La Gioia in Maison Particulière (Brussel)

 

 Met 'LA GIOIA' halen Myriam en Amaury de Solages drie Italiaanse verzamelaars in huis, die op hun beurt één centrale kunstenaar meebrengen. In tegenstelling tot vorige tentoonstellingen nemen de initiatiefnemers niet zelf deel met hun collectie.
De VREUGDE is daarom niet minder, zoals de titel laat vermoeden.
De kunstwerken zijn niet uitsluitend, maar toch in grote mate Italiaans van oorsprong. De centrale kunstenaar Flavio FAVELLI (kan het nog Italiaanser klinken?) duikt verschillende keren op met onverwachte werken in uiteenlopende disciplines.

Anna Rosa & Giovanni Cotroneo bouwen sinds het einde van de jaren '80 aan een collectie hedendaagse kunst, waarin fotografie en video op een uitzonderlijke aandacht mogen rekenen. In de werken die ze hier presenteren, krijgt de toeschouwer alvast een beeld van hun "Storia Privata'.

Ook de AGi Verona Collection, opgericht door Giorgio Fasol, heeft een heel apart karakter. Zij bestaat voor het overgrote deel uit werken van jonge kunstenaars. Die werken werden bovendien aangekocht in het jaar dat ze gemaakt werden.

Tenslotte is er de collectie Patrizia Sandretto Re Rebaudengo, die met de naar haar genoemde stichting in Turijn sinds 1995 de hedendaagse kunst ten volle ondersteunt. Deze collectie trekt, naast de Italiaanse kunstenaars ook een uitgebreide internationale kaart.
   

 

Amaury de Solages & Patrizia Sandretto voor

Hugo Markl, Mamatschi - A, 2007, silk-screen printing

Collezione Sandretto Re Rebaudengo

& Flavio Favelli, Cina,  2010, neon light on sign

AGi Verona Collection

 

 Straks ontmoeten we een aantal voorbeelden tijdens onze ontdekkingstocht langs de verschillende kamers van Maison Particulière. Het is trouwens opmerkelijk dat de werken in de wandelcatalogus nu stuk voor stuk aan de collecties van oorsprong gelinkt worden, terwijl dat bij vorige tentoonstellingen steeds anoniem gebeurde.

 

Reeds in de ingang van Maison Particulière worden we met kunst geconfronteerd in de vorm van het neonwerk 'BREAD' door Valentina MIORANDI. Brood als 'geestelijk' voedsel in de vorm van kunst, maar ook brood als basisbegrip in de voedingspiramide doet me denken aan een beeld dat ik een paar jaar gelden in de buurt van het Venetiaanse Palazzo Grassi vastlegde: 'Pane per i poveri'.

 

 

 PANE PER I POVERI ... herinnering uit Venetië...

associatie met 'BREAD' en 'Pane' in de tentoonstelling 'La Gioia'

 

 

 Straks keert op de eerste verdieping het begrip 'Pane' op indringende wijze terug in de fotoreeks van Antonio BIASIUCCI (zie salon Châtelain - catalogusnr. 28).

 

We loodsen u nu langs werken die ons speciaal aanspraken, maar het is ook prettig vast te stellen hoe in de verschillende kamers een aantal thema's uitgewerkt worden en hoe de sfeer doorheen het huis evolueert.

Het team van Maison Particulière weet natuurlijk ook wel hoe een tentoonstelling zo intens mogelijk opgebouwd wordt.

 

In de grote salon met uitzicht op de tuin steelt Hugo MARKL een groot deel van de show met zijn vier grote speelkaarten, niet toevallig 'azen'.

Ook gastkunstenaar Flavio FAVELLI mag hier meteen de veelzijdigheid van zijn werk tonen met o.a. de neon 'CINA'. De twee collages meteen rechts bij de ingang refereren rechtstreeks aan de wereld van de cinema.

 

 



Sabrina Mezzaqui, Farfalline, 2007, video installation

Collezione i Controneo

 

 

 'Love is great' zegt Damien HIRST met zijn vlinders tegen een grote, hemelsblauwe achtergrond. Toch laat ik met net zo graag meeslepen in de drie kleine videoschermen van Sabrina MAZZAQUI, waar de vlinderbewegingen in een bloemenveld subtiel in beeld gebracht worden.

'Have you seen me before?' (Paola PIVI) vraagt een schitterende ijsbeer even verder. En nee, eentje met pluimen had ik inderdaad nog nooit gezien. Ceci n'est pas un ours blanc.

 

Verlies dat boek met de kleine straatlantaarn (Mario AIRÒ) niet uit het oog.

 

In de bibliotheek treft mij vooral 'Gold Portero' van Flavio FAVELLI, een gouden 'klassieker' naast het schilderij van het echt klassieke gouden behang. (Rudolf STINGEL).

 

Flavio Favelli, Gold Portero, 2013,

assembled funiture, can, ceramic, marble

Courtesy of the artist and Studio Sales, Rome

 

 

Op de eerste verdieping is het in Salon Châtelain al meteen om de hoek diep ademhalen bij de combinatie tussen Vincenzo CASTELLA, Antonio BIASIUCCI en Flavio FAVELLI. De indrukwekkende, twaalfdelige fotoreeks van Biasiucci. 'PANE' boven de schouw toont hoe het deeg gekneed wordt, een ode aan het doorgeven van levenskracht en meteen ook een ode aan de vormgeving via fysieke sculpturale ingrepen.

 

In de volgende kamer zorgt Vettor PISANI met zijn fotografische compositie 'La tempesta' voor een beladen symbolische benadering van de vrouw.

 

 

 Antonio Biasiucci, Pane, Vintage gelatin sildver print, 1990-1992

Collezione i Controneo

Flavio Favelli, Twinings, 2014, cutted tin boxes on wooden shelf

Courtesy of the artist and Francesca Minimi, Milan

Vincenzo Castella, #12 Milano, 2012, C-print

AGi Verona Collection

 

 

 In de achterliggende Jardin Louise worden we opgewacht door de verbazende combinatie van wat op een bloemenwinkel lijkt (Modelo di Campo) en de schijnbaar uit jutezakken gemaakte wandtapijten (Untitled / Magenta Stripe Gobelin). De mix tussen de banaliteit van de afgebeelde onderwerpen en de perfectie van de uitvoering is een niet te verwaarlozen gegeven in de wandtapijten van Gabriel KURI.

Elk van de vazen in 'Modello de Campo' (Tobias REHBERGER) is het portret van een kunstenaar. Ga maar op zoek naar Pascale Martine Tayou, Mark Dion of Dinos & Jake Chapman.

 

 

 Tobias Rehberger, Modello di Campo 6, 1996, installation

Collezione Sandretto Re Rebaudengo

Gabriel Kuri, Untitled (Magneta Stripe Gobelin), 2007, series of four

hand-woven wool gobelin

Collezione Re Rebaudengo

 

 

 Een sleutelwerk uit de 'Collezione i Cotroneo' en meteen ook voor de kunstbeschouwing in zijn geheel is van Karen KNORR: 'The Artist, the Model, the Art-Critic and the Spectator'. Ik laat het u bij het binnenkomen van Salon Châtelain graag zelf ontdekken.

Maar ook de combinatie 'Gambe' (Paolo MUSSAT SARTOR) en 'Walk' (Andro WEKUA) zal ongetwijfeld in het oog springen. Benen krijgen hier overigens een hoofdrol.

 

(Ik moet plots denken aan het werk van Sofie Muller dat voor het kasteel van Laarne staat.) 

 

 

 Andro Wekua, Walk, 2011, steel, ceramic, wax

Collezione Sandretto Re Rebaudengo

Paolo Mussat Sartor, Gambe, 1992-1993, colored pigments on

photographic print B&W, silver bromide

Collezione i Controneo

 

 

 Op de tweede verdieping worden we nog uitdrukkelijker uitgenodigd tot kijken. De gefragmenteerde spiegels van Flavio FAVELLI zullen dat niet meteen gemakkelijk maken, maar de kleine installatie (skateboard en foto van een hand met bril) door Gabriele DE SANTIS geeft me de raad om niet te vluchtig te kijken, ook niet naar de foto's die Gianni BERENGO GARDIN van 'platgetreden' paden in Venetië maakte.

 

In de volgende kamer bewaart Flavio FAVELLI het evenwicht met zijn toren van keramische vazen ('China Blue') en laat hij ons stilstaan bij zijn wereldkaart ('Mondo').

 

 

 Flavio Favelli, Mondo, 2007

collage, maps, frame, pieces of furniture

Collezione Sandretto Re Rebaudengo

 

 

 Het kleine, donkere kamertje doet dit keer dienst als bioscoop. Bij het binnenkomen zie ik nog net in de aftiteling 'Touné à CINECITTA' verdwijnen. Op vraag van Maison Particulière stelde filmkenner Marcel Croës een overzicht van Italiaanse films uit heden en verleden samen.

 

Nu rest ons enkel nog de grote Salon Jardin. Opnieuw is de hoek rechts ingenomen door een grote fotografische installatie. Al naar gelang de kijkrichting laat Sara ROSSI een zandkasteel op het strand door de zee overspoelen of eruit oprijzen. De geschiedenis herhaalt zich.

De witte 'sculptuur' van Gianni CARAVAGGIO (met die familienaam moet je wel kunstenaar worden) herinnert me aan het werk van Carina Diepens dat we hier enkele dagen geleden voorstelden. 'What does your soul look like - 2' heet dit werk uit 4000 m nylondraad en zoutkristallen.

 

Sara Rossi, Rena Bianca, 1998

6 prints on aluminium, iron frames

&

Gianni Caravaggio,

What does your soul look like 2, 2002

400 m nylon thread, salt Crystals

AGi Verona Collection

 

 

 Een al even intrigerend, maar dit keer fotografisch beeld wordt geleverd door Beatrice PEDICONI. Het is de fotografische neerslag van een schildergebaar met kleurstoffen in water, een momentopname (still) uit een videoregistratie.

 

 Beatrice Pediconi, Untitled XXIV, 2009, chromogenic print

Collezione i Cotroneo

 

 

 Het allerlaatste werk uit de presentatie is een 'landschappelijk naakt' van Lucien CLERGUE.

 

Nu is het uw beurt om nog meer ontdekkingen te gaan doen...

 

Lucien Clergue, Nu des Baux, 1974, photograph

Collezione i Coltroneo

 

 

LA GIOIA

 

in

MAISON PARTICULIÈRE

Kasteleinsstraat 49

1050 BRUSSEL

 

dinsdag tot zaterdag: 11 - 18 uur

 

 

www.maisonparticulière.be

 

 

 

 

© Art Spotter voor WATERSCHOENEN

Steve Schepens bij Galerie Van De Weghe (Antwerpen)

 

 

 Steve SCHEPENS (°1979, Gent) studeerde schilderkunst in zijn geboortestad, maar woont en werkt vanuit Berlijn aan een internationaal tentoonstellingstraject en een oeuvre dat zich niet zo eenduidig laat vastpinnen.
In 2002 dook hij na zijn afstuderen reeds op in 'Coming People' (S.M.A.K.), met andere jonge kunstenaars als Fien Muller of Stijn Cole. Toen reeds was hij begaan met het historische denken.

Tot voor een paar jaar noemde hij al zijn projecten 'HORROR', al kunnen tentoonstellingstitels als 'Blue Mussels Binge Drinking' of 'The Bermuda Triangle is a Fraud' ook wel tellen.

Met dat laatste project was hij in de herfst van 2011 te gast bij Galerie Van De Weghe. Centraal in de tentoonstelling stond een sculptuur met een driehoekig grondvlak en drie deuren die men onmogelijk tegelijk kon openen. Verdwijnen in de 'Bermudadriehoek' is dus onmogelijk. In ruimere zin ging het om de mogelijkheid om je als mens aan de maatschappij te onttrekken.

In zijn nieuwe tentoonstelling 'Rattenfänger' staat het begrip IDEOLOGIE centraal. In de algemene betekenis verstaan we dat als het geheel van ideeën over de mens, menselijke relaties en de inrichting van de samenleving. Maar de engere realiteit vertaalt zich in een veelheid van ideologieën die mens en samenleving in de meest onmogelijke richtingen willen sturen en daarbij het eigen gelijk vooropstellen.

 

 

Steve Schepens, Rubik's cube (large), Wood and mouse traps, 2014,

60 x 60 x 60 cm

 

 

 De conclusie van Steve Schepens is dan ook overduidelijk en vertaalt zich perfect in de grote, hangende kubus links achter in de galerie. Er bestaan geen goede of slechte ideologieën - de ene of de andere is niet meer dan een collectieve muizenval. De zes vlakken van de 'Rubik's cube' zijn dan ook bekleed met tientallen doordeweekse muizenvallen. Draaien aan de Rubik kubus, hoe eindeloos en doordacht ook, helpt niet. Er is geen uitkomst of oplossing mogelijk.

 

Schepens stelt vast (en ieder weldenkend mens met hem) dat ideologieën eens te meer aan een opmars bezig zijn. De mensheid (of althans een deel daarvan) heeft nog steeds niet geleerd van de geschiedenis.

De geschiedenis herhaalt zich. De 'Rattenfänger' of de rattenvanger van Hamelen hangt als tekening achteraan in de galerie. Werden de kinderen door hem meegelokt of ontvoerd? De rattenvanger als verspreider van een ideologie, waaraan mensen zich laten vangen... sirenen die met hun gezang de schippers lokten... gedaanten kunnen verschillen, maar het resultaat was (en is) steeds hetzelfde.

 

 

Steve Schepens,

Die Grosse Stimmungskiste

Mixed media, 2013

50 x 35 x 58 cm

 

 Schepens verwijst ook sterk naar het ideologisch-politieke discours tussen Oekraïne en Rusland. Met Oekraïne heeft hij overigens een persoonlijke band. De revolutie was voor hem dan ook een intens gebeuren, vandaar de vele verwijzingen met onder andere 'Die Grosse Stimmungskiste' met (gipsen) molotovcocktails en de talrijke letterverwijzingen zoals 'CCCP - Rien ne va plus' (CCCP staat voor de Sovjetunie), gepresenteerd met een knipoog naar een icoon van de pop art: LOVE van Robert Indiana. Maar Schepens toont voor elk wat wils: CCCP, POMO, HOMO,...

De frottage 'CCCP' (foto hierna) maakte hij op putdeksels in de straten van Kiev.

 

Natuurlijk kan het kruis als basissymbool van de Westerse beschaving niet ontbreken.

 

Nieuwe of oude tijden, nieuwe of oude ideologieën... en wat met 'de nieuwe kleren van de keizer'... ?

 

Steve Schepens, CCCP # 1,

Graphite (frottage) on paper,

2014, 100 x 70 cm

 

 

 Tot 15 november 2014

in

Galerie Van De Weghe

Pourbusstraat 5

2000 ANTWERPEN

 

donderdag tot zaterdag: 14 - 18 uur

 

www.galerievandeweghe.be

 

 

 

 

 

© Art Spotter voor WATERSCHOENEN



Jean-Georges Massart, Wim De Pauw & Nicoline Van Stapele in Loods 12 (Wetteren)

 

 Drie kunstenaars zorgen sinds vorige zondag voor een verrassende combinatie van vorm, kleur en inhoud in Loods 12.

De grote ruimte vooraan wordt broederlijk verdeeld in een afwisselende presentatie door twee kunstenaars van verschillende generaties, die elk op hun manier het 'gewone' tot een onverwacht hoger niveau tillen. Allebei werken ze met simpele materialen.

Jean-Georges MASSART (°1953) kennen we met Waterschoenen al langer en dus weten we dat hij met puur natuurlijke middelen een uiterst poëtisch en letterlijk licht sculpturaal oeuvre realiseert, dat zich in lineaire omschrijvingen een plaats in de omgeving verovert. Zijn sculpturen willen de ruimte geenszins domineren, maar ze extra levenskracht geven. Zijn materialen zijn onveranderlijk van natuurlijke (plantaardige) oorsprong: bamboe, wilgenteen, pigmenten, Japanse duizendknoop, vlier,...
Hij verenigt op sublieme wijze natuur en cultuur in deze minimale sculpturen. Hij zet de groeibewegingen van de natuurlijke elementen verder in een vloeiend lijnenspel.

De sierlijke en o zo lichte verschijningsvorm van deze werken contrasteert fel met de meestal kleurrijke wereld van zijn jonge artistieke compagnon in deze tentoonstelling.

 

 

 Jean-Georges Massart & Wim De Pauw @ Loods 12 (zaalzicht rechts)

 

  

 Jean-Georges Massart

Wilgenteen, bamboe - 2014

115 x 53 x 47 cm

 

 

De materiaalkeuze van Wim DE PAUW (°1989) mag dan al veel prozaïscher zijn (hij werkt vooral met afgedankte stukken hout, maar grijpt ook naar klassieke middelen als olieverf en doek), toch is ook zijn methode een afweging van beeldtaal (bij hem zowel vorm als kleur) in een discipline die het midden lijkt te houden tussen schilderkunst, sculptuur en assemblage. Hij verkent vlak en vorm ten opzicht van de ruimte, laat die via subtiele of uitgesproken ingrepen elkaar beïnvloeden (samenwerken of tegenwerken). Meestal kiest hij voor een 'onaffe' verschijningsvorm, zowel in de kleurlagen als in de assemblage, als om aan te geven dat het hier over work in progress gaat.

 

In dat verband is, naast zijn unieke werken, ook zijn multipel It's Morfin' Time het vernoemen waard. Hij presenteert het werk (15 ex.) in een 'handbewerkte' doos. De koper dient zelf - eventueel naar eigen goeddunken - voor de assemblage te zorgen.

 

 

Wim De Pauw, It's Morfin' Time, 15 ex., 2014, Handbewerkte doos,

4 x lakspray op paneel, montagemateriaal en handleiding

 

 

 De achterliggende bronxruimte is het terrein van Nicoline VAN STAPELE. Wie haar werk de afgelopen jaren een beetje gevolgd heeft (en in Waterschoenen was ze dikwijls vertegenwoordigd), zal met enige verbazing naar de presentatie in Loods 12 kijken.

 

Onder de titel 'softpower' trekt ze de lijn van het atelier door naar de tentoonstellingsruimte. Ze werkt ter plekke aan een deel van de collectie. Hier gaat het dus echt om work in progress en wordt meteen ook het ambachtelijk karakter van het kunstproces belicht. Tegelijk zorgt ze voor een symbiose tussen haar strakke, abstracte vormen en een nieuwe, warme en speelse benadering. In tegenstelling tot 'hard power' die koudweg wil implementeren, probeert 'soft power' met warme kracht te overtuigen.

 

Nicoline Van Stapele zoekt blijkbaar geborgenheid en vertrouwen in een wereld van speelse vormen (die wel wat van amuletten of geluksbrengers hebben) en knuffeldieren. Daarbij maakt ze gebruik van allerlei gevonden voorwerpen en knipt en naait ze vilt en textiel.

 

De grote hangende Softpower-sculptuur zorgt met haar uitwendig bamboegeraamte voor extra bescherming. Misschien mag je het zelfs een afweermechanisme noemen (zet ze dan toch haar stekels op?)

 

Met titels als 'Laat u gaan', 'Het komt wel goed' of 'Never again' heeft ze een bladzijde omgeslagen. Het leven is mooi en dat mag iedereen weten. Toch blijft ze waakzaam.

 

 

 Nicoline Van Stapele @ Loods 12

Op de voorgrond deel van Softpower 3&4, object, vilt, mixed media, 2014

 

 

 

 TOT 9 NOVEMBER 2014

 

zaterdag en zondag: 14 - 18 uur

in

LOODS 12

Koophandelstraat 12

9320 WETTEREN

(Wijk Overbeke)

 

www.loods12.be

 

 

© Art Spotter voor WATERSCHOENEN



A. van Campenhout & Carina Diepens in Galerie EL (Welle)

 

Hoe maak je een rijke tentoonstelling met slechts vier tekeningen en evenveel 'sculpturen'? Het antwoord laat zich sinds vorige zondag zien in Galerie EL.

Als kunstenaarspaar zijn A. VAN CAMPENHOUT en Carina DIEPENS niet aan hun proefstuk toe. Ze hebben reeds een hele weg afgelegd.

Nu hebben de tekeningen die A. VAN CAMPENHOUT toont niet bepaald minuscule afmetingen, maar dat is lang niet de enige reden waarom ze zich in deze hoge witte ruimte perfect staande houden zonder opdringerig te zijn.
Met een tentoonstellingstitel als 'ZWART en BROOS' verwachten we uiteraard geen schreeuwerige kleuren. Het zwart van de houtskool en het wit van de bladen worden door de kunstenaar met elkaar gemixt tot een evenwicht waarin de realistische herkenbaarheid minimaal is, maar waar uit een picturale relatie tussen horizontalen en vertikalen een nieuwe wereld ontstaat die soms naar de duisternis, dan wel naar het licht overhelt.

De grote bladen (wat dacht u bijvoorbeeld van 335 x 196,5 cm ?) zijn het terrein van intense zoektochten tot in alle hoeken.

Het ultieme resultaat van deze kruisende en (ver)duistere(nde) krachten is de 'kleine' tekening (97 x 108 cm) meteen links om de hoek bij het binnenkomen. Ze heet dan ook ontegensprekelijk 'Zwart'.

Vanuit mijn eigen ervaring leg ik op het eerste gezicht de link met LISMONDE, maar dan komt al snel het besef dat het gebruikte materiaal wel hetzelfde is, maar zowel de lijnvoering (een 'zwevende' bladspiegel bij Lismonde) als de uitgangspunten (landschappelijke of architecturale elementen bij Lismonde) vertonen duidelijke verschillen.
Toch zou ik deze tekeningen van A. van Campenbout abstracte of innerlijke landschappen durven noemen in de manier waarop ze een speelveld creëren, waarin een strakke regie en wilde elementen samengaan (een begeleide 'oerknal') en het geheel uiteindelijk open staat voor dialoog met de omgeving.
(Neem nu '2013 N° 1' - zie foto hierna - in gesprek met het kleine venstertje aan de straatkant) 

 

 

 A. van Campenhout, 2013 N° 1, houtskool op papier, 335 x 196,5 cm

Carina Diepens, Zonder titel, 2012, 17.500 linnen draden, 125 x 80 x 40 cm

 

 

 Maar hier houdt de dialoog niet op, want bij elke tekening hoort ook een 'sculpturale' partner. Net als in het begin van dit artikel zet ik het woord sculpturen tussen aanhalingstekens, enigszins beduusd als ik ben om dat woord in verband met deze werken van Carina DIEPENS te gebruiken.

 

Raphaël Buedts had het vroeger over zijn 'meubeldingen'. Enkele dagen geleden bespraken we hier de tentoonstelling 'These Things' en nu is daar Carina Diepens met wat ze zelf 'On-dingen' noemt.

 

Als we daarstraks de tekeningen (ondanks hun formaat) niet opdringerig noemden, dan kunnen we bij de 'On-dingen' alleen maar spreken van een absolute bescheidenheid.

 

Ze houden zich stilletjes op de achtergrond, schijnbaar achteloos op de vloer achtergelaten in hun samenstenlling van arme of onverwachte materialen ( 3 paardenstaarten, 17.500 linnen draden of 500 meter schoenveter en een houten krukje,...)

 

Dat tekeningen in houtskool broos en kwetsbaar zijn is één ding, maar de vormen of 'on-dingen' met de hierboven vermelde materialen zijn zelfs bij de minste aanraking al onstabiel. Dit is sculptuur in de meest kwetsbare staat, zonder sokkel of vitrine, zonder verstevigende armaturen, enkel draad op draad, haar op haar, veter op veter,... in wankel evenwicht. Maar tegelijk is dit kunst met lef: on-dingen met de kracht van tederheid.

 

Met deze werken is Carina Diepens op een artistiek keerpunt gekomen. De menselijke vormen uit haar sculpturen en haar 'living sculptures' zijn vervangen door deze broze vormen. De schepping (en dus ook de scheppende kunstenaar) staat op het punt opnieuw te beginnen, zwart en broos en met wit dat net zo fragiel is.

 

 

ZWART en BROOS

 

A. VAN CAMPENHOUT & Carina DIEPENS

 

tot 15 november 2014

in

Galerie EL

Drieselken 40

9473 WELLE

 

vrijdag-zaterdag-zondag: 15 - 18 uur

 

www.galerie-el.be

 

 

*

Op de verdieping is ook nu weer plaats voor klein werk van enkele kunstenaars: Jo DE SMEDT, Eric DE SMET (momenteel ook met een opmerkelijke bijdrage in Van Stof tot Asse) en Christian VAN HAESENDONCK.

 

 

 

© Art Spotter voor WATERSCHOENEN



ARTE POVERA A-Z en fotoproject Elisabeth Ida Mulyani in CC STROMBEEK

  

Sinds januari 2013 werkt Cultuurcentrum Strombeek structureel samen met S.M.A.K., het Stedelijk Museum voor Actuele Kunst in Gent. Tot einde 2016 zal het Cultuurcentrum onder de noemer Museumcultuur Strombeek/ Gent jaarlijks twee projecten realiseren (een drieluik in het voorjaar en een tweeluik in het najaar) waarin een bepaalde thematiek wordt uitgediept. Dit gebeurt aan de hand van de collectie van S.M.A.K., die bestaat uit meer dan 2.000 werken en een periode van pakweg zestig jaar omspant. De werken uit de collectie van S.M.A.K. worden aangevuld met werken uit privécollecties en nieuwe producties.
Museumcultuur Strombeek/ Gent is een unieke interregionale samenwerking met als doel een nieuw publiek in contact te brengen met de recente kunstgeschiedenis op basis van de rijke collectie van S.M.A.K.
Museumcultuur Strombeek/ Gent is een concept van Cultuurcentrum Strombeek. De uitwerking en organisatie vinden plaats in nauwe samenwerking met S.M.A.K. Gent.

*

Ingang arte povera A - Z @ CC Strombeek

 

 

Na eerdere projecten zet Museumcultuur Strombeek/Gent haar zoektocht verder naar de drijfveren van en achter de kunst van de laatste decennia. De Italiaanse arte povera, een begrip dat voor het eerst gebruikt werd in 1967 door de kunstcriticus Germano Celant, was/is een kunststroming ingegeven door een kritische bezorgdheid van kunstenaars over de ecologische gevolgen van de industriële vooruitgang. Arte povera met als centra Turijn en Rome was in se een maatschappelijk doordrongen kunststroming.

Met de nodige achtergronden grasduint het Museumproject onder meer via de collectie van de partner S.M.A.K., in de brede intenties van arte povera en dat aan de hand van kunst van de bovenste plank van meer en minder bekende en gelauwerde kunstenaars die werden ingelijfd bij dit Italiaanse “kunstlabel”.

In dit verband is Museumcultuur Strombeek/Gent zeer verheugd om de unieke samenwerking aan te kondigen met de kunstenaar Emilio Prini en de Duitse curator en kunsthistorica Cornelia Lauf: Omaggio a Emilio Prini. 
 

Michelangelo Pistoletto, Untitled, 1967
met zaalzicht in spiegelbeeld
(met Giulio Paolini en Mario Merz)


Werken van Mario Merz, Michelangelo Pistoletto, Giulio Paolini, Piero Gilardi, Marisa Merz, Gilberto Zorio, Giuseppe Penone, Giovanni Anselmo, Pino Pascali, Jannis Kounellis, Alighiero Boetti  ... stofferen het eerste deel en laten zien hoe divers, poëtisch en ontwapenend eenvoudig kunst kan zijn. Uit dit overzicht blijkt meteen ook hoe formeel uiteenlopend een definiërende naamgeving kan zijn!

In de marge worden er op een 5-tal monitoren foto's, films en andere documenten uit de periode 1967-1972 getoond uit het archief van enkele actoren die zeer nauw bij de historische beweging betrokken waren.

In dialoog hiermee presenteert de jonge, Italiaanse kunstenaar Dario D'Aronco enkele bestaande en nieuwe werken.

Aan de Romeinse historicus Silvano Manganaro werd gevraagd om in een tekst een “andere” visie te geven op arte povera. Francesco Poli, professor aan de Accademia di Brera in Milaan, stelde een indrukwekkend feiten-overzicht samen van de kunstscène in Turijn in de beginjaren van de arte povera. Arte Povera A-Z wordt de aanleiding voor een brede blik mét smaak op het Godenland Italië.

Alighiero Boetti & Luciano Fabro @ arte povera A - Z


Dit eerste deel startte reeds op 3 oktober en loopt tot 30 oktober 2014.

WATERSCHOENEN kon nu pas een kijkje gaan nemen, maar kan dit project als een absolute aanrader presenteren. Bij uw bezoek kunt u, naast de perfect gepresenteerde tentoonstelling ook rekenen op een flink uit de kluiten gewassen 'publieksboekje' dat u een lijvige bespreking van het fenomeen 'arte povera' en de vertegenwoordigde kunstenaars en hun werken bezorgt. Bovendien is er een apart begeleidend boekje voor kinderen.

Het tweede deel van de presentatie rond het thema start op 21 november en loopt tot 12 december 2014.


***

Bovendien loopt in de marge van dit project het FOTO-JAARPROJECT van Elisabeth IDA MULYANI rond haar thuisland Indonesië.





'Grootmoeder Geeft Een Feestje'

 

© Elisabeth Ida Mulyani

Het dorpje Stabelan (of “Staatsbelang” tijdens de koloniale periode in de Nederlandse Oost-Indië) ligt het hoogst bij de krater op de zeer actieve vulkaan Merapi centraal gelegen op het eiland Java in Indonesië. De dorpelingen blijven daar wonen ondanks de reële dreiging van de natuur. Deze vulkaan en de natuur rondom hen beschouwen ze als het alfa en omega in hun leven, als datgene waar ze alles van ontvangen en aan wie ze uiteindelijk ook alles teruggeven en waarop ze dus willen begraven worden - terug in de schoot van Moeder Aarde.

In 2010 had de “oude” Merapi nochtans nog vierhonderd levens geëist. Echter wat voor ons een vulkaanuitbarsting is, omschrijven zij als 'grootmoeder geeft een feestje'. Haar manifestaties zijn geen teken van woede, dood of vernieling, maar van leven, begeerte, liefde.

Tekst en foto’s: Elisabeth Ida Mulyani.

De beelden uit Stabelan en Yogyakarta maken deel uit van de tentoonstelling “Home”, momenteel te bezichtigen in CCStrombeek (van 3 okt tot 18 nov 2014). Deze tentoonstelling wordt vervolgd door “Home” part 2: Amsterdam, Berlin, Chicago,
Sharjah, Stockholm, Strombeek vanaf 21 november.



Elisabeth Ida Mulyani @ CC Strombeek

HOME – deel 1

3 oktober – 18 november 2014

In het kader van Foto-jaarproject 2014-2015 in het Cultuurcentrum Strombeek

Elisabeth -afgestudeerd aan het KASK, Gent - begint haar foto-jaarproject met een
prachtige reeks rond haar thuisland Indonesië. In Home (deel 1) brengt zij de leefomgeving in kaart van landgenoten in verschillende steden op de eilanden Sumatra en Java. Daarnaast gaat ze ook op zoek naar gevluchte Indonesiërs op het Europese vasteland, slachtoffers van de
genocide van `65-`66.

Home is opgevat als een onderzoek naar wat een “thuis” is en kan zijn. Sociale bijeenkomsten en het leven in én met de natuur vormen hierin een recurrent thema. In dorpje Stabelan, dat op de zeer actieve vulkaan Merapi is gelegen, blijven mensen wonen ondanks de reële dreiging van de natuur. Maar noem dat nooit een “uitbarsting”, het is “grootmoeder geeft een feestje”.

In de tweede helft van het seizoen, in het voorjaar van 2015, pakt Elisabeth Ida Mulyani in
CC Strombeek uit met haar fel gesmaakte reeks van de interieurs van ambassades in Brussel.
Ze sluit het seizoen af met nieuw werk dat ze in relatie plaatst tot een kleine, door haar
samengestelde expo van foto's van kunstenaars die haar inspireerden, zoals Dirk Braeckman en Jan Kempenaers.

Elisabeth Ida Mulyani is op het eiland Java in Indonesië geboren. Haar werk werd reeds tentoongesteld in o.a.

S.M.A.K. Gent, Fotomuseum Charleroi, Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond in Amsterdam, Bozar Brussel,
Artis Den Bosch in Nederland en Centre Culturel Français (CCF) in Surabaya, Indonesië. In 2012 bekroonde het Fotomuseum Antwerpen haar als Young Belgian Talent.

www.elisabeth-ida.com



*

CC STROMBEEK

Gemeenteplein

1853 GRIMBERGEN

 elke dag van 10 tot 22 uur

www.ccstrombeek.be

François Morellet (Schenking Henri Chotteau) in het S.M.A.K. (Gent)

 

Toen we hier onlangs de nieuwe tentoonstellingen van het S.M.A.K. voorstelden, viel François MORELLET tussen de mazen van het net. Wanneer u 'Kunst in Europa na '68' en de 'Retrospectieve Jean Schwind' gaat bezoeken, moet u zonder twijfel ook deze uitzonderlijke presentatie meennemen.
Dan kunt u ook nog naar Berlinde De Bruyckere. Die bespreking zijn we volop aan het voorbereiden.

In 2012 ontving S.M.A.K. een genereuze schenking uit de collectie van de Brusselse verzamelaar Henri Chotteau (1947-2012). Het betreft bijna uitsluitend topwerken van de Franse kunstenaar François Morellet (°1926, Cholet - Frankrijk). Chotteau was buitengewoon gepassioneerd door zijn oeuvre. In 2004 en naar aanleiding van de solotentoonstelling in 2007 schonk de verzamelaar al werken van de kunstenaar aan S.M.A.K. Intussen bezit het museum 24 werken van Morellet uit de collectie Chotteau en dat is wereldwijd één van de belangrijkste ensembles.

 

 

François Morellet @ S.M.A.K. zaalzicht 1

 

 

Morellets oeuvre vertoont linken met de op art en de kinetische kunst van de jaren ’60. Zijn geometrische composities van lijnen, vierkanten en driehoeken ontstaan uit de systematische toepassing van vooraf vastgestelde regels. Binnen dit gecontroleerde creatieproces laat de kunstenaar bewust ook toeval een rol spelen. Dit resulteert in neutrale, universele beelden waaruit subjectieve keuzes zoveel mogelijk zijn geweerd. Toch is het te beperkt om Morellets oeuvre enkel op deze manier te benaderen. Zijn titels geven niet alleen flegmatiek ernstig inzicht in hoe de werken zijn ontstaan maar hebben vaak een humoristische dubbele bodem. Ironisch en doordacht relativeert Morellet op elegante wijze zijn zelfopgelegde artistieke spelregels, en breder: de mythe van creatie en het serieux van kunst, om daarna opnieuw ernstig te worden.
 



François Morellet @ S.M.A.K. zaalzicht 2

 Naar aanleiding van dit legaat geeft S.M.A.K. een catalogus uit met teksten van Philippe Van Cauteren, Valérie Nimal, François Morellet, Thomas McEvilley, Sonja Klee en Rolf Quaghebeur. Deze publicatie is beschikbaar in het Museum.

 

Kaft van de catalogus
 

François Morellet is een autodidact. Zijn volledige oeuvre wordt geconditioneerd door het toeval en door de systematische studie van de gevolgen van dit toeval. Hijzelf bestempelt zijn werk als niet-expressieve, systematische kunst. Doel is het creëren van kunstwerken zonder mystificaties, die volledig door de toeschouwer te analyseren zijn. Vanaf de tweede helft van de jaren ’70 doet het principe van de destabilisatie zijn intrede. Die wordt veroorzaakt doordat twee verschillende ‘systemen’ elkaar op spanning brengen.

 

Tot 11 januari 2015
in het
S.M.A.K.
Jan Hoetplein 2
9000 GENT

dinsdag tot zondag: 10 - 18 uur

gesloten op 31/12/2014 en 1/1/2015

www.smak.be



Gert Scheerlinck met 'THESE THINGS' in Academie Aalst

 

 Wat u en ik achteloos weggooien, is voor Gert SCHEERLINCK het basismateriaal voor zijn objecten - assemblages - sculpturen. Plastic, oude kranten, stokken, ijzerdraad, kettingen, karton, koord, zink, hout,... zijn de dingen waarmee hij aan de slag gaat voor de realisatie van 'THESE THINGS'.

Hij combineert ze, bewerkt ze minimaal of gebruikt ze ongewijzigd als een soort readymade waarvan de initiële poëtische kracht de achterliggende gedachten van de kunstenaar meer dan voldoende belichaamt.

Elk van deze werken is een beeld van het leven zelf in kleine en hogere verwachtingen, in dromen en nachtmerries, in vaststellingen en verzuchtingen,...
De kunstenaar profileert zich als OOGGETUIGE van het dagelijks bestaan, waar nieuw en oud nieuws elkaar in een razend tempo opvolgen, waar struikelblokken overal om de hoek loeren (al moest 'Come in, Watch out' hier om veiligheidsredenen letterlijk opzij geschoven worden). 

 

 

Gert Scheerlinck, The Connection: M/F

 

 

 Zekerheden worden gezocht en dubbel gecontroleerd (zoals 'The Checker' met zijn lijstjes), maar even verder weer overhoop gehaald door de ontsnappingsroutes bijzonder kwetsbaar te maken ('Fire Escape' met de zwartgeblakerde takkenladder).

Connecties en relaties worden ontrafeld of op de proef gesteld. Stel ik in 'The Connection' enige bindingsangst vast of is het dan toch een verwijzing naar gedeelde vrijheid in verbondenheid?

 

Het allerlaatste beeld uit de tentoonstelling heet 'Hang Wire' en beroert mij enorm, mede door de dialoog van object en meervoudige schaduwen. Houvast is hier een uiterst wankelbaar begrip.

 

Gert Scheerlinck is uiteraard niet de eerste of de laatste die met arme materialen werkt, maar hij toont wel een aantal essentiële realisaties.

 

Gert Scheerlinck, Fire Escape

 

 

 De 'Gaanderij' van de Aalsterse Academie is een wat lange, brede gang die dankzij enkele ruimtelijke ingrepen toch voor een zeker tentoonstellingscomfort zorgt. Het blijft echter een plek die men als kunstenaar naar zijn hand moet zetten en dat is nu wel mooi gelukt.

 

Gert Scheerlinck is oud-student van de afdeling schilderkunst, een discipline die hem er niet van weerhoudt om de stap te zetten naar dit werk waarin verf en doek vervangen zijn door wegwerpmaterialen die er in structurele en emotionele composities voor zorgen dat 'deze simpele dingen' uitgroeien tot 'THESE THINGS' met heuse hoofdletters.

 

 

Gert Scheerlinck, Hang Wire

 

 

GERT SCHEERLINCK

 

'These Things'

 

tot 15 november 2014

in

Academie voor Beeldende Kunsten

Capucienenlaan 8

9300 AALST

 

dinsdag tot vrijdag: 10 - 21 uur

zaterdag: 10 - 15 uur 

 

www.gertscheerlinck.com

 

 

© Art Spotter voor WATERSCHOENEN