landschappen, waarbij Tricot een 'eenzaam' huis en een al even 'eenzame' boom zich tegen een onwezenlijk blauwe lucht laat aftekenen, terwijl Teirlinck haar weg door het bos in de mist laat verglijden. (zie foto hierna) 

 

 

Xavier Tricot, Manor House, oil on canvas

Mieke Teirlinck, Fog, oil on canvas

 

Maar let in diezelfde kamer ook op de geheel uiteenlopende manier waarop de kunstenaars de overgang tussen zee en land in beeld brengen.

 

Op weg naar de eerste verdieping verwijst Xavier Tricot met zijn grijze schilderij 'Ghost descending a staircase' naar Marcel Duchamp, al brengt die trappenscène me ook onvermijdelijk bij het werk van Xavier Mellery.

 

Op de gang laten we ons vooral 'verleiden' door drie indringende en empatische portretten (Mieke Teirlinck) van mensen met een verstandelijke beperking.

Hier toont zich ook een totaal andere Xavier Tricot in een mystieke, dromerige sfeer met haast weggeveegde beelden.

 

De Groene Kamer 'lijkt' heel speels met een paardje van de kermis (Tricot) en een porseleinen pop met korset en steun in de rug (Teirlinck). Die porseleinen pop verwijst echter naar een traumatische jeugdervaring.

 

In de verduisterde Blauwe Kamer wordt het verloren kinderparadijs herdacht. De pluchen beer van Xavier Tricot houdt zich kranig recht.

 

Mieke Teirlinck, Tenderness, oil on canvas

 

'Tristesse' en 'Tendresse' houden elkaar in evenwicht in de Tweebeddenkamer, terwijl aan de overkant van de gang het schuldgevoel overheerst in 'The Accusation' van Mieke Teirlinck.

 

Het doorkijkje naar de 'Sleeping woman' van Xavier Tricot in de Lange Slaapkamer mag en kan U niet missen. 

 

Xavier Tricot, Nude in a Tub, oil on canvas

 

 Een vreemd duo bevolkt de badkamer: het portret van een prematuur kindje (Teirlinck) en een sober, naar abstractie neigend vrouwelijk naakt (Tricot). Toch zorgt die combinatie voor een boeiende dialoog in hoofde van de toeschouwer.

 

We keren terug naar beneden waar de garages fungeren als kweekvijvers voor geschilderde fauna en flora. De bloemen van Mieke Teirlinck vormen een levendig tegengewicht voor de kille en duistere wintertaferelen.

 

Mieke Teirlinck, The confession, oil on canvas

 

Tenslotte duiken we de kelder in, al moeten we daarvoor eerst langs de biechtstoel passeren... ('The Confession - Mieke Teirlinck). Eens beneden worden we helemaal in religieuze rituelen ondergedompeld: kruisen, kloostergangen, begrafenissen,... 

 

Xavier Tricot, Dead boy, oil on canvas (right)

Mieke Teirlinck, Still Life (detail), oil on canvas (left)

 

Waar anders eindigt het leven dan in de dood?

'Dead boy' of 'Dead child' van Xavier Tricot of de in plastic verpakte pop ('Farewell') van Mieke Teirlinck zijn enkele van de stille getuigen.

 

Mieke Teirlinck, Shackled, oil on canvas

 

Toch kan het blijkbaar nog uitzichtlozer, zoals in het zeer sterke 'Shackled' (Teirlinck). Maar misschien kan de 'Poet at the Sea' van Xavier Tricot een en ander wat draaglijker maken.

 

Zolang er hoop is, is er leven... 

 

 *

Tea fo two

Mieke Teirlinck & Xavier Tricot

tot 14 april 2013
in
Villa De Olmen
Nieuwstraat 83
9280 WIEZE

zaterdag - zondag: 11 tot 17 uur
Gesloten tijdens het paasweekend

www.villadeolmen
voor info en contact

www.xaviertricot.com

www.mieketeirlinck.be
 

 

 © Artspotter voor WATERSCHOENEN



'Naïve Narrative Aesthetics' in de Gentse Lindenlei

 

Begin maart bracht een 'gunstige wind' ons naar de lokalen in de Gentse Lindenlei, waar ateliers van Nucleo gevestigd zijn. Enkele aanstormende, nog studerende kunstenaars staken er hun hoofd boven het artistieke maaiveld. Spijtig genoeg duurde hun tentoonstelling slechts één weekend.

 

Onder de titel 'Naïve ... Narrative Aesthetics' creëerden ze met enkele deelnemers een tentoonstelling die de dialoog met de 'wat vergane' ruimtes stevig in de verf zette. 
De hoofdtitel van de groep en de tentoonstelling verwijst uiteindelijk niet naar naïviteit als dusdanig (al noemen ze zichzelf 'jonge naïeve' kunstenaars), maar naar het jeugdige voorrecht om een eigen artistieke kijk voor te stellen met (in hun geval) weliswaar een stevige achtergrondkennis van de kunstgeschiedenis.
Met de ondertitel 'Narrative Aesthetics' wijzen ze op de relatie tussen het 'verhaal' van de kunstenaars en de 'esthetische' manier waarop ze dat in beeld brengen.
 

  

 Anton Claeys (tekeningen) & de tekenmarathon van Ruth Devriendt

 

Anton CLAEYS en Evert MARTIN leggen de uitgangspunten van de groep overigens van naaldje tot draadje uit in een tekst 'About' op de website van Naïve.

 

Daar staan bovendien links naar de kunstenaars.

 

Ook Elise VANDEN BROECKE  en Adrian SCHILLEMANS waren erbij.

 

Filip MARTIN  en Sabine VERMEULEN zorgden namens de vorige generatie voor artistieke ondersteuning.

 

Tijdens ons bezoek mochten we bovendien kennis maken met Ruth DEVRIENDT, medestudente van Elise Vanden Broecke in de afdeling schilderkunst van Sint-Lucas Gent.

Zij begon hier net aan haar 'tekenmarathon' van 6 uur. Haar opzet was de invloed van de tijd en de ruimte te verbeelden, als een soort bemiddelaar tussen het ontastbare en het beeld. De uitputting, de koude, de concentratie,... dienden de tekeningen te vormen. In deze locatie op de Lindenlei sloten de prikkels perfect aan bij het concept dat ze voor ogen had.

Wij hopen U binnenkort enkele voorbeelden uit haar bundel te kunnen presenteren om haar wisselwerking tussen narrativiteit en esthetische beeldvorming te illustreren.

 

Elise Vanden Boecke

 

 Deze kennismaking heeft ons alvast benieuwd gemaakt naar verdere initiatieven van de groep.

 

 

Evert Martin

 

 

 www.naive.be

 

© Artspotter voor WATERSCHOENEN



Posture Editions N° 4: 'La chambre de Tania' van Mira Sanders & Cédric Noël

 

Na een eerste voorstelling in het M HKA een goeie week eerder, was Posture Editions op 3 maart 2013 in thuisbasis Gent present met het nieuwste boek.

(In december 2012 kwam in Waterschoenen nog het vorige ter sprake)  

 

 Een bevreemdende plek

 

Het voormalige hotel-restaurant Cour St.- Georges, dat momenteel te koop staat en intussen fungeert als culturele ontmoetingsplaats van NESTvzw, was de 'bevreemdend' aandoende plek voor de introductie van een nieuw kunstenaarsboek, waarmee Mira SANDERS (B,°1973) en Cédric NOËL (F,°1978) in een al even wonderlijk samenspel van beeld en tekst uitpakken.

 

De kunstenaars, die overigens in 2007 allebei bekroond werden in de Prijs Jonge Belgische Schilderkunst, hanteren in hun artistieke praktijk verschillende media en uitdrukkingsmiddelen, gaande van tekenen en collage over ruimtelijk werk, film en taal.

 

Cédric Noël bij de voorstelling van het boek 

 

 Letterlijk centraal in het boek staat het 'sciencefiction' verhaal van Cédric Noël, 'La chambre de Tania', in zowel de oorspronkelijk Franse versie als in de Nederlandse vertaling. Het laat zich lezen als een toekomstverhaal met technische, sociale en psychologische implicaties, tussen menselijke en bionische elementen, in een stedelijk netwerk. De sfeer is op zijn zachtst gezegd surrealistisch te noemen.

 

Voor en na de tekst zet Mira Sanders al even letterlijk de lijnen uit in haar mix van (fotografische) collages en tekenkundige elementen. Zij ontleent haar beeldmateriaal aan tijdschriften voor doe-het-zelvers uit de jaren zestig van de vorige eeuw. Haar figuren ('Les ajusteurs') uit het (niet zo verre) verleden bouwen zeer aandachtig, maar schijnbaar moeiteloos aan een gestructureerde omgeving.

Deze collages hebben een sterke ruimtelijke kracht, met lijnen als 'lignes de fuite', die het mogelijk maken te ontsnappen uit die strenge structuren (of zou het ook een ontsnappingslijn uit de chaos van het leven naar meer ordening kunnen zijn ?)

 

In de Brusselse galerie Vidal Cuglietta stelde Mira Sanders tot 15 maart 2013 tentoon met o.a. werken die ook in deze uitgave opgenomen zijn.

 Mira Sanders bij de voorstelling van het boek

 

 De halve duisternis waarin de auteurs hun werk voorstelden, sloot perfect aan bij de slechts mondjesmaat bereikbare toegankelijkheid van dit project.

 

De projectie van de film 'Images mathématiques de la quatrième dimension' (1937) van Jean Painlevè was een extra inlevingsmoment dat we U overigens eveneens aanraden via de link hierboven.

 

Een nadere kennismaking met de oeuvres van de kunstenaars via hun respectievelijke websites (zie links onderaan) is uiteraard geen overbodige luxe.

 

 Posture Editions N° 4

 

Het boek zelf is in al zijn uiterlijke eenvoud een intrigerend werkstuk.

 

De website van Posture Editions bevat alle informatie inzake verkooppunten of bestelwijze.

 

 

Posture Editions N° 4

Mira Sanders & Cédric Noël

 

'LA CHAMBRE DE TANIA'

 

isbn 978 94 9126 205 0

10 Euro

 

www.posture-editions.com

 

Website MIRA SANDERS

 

Website CEDRIC NOËL

 

© Artspotter voor WATERSCHOENEN



Wim Nival bij Pont & Plas in Gent

 

Onder de titel 'Solo papel y carton' nam Waterschoenen U op 5 juli 2012 mee naar een tentoonstellingsproject van Wim NIVAL (°1968) in het Begijnhof van Sint-Amandsberg.

In de aanloop naar de huidige tentoonstelling is dat artikel ongetwijfeld een (h)eerlijke kennismaking met een kunstenaar, wiens werk ons bijzonder nauw aan het hart ligt.

 

Onze bespreking eindigde toen als volgt:

 

"Probeer U Wim Nival voor te stellen in zijn 'atelier-scriptorium'. Als een geduldige uomo universale trekt hij zich terug in de geborgenheid van de stilte, bouwend aan een rustgevend, bedachtzaam oeuvre als antidotum voor een wereld die steeds sneller, ruwer, voller,... wordt'.

 

Momenteel duikt hij dus op in de galerie Pont & Plas, pal in het Gentse (toeristische) stadscentrum. Maar ook hier zit hij in een oase van rust temidden van al de drukte daarbuiten. Pont & Plas biedt sinds 2002 in hoofdzaak een internationale collectie van handgemaakte juwelen aan, maar maakt tegelijk plaats voor een dialoog met andere disciplines in de hedendaagse kunst.

 

 

Wim Nival versus de juwelencollectie van Pont & Plas

 

 De grens tussen 'toegepaste' en 'vrije' kunsten wordt hier als het ware opgeheven, vermits ook binnen de verschillende juwelencollecties de nadruk op de artistieke inbreng van de individuele ontwerpers ligt.

 

In tegenstelling tot de 'rijke' basismaterialen van de klassieke juwelen gebruiken hedendaagse ontwerpers, naast goud en zilver of edelstenen, ook een ruime waaier aan '(on)gewone' grondstoffen als bijvoorbeeld vilt of rubber. Met zijn kunstwerken in hoofdzakelijk papier en karton creëert ook Wim Nival ware 'juweeltjes'.

 

 

Wim Nival @ Pont & Plas

 

 

Bovendien tekenen zich thematische overeenkomsten tussen het werk van Wim Nival en stukken uit de juwelencollectie af. Terwijl Nival zich in een 'papieren' werk concentreert op het getal Pi, realiseert Tore Svensson datzelfde symbool in een reeks spelden. Maar er zijn ongetwijfeld andere wisselwerkingen merkbaar. Een blik op de website van Pont & Plas zal U ongetwijfeld een eind op weg helpen, maar een echt bezoek aan dit kleine paradijs is vroeg of laat een must. Nicole Thienpont, zelf juwelenontwerpster met werk in de collectie, zal U graag wegwijs maken.

 

Samen met Ria Deblaere realiseerde Wim Nival een fotoboek omtrent zijn werk. Via de link op BLURB kan je het overigens inkijken. Het is ook beschikbaar in de galerie.

Pont & Plas, hoek Hooiaard en Graslei, Gent

 

 

 WIM NIVAL

 

tot 2 mei 2012

 

bij

 

PONT & PLAS

Hooiaard 6 (Hoek Graslei)

9000 GENT

 

www.pontENplas.be

 

www.wimnival.be

 

© Artspotter voor WATERSCHOENEN



P.R.E.S.T.I.G.E. 2 in Gent: een wandeling door de tentoonstelling

Op 21 februari 2013 namen we U, één dag voor de opening, reeds een eerste keer mee naar de tweede P.R.E.S.T.I.G.E. tentoonstelling.
We beloofden U toen ook een uitgebreide kennismaking.

Dit weekend (9 en 10 maart) kunt U nog in de Jozef Plateaustraat terecht. We nemen U alvast mee op een tweede wandeling door de tentoonstelling. De meesten van de deelnemende kunstenaars zijn de voorbije jaren al één of meer keren in WATERSCHOENEN aan bod gekomen.
U kunt ze nu nog eens 'in 't echt' bezoeken.

P.R.E.S.T.I.G.E. 2 @ Jozef Plateaustraat 22 - 9000 Gent

 

Je zou het achter deze verweerde gevel niet meteen vermoeden, maar hier ontplooit de Gentse Universiteit nog steeds tal van academische activiteiten. Toch zijn hier ook een aantal ongebruikte ruimtes. Sinds 21 februari is een groep beeldende kunstenaars neergestreken in de voormalige laboratoria pal achter de grote inkomhal.

Hedendaagse kunst en verlaten, verweerde of verweesde interieurs kunnen het dikwijls goed met elkaar vinden.

In de grote zaal worden we meteen opgenomen in de auditieve impulsen van de klankband bij de video-installatie van Wim DE MAAT, die steevast zichzelf als 'acteur' in zijn eigen boze dromen opvoert.

Maaike Leyn @ Prestige 2

 

 

Vlakbij hangt een grote houtskooltekening op linnen zoals we dat van Maaike LEYN inmiddels gewoon zijn. Deze 'Tent' staat symbool voor 'geheim onderzoek' in deze voormalige wetenschappelijke omgeving. Maar de eigenlijke oorsprong is tegelijk luguber en respectvol. Maaike Leyn zag deze tent in Oostende, geplaatst boven iemand die zelfmoord gepleegd had door van het dan van het casino te springen. Deze tent is een middel tot privacy en een soort munument voor de overledene.

De dood duikt wel meer op in het werk van Maaike Leyn, zoals we in haar recente tentoonstelling 'Fijn Stof' (CC Ronse) vaststelden.

 

Mira Albrecht @ Prestige 2

 

De installatie 'The Great Escape' door Nicoline VAN STAPELE kreeg U reeds in onze vorige bijdrage te zien. Met materialen als vilt en rubber verwijst ze naar haar en huid. De geschilderde patronen op het vilt zijn ontleend aan de hier aanwezige verluchtingsroosters met art nouveau motieven. De kleine, witte, oorspronkelijk klassiek geboetseerde en via 3D geprinte figuur is een zelfportret.

Bij mijn bezoek vorige week was Nicoline nog steeds niet ontsnapt via het gat in de tafel en de onderliggende buis...

 

We begroeten hier beneden ook nog Delphine LEBON, Michel LEONARDI, Gerasim KUZNETSOV, Ben BANAOUISSE, Christian BORS & Marius RITIU.

 

Via de metalen trappen achteraan in de hoek trekken we, in het gezelschap van Alan SMITH, naar de mezzanine waar Mira ALBRECHT het gras laat groeien en Ben BENAOUISSE onder andere het laatste (?) kruisje uit een lange serie laat zien.

 

Hoe komt het toch dat we hier het werk van Ann DECAESTECKER gemist hebben...? 

Wel, ze houdt zich schuil achter een deur op de mezzanine.

 

 

Brantt @ Prestige 2

 

 

 Aan de overkant van de mezzanine zorgt BRANTT voor geometrische tederheid met zijn beschilderde, gestructureerde sculptuur. Ondanks haar perfecte minimalisme voelt ze zich thuis in deze tempel van gecontroleerd verval. De schuine accrochage verleent haar een extra lichtheid, geeft haar de allure van een ruimtestation dat zich klaarmaakt om te vertrekken.

 

Mario De Brabandere @ Prestige 2

 

 

Mario DE BRABANDERE heeft zich met een vijftal, welhaast geometrische schilderijtjes teruggetrokken in het kleine magazijn vooraan. Hij laat deze koele, tot deurhoogte met witte tegels bezette ruimte haar grote afstandelijkheid bewaren, door zijn werken hoog tegen de muren op te hangen. Het schept voor de kijker een zeker onbehagen omwille van de onbereikbaarheid. Maar tegelijk geeft die onbereikbaarheid een gevoel van geruststelling dat er met die werken niets mis kan gaan.

 

Tania Antoshina @ Prestige 2

 

In de korte, wat duistere gang maakt Tania ANTOSHINA grote indruk met het minuscule bedje in de enorme wandkast. Ik laat haar zelf het verhaal rond dit werk vertellen

 

'The incident in the hospital'  

"This is a strange little story happened with my mom when she had born her first child, and the baby was only a few days old.Mother had left him on the bed in the empty room in the hospital and came out for five minutes. When she came back, a baby was on the floor under the bed and slept soundly. My mother was terribly scared; she thought that the baby was dead or crippled. But he was alive and well. In fact, this story is about me. Mom was afraid that I would be mentally retarded with a head injury. But I’m more-or-less normal and became a visual artist.

 

How it could be? It was a mystery."

Kristof Van Heeschvelde @ Prestige 2

 

Om de hoek links, achter de deur begroeten we Kristof VAN HEESCHVELDE, bij wie de mens in het werk centraal staat, niet meteen als 'verheerlijking' dan wel als 'bevraging'. Hij bevindt zich in het gezelschap van Antonio Claudio CARVALHO en Kobe DE PEUTER. 

 

Stephanie Leblon @ Prestige 2

 

In de volgende kamer kijkt Stephanie LEBLON uit op de deels verbrande kindervoetjes van Sofie MULLER (foto in vorige bespreking). Ze hebben bovendien het gezelschap van Leo COPERS die zich met kleine werken uit zijn collectie en resten van het voormalige labo quasi onopvallend teruggetrokken heeft in een glazen kast in de hoek van de kamer.

Met een lichtkrant vraagt woordkunstenaar BARDTHESQUE om aandacht voor zijn bevreemdende teksten.

 

Bardtesque @ Prestige 2

 

 BARDTHESQUE is een 'Handelsreiziger in intertekstualiteit'. Als dichter is hij ook performer van de poëzieband Ten Adem. Opgeleid in de beeldhouwkunst fungeert hij nu als 'beeldhouwer' met taal.

 

Hedwig Brouckaert @ Prestige 2

 

Hedwig BROUCKAERT deelt de volgende kamer met Agnes MAES en Salvador JUANPERE.

 

Olivier Goethals @ Prestige 2

 

In de laatste kamer heeft Olivier GOETHALS een sculpturale assemblage gecombineerd met tekeningen op ter plekke gevonden bladen. Recuperatie van gevonden materialen is trouwens een uitgangspunt in zijn werk. Vanuit zijn achtergrond als architect laat hij zijn sculptuur stevig dialogeren met de omgeving, ondermeer door ze 'alle hoeken van de kamer te laten zien'...

 

Let hier ook op de papiermand naast het bureau: een installatie van Leo COPERS naar analogie met wat hij ons eerder in Villa De Olmen (Sans Gêne) liet zien. Of wat dacht U van een 'goudstaaf' in de papiermand?

 

 

Nog te bezoeken op

zaterdag 9 en zondag 10 maart 2013

van 13 - 19 uur

Jozef Plateaustraat 22

9000 GENT

 

 

 © Artspotter voor WATERSCHOENEN